Ik sta altijd vol verwondering wanneer er weer iets “landt” in mijn proces, wanneer ik merk dat iets zich heeft geïntegreerd zonder bemoeienissen van mijn geest.
Sinds een tijdje zit ik in een Experiential Reading Clinic, gegeven door Ella Aboutboul aan de International Human Design School. We doen een 8-weken lang experiment met hoe we voedsel (en informatie) tot ons nemen, m.a.w. ik duik met zes andere Projectors in PHS (Primary Health System) om het stukje Vertering dieper te bekijken, om zo het Human Design-experiment verder te verdiepen.
Ik verwachtte er niets van. Zoals met alles in Human Design weet ik dat ik geen mentale controle heb over het proces, over hoe alles zich ontvouwt. Dat is iets wat ik in de eerste jaren van mijn experiment nog helemaal niet begreep. Die eerste drie jaar waren zo’n ontzettende mentale trip — het is iets waar ik (en allicht de meeste mensen) door moest. Pas nadat ik voldoende gedeconditioneerd was — en dat kan dus jaren in beslag nemen — begon er het een en ander eindelijk te landen, wat ook de ervaring van mijn experiment volledig transformeerde.
—
De geest aan het roer
Ik weet dat ik nogal veel in herhaling val. De geest is zo zwaar geconditioneerd om aan het roer van ons leven te staan. Ik merk dat ik — en velen met mij — die herhaling voortdurend nodig heb. Dat besef van hoe die geest erin staat, hoe de “niet-zelf Mind” als een eerste impuls altijd de controle wil pakken, het heft in handen wil nemen.
Je kan dit logisch begrijpen en denken: “Ja ja, dat weet ik al,” en misschien erger je je aan de herhaling en denk je dat ik je niets nieuws te vertellen heb. Allemaal goed, je doet ermee wat je wil. Maar logisch begrijpen of de geest die denkt dat het het wel weet ondertussen, is niet hetzelfde als het ook effectief integreren en belichamen.
We wéten dus onderhand wel dat we de geest uit zijn rol als bestuurder moeten halen, want de geest is de passagier. Maar die integratie van dat weten, dat besef, dat bewustzijn, en het belichamen daarvan, dat is een heel ander paar mouwen. En daar wil ik het vandaag over hebben.
—
Jezelf door het proces heen denken
Het gekke is dat, zelfs al weten we het zo goed, zelfs al is het voor de geest zo klaar als een klontje, we kunnen niet mentaal de beslissing nemen om het nu te gaan “leven.” De integratie en de belichaming is niet wat we op mentaal vlak voor elkaar kunnen krijgen.
Ik geef een voorbeeld uit mijn eigen experiment.
Ik weet dat ik Direct Light ben als Verteringstype.
Eens mijn geest begreep waar dat over ging, door over dit type te lezen en het bronmateriaal te bestuderen, was het zo makkelijk om de mentale beslissing te maken: “en nu ga ik alleen nog tijdens daglicht eten en informatie tot mij nemen.”
Voor mijn geest was het zo klaar als een klontje. Dit is wat ik ging doen. Makkelijk zat, toch?
Ik prees mezelf gelukkig dat ik — afgezien van de winterperiode — een toch iets “makkelijker” type heb in vergelijking met sommige andere Verteringstypes, dacht ik dan.
Maar wat merkte ik op?
In realiteit was daar helemaal niets makkelijks aan. Ik merkte dat ik niet in beweging kwam om voldoende daglicht op te zoeken tijdens het eten. Ik had het idee in mijn hoofd dat ik met mooi weer gewoon buiten zou gaan zitten. Leuk toch?
Maar dat is niet wat er gebeurde.
En ik ken mijn Verteringstype al jaren. Dus het is niet dat ik het niet weet. Mijn geest denkt er van alles van te weten en gaat er van uit dat dat “weten” voldoende is. En dan sla ik me voor de kop natuurlijk, telkens wanneer ik opmerk dat ik mijn Verteringstype niet eer.
Maar het feit is: je kan jezelf niet door het proces heen denken. Het is geen actief experiment waarin je mentaal beslist om dingen te doen en het dan ook zo gaat gebeuren. Het is een deconditioneringsproces en deconditioneren neemt tijd in beslag. Het is een proces waar de geest zo goed als geen controle over of inspraak in heeft. Het proces gebeurt namelijk op celniveau, niet op mentaal niveau.
Dus wat bij de meeste mensen gebeurt is dat de geest nog meer het roer probeert over te nemen. Niet alleen over je leven in het algemeen, maar nu ook nog eens over het experiment en het deconditioneringsproces. Dat is eigenlijk het omgekeerde van wat Human Design wil dat we doen. Wat een grap!
—
Opnieuw geconditioneerd
Wat de geest van nature doet, omwille van die diepe conditionering die we allemaal hebben om de geest als bestuurder van ons leven te zien, is de boel forceren. Daar komt het eigenlijk op neer.
Jouw geest maakt de mentale beslissing om iets uit de Human Design-grafiek toe te gaan passen en het heeft ook meteen een beeld van hoe dat dan in zijn werking moet of zal gaan. Je legt jezelf eigenlijk iets op. En wat er gebeurt is dat je je op die manier opnieuw gaat conditioneren. De geest neemt het roer eigenlijk nog steviger in handen.
Daarom schreef ik ook mijn blogbericht over “Hoe kan ik praktisch aan de slag met mijn Human Design?” Dit in een poging te omschrijven dat het niet iets is wat we “doen.” Het is namelijk een heel erg lastig thema voor de meesten onder ons als we in het experiment stappen. De geest wil zo veel, maar eigenlijk maakt dat allemaal niets uit, want het is niet de geest die de beslissingen neemt. De geest mag dan veel denken te willen, maar daar blijft het bij: denken en willen.
Dus, hoe meer we die mentale beslissingen nemen aangaande ons Human Design-experiment, hoe meer we onszelf nieuwe conditionering opleggen die komt vanuit de niet-zelf Mind, namelijk dat we nog steeds alle beslissingen vanuit de geest nemen.
Nu vraag je je misschien af: “Oké, en wat nu?”
Hier komt het meest uitdagende stuk voor mij om in woorden te vatten.
—
In het “échte” experiment
Nu, eerst en vooral moet ik je meegeven dat het niemands schuld is dat we nog steeds de geest de beslissingen laten nemen, ook al “weten” we zoveel over onze grafiek of over het Human Design Systeem. Het is iets waar we allemaal doorheen gaan; het is deel van het deconditioneringsproces.
Maar vroeg of laat “valt het kwartje,” of niet.
Ik schrijf er “of niet” bij, omdat het geen garantie biedt. Het is niet omdat je Human Design grondig studeert en je vanuit je geest de wil of de goesting hebt om écht in je experiment te duiken, dat het ook gebeurt. Dat is het stukje “geen keuze” waar ik het ook al over heb gehad.
Zie je, Human Design is niet voor iedereen. En voor wie het dan wel is, ook dat is niet iets wat logisch is voor de geest. Het gaat niet over keihard je best doen of slim of bewust genoeg te zijn. Het is alweer iets waar we geen controle over lijken te hebben. Het gebeurt, of het gebeurt niet.
En bij wie het niet gebeurt, ligt er allicht iets anders in het verschiet. Vele mensen bij wie het niet lijkt te gebeuren — maar hoe meet je dat? — lijken dan op een “andere” manier met Human Design te werken. Als een soort zelfhulp-tool of als een soort spirituele stroming — ik weet ook niet goed wat ze doen. Het kan van alles zijn. Maar het is niet Human Design. Althans, niet zoals de Stem en Ra Uru Hu het bedoeld hebben.
En dat is oké. Je hoeft jezelf niet voor het hoofd te slaan. Ra zei zelf dat slechts 4% van de 4% die Human Design ontdekken, het zouden ervaren zoals het is bedoeld. En ik weet zelf ook niet in welke categorie ik behoor. Dat is ook niet belangrijk, vind ik. Ik volg gewoon zo veel mogelijk mijn Strategie en Autoriteit en de rest is vooral gejengel en gemekker van mijn geest waar ik weinig aan heb. Ik laat mijn geest meestal gewoon maar doen, haha.
—
Meestromen
Maar als het kwartje dan toch valt, dan gebeurt er iets bijzonders, namelijk het besef dat wat je geest ook maar wil of niet wil, er nog iets anders gebeurt en je je daarop laat meevoeren, of niet.
Het is zo lastig om onder woorden te brengen, dus ik probeer een recent voorbeeld te geven.
In de Clinic hebben we met elkaar gedeeld over onze eetgewoonten als kind. Hoe ging dat? Wat herinneren we ons daar nog van? Wat viel ons op?
Op het einde van de workshop kregen we de opdracht om dan een week met de vraag te gaan zitten: “Welke eetgewoonten of voorkeuren uit je kindertijd heb je meegenomen en pas je nu nog steeds toe, en hoe ervaar je die gewoonten of voorkeuren nu in het dagelijkse leven?”
Ik vond het super-lastig, want als ik terug denk aan mijn eetgewoonten van vroeger, dan zag ik alleen maar dat het geen fijne ervaring voor me was. Dus ik dacht meteen: ik heb helemaal niets behouden van vroeger. Dat wordt gênant als we het huiswerk gaan overlopen, dacht ik.
Die vraag bleef dus in mijn achterhoofd rondspoken, want ja, ik zit immers in deze Clinic. Ik sta open voor het experiment. Maar mijn geest had de beslissing dus al gemaakt en ik was me mentaal al aan het voorbereiden dat ik die vraag dus niet naar behoren zou kunnen beantwoorden.
Maar wat merkte ik naargelang de week vorderde?
De workshop was op vrijdag en ik geloof dat het de daaropvolgende dinsdag was, dat ik mezelf een portie van mijn zelfgemaakt Grieks slaatje opschepte, met een interessante podcast in mijn oren en ik buiten ging zitten.
Meteen was ik verwonderd.
Hoezo, buiten? Normaal doe ik dat zelden, tenzij we bezoek hebben en het mooi weer is en er een maaltijd staat gepland om samen te nuttigen. Of als er een BBQ is bij vrienden, bijvoorbeeld.
Ik at mijn slaatje buiten op, in het vroege avondzonnetje en ik kreeg meteen de herinnering: oja, vroeger, met mijn gezin van herkomst, gingen we in de zomer soms over de middag op het grote terras aan de zijkant van ons huis zitten, onder een gigantische parasol, aan de picknicktafel, om samen te eten. En dat was een fijne herinnering voor mij.
Die woensdagavond ging ik ook buiten eten.
Donderdagavond ook.
Wat gek!
Het kostte me geen moeite.
Er was geen mentale beslissing om het te doen.
Het was zelfs niet eens in mij opgekomen om het te doen.
—
Forceren
Het gekke is dat ik in de voorbije jaren, omdat ik las dat Direct Light Verteringstypes heel veel baat kunnen hebben bij buiten eten overdag, al wel vaker het idee had om dat te gaan doen. Maar het kwam er niet van. Het voelde geforceerd. Het voelde alsof ik mezelf iets oplegde en dan kwam er weerstand. En zelfs als ik het een keer deed vanuit die intentie, dan bleef het meestal bij die ene keer. Omdat ik het van mezelf “moest.” Omdat “het zo hoort,” volgens mijn Verteringstype.
En vroeger — vooral voordat ik Human Design kende — zou ik door die weerstand heen gebeten hebben en mezelf ook vaak hebben geforceerd en ik zou mezelf dan gewoon conditioneren met een of andere mentale keuze die dan een gewoonte zou worden, maar dat heeft niets, maar dan ook niets, met het experiment en het deconditioneringsproces te maken.
Het proces is iets waar we geen mentale controle over hebben, anders dan dat we de boel kunnen forceren of er weerstand tegen kunnen bieden natuurlijk. Maar dat laatste kost enorm veel energie dus uiteindelijk ga je merken dat je die energie misschien niet meer kan opbrengen.
Ik merk dat ik ook erg diep ging in dat forceren van mijn experiment en proces, door me allerlei dingen op te leggen “omdat het in mijn grafiek staat en ik het experiment moet aangaan” (of wat voor mentale redenering dan ook). Uiteindelijk werd ik zo moe van mezelf en zag ik diezelfde patronen weer uitspelen: bitterheid, uitputting, depressie, zelftwijfel, etc.
Dan kom ik op een punt dat ik het zo moe ben dat ik gewoon opgeef. En dat is meestal het moment waarop er iets magisch gebeurt en ik grote aha!-momenten krijg. Om daarna weer de boel te gaan forceren omdat mijn geest het weer “denkt te weten,” haha, om dan weer op datzelfde punt uit te komen. En zo ging het maar door. Niet de meest comfortabele manier om te leren.
Nu merk ik dat ik eigenlijk al heel vroeg opmerk wanneer mijn geest het roer wil overnemen, wanneer ik aan het forceren ga, wanneer ik mezelf iets aan het opleggen ben, en dan laat ik die controle los. De ene keer lukt het al beter en vroeger dan anders. Maar het wordt een soort van nieuw bewustzijn, merk ik. Weliswaar heel traag. En niet omdat of wanneer ik dat wil.
En dat is waar het dan gebeurt: je merkt op dat als je die controle loslaat, die onderstroom weer duidelijker voelbaar wordt — dat je als vanzelf in beweging wordt gebracht. Er hoeft niets te worden gedaan; er hoeft niets te worden bestuurd. Maar het gekke is dat “die controle loslaten” niet iets is wat ik bewust kan doen. Het is eerder: er zijn momenten waarin ik merk dat ik de controle loslaat. En er zijn momenten waarin ik merk dat ik dat niet doe.
Ik was gewoon — na jaren “weten” dat ik Direct Light bent — klaar om buiten te zitten. Maar dat is niet iets wat ik keer op keer doe. Het gebeurt als het gebeurt. En als het niet gebeurt en ik opmerk dat ik weer binnen zit… wie weet waarom dat gebeurt. Mijn geest kan allerlei redenen bedenken, maar is dat ook werkelijk zo? Geen idee 🤷🏻♀️
En als ik nu terugkijk op die vorige jaren, dan zie ik het proces. Mijn eetgewoonten (en mijn leven an sich) zijn enorm getransformeerd in de voorbije jaren en ik had het amper in de gaten dat dat buiten mijn geest om vanzelf zo is gelopen.
De geest wil altijd met de pluimen strijken voor alles wat in je leven gebeurt. En daardoor wordt alles ook zo’n mentale trip en zie je op den duur door het bos de bomen niet meer. Maar als je die geest gewoon maar even een hoge borst laat opzetten zonder aan te nemen dat het diens verdienste was, dat het de waarheid vertelt, dan kan je kijken naar wat er echt gebeurt. Zo boeiend!
—
Experimenteren
Natuurlijk zei Ra wel dat Human Design bedoeld is als experiment.
Ik ben daar nog niet zo zeker van. Ik denk eerder dat hij wou dat we iets zouden ontdekken en dat hij dat niemand kan opleggen, laat staan uitleggen. Hij heeft het thans geprobeerd, dat uitleggen, maar zie hoe weinig mensen dat begrepen hebben.
Wat hij probeerde uit te leggen kan je vergelijken met het proberen omschrijven van wat Tao is. Het is onmogelijk. En dan verval je in allerlei gekke hersenkronkels en taalbeperkingen, en je boodschap valt in dovemansoren. De ervaring van Human Design kan net als de ervaring van wat Tao is, niet omschreven worden in woorden.
Dus hoe krijg je mensen dan toch in die ervaring?
Door het een experiment te noemen en als een echte 5/1 Ketter Onderzoeker het een en ander te veralgemenen om het praktisch te kunnen maken voor een grotere groep mensen. Dat was dan ook zijn rol. Dat, en de boodschapper zijn natuurlijk.
Het experiment houdt in dat we de grafiek niet voor waar aannemen, dat we het geen autoriteit laten zijn, dat we er ons niet door laten conditioneren, maar dat we ermee spelen om te zien of wat er in de grafiek staat ook klopt met de ervaring van ons leven. Althans, dat is het zoethoudertje voor de geest, een manier om de geest slim te bespelen, zodat er een ingang kan worden gecreëerd naar iets geheel anders, iets wat door de geest niet kan worden gevat.
Maar het gekke is dat dat net de ontdekkingsreis is, want in het begin klopt daarvan veel niet, denken we, van wat we in de grafiek zien, omdat de geest een bepaald idee heeft over wie we zijn en hoe ons leven eruit ziet. We baseren ons vooral onbewust op onze conditionering en de openheid in onze grafiek. Zo zijn er mensen die tegenwoordig aan “grafiek-shoppen” doen, door bijvoorbeeld in Sidereal, Vedic of Cosmic Human Design te duiken, in de hoop dat die “andere” grafiek misschien wel klopt met het plaatje dat ze in hun hoofd hebben, zodat de mentale weerstand misschien eindelijk weg gaat.
Het is dus voor veel mensen (en dat was het ook voor mij) al een heel proces om het onderscheid te kunnen maken tussen wat volgens jouw eigen niet-zelf Mind niet of wel klopt, en wat uiteindelijk op een dieper niveau, in het vormprincipe (het lichaam) niet of wel blijkt te kloppen. Dat eerste, daar kunnen mensen uren en uren over redeneren en rationaliseren. Dat laatste echter, doet ons eerder verstillen, want het lijkt niet in woorden te vatten.
In het begin van mijn experiment kon ik dus tig dingen opnoemen uit mijn grafiek waarover ik mijn bedenkingen had. Maar in het voorbije jaar heb ik telkens weer moeten toegeven; ik ben nog niets tegen gekomen in de grafiek dat tot nog toe onwaar bleek te zijn. En dat is soms beangstigend, dat zoiets kan weergegeven worden in een grafiek, zwart op wit — daar gaat mijn hoofd soms van ondersteboven staan 🤯
Wederom, de geest wil controle pakken over dit hele proces. En door het een experiment te noemen, geef je de geest iets te doen.
Ra zei dan ook: “Geloof me niet. Experimenteer, probeer het uit en check voor jezelf of het klopt of niet.” Daarmee geef je meteen alles terug aan degene die experimenteert. Dus nee, Human Design is zeker geen cult. Geen goeroe te vinden hier.
En daarmee duwde hij mensen dus onbewust in de potentiële ervaring van wat Human Design is, zonder dat de geest door heeft dat het niet om het experimenteren en de bewijsvoering gaat, maar om net genoeg ruimte te creëren om de bewustwording te laten doorsijpelen.
Een beetje zoals Richard Rudd die mensen via zijn Gene Keys doet pauzeren, omdat in die kleine gaatjes waarin men eindelijk eventjes ontspant en contact maakt met het leven in het hier en nu, met je eigen lichaam en je zijn in het nu, er opeens een nieuw bewustzijn kan doorkomen.
Het experiment maakt het speelser, lichter, want het gaat niet om alweer een nieuw geloofssysteem dat mensen wil conditioneren en vastzetten. Het gaat om het volgen van je eigen unieke innerlijke leiding, maar daarvoor moet je wel uitgedaagd worden om al die verhaallijnen van de geest te doorprikken en naast je neer te leggen, zodat je kan zien wat er écht is, wie je écht bent. En het gekke is: “het volgen van” die innerlijke leiding is niet iets wat je actief doet, maar er komt een soort bewustwording van die innerlijke leiding die altijd z’n eigen weg gaat en jij die al dan niet daarop meestroomt.
—
Een traag en natuurlijk proces
Het is zelfs niet eens belangrijk om te weten welk Verteringstype je hebt of wat daar allemaal in jouw grafiek staat. Jouw lichaam, die innerlijke leiding, jouw innerlijke Autoriteit, brengt jou van nature daar waar je moet zijn. Maar het is een proces, het is een weg die zich van nature aan je openbaart zonder de bestemming te zien. Je ziet het pas als je er al bent. Dat maakt het soms ook zo beangstigend, omdat je op geen enkel moment weet waar je naartoe gaat. Je kan je er alleen maar aan overgeven, en observeren en reflecteren op wat er gebeurt. En in evenveel momenten merk je misschien op dat dat overgeven, observeren en reflecteren helemaal niet is gelukt. Ook prima. Het verschil zit ‘m in het bewust-zijn.
Het zijn Strategie en Autoriteit die ons helpen navigeren, een voet voor de ander, stap per stap. Het is ons lichaam dat precies weet hoe het moet deconditioneren om die ware nature terug te laten doorschijnen. De geest kan dat onmogelijk uitwerken, plannen, uitvoeren, etc. De geest weet het gewoonweg niet.
De geest kan het proces wel ondersteunen, door zich over te geven aan die innerlijke leiding. Het heeft nog steeds z’n nut en z’n rol, maar niet als bestuurder, beslissingsnemer of besluitvormer. Het is dan ook niet de geest die beslist wanneer dat overgeven gebeurt. Lastig…
En als je heel goed kijkt naar jouw proces, dan merk je misschien dat de geest altijd achter de feiten aan lijkt te hollen. De beslissingen zijn al lang gebeurd nog voor de geest er weet van heeft. En dan probeert het dat proces te beïnvloeden door daar bovenop een mentale beslissing te nemen. Maar dat staat het proces alleen in de weg. Dat maakt ons leven knap lastiger dan nodig is. Maar ook hier weer: of je de boel beïnvloedt vanuit je geest of niet, ook dat lijkt iets waar je geen controle over hebt.
Dus ja, zo gek als je beseft dat je eigenlijk niets hoeft te doen. Gewoon lekker achterover leunen en genieten van de reis. Het proces ontvouwt zich vanzelf. Je komt vanzelf waar je moet zijn. En toch doe je tijdens dat proces van alles, maar het is niet omdat de geest jou dat opdraagt. Het komt van ergens anders.
Strategie en Autoriteit maken het voor de geest praktisch, zodat je je er telkens weer aan kan herinneren dat het proces niet in de geest plaatsvindt. Door het volgen van je Strategie en het eren van je Autoriteit herinner je jezelf eraan dat het proces dus ergens anders plaatsvindt. Dat is deel van het “experiment,” om te ontdekken wat dat “ergens anders” is en hoe dat dan precies werkt, zonder dat je geest zich daarmee gaat bemoeien.
Je zou kunnen zeggen dat Strategie en Autoriteit (en eigenlijk alles binnen het Human Design Systeem) manieren zijn om jouw geest bezig te houden, om de indruk te wekken dat de geest iets “kan doen,” al gaat het om “niets doen en zich overgeven aan iets anders, om jou daardoor te laten leiden.”
Je leest dan over jouw Human Design-grafiek en zo blijft de geest bezig, terwijl het proces zich van nature ontvouwt. En de geest, die altijd achter de feiten aanloopt, reflecteert en ziet dan: “Oh, interessant! Kijk nu wat er is gebeurd. Oh, dat lijkt wel te kloppen met wat ik heb gelezen over mijn grafiek.” En dan besef je dat je dat nooit zelf had kunnen bedenken. En dat al dat “willen” van de geest dat niet voor elkaar had kunnen krijgen.
—
Het grotere programma
Je zou kunnen zeggen dat Human Design op dat vlak simpelweg een trucje is om de geest om de tuin te leiden, zodat het denkt dat het “iets doet,” maar in realiteit zet je ‘m net op de achterbank, ver weg van het stuur. Dat is meestal de enige manier waarop we de geest kunnen doen luisteren, door het een beetje voor de gek te houden. Want het zal alles doen om jou ervan te weerhouden je Strategie te volgen en je Autoriteit te eren. Of: het heeft zo z’n idee over hoe dat moet zijn, dat volgen van jouw Strategie en eren van je Autoriteit. Ook dat is weer de geest die controle probeert te pakken.
Dat is immers de diepgaande conditionering die al 400 jaar aan de gang is. Dit is hoe onze cellen zijn geprogrammeerd om te opereren. En dat celgeheugen herprogrammeren, dat kost gewoon heel erg veel tijd. Niet alleen duurt het zo’n 7 jaar vooraleer de meeste cellen in ons lichaam zich vernieuwen, daarnaast moeten we de boodschap blijven herhalen, zodat het een nieuw ingesleten programma wordt.
Nu klinkt dat weer alsof we daar iets “actiefs” mee te doen hebben. Zoals heel veel stromingen spreken over “je gedachten creëren jouw realiteit,” en dat je zelfs met jouw denken jouw DNA kan herprogrammeren. Dus ja, het wekt weer de indruk dat als we maar goed genoeg denken, we ons leven kunnen veranderen of “maken.”
Aan de oppervlakte zou je kunnen zeggen dat dat klopt. Maar als je dan naar de realiteit gaat kijken, dan doet het lichaam nog steeds z’n eigen ding en gaat het ‘m veel meer over hoeveel weerstand de geest daaraan gaat bieden of hoe sterk de geest de boel gaat forceren.
In Human Design is er immers het principe van “geen keuze” en dat er dus een veel groter programma is dat zich uitspeelt en waar wij met z’n allen onderhevig aan zijn. Dus ongeacht wat jouw geest wil — een beter leven, financiële vrijheid, jouw zielenmaatje vinden, een chronische ziekte genezen, wat het ook is — het maakt niet uit; het is het programma dat beslist wat er gebeurt en wat jouw rol daarin is.
Onze innerlijke leiding, onze Autoriteit, is daarop afgestemd. Onze Magnetische Monopool, die zich in het G-centrum bevindt, weet waar het naartoe moet. Onze innerlijke Autoriteit (of jouw besluitvormingsproces als je een Mentale Projector of Reflector bent) helpt ons om ons af te stemmen op die Magnetische Monopool, die de échte bestuurder is van ons leven. En ons lichaam is het voertuig waar we ons in bevinden.
Je zou kunnen zeggen dat Human Design ons vertelt dat we allemaal een lot hebben. En dat lot kan je niet veranderen. Toch niet vanuit de geest. Het is geen kwestie van het allemaal heel erg hard willen of alles juist doen volgens de principes van de “Kunst van het Manifesteren,” waar iedereen het over heeft. Je houdt jezelf voor de gek. En het kost zo ontzettend veel energie. Geen wonder dat we met z’n allen gefrustreerd, teleurgesteld, boos, bitter en uitgeput rondlopen.
Waar die Magnetische Monopool ons naartoe brengt en welke ervaringen we zo allemaal meemaken in ons leven, dat is iets waar we ons alleen maar aan kunnen overgeven. En dat is wat Ra ook bedoelde met “als je je Strategie volgt en je Autoriteit eert, dan elimineer je de weerstand in je leven.” Je volgt immers die natuurlijke onderstroom en je hoeft helemaal niet het leven te gaan bedenken. Je laat net al dat bedenken los. Je geest denkt nog steeds van alles, maar je ontspant in het weten dat dat nu eenmaal de aard van de geest is.
Het is immers allemaal al voor je “bedacht.”
De film is opgenomen en speelt zich nu af op het doek.
Dit is erg lastig voor de meeste mensen om te accepteren. Dat is op zich al een reden waarom Human Design heus niet voor iedereen is.
—
Succesvol bedrijf
Ik vind het dan ook lastig om te zien hoe Human Design door veel Instagrammers wordt ingezet om mensen aan een succesvol bedrijf te helpen. Hoe je succesvol ondernemer kan worden volgens jouw Type en zo.
Ik heb daar serieus mijn vraagtekens bij.
Al bestaat er zoiets als het BG5 Business Institute, waar je kan leren om Human Design in te zetten binnen organisaties, bedrijven en grotere groepen mensen die moeten samenwerken. Maar dat is nog anders. Dat gaat vooral weer over je rol vinden binnen een groep, volgens jouw unieke configuratie en het werken met de unieke dynamiek van een groep aura’s die samenkomen. Het gaat weer om bewustwording: hoe jij anderen conditioneert en hoe jij door anderen wordt geconditioneerd bijvoorbeeld.
En zelfs al heb je de wens om bij jouw ondernemer-klant de weerstand te helpen wegnemen, wat een nobele gedachte is, het werkt gewoonweg niet. Voor sommigen misschien, of misschien voor eventjes, als je heel wat wilskracht hebt om door te duwen.
Eerst en vooral zijn veel mensen niet ontworpen om op die manier strategisch door het leven te gaan. En vooral gaat het erom dat iedereen een uniek traject heeft, bepaald door de Magnetische Monopool, en het hebben van een succesvol bedrijf misschien niet eens de kwestie is. Sterker nog, het ondernemerschap an sich is misschien niet eens van toepassing. Of je dat nu wil of niet, het maakt niet uit. Jouw lichaam gaat zo z’n eigen weg en dat is bovendien niet altijd logisch voor de geest.
Het is hard om te horen natuurlijk.
Als je je zinnen hebt gezet op het ondernemerschap, dan wil je dat niet horen. Dan ga je er allicht alles aan doen om het te doen slagen. En zo staat je geest stevig aan het roer en komt er een boel ellende jouw kant op. Of je slaagt er wel in en je gelooft onterecht dat het dus voor iedereen mogelijk is en zo ga je anderen conditioneren in het volgen van die bepaalde weg.
Ik noem maar wat voorbeelden.
Er wordt zoveel gedaan met Human Design in de business-wereld. Ik kan het allemaal niet meer volgen, eerlijk gezegd.
Kortom, je hoeft niet te weten hoe je moet ondernemen volgens jouw design. Als ondernemen iets is waar de Magnetische Monopool jou naartoe leidt, dan kom je er via je Strategie en Autoriteit. En diezelfde Strategie en Autoriteit zullen je helpen met het “hoe” en “wat” en “wanneer” en “met wie”, etc., vanuit vertrouwen en overgave, niet vanuit een mentale beslissing, omdat de geest dat wil, of door allerlei strategieën te gaan bedenken en toe te gaan passen.
—
Vloeibaar
En dan is er nog een ding dat ik hieraan wil toevoegen.
Namelijk dat het leven veel vloeibaarder is dan we denken.
Als we dan toch die werkende strategie denken te hebben gevonden, dan wil de geest dat ook weer definitief maken. Maar zo werkt het niet.
Wat nu werkt, werkt daarom niet in het volgende moment. Wat met die persoon werkt, werkt niet met die ander. Wat op dit moment goed verteert, verteert daarom niet in een ander moment. En ga zo maar door.
Er zijn zoveel factoren die meespelen, die de geest onmogelijk allemaal kan kennen. De beslissingen die voor ons genomen worden vanuit onze Autoriteit zijn voor de geest dan ook vaak niet eens logisch, zoals ik al zei. Dat maakt het ook zo lastig natuurlijk, om je daar dan aan over te geven. Om dat proces te vertrouwen.
Ik geef weer een voorbeeld uit mijn eigen proces.
Een tijdje geleden leidden mijn Strategie en Autoriteit me naar het Rave Cosmology-programma van de IHDS. Heel leuk, dacht ik toen.
Niet snel daarna had mijn geest al het idee: “Oja, dan word ik Rave Kosmoloog.” Ik ging zelfs opzoeken wie er allemaal Kosmoloog is geworden en dan bleek dat er in het Nederlands maar eentje is. Daar werd mijn geest al helemaal wild van, om dan nummer twee te kunnen worden.
Mijn geest begon ook allerlei strategieën te bedenken over hoe ik het zou aanpakken. Er zijn immers acht modules en die kosten best wel wat geld. En dan moet ik nog het examen doen. En ik begon al te rekenen in mijn hoofd. En ik maakte al allerlei plannen. Ik begon weer wat mijn geest me vertelde voor waar aan te zien: “Ja, zo zal het geschieden.” De geest trekt graag conclusies en wil dan dat het leven zich daar naar schikt.
Maar in realiteit, merk ik nu, door te reflecteren op de voorbije weken, is dat helemaal geen vaststaand iets. De realiteit is dat ik een module van het programma aan het doorlopen ben en dat ik ben ingeschreven voor nog een andere module die in september start. Maar dat idee “ik word Rave Kosmoloog” is puur een verzinsel van de geest.
Ik weet helemaal niet waar ik ga eindigen hiermee. Totaal niet.
Ik kan alleen opmerken wat er gebeurt. Maar het kan alle kanten op gaan.
Zo weten we vaak niet waarom we iets doen, waarom onze Autoriteit “ja” zegt op iets of waarom iets naar ons toekomt. Het gaat ‘m dan ook niet om het “waarom”, want dat weten we gewoon niet altijd. We kunnen daar heel veel tijd en energie aan verspillen, doch, om met de juiste verhaallijn te komen, wat we denken dat er gebeurt.
Zie je? De geest pakt zoveel van die controle en dan gaan we ook echt geloven dat wat de geest zegt en wil doen, de weg is. Zoveel van wat er met Human Design wordt gedaan is nog steeds “de geest aan het roer.” Ook al beseffen we het vaak niet. Maar dat is niet waar Human Design om gaat. Het gaat net om het loslaten van dat roer, want het roer is al in handen en het voertuig waar we ons in bevinden, wordt al bestuurd.
Dus er lijkt zoiets als een “deconditioneringsproces” te zijn alleen al om te begrijpen waar Human Design dan wél over gaat, haha.
Veelal van wat mensen met Human Design doen zijn acties die voortkomen uit mentale conclusies die getrokken zijn op basis van wat de geest denkt te weten, maar hebben niets te maken met Human Design, noch met het experiment van het volgen van je Strategie en het eren van je Autoriteit.
Ik vind het best grappig.
Het is niet dat we daar iets aan kunnen doen, haha.
Het is wat het is.
En met deze woorden besluit ik deze mentale trip 🤣
—
Vond je dit waardevol?
0 reacties