Kortgeleden was ik te gast in de podcast “No Choice, Love Yourself” van Pragya Beniwal.
We praatten over mijn 5/1-profiel, mijn ervaringen met mijn gedefinieerd Solar Plexus, het dilemma dat opkomt met de PLR-DLR Variabele en mijn Shores Environment, en nog veel meer.
Deze aflevering is weliswaar in het Engels, maar ik heb een inspanning geleverd om de video in het Nederlands te ondertitelen, alsook kan je hieronder de vertaalde transcriptie van ons gesprek vinden.
Je kan ons gesprek ook via de podcast beluisteren >>
Volg Pragya op Instagram >>
—
Transcriptie
Pragya:
Hallo allemaal.
Welkom terug bij een nieuwe aflevering van de podcast “No Choice, Love Yourself” met Pragya.
Vandaag heb ik Daisy bij me.
Daisy en ik hebben elkaar ontmoet in de IHDS. We volgen allebei dezelfde klas in de IHDS.
Ik herkende Daisy’s foto meteen van Instagram en na haar activiteiten overal gezien te hebben.
Van het een kwam het ander, en ik voelde me super geroepen om dit gesprek met Daisy te hebben.
Welkom, Daisy.
Daisy:
Hartelijk dank.
Ja, ik ben echt heel blij om hier te zijn.
Pragya:
Ja, ik ben echt blij dat ik dit gesprek met jou hebben en om te zien wat er naar boven komt.
Ik denk dat een manier die ik altijd leuk om mee te beginnen is om ons misschien een beetje te vertellen over je design, en dan een beetje over: Wanneer ben je begonnen met Human Design en hoe is je reis tot nu toe verlopen?
Daisy:
Oh, mijn god.
Waar moet ik beginnen?
Nou, ja, mijn design, dat is misschien wel het makkelijkste om mee te beginnen.
Dus ik ben een 5/1 emotionele Projector.
Ik heb drie kanalen, de Milt-Keel verbinding, dus het Kanaal van de Brainwave.
Ik heb ook de 13-33, dus ook een Keel-verbinding.
En dan heb ik het Kanaal van Gemeenschap, de 40-37, wat ook erg interessant is, want er is een splitsing tussen die Solar Plexus-definitie met het Ego, en het andere deel is de Milt, G en Keel.
Dus ja, dat ben ik.
Hoe is het allemaal begonnen?
Het was april 2019, ja.
En ik had net een gesprek met een collega-coach.
Ik was toen ook coach. Ik was een lifecoach en een businesscoach, een mentale keuze, moet ik wel zeggen. Ik heb dat gewoon voor mezelf bedacht en probeerde dat toen te manifesteren en het werkte helemaal niet.
Maar ze vroeg me tijdens ons gesprek:
“Daisy, wat is jouw Human Design Type?”
En ik had zoiets van, ik weet het niet.
Ik weet niet eens wat dat is.
En dus nodigde ze me uit om naar mijn grafiek te kijken, dat ze voor me berekende.
En toen zei ze: “Ja, je bent een Projector. Ik ben ook een Projector.”
Ik had zoiets van, oké.
En toen zei ze: “Ja, je bent hier niet om te werken.”
En dang, het was meteen van: Wow!
Ik was dan zo geïntrigeerd omdat ik mijn doel probeerde te vinden, proberen een manier te vinden om voor mezelf te zorgen, me waardig te voelen en financieel een soort van — ik weet het niet — ondersteuning voor mezelf te hebben, ook al heb ik een man die genoeg verdient voor ons tweeën.
Maar ik had het gevoel dat ik ook iets moest doen.
Dus die druk om echt een fatsoenlijke baan te hebben, maar ik kon niet op dezelfde manier naar mijn werk gaan als andere mensen. Gewoon solliciteren en dan naar een bedrijf of zo.
Ik was daar zo bang voor omdat ik wist dat ik er de energie niet voor had.
Ondernemer worden was voor mij dus meteen de enige keuze.
Maar toen begon ik mijn weg er doorheen te denken.
Al die strategieën en oplossingen proberen te bedenken en dan proberen het te manifesteren en het werkte niet.
Dus op het moment dat ze zei, “je bent hier niet om te werken,” was het als, oh, mijn god, de opluchting die ik voelde!
Het was echt geweldig!
En natuurlijk begon toen de reis van het googelen van alles dat in mijn grafiek stond en het proberen uitzoeken wat het allemaal betekende. En ze stelde voor: “Misschien moet je een reading doen,” want zij had net een reading van iemand gehad die in Nederland woont en het per telefoon wou doen. En ik denk dat binnen misschien twee of drie weken na die ontdekking ik mijn reading al had. En die was echt fenomenaal!
De dingen die hij zei waren als, oh, mijn god, hoe weet hij dat? En hij verwoordde precies hoe ik me over mezelf voelde, zoals de strijd die ik had en het dilemma dat ik voelde. En ja, het was echt diepgaand.
Maar toen nam de mentale trip het weer over.
Pragya:
Zoals gewoonlijk.
Daisy:
Zo typisch. Ja.
Dus wat ik vervolgens deed was als… “Oké, misschien kan ik hier iets mee en kan dit mijn baan worden.
En dan kan ik hier nog geld mee verdienen. Dus ik ga heel hard studeren en proberen alles uit te zoeken. En dan presenteer ik dat als aanbod.”
Ik bood dit aan klanten aan en ik had natuurlijk een aantal lifecoaching-klanten en ik begon met hen te testen. Maar het was veel te vroeg en het was natuurlijk niet op uitnodiging. Het was mijn geest die weer met strategieën kwam om mijn leven te fixen. Dus ik deed het eigenlijk ook niet om de juiste redenen.
Het was puur vanuit die druk die ik voelde.
Dus dat werkte niet.
Maar het experiment begon toen al, omdat ik over Strategie en Autoriteit geleerd had, en dan ook dieper dook. En ik werkte altijd met mijn eigen grafiek en die van anderen.
Het begon dus echt.
Maar…
Ik denk dat het me ongeveer drie jaar kostte om me echt te realiseren dat de geconditioneerde geest zo sterk was dat ik dacht dat ik met Human Design bezig was, maar ik had er eigenlijk gewoon een mentale trip mee.
En ik denk dat er toen echt iets begon te landen.
En ik herinner me dat omdat ik toen ook in de Gene Keys zat. Als je het goed wilt doen, doe het dan goed. Dus ik probeerde alles te studeren wat een link had met Human Design. Ik denk dat ik elk boek over Human Design heb gekocht dat in Europa te krijgen was.
Oh, het was zo gek.
Maar op een gegeven moment, denk ik… Op de een of andere manier kwam ik terecht in de LYD-klas van Amy Lee en John Cole. Ik kan me eigenlijk niet herinneren hoe. Dus het was misschien op uitnodiging of omdat ik me geroepen voelde.
Maar het was zo anders.
En ik hoorde Amy op een gegeven moment zeggen: “Projectors zijn niet hier om op zichzelf te concentreren en zichzelf te kennen. Ze zijn echt hier om zich op anderen te richten en indirect over zichzelf te leren door middel van het zien van anderen en hoe zij hun design leven of niet leven.”
En ik weet niet waarom die ene zin die ze zei, iets in me los maakte.
Ik dacht, ik doe dit niet op de manier waarop ik dit wil doen.
Ik zat in de Gene Keys, dus ik was constant op mezelf gericht en ik probeerde op die manier een Generator te zijn. En tegelijkertijd had ik een mentale trip, probeerde ik te studeren en me al die details te herinneren en dan gewoon… Ik gooide dat gewoon mijn klanten toe zonder het daadwerkelijk te integreren of doorleefde ervaring te hebben. Ik voelde zelfs niets in mijn lichaam op dat moment.
En nu is het zo anders.
Dus iets dat — neem me niet kwalijk — iets dat Amy zei, triggerde iets in mij. En toen had ik die verpletterende ervaring van, oh, mijn god, wat is dit?
En ik denk dat het me een paar maanden kostte om daarvan terug te komen. Ik was ineens heel erg in de war en dat bracht me van mijn stuk. En veel van mijn oude angsten kwamen terug, omdat ik ooit een angststoornis als diagnose had gekregen, en plotseling had ik dit… Ik viel terug in die oude gewoonte van me zorgen maken. En ik was het zo zat; ik was mezelf en mijn gedachten zat.
En toen realiseerde ik me dat dit mijn geest is.
Dit is echt mijn geest. En ik denk dat dat het moment is waarop ik het experiment, dat Human Design heet, echt met een nieuw bewustzijn in ging. En dat was ongeveer een jaar geleden, iets meer dan een jaar geleden, en sindsdien is het… Het is zo moeilijk te beschrijven.
Pragya:
Nee, ik denk dat je een absoluut prachtig werk hebt geleverd om ons mee te nemen op jouw reis.
Ik kan het Kanaal van de Prodigal gewoon horen. Het is ook zo’n mooie frequentie en je brengt zulke mooie punten naar voren.
Ik denk dat het eerste wat echt blijft hangen voor mij is, dat als een Projector in Human Design komt, het absoluut noodzakelijk is om gezien te worden door andere Projectors. Omdat we niet gemaakt zijn om naar onszelf te kijken. Onze aura is naar buiten gericht. En hoe we het ook proberen naar binnen te keren: het zal niets anders dan vervorming veroorzaken.
We zijn hier niet om bij onszelf binnen te dringen en onszelf te leren kennen.
Dat is niet waarom we hier zijn.
Zo werkt onze aura niet.
We zijn hier om onszelf te leren kennen via de ander. Maar het kan erg moeilijk zijn in de niet-zelf wereld omdat iedereen in de niet-zelf wereld op jou projecteert met je 5-lijn dat dit is wat jij kan. En we leven in een wereld die erg gericht is op “doen.” Dat is 70% Generators.
Het is dus een energiewereld waarin we leven, en er wordt voortdurend van ons gevraagd om daarin energiewezens te zijn. En dus is er geen gevoel van echt onszelf realiseren wie we zijn en welke rol we hier komen te spelen.
En dan komen we in Human Design en hebben we die ervaring van geleid worden door een Projector die echt begrijpt wat het betekent om een Projector te zijn. En het verandert iets in je op zo’n diepe manier. En Amy is een puur individu. Dus mutatie, de manier waarop het gebeurt, het is alsof je je bijna niet realiseert dat het gebeurt. Maar de Klaroen (Boodschapper) deelt de boodschap heel langzaam en het verandert iets in je.
Ik deed mijn basiscursussen ook bij Amy en John, en het zijn allebei individuen. Tot op de dag van vandaag voel ik de mutatie van hun frequentie en alles wat ze met ons deelden en alles wat ze in ons bekrachtigden.
Ik denk dat het als Projector zo belangrijk is om gezien te worden door andere Projectors tijdens je deconditioneringsreis. Ik denk meer voor mij, omdat ik een 4-lijn ben. Ik heb een 4-lijn lichaam en dus… Ik heb gewoon vrienden nodig die mijn eigen wezen kunnen weerspiegelen. Het is ongelooflijk dat ik mensen heb leren kennen in Human Design via lessen en het ontwikkelen van connecties met andere Projectors en de begeleiding, wat ik voel door interactie met hen te hebben, vooral doorheen dit lange deconditioneringsproces, want zoals je terecht opmerkte: Minstens die eerste zeven jaar is geen gemakkelijke tijd. Eigenlijk maakte Ra ons dat heel erg duidelijk. Het is een heel, heel moeilijk proces voor Projectors.
Meester worden over jezelf…
Je bent hier niet echt om meester te worden over jezelf, maar over anderen. En daardoor kun je jezelf herkennen, en daardoor jouw Afleiding herkennen. Het is een proces dat veel tijd in beslag neemt. En het kan echt moeilijk zijn wanneer we deconditioneren, want als we beginnen met deconditioneren en we beginnen ons af te scheiden van werken en productief zijn, dan beginnen we het gevoel te krijgen dat we niet in deze wereld thuishoren. We krijgen het gevoel dat er geen plaats voor ons is.
We beginnen ons te voelen als… De elementaire overlevingsangsten komen naar boven omdat het is zoals: “Oké, hoe ga ik in de wereld leven als ik niet ga genereren? Hoe kan ik in de wereld leven als ik niet probeer te manifesteren?”
En het is zo’n moeilijk proces elke dag te vertrouwen op de mechanica, en erop vertrouwen dat je een traject, een geometrie hebt, en erop vertrouwen dat… Ik bedoel, je werd uitgenodigd in Human Design. Het is niet voor niets in je leven gekomen. En nu je dit bewustzijn hebt, en nu je een kans hebt voor dit bewustzijn… Want het is niet omdat je iets weet over Human Design, dat je ook dat bewustzijn hebt. We hebben een kans op bewustwording in handen. Maar daar is een reden voor.
En deconditioneren is een proces van langzaam leren vertrouwen op jezelf en langzaam leren vertrouwen op het grotere mechanisme, omdat je het begint te zien. En ik denk dat dat zo’n langzame transitie is. Zo’n langzame overgang van: “Oh, ik heb bijvoorbeeld iets geleerd over Ketters, maar ik zie ze nu echt in de wereld.”
En dat is één niveau van vertrouwen waar ik mee begin.
Hoe meer ik de mechanica buiten in de wereld zie, des te meer ik echt kan vertrouwen in diens geldigheid, en hoe meer ik me kan ontspannen.
Maar ik ben het absoluut 100% met je eens.
Ik zit nu super-diep in Human Design, maar het is nog steeds zo’n strijd.
En ik denk dat het belangrijk is om daarover te praten, want ik heb het gevoel dat wanneer men in Human Design komt, gaat het van: “Nu ben ik een Projector.”
Het is alsof je op weg bent.
Je leert echt hoe dingen werken. Je leert over jouw rol in de wereld. En het is oké dat het een proces is.Het is oké dat er dagen zijn dat je afgeleid bent. Het is oké dat er dagen zijn waarop je in Afleiding bent. Dat is oké.
Er zijn dagen dat je volledig wordt geleid door je geest. En dan kijk je erop terug en heb je zoiets van: “Holy shit, dat was allemaal mentaal. Dat werd allemaal geïnitieerd door de geest.”
Het maakt deel uit van het proces.
Daisy:
Ja, zeker weten. Je verwoordt dat zo goed.
Pragya:
We zijn allebei gedefinieerde Kelen, dus we kunnen nog wel even doorgaan.
Daisy:
Absoluut. En wanneer het niet-zelf Sacraal ook om de hoek komt kijken, dan weten we niet wanneer genoeg genoeg is. Dan gaan we maar door.
Pragya:
Ja, zeker weten.
Ik denk dat ik ook je profiel ter sprake wilde brengen. Je bent een 5/1. Je bent een Ketter Onderzoeker. Hoe was het om jouw projectieveld te ontdekken? Was dat iets waar je je als kind bewust van was?
Alleen niet het projectieveld in het bijzonder, maar gewoon de verwachting van mensen op jezelf voelen en op die verwachtingen inspelen, en die persoon zijn die niet vaak superduidelijk wordt gezien?
En dan met je 1-lijn lichaam dat zich veel wil terugtrekken en zijn eigen ding ding wil doen, in zijn eigen onderzoeksproces wil zijn. Wat ik probeer te vragen is: ik ben echt benieuwd hoe het was om op te groeien? En hoe is het nu om je profiel te kennen?
Daisy:
Ja, goede vraag.
Het is zo’n reis geweest met dat profiel.
Natuurlijk, als kind wist niet van het projectieveld af, maar er was altijd… Ik ben opgegroeid met het idee dat ik anders was. Dat was altijd iets wat ik van anderen voelde.
Ik zou iets zeggen of doen en het niet zou zijn wat ze ervan verwachtten.
Dus ik heb geleerd me aan te passen.
Maar dat zou ook niet werken, want dan zou ik nog steeds mensen teleurstellen. Ik weet niet waarom of hoe ik dat deed. En dan zou ik een heleboel beschuldigingen — dat is misschien een hard woord, maar het voelde echt alsof de teleurstelling altijd eindigde in mensen die me dan zouden verlaten.
Ja, het is echt interessant.
Gelukkig had ik mijn eigen toevluchtsoord om me in terug te trekken als ik het gevoel had dat ik blijkbaar alles verkeerd deed. ik moet me terugtrekken. Ik moet me veilig voelen. Dus dat was heel goed.
Ik had thuis mijn ruimte waar ik alleen was en waar ik gewoon de dingen kon doen die ik leuk vond, zoals zingen, naar muziek luisteren, dansen terwijl niemand me ziet of hoort. Ik draaide het volume omhoog en zong mee, maar tegen de muur zodat niemand me boven de muziek uit kon horen komen.
Dus ik kon nog steeds mijn ding doen.
En ik was ook een boekenlezer. Ik hield ervan om zelfs in non-fictie te duiken toen ik nog jong was, en dat was eigenlijk iets wat niemand deed op mijn leeftijd.
Maar de 5 was echt een uitdaging omdat er… De 5 in combinatie met de Projector die ziet, denk ik, vooral omdat ik inderdaad dingen zag. En dan wilde ik… Die druk om het eruit te krijgen. Ik moet dit zeggen. Iemand moet het weten, want dit gaat helemaal verkeerd. Maar dan die uitnodiging niet krijgen, die erkenning niet krijgen. En ik denk dat dit al van jongs af aan was.
Ik heb een aantal traumatische ervaringen gehad, waarbij ik werd uitgelachen of zelfs — ik weet even het Engelse woord niet — vernederd… Ja, vernederd werd door leraren omdat ik uiting gaf aan iets, en ik denk dat het precies was wat er aan de hand was. Maar dat wilde natuurlijk niemand horen. En het ging veel over structuren en systemen en hoe ik me daarbinnen moest gedragen of welke rol ik daar in moest opnemen. En dat voelde voor mij niet goed.
En het voelde zelfs alsof ik voor mezelf vocht. Ik denk dat dit ook mijn incarnatiekruis is. Ja, voor mezelf, maar ook voor anderen. Ik heb ook voor anderen gevochten. En dat werd niet gewaardeerd door de gevestigde orde, het systeem, in welke structuur ik ook zat, zoals op school. En dan kwam ik in de problemen.
En dan verbaast het me elke keer weer als ik terugdenk aan die situaties omdat ik zeker weet dat sommige andere mensen die soortgelijke dingen zouden doen niet zo zwaar gestraft zouden worden als ik. En ja, ik kan er echt heel veel verhalen over vertellen. Ik denk dat ik een boek zou kunnen schrijven over situaties waarin ik mijn mond open deed zonder uitnodiging, en waarin ik deelde wat ik zag en echt in de problemen kwam.
Je kunt je de reacties die ik kreeg gewoon niet voorstellen. Het voelde echt alsof ik op de brandstapel werd gezet. En de pijn die je daardoor voelt. En je begint aan jezelf te twijfelen. Je zelfvertrouwen daalt tot onder het nulpunt.
Het is echt… Ik weet niet hoe ik dat in het Engels kan zeggen, maar het was alsof ik op een gegeven moment de bodem had bereikt. Ik had al een burn-out voordat ik 21 was, en ik kon mijn studie ook niet voortzetten omdat er veel verwachtingen waren waaraan ik niet leek te kunnen voldoen.
Wat ik ook deed, ik kon het gewoon niet.
Ik studeerde voor operazangeres. Ik hou echt van muziek, maar de verwachtingen van wat een opera-zanger zou moeten zijn staat zo ver af van wie ik eigenlijk ben. En je kunt het een tijdje faken, maar het is zo’n intensieve studie. Het raakt echt tot in de kern, omdat je moet zingen met emotie en met een grote stem. En je moet jezelf helemaal kunnen smijten om te kunnen slagen.
Maar als het zo veraf staat van wie je bent en je kan het slechts tijdelijk faken, dan ben je gedoemd om het te verprutsen in de ogen van anderen. Mijn leraren waren dus bijna nooit tevreden met wat ik deed. En ze konden niet echt zeggen wat niet goed genoeg voor hen was. En dat was voor mij… Ik had die informatie nodig. Geef me die informatie zodat ik eraan kan werken.
Maar ze konden het niet echt zeggen.
Misschien wisten ze het niet eens. Misschien was het gewoon die projectie die ze hadden, zoals een fantasie over wie ik ben en wat ik kon doen. En dan waren ze telkens een beetje verbaasd dat ik daar eigenlijk niet in slaagde. En dan heb je die mismatch. En dat heeft me echt gevloerd.
Ik moest dus stoppen met mijn studie en helen. En het kostte me een paar jaar om echt te voelen dat ik terug de wereld in kon gaan en iets kon doen. En dat was ook het punt waarop ik besloot dat ik maar beter ondernemer werd. Omdat ik niet naar een bedrijf kon gaan om met collega’s te werken. Ik denk dat dat het punt is waarop ik voelde dat, als ik dat zou doen, ik in dezelfde problemen terecht zou komen, omdat het weer een structuur zou zijn waaraan ik me moest comformeren. Dan zou ik weer aan de verwachtingen moeten voldoen en dat was gewoon te veel.
Het was zo overweldigend voor me dat ik gewoon wist dat ik dat niet ging doen.
Ik zou mijn eigen weg volgen. En dan krijg je verschillende ervaringen met de 5/1. Dan is het niet binnen de structuur van anderen. Het is niet binnen een grotere structuur zoals een organisatie of school. Ik werkte één op één. En dan heb je die rare één-op-één situaties die soms gebeurden met mensen. Ja, het is echt interessant. En toen ik…
Wil je iets zeggen? Want ik zou gewoon door blijven gaan.
Pragya:
Ja, ga door.
Ik heb veel vragen en plaatsen waar ik naartoe wil gaan, maar ik wil dat je eerst afmaakt wat je zegt.
Daisy:
Nou, ik dacht aan het tweede deel van je vraag: hoe ervaar ik nu de 5/1?
In die eerste jaren van mijn Human Design-experiment, ook al wist ik van de 5/1, maar wetende dat het niet hetzelfde is als inderdaad ermee experimenteren en dat bewustzijn hebben.
De eerste jaren was het nog erg moeilijk voor me.
Maar in dat laatste jaar waar ik die trigger kreeg en alles een beetje meer begon te landen, zag ik echt dat ik de neiging had om toe te geven aan de druk om te snel naar buiten te treden en te snel te delen.
En ik weet dat het is omdat ik gezien wil worden, en ik denk dat wat ik deel juist is en wil daarvoor erkenning. Dus ik gaf altijd toe aan die druk. En het afgelopen jaar doe ik dat niet meer. Of niet meer zo vaak.
Dit bewustzijn is zo gegroeid dat ik echt kan ontspannen in mijn 1-lijn “kelder” waar niemand me ziet en me kan onderbreken met wat ik aan het doen ben. En ik studeer veel, ik lees veel, ik mijmer veel. Er is daar veel aan de hand, maar het heeft niets te maken met interageren met anderen, en het heeft niets te maken met ik die iets ga delen.
En doorheen mijn Autoriteit, die voor mij tastbaarder werd het afgelopen jaar, voel ik die nervositeit wanneer ik nog niet klaar ben om naar buiten te treden. Ik voel die nervositeit vanbinnen wanneer er geen echte uitnodiging naar me toe is gekomen. En ik voel het als het meer gaat over aandacht die ik krijg of aandacht die ik wil, en niet om herkenning. Dus die nervositeit, dat gevoel helpt me echt om te zien: Oké, ik moet wachten. Ik moet langer wachten. Misschien is de basis van waar ik momenteel aan werk nog niet stevig. En misschien zijn dit niet de juiste mensen.
Dus zo zie ik het.
En het helpt me echt op deze manier.
Ja, het is diepgaand geweest, die verschuiving, die verandering.
En ik voel me zoveel meer ontspannen. En ik ben die brandstapel-situaties niet meer echt tegen gekomen, toch niet zo erg zoals voorheen. Ik raak nu hout aan.
Pragya:
Nee, je hoeft niet eens hout aan te raken.
Het is gewoon mechanica.
Wanneer een 5 stevig in diens schoenen staat, accepteren ze eigenlijk alleen de projecties die ze kunnen vervullen, omdat ze er zeker van zijn dat ze die basis hebben. En dus is het een enorm leerproces voor een 5/1 om niet te vroeg naar buiten te treden, zoals je zei, want als je te vroeg naar buiten gaat, dan stap je de wereld in met die hoop om waardering en erkenning te krijgen en dat gevoel van succes. Maar wat er uiteindelijk gebeurt, is dat er veel teleurstelling is, en je voelt je nog minder gehoord en gezien dan ooit tevoren.
En dus is het echt belangrijk voor een 1-lijn lichaam. En als de 1-lijn onbewust is, ben je je er niet echt van bewust. Het is gewoon een proces dat daaronder plaatsvindt. Dan staat de Ketter bovenaan, die zegt: “Ja, ik ga je redden. Ik kan het oplossen,” vooral met jouw Guilt-motivatie. Het is als een dubbele 5. Het is als: “Ja, ik ga je redden. Ik kan je helpen. Ik zie dingen met dat Kanaal van Doordringend Bewustzijn in het Nu.”
Je weet wel, zoals je al zei: je praatte onder andere over: “Oh, ik had net dit bewustzijn in het nu, dat ik het er gewoon uit flap, omdat ik iets wist.”
Dat is integratie. Maar nogmaals, het is een geprojecteerd Kanaal, dus het moet worden uitgenodigd. En dus denk ik dat het heel, heel belangrijk is voor een 5/1 om die basis te hebben en echt de projecties en de uitnodigingen te beoordelen die ze krijgen, en echt eerlijk te zijn over waar ze mee kunnen helpen.
Ik denk dat er een zekere mate van bewustzijn voor nodig is en ook nederigheid om te kunnen zeggen, “Ja, dit is waar ik heb een sterke basis in heb en dit is wat ik graag met je deel of jou mee bekrachtig of je mee ondersteun. Maar hier kan ik dat niet doen, want hierin heb ik niet dat fundament.”
En zoals je zei, als je het projectieveld op die manier kunt ontmoeten, dan zul je eigenlijk niet op de brandstapel belanden, omdat je gewoon eerlijk bent.
Ik zie dit vaak. Je kunt nog mensen hebben die je aankijken met die blik van: “Hoe kun je me dat weigeren?” Je hebt dit in je, omdat… Je hebt dit projectieveld dat zegt dat ik iets te bieden heb.
Ik voel me aangetrokken omdat ik iets voor je heb.
Ik kan je iets praktisch geven. En dus mensen, zelfs als je die uitnodiging weigert, kijken je misschien met afkeer aan, en gaan ze van: “Je had iets voor je en je wilde me niet helpen? Je wilde me niet redden?”
En dat is dan nog een negatieve projectie.
Maar uiteindelijk gaat je je niet bitter voelen in je systeem, en je zal niet dat gevoel hebben van, zoals je zei, volledig afgewezen te worden of het gevoel verlaten te worden, of het gevoel dat je echt word gestraft omdat je zei dat je iets kon doen, maar dan eigenlijk niet in staat was om het te doen tot op het projectieniveau dat anderen van je hadden, de verwachtingen die anderen van je hadden.
Dus je hoeft geen hut aan te raken. Je hoeft alleen je Strategie en Autoriteit te leven. En als Projector kan het bestuderen van Human Design gewoon ongelooflijk nuttig zijn, omdat je al die mechanismen ziet uitspelen. En er kwamen zoveel dingen naar boven toen je aan het praten was.
Ja, nog iets. Het was zo fascinerend dat je zei dat je opgeleid werd tot operazangeres, omdat ik me jouw brug herinnerde, dat om jouw splitsing te overbruggen, je de 22 of 44 nodig hebt. 22 is die emotionele stemming. Je hebt de 12 in je Keel. Dus er is die emotionele, individuele stem. Het is de stem die echt diep gemuteerd en emotioneel is, als het het juiste moment is.
Eigenlijk gaat het niet-zelf echt denken dat er iets mis is met mij, omdat ik de 22 niet heb. Er is iets mis met mij omdat ik de begeestering niet heb. Er is iets mis met mij omdat ik nooit in de juiste stemming ben om mijn sociale openheid te verwoorden zoals ik dat wil.
Daisy:
Ja.
Pragya:
Het is echt interessant dat je in je leven werd bewogen naar dat beroep. En dat Kanaal is heel nauw verbonden met muziek en de stem, die echt de begeestering, de stemming, de emotie kan uitdrukken.
Dus ik vond dat echt, echt fascinerend.
Heb je er ooit vanuit dit perspectief aan gedacht?
Daisy:
Nee.
Maar wat ik ook ontdekte is dat mijn moeder de 22 in een ongedefinieerde Solar Plexus heeft, en we hadden soms echt een heel moeilijke relatie. Ik ben zo emotioneel en mijn Ego is ook verbonden aan mijn Solar Plexus. Dus ik nam emotioneel veel ruimte in beslag en dat vond ze niet leuk.
En soms voelde ik dat ik… Het was alsof ze veel dromen had voor zichzelf, maar dat is nooit gelukt omdat — ze trouwens ook een 5/1 — ze zich volledig terugtrok uit de wereld. En het was via onze connectie… Zij is degene die me eigenlijk uitnodigde om te musiceren, omdat zij pianiste is, maar natuurlijk alleen voor zichzelf, niet professioneel. Dus nodigde ze me daarin uit.
Ik speelde eerst piano en ging daarna zingen, maar ik ontdekte later dat ze ook wilde zingen, maar het kwam er nooit uit. En ik voel echt een rare band tussen ons. Ik heb een uitlaatklep nodig voor die emotionaliteit, maar het niet vinden van die ruimte en het hoe en wat, de verbindingen. En toen had ze dat muziekding in zich en dat kwam er gewoon uit.
Ik moet zeggen dat het mijn leven heeft gered, omdat ik echt voelde dat het een goede uitlaatklep voor me was. Om wat van die melancholische, zware emotionaliteit uit mijn systeem te krijgen, omdat ik anders niet wist hoe ik dat moest doen. Maar het ging natuurlijk heel ver.
Pragya:
Ja.
Ik heb een heel goede vriend. Dus ik heb de 22 en hij heeft de 12. En hij speelt gitaar en maakt muziek, maar speelt veel in mijn aanwezigheid. En dus kan ik echt begrijpen wat je zegt. Het is alsof ik de stemming kan bepalen en zijn stem dan zijn ding kan doen.
Daisy:
Ja.
Pragya:
Maar het is nogal wat om maar één deel te hebben van dat Kanaal en dat na te streven. Vooral om dat na te streven voorbij die manier om jezelf uit te drukken en je melancholie te verwerken. Dat is voor mij zoals jouw brug. Dat is wat je geest wil zijn. Waar het in deze wereld op jaagt is de juiste stemming vinden, dat juiste gevoel, dat juiste geluid.
Daisy:
Dit is zo waar.
Echt interessant.
Pragya:
Je hebt inderdaad een gedefinieerd Solar Plexus, zoals je zei.
Is dat iets wat je herkent in jezelf, zelfs voor Human Design, dat je emotioneel bent?
Daisy:
Ja, zeker weten.
Omdat ik ook rare reacties kreeg van mensen die ongedefinieerd zijn, wat me het idee gaf dat er iets is met mij en emoties, dat anderen niet op dezelfde manier hebben. Sommige mensen versterkten het; anderen liepen er voor weg.
Mijn moeder is iemand die er vaak van weg liep. En ik voelde die kilte en ik probeerde een emotionele reactie uit te lokken. En dat zou soms onze moeilijke relatie bepalen, omdat ze daar niet mee om kon gaan. En ik begreep het niet. En ik zag het als: “Er is iets mis met mij,” omdat ze niet echt reageerde op wat ik aan het doen was. Dus soms voelde het alsof ik schreeuwde zonder geluid, omdat ze zich gewoon helemaal afsloot en mijn… Ze noemde het drama, noem het zo.
En mijn vader was een versterker. We hadden echt grote ruzies waarbij ik alles uit mijn systeem gooide en hij daar overheen ging en nog harder ging schreeuwen. Hij is ook emotioneel niet-gedefinieerd. Dus ik kreeg veel feedback op dat gebied. Natuurlijk kon ik niet aangeven wat wat er precies aan de hand was, maar het was heel logisch om te ontdekken dat ik emotioneel ben en mijn hele familie van herkomst niet.
En ze hebben ook geen gedefinieerd Ego.
Dus dat was echt interessant.
Pragya:
Ja.
Ik ben opgegroeid in een gezin van vier. Dus ik, mijn broer en mijn ouders.
En mijn beide ouders zijn emotioneel gedefinieerd.
In feite hebben ze het Kanaal van Gemeenschap. Ik ben opgegroeid met Kanaal van Gemeenschap-ouders. Mijn vader heeft ook Synthese, van de Wortel naar de Solar Plexus. Maar beiden zijn emotioneel gedefinieerd.
Ik en mijn broer, allebei ongedefinieerd. Mijn broer heeft een open Solar Plexus. En waar ik dus echt mijn hele leven getuige van was, was het gevoel verantwoordelijk te zijn voor de sfeer in huis, want ik voelde het gewoon op zo’n diepgaande manier.
Mijn broer is een 1/3. Hij zit dus veel meer in zijn proces dan ik.
Ik ben een 2/4. En als 2/4 waren mijn ouders mijn hele leven mijn vertrouwelingen. En ik heb natuurlijk veel tijd met hen doorgebracht. En dus voelde ik me echt, echt verantwoordelijk voor de stemming in huis en overcompenseerde en deed veel om ervoor te zorgen dat dingen vredevol en dicht bij het basigevoel bleven dat ik voelde als ik alleen was.
En ik denk dat ons niet bewust zijn van het emotionele proces niet alleen schadelijk kan zijn voor de emotionele persoon, maar ook super-moeilijk te beheren is voor de mensen in huis die niet emotioneel zijn. En waar ik echt vaak getuige van was, was het noemen van het woord drama, alsook: “Waarom kunnen we niet gewoon rustig zijn? Waarom kan er niet gewoon vrede zijn? Waarom moeten we die confrontaties hebben?”
Omdat emotioneel-gedefinieerden gewoon confronteren.
Anders is het echt heel ongezond voor hun systeem.
Er zit gewoon een mechanisme in hen waarin het voor hen gaat om het eren van hun proces. Of ze zich er nu bewust van zijn of niet, ze moeten de confrontatie aangaan. En zo eindigde het vaak in geduw en getrek binnen die chaos. De hoogtepunten waren ook geweldig. Maar er waren altijd dieptepunten.
Maar ik leerde zoveel door, eerst en vooral mezelf niet verantwoordelijk te houden voor wat de stemming was. En ten tweede, om ook gewoon te eren wanneer ze dingen onder ogen moeten zien, ook al zijn het de kleine dingen. Vooral met de tribale golf zijn de confrontaties niet echt groot en massaal. Het zijn gewoon kleine, alledaagse dingen waar ik vooral getuige van ben. Ze gaan over wat gewone mensen nodig hebben in het banale, alledaagse leven.
En door me hiervan bewust te zijn is mijn relatie met mijn ouders heel wat verbeterd. En het heeft me ook echt geholpen om naar hun bewustzijn te kijken met veel meer respect, en naar hun proces met veel meer respect, omdat ik gewoon kan zien hoe het aanzwengelt en voelt in mijn systeem of wanneer het zakt, en hoe ze dan langzaam helderheid krijgen. En ik weet dat voor het voor hen ook helend is om volledig zichzelf te mogen zijn.
Zoals je al zei, nemen emotioneel- gedefinieerden veel ruimte in beslag.
En met dat gedefinieerd Ego is het net alsof ze de hele kamer vullen.
Dat is de bedoeling.
Natuurlijk hebben we nu dat besef: “Op dit moment heb ik een dieptepunt en moet ik tijd maken om me terug te trekken.”
Dat is goed. Maar het is ook heel fijn om al dat besef te hebben en te delen, en ook echt te zien hoe dat proces tot bloei komt en dan gewoon diep adem te halen. Ik denk dat dat een belangrijk iets is. Dat is een groot thema van de Solar Plexus, om in te ademen naar jouw dieptepunt toe en ademen is iets wat het zenuwstelsel echt tot rust brengt. En het zenuwstelsel is verbonden met de Solar Plexus.
Dus ik vraag me nu af, hoe anders vind jij je weg?
Omdat ik dit bij mijn ouders merkte… Voordat ik ze alles vertelde over de Solar Plexus en de (emotionele) golf… Vroeger was die golf vol chaos en veel van mijn ervaring met hen was chaotischer. Terwijl ik nu nog steeds de hoogtepunten en dieptepunten voel, maar het is niet meer zo chaotisch, omdat ze meer aanvoelen als… Het voelt gewoon alsof ze dieper in zichzelf en hun waarheid zijn gekeerd.
Dus ik vraag me af of je een verandering hebt opgemerkt in hoe jouw golf aanvoelt?
Daisy:
Ja, zeker weten.
Die chaos voelde ik vaak omdat ik niet begreep wat er gaande was en waar ik me bevond op die golf of wat er ook op dat moment aan de hand was. En nu voelt het alsof ik echt kan onderscheiden: ja, dit is goeie energie. Dit is energie die ik kan delen door naar buiten te treden en in-aura te zijn met anderen.
Maar wanneer ik een dieptepunt voel, geef ik het tijd, neem ik tijd voor mezelf. Gewoon wat ruimte geven, maar niet echt naar buiten gaan omdat ik weet dat echt moeilijk kan zijn voor anderen om daar mee om te gaan. En dat is waar ook mijn niet-zelf uitingen naar voren zouden komen. Want als ik dan getriggerd word, gaat alles naar de hel.
Ik weet wanneer het goed is om naar buiten te gaan en wanneer ik beter gewoon thuis blijf, en ik beter gewoon met die golf ga zitten, met dat dieptepunt, en het een gezonde uitlaatklep kan geven zonder anderen daarmee lastig te vallen. Maar ik heb natuurlijk wel mijn vertrouwens-personen om me heen, tegen wie ik soms kan ventileren, als ik het gevoel heb dat het me te veel wordt.
Ik ben ook een mens. Dus dat is ook iets dat belangrijk is. Te weten wanneer ik wat hulp nodig heb, een klankbord, of wat dan ook, wat ruimte, misschien een knuffel of wat troost van anderen. Maar dat moeten natuurlijk wel mensen zijn die het aankunnen.
En meestal zijn dit mensen die ook emotioneel gedefinieerd zijn, heb ik het gevoel, omdat ze wat ik doormaak herkennen vanuit hun eigen ervaring, en dat is gemakkelijker. En het is niet overweldigend voor ze om met die energie om te gaan. En dat is zo’n opluchting vergeleken met hoe het vroeger was.
Ik neem het ook niet persoonlijk op. Hoe mensen reageren op wat emotioneel uitdruk. Ik weet dat ik het meestal ben. En ik weet dat het gewoon mechanica is. En als je verantwoordelijkheid neemt voor je mechanica, verandert er zoveel. En dat heeft me echt geholpen om veel van mijn relaties te verbeteren.
Ook met mijn ouders, wetende dat ze ongedefinieerd zijn. Ik zie ze niet zo vaak, maar ik voel me echt in in mijn Autoriteit om te kijken wanneer een goed moment is om hen te ontmoeten. Wanneer dat is, en hoe ik me voel, en al die dingen die ik vroeger niet eens overwoog, omdat ik gewoon een emotionele reactie van hen wou.
Vroeger ging het om uitlokken, omdat ik me geliefd wilde voelen en er iets naar me terug moest komen. Dus ging ik provoceren. Maar dat is niet eerlijk tegenover iemand die emotioneel niet-gedefinieerd is. Ik maakte het ze soms erg moeilijk.
Pragya:
Ja.
En het is niet iets dat je echt begrijpt.
Als je achteraf terugkijkt, kun je die interacties beoordelen en realiseren: Oké, ik had hier meer verantwoordelijkheid kunnen nemen. Dat is niet eerlijk.
Maar als je emotioneel bent en je niet bewust bent dat dit een mechanisch ding is dat binnenin je gebeurt, dat er een chemische reactie plaatsvindt in je lichaam — de manier waarop je geest dat interpreteert is zo gek. En op dat moment weet je niet of het wel overgaat. Je weet niet dat het een proces is. En dus wil je oplossingen vinden en je geliefd voelen.
En vooral omdat ik zo dicht bij zoveel emotionele mensen ben geweest, is het echt moeilijk om van jezelf te houden wanneer je een dieptepunt ervaart. En dus is het heel begrijpelijk dat je niet-zelf geest op dat moment heel erg luid wordt. En ook dat je geliefd wilt zijn door de mensen waar je van houdt en die je vertrouwt. Maar aan de andere kant staan, als een emotioneel ongedefinieerd iemand…
Emoties zijn echt moeilijk, vooral in het begin.
Maar je wordt matuurder in wijs worden hierin.
Ik zie die langzame transitie binnenin mij, waarin het is alsof ik de hoogte- of dieptepunten niet meer persoonlijk neem, me ook realiserend dat het door me heen stroom, en ook dat ik het kan observeren in plaats van het me eigen te maken en er verhalen omheen te creëren. Maar als je niet dat begrip of dat bewustzijn hebt, is de ervaring echt bedreigend. Het voelt als een persoonlijke aanval en het voelt gewoon niet gezond aan.
Ik heb echt gezien dat niet-emotionele mensen talloze keren in mijn leven manipulatief werden.
Echt waar, dat is niet wat daar echt gebeurt. Emoties hebben is niet giftig.
Maar voor een emotioneel ongedefinieerd iemand, vooral als je niet wijs bent als het om emoties of hun waarde gaat, wil je ze eigenlijk koste wat kost vermijden. En natuurlijk kun je dat niet, omdat 50% van de bevolking emotioneel is. Hoe ver je ook van ze wegloopt, je zult ze altijd tegenkomen, of ze zullen je tegen het lijf lopen, of je zult ze in je leven hebben.
Zo begint de wijsheid zich te ontwikkelen.
Maar het is echt een proces, denk ik, voor zowel emotionele als niet-emotionele mensen om wijs te worden en echt te leren omgaan met elkaar op een manier die eer doet aan beiden.
Daisy:
Ja, zeker weten.
Pragya:
Ik ben ook heel nieuwsgierig, omdat je het Left-angle Cross of Upheaval hebt. Dat is ook zoiets. Je Persoonlijkheidszon is 18.5, en dan is je Aarde 17.5. En aan de andere kant is je Design-zon… 39. En dan is de Aarde 38.
Daisy:
38.
Pragya:
Ja. Ik bedoel, dit is iemand die…
Daisy:
Je lacht.
Pragya:
Ik lach omdat ik dat echt nieuwsgierig ben hoe jij het ervaart in jouw leven.
Denk daar eens over na. Het is niet alleen dat je in het Kruis van Opschudding zit — het is een linkshoekig kruis. Het is dus transpersoonlijk, wat betekent dat het trauma op te lossen heeft met anderen doorheen die opschudding.
En die opschudding is ketterij. De opschudding is oordelend, echt wantrouwig jegens autoriteit en diens meningen daar tegenover. En dan die individuele brandstof om te vechten, zich te verzetten, te procoveren.
En dus… Toen je achter je kruis kwam, had je toen zoiets van: Oké, nu heeft mijn leven zin? En als je nu terugblikt, zijn er gevallen of verhalen waarvan je denkt: “Wow, dat was dat! Dat was ik die mijn kruis uitleefde?”
Daisy:
Echt een goede vraag.
Toen ik voor het eerst over het kruis hoorde, begreep ik er helemaal niets van. Het was niet iets dat ik meteen kon zien. Ik heb het gevoel dat ik eerst voldoende moest deconditioneren om het te zien, omdat het voelde alsof het delen van mezelf aanwees die ik niet echt wilde accepteren. Als klein meisje wilde ik erbij horen. En het lijkt erop dat ik een kruis heb dat elke steen omdraait. Ik draai elke steen om die ik maar kan vinden, of mensen dat nu leuk vinden of niet.
Je zou dus kunnen zeggen dat ik alles op zijn kop zet als men mij in een bepaalde omgeving zet, en ik kan er niets aan doen. Het gebeurt gewoon vanzelf. En dan heb je natuurlijk ook die niet-zelf kant die z’n mond opent zonder uitnodiging en dat maakt het natuurlijk uitdagend om zo’n kruis te accepteren.
Maar nu heb ik het gevoel: “Ja, dit is echt…” Natuurlijk ben ik net voorbij mijn Uranus Oppositie. Dus het voelt alsof het nog echt uit me moet komen en vooral op een correcte manier. Maar ik zie wel dat dit echt iets van mij is en iets wat ik gewoon niet kan laten, als ik het zo kan zeggen.
Dus ik zie dat de meeste situaties waarin ik op de brandstapel belandde, want als ik terugkijk, heb ik niet veel situaties die er echt uitspringen, waarin ik zie dat ik het op de juiste manier heb gedaan. Het is waarschijnlijk te vroeg om dat te zeggen. Of niet. Met mijn 13-33 Kanaal heb ik nog niet echt gereflecteerd op dit soort situaties in het verleden. Plus, het doormaken van een hoop trauma die gerelateerd was aan die brandstapel-situaties, gaven me ook het gevoel dat ik lange tijd alleen de negatieve kant kon zien.
En nu sta ik open om het anders te zien. Maar ik zie in die situaties dat ik vooral op de brandstapel stond, ik elke steen aan het omdraaien was, de boel opschudde, corrigeerde waarvan ik voelde dat… Of op zijn minst mijn correcties met mensen deelde, vaak ook mijn mening gaf zonder noodzakelijkerwijs alle feiten, alle details te kennen, omdat ik niet die 62 heb en de poort (17) ligt in mijn ongedefinieerd Ajna.
Maar ik was zo zeker van mezelf. Dus dat kwam er zeker uit. En dan was het vechten vaak het resultaat. Toen ik dingen naar buiten bracht, kreeg ik telkens die weerstand. En daar ging ik tegen vechten. Ik had soms bijna het gevoel dat ik moest vechten voor mijn leven. Dit was echt van: “Wow, als ik niet vecht, ga ik zoveel verliezen.” Zo voelde het.
Maar ook vechten voor iets waarvan ik echt voelde: dit is juist. Dit is zo belangrijk. Het is transpersoonlijk. Je bent bezorgd over wat er zou gebeuren met een groep mensen of een systeem waar mensen in zitten. Als dit niet wordt gecorrigeerd, of als dit niet wordt geaccepteerd als: “Oh, misschien moeten we hier naar kijken en zien of we het op een andere manier kunnen doen,” of wat er moet veranderen, of wat dan ook.
Dus ja, ik zie het. Maar ik wacht op uitnodigingen om dat op een meer correcte manier uit te drukken, zonder al dat niet-zelf denken dat ik in het verleden had. En ik ben benieuwd hoe dat eruit zal zien. En misschien heb ik het al gedaan, maar ben ik me er nog niet van bewust. Misschien doe ik het al.
Pragya:
Ja, natuurlijk.
Daisy:
Ja.
Pragya:
En het hoeft er niet altijd uit te zien als een groot evenement.
We realiseren ons niet eens hoe ons kruis… En zoals je al zei, het rijpt pas veel later in het leven. Dus het is waar dat je het dan pas echt in zijn volle omvang kunt zien, je volle potentieel in zekere zin als wanneer je opereert als jezelf, wanneer je correct wordt uitgenodigd in situaties waarin je echt de “redder in nood” kan zijn die corrigeert en een solide basis heeft om dat te ondersteunen.
Maar mijn ervaring met mijn… Ik sta nog heel ver af van… Ik heb net mijn Terugkeer van Saturnus achter de rug. Dus ik ben nog maar net mijn correct omgeving aan het vinden en wat correct voor me is om te observeren, alsook me ontspannen in dat observeren. Maar ik zie mijn kruis op minimale manieren en in heel kleine situaties opduiken.
Maar als Projector is het heel moeilijk om dat bij jezelf te zien, tenzij iemand het je vertelt. Je vrienden hebben zoiets van: “Oké, wow. Dat was behoorlijk schokkend. En dat doorboorde de oppervlakte.” Goed. Je bent binnengedrongen. Ik heb zoiets van, ja.
Daisy:
Ja.
Pragya:
Het is zo’n lange reis. Het is zo’n fascinerende reis. Ik denk dat dat een van de dingen is die Human Design me heeft geleerd. Het is alsof ik nergens meer haast voor heb. Er is een proces. Het is net als de eerste 30 jaar van je leven, wanneer je gewoon experimenteert en je hersenen voedt en je hersenen ontwikkelt door in heel veel verschillende omgevingen te zijn. En dan rond de Terugkeer van Saturnus, vind je de juiste omgeving voor jou.
Als je de juiste omgeving voor jezelf vindt, dan heb je zo’n 20 jaar om naar je leven te kijken, je View te ontwikkelen, je View te voeden, je begrip te voeden. En op een gegeven moment zal alles rijpen tot conceptualisering. Het rijpt allemaal tot jouw Uiterlijke Autoriteit. En het is echt zo’n… Ik weet zeker dat dit voor jou ook geldt, want je bent een emotioneel wezen en het is een proces. Alles is een proces voor mij.
Daisy:
Ja.
Pragya:
Alles is een ontwikkelingsproces.
Begrijpen is iets dat nooit eindigt. Het bouwt altijd voort op zichzelf.
Dus ook voor mij was het zo geweldig om dit te bereiken, een plek waar ik k gewoon kan ontspannen in mijn leven, mijn proces, en van het proces kan genieten, in plaats van ergens te willen zijn of eindelijk ergens te komen.
Daisy:
Ja.
Ik denk dat dat ook de grootste verandering voor me is, dit ontspannen in wat is, en me geen zorgen te maken over de toekomst want wie weet waar we eindigen? En we hebben dit navigatiesysteem, Strategie en Autoriteit, dus we zijn veilig. Ja, daar vertrouw ik steeds meer op.
Pragya:
Ja, zo veilig als maar kan.
Daisy:
Zo veilig als maar kan.
Het is natuurlijk nog steeds een niet-zelf wereld.
Pragya:
We leven nog, wat betekent dat we doodgaan. Maar… Zolang je in het proces zit en je echt bij het proces aanwezig bent, denk ik dat elke dag echt mooi wordt, zelfs als het een rotdag is. Er zijn dagen dat ik zo in mijn hoofd zit en helemaal niet op een goede manier.
Ik kan op een heel goede manier in mijn hoofd zitten, als een Mentale Projector, en ik kan ook op een vreselijke manier in mijn hoofd zitten. Maar zelfs op die dagen merk ik gewoon dat ik iets over mezelf leer, of ik leer iets over de geest, of bereik ik een bepaalde mate van helderheid over bepaalde mechanica.
En het is gewoon zo’n prachtig proces. Het is echt prachtig. En je zei iets waar ik nieuwsgierig naar ben, dat je een angststoornis-diagnose had. En wat bij mij naar boven kwam, waren jouw Variabelen. Je hebt dus de bovenste twee Variabelen naar links gericht. Dus je hebt… Ik vergeet de… Actief brein.
Daisy:
Ja.
Actief brein en strategische… Strategische geest.
Pragya:
Oh, mijn god. Ja. Dit is wat er soms gebeurt met rechtsheid. Soms is het alsof ik er de hele dag over kan praten, maar soms ken ik het woord niet eens. Maar ja, strategische geest en actief brein. En dan heb je de onderste twee pijlen naar rechts gericht.
Daisy:
Ja.
Pragya:
Dus passief in je omgeving en een perifere blik. Dus in wezen is dit iemand die mentaal super actief is. Het is een zeer diep-intellectuele geest die volledig opgaat in datgene waarop het gericht is. En het is gewoon iets dat in zekere zin altijd aan staat. Dan heb je je leven, je maanknopen… Je hebt dat leven dat bedoeld is om echt passief te zijn. En dus is dit in wezen iemand die hier echt fysiek passief is, maar ook echt mentaal actief.
Ik denk dat de manier waarop Ra het erover had is dat je jezelf gek kunt maken door te denken dat je iets moet doen aan al dat denken dat je doet. Maar eigenlijk is deze Variabele hier om diep intellectueel te zijn. Ze zijn hier alleen om al die verschillende onderwerpen te ontdekken zonder daar iets aan te doen.
En het “doen” gebeurt. Je wordt ergens voor uitgenodigd en dan komt je Ego tevoorschijn en alles komt in beweging. Dus er “doen” dat gebeurt.Maar er is ook, voor het grootste deel van de tijd, dit proces van diep “zijn,” vooral als 1-lijn ook ook. Dat diep opgaan in je onderzoeksproces, mentaal diep gefocust zijn op dingen, mentaal actief betrokken zijn bij verschillende dingen.
Maar dit lichaam is ontworpen om super passief te zijn. Het lijkt er dus op dat je niets doet, maar de hele dag gaat de geest maar door en door en door. En dus vraag ik me af of dat iets te maken heeft met met het angstprobleem waar je het over had. Je hebt ook een gedefinieerde Milt, en de angsten van de gedefinieerde Milt, wanneer verkeerd begrepen, kunnen er ook voor zorgen dat iemand zich fysiek heel ongemakkelijk voelt of heel erg angstig. Dus, ik weet het niet. Ik vraag me af of je hier iets over te zeggen hebt en of als dit je iets zegt.
Daisy:
Ja, het is echt interessant.
Ik dacht altijd dat mijn angst door uitputting kwam en de wereld niet kon maar moest bijhouden, want ik voelde me niet zelfzeker en moedig genoeg om “nee” te zeggen. En dan neemt mijn geest natuurlijk veel ruimte in beslag.
Pragya:
Dat is zeker zo.
Daisy:
Ik zit altijd in dat denken; actief brein, strategische geest. En ik ben lichamelijk niet actief. Dat is zo waar. Ik kan soms actief zijn, maar het is niet wat mensen zouden verwachten van iemand van mijn leeftijd, denk ik. Dus als ik veel in de wereld moet zijn en het voelt voor mij alsof er te veel actie van mijn lichaam wordt gevraagd, dan begint de gekte omdat ik uitgeput raak. Mijn hoofd heeft al die verhalen over waarom ik uitgeput ben, en verzint al die verhalen over Milt-toekomstzorgen, zoals, dit gaat er gebeuren als ik dat doe. En wat als dat gebeurt? Dat kan ik niet aan. En het overvalt me als iets overweldigends in mijn hoofd. En dan stopt alles en krijg ik paniekaanvallen. Echte, toffe paniekaanvallen [sarcastisch].
Ja, het is interessant.
Die terugval was ook interessant omdat ik dacht dat ik er overheen was. Ik dacht dat ik goed genoeg met mijn angst kon omgaan. Maar er gebeurde iets en het kwam allemaal terug en ik begon weer te geloven in dat verhaal van “ik kan het niet aan.” Er werd dus iets van me gevraagd en ik kon het niet geven, maar ik voelde me gepusht om het toch te doen. En dan komt de geest met al die worst-case scenario’s, en dan begin ik het te geloven.
En dan…
Ja, ik denk dat ik me getriggerd voelde en dat ik door dat schokmoment heen moest en mezelf de tijd moest geven en mezelf toelaten echt passief te zijn.
Maar het gebeurde enkele weken voordat we naar de Verenigde Staten afreisden, en reizen is voor mij echt uitputtend. En op de een of andere manier voelde dat als te veel actie voor mijn lichaam. Maar ja, ik kon geen “nee” zeggen of het veranderen of annuleren, of wat dan ook. Dus pushte ik mezelf te veel in actie. Het hoofd neemt het over: paniek, paniek, paniek. Oké, paniek in het lichaam en alles kwam terug.
En toen veranderde ik plotseling iets in mijn hoofd omdat ik op een gegeven moment dit besef had dat het mijn geest was die me gek maakte. En dat veranderde alles terug naar het reguleren van wat er gebeurde. Maar ik ging wel naar de Verenigde Staten en ik had medicatie nodig omdat ik zo opgejaagd en was zo in paniek was over wat er zou gebeuren. Ik had medicatie nodig, maar ik raakte makkelijk van de medicatie af, nadat ik die knop in mijn hoofd had omgezet.
Ja, het is echt interessant.
Maar ik heb dat nooit in verband gebracht met die actieve geest en passief lichaam.
Pragya:
Dat is echt interessant.
En ook omdat je een 1-lijn bent, en je hebt ervaringen waarin jouw fundament wat wankelt, waarin je je eerst solide voelt en dan opeens die ervaring opkwam waarin het voelt alsof je helemaal niet meer zo stabiel bent. Dat kan een 1-lijn lichaam echt doen panikeren als het ware.
En onder de 1-lijn zit die genetische angst-continuïteit. De 1-lijn is introspectief, en het is introspectief omdat het een stevig fundament wil, omdat het van nature angstig is. En wanneer een 1-lijn die plek bereikt van: “Oké, hier is een solide fundament en mijn leven hier voelt echt solide voor mij, en ik voel me er goed bij. En dan verandert de omgeving plotseling.
En ik bedoel, Ra heeft het hier ook over gehad. Als je niet in de juiste omgeving bent, ben je echt kwetsbaar. Hij was Shores Natural. En hij vertelde over die ene keer dat hij naar de Verenigde Staten verhuisde. Hij bevond zich niet in een Shores- omgeving en zijn hele leven stortte in. Hij ging failliet. Zijn vrouw stierf bijna. Zijn baby lag in het ziekenhuis. Ik bedoel, er was die hele catastrofe.
En ik merk dat nu op een heel vreemde manier… Het is alsof… Ik heb Mountains-omgeving, Mountains Passive, en ik ben een Kluizenaar. Ik kom zelden mijn huis uit. Het zal je verbazen hoe weinig ik mijn huis verlaat. En als ik dat doe, en ik ga naar die grotere events waar ik zogezegd moet zijn, zoals een bruiloft of wat dan ook, dan worstel ik ermee. Ik kom altijd ziek terug of ik krijg een infectie. En na verloop van tijd heb ik daarover nagedacht.
En ik heb zoiets van, ja, eigenlijk doet mijn lichaam het heel goed als ik boven alles sta en ik al het andere vanuit een hoger gezichtspunt kan bekijken. Maar als ik daar beneden bij mensen ben, en het niet de juiste beslissing voor mij is, en het is niet de juiste gelegenheid voor mij, dan voelt mijn lichaam zich eigenlijk extreem kwetsbaar en daar word ik bijna altijd ziek van.
Dus dat kan ook iets zijn.
Jij bent Shores Artificial, toch?
Daisy:
Ja, Artificial.
Pragya:
Ja.
Dat lijkt me logisch. Shores is afstandelijk, een beetje afstandelijk, heeft een beetje een bredere kijk op grenzen en afbakening. En soms voelt reizen zo… Ik weet het niet.
Je zit gewoon in een kleine doos dat het vliegveld heet, toch?
En misschien zijn er grote ramen waar je de vliegtuigen kunt zien opstijgen, wat super ontspannend kan zijn voor een Shores-persoon.
Daisy:
Dat is waar.
De nachtmerrie is het vliegtuig zelf, een vlucht van 10 uur en dan hopelijk in staat zijn om te slapen, wat mij nooit lukt. Zo dicht bij andere Sacralen, 10 uur lang. En je hebt geen plek om een beetje tot rust te komen. Je hebt daar geen ruimte. Dat maakt me soms echt gek als ik weet dat dit eraan zit te komen. Oh, shit. Mag ik dat zeggen?
Pragya:
Ja.
Daisy:
Maar inderdaad, als ik dat uitzicht hebt, en een beetje overzicht — daar gebeuren andere dingen dan waar ik me bevind, op de grens van verschillende landschappen. Het helpt echt.
Pragya:
Ja, inderdaad.
Daisy:
Dus als vliegtuigen anders waren ontworpen…
Pragya:
Gewoon door het raam kijken.
Daisy:
Ja, ik neem altijd de stoel aan het raam. En we hadden business class-stoelen met zo van die “pods.” Dus ik had dit “grot-“achtig gevoel. Ik ben geen Caves, maar het is als mijn eigen ruimte of om mezelf toch een beetje die indruk te geven. En dan inderdaad het raam. En dan wordt het donker en zie je niets meer buiten.
Pragya:
Wat ook interessant is, is misschien kijken naar films of bepaalde content bekijken waarin je een alternatieve realiteit kunt zien, of waar je kunt kijken naar iets dat er niet is. Dat zou nuttig kunnen zijn. Maar hoe dan ook, ik weet dat het moeilijk is.
Daisy:
Ik denk dat er veel factoren meespelen, veel elementen op een hoop. En dan vertrouwt de geest niet meer wat er gaat gebeuren en neemt het roer over. Ik denk dat het probleem… En ook toen we reisden, vertrouwde ik mijn experiment niet. Ik vertrouwde niet op mijn Strategie en Autoriteit. Dus, nou, “ik,…” De geest vertrouwde het niet. Het was dus gewoon te gemakkelijk voor de geest om het over te nemen.
Ik denk dat mijn ervaring nu anders zou zijn na een jaar, nu ik meer in mijn experiment ben geland en ontspan. Ik ga het niet nog een keer doen, tenzij ik echt correct ben uitgenodigd. Maar ja, het zou interessant zijn om te zien of het verschil te voelen met wat er een jaar geleden gebeurde.
Pragya:
Ik ga je nog een laatste vraag stellen. Ik weet dat we al een tijdje praten… Ik zou heel graag willen weten of je nog een boodschap hebt om met de wereld te delen. Ik weet dat dat zoveel druk is. Je kunt absoluut zoiets hebben van, ik wil niets zeggen… Ik wil gewoon weten wat je tegen mensen zou zeggen. Wat zou je universeel willen maken?
Wat wil je dat het collectief weet?
Daisy:
Oh, mijn god. Pragya!
Mijn eerste reactie is: Kan ik hier een nachtje over slapen?
Pragya:
Nou, eigenlijk kan dat wel. Ik weet dat je emotioneel bent. Daar moet je over nadenken. Maar ik weet het niet, misschien kun jij me iets vertellen dat je op dit moment in de wereld zou willen corrigeren, misschien zelfs in termen van iets dat te maken heeft met Design of iets anders dat je de recent hebt waargenomen in de community?
Daisy:
Ja. Misschien kan ik iets delen, inderdaad.
Ik had onlangs dit… Ik zal het een inzicht noemen, over dat veel mensen in de wereld van Human Design vaak praten over hun grafieken en hoe dat tot uiting komt in hun leven, of wat ze ervaren in hun leven, en hoe dat terug te vinden is in de grafiek.
Ik zie dat bij veel mensen die ik ontmoet, vooral in het begin van hun experiment kan dat intimiderend aanvoelen. “Heb ik echt al die details nodig? Moet ik echt mijn hele grafiek kennen? Want ik weet niet of ik daar ook ga geraken. En ik heb het gevoel dat ik faal in mijn experiment omdat die mensen zoveel weten. En dat zijn de mensen die iedereen volgt.”
Ze hebben een grote schare volgers op Instagram of in Facebook-groepen, en ze zijn altijd overal in podcasts, soms een beetje zoals wat we vandaag deden. En ik heb het gevoel dat het echt belangrijk is om te zeggen dat het niet belangrijk is om alles te weten en alles van je grafiek te bestuderen, en al die details te moeten kennen of ermee te moeten werken.
Je kunt er zelfs niet echt iets mee doen. Het proces gaat zijn eigen weg.
Ik wil alleen maar zeggen: Alsjeblieft, relax. Zoals je halverwege ons gesprek al zei: het kost tijd.
Het kost tijd. En voor mij gaat het echt om de basis.
Gesproken als een echte 1-lijn.
Het gaat echt om de basis. En zelfs na meer dan vier jaar, werk ik nog steeds met het fundament. Ik ben nog steeds aan het ontdekken wat Strategie en Autoriteit voor mij betekent. Het gaat niet om “doen” en studeren. Het gaat echt over ontspannen in het vertrouwen op die innerlijke leiding, wat het ook is, emotionele of Milt-, of Sacrale, of procesmatige Autoriteit.
Pragya:
Ja.
Daisy:
En ik denk niet dat we ons geïntimideerd moeten voelen door mensen die veel weten. Eer jouw eigen proces. Eer jouw eigen experiment, dat erg uniek is.
En zelfs als mensen praten over bepaalde uitdrukkingen van bepaalde kanalen, poorten, lijnen, of wat dan ook, het hoeft niet jouw ervaring te zijn, want er is zoveel wat mensen zeggen op podcasts en op Instagram, waarvan ik voel dat ik die ervaring niet heb met dat kanaal. Net omdat je het niet zo kunt isoleren.
Het is het geheel van de grafiek dat samenwerkt. En het is tamelijk onmogelijk voor de geest om dat te vatten. Het is onmogelijk. Dus de geest kan dingen isoleren en proberen om het te begrijpen en proberen het te zien, maar het is nooit wie we zijn. Het is alleen dat kleine stukje dat uit de context is gehaald.
Maar als je het terugplaatst en gewoon erop vertrouwt dat door Autoriteit en Strategie, je het na enige tijd zult zien, of dat je terugdenkt en denkt: “Oh, dat was dat. Oh, dat is interessant. Oh, ik zie dit en dat.”
Pragya:
Ja. Ik denk dat dat zo belangrijk is, omdat veel mensen worden ontmoedigd in het begin van het experiment.
En dat was ik ook.
Daisy:
Ik eigenlijk ook. Ik haatte Ra zelfs voor een tijdje. En ik ging zelfs naar Cosmic Human Design omdat ik dacht dat mijn grafiek niet klopte en ik een andere nodig had die beter aanvoelde, maar het voelde niet beter. Het gaat dus niet om Human Design.
Mary Ann Winiger zei een tijdje geleden iets.
Ze zei: “We zijn hier niet om Human Design te ‘doen.’ We zijn hier niet om dat allemaal uit te zoeken. We zijn hier om ons leven te leven als onszelf.” En dat vind ik zo mooi. En het is me altijd bijgebleven sinds ze dat zei. Ze is geweldig.
Pragya:
Ja.
Ik bedoel, daar hou ik zo van. Echt, mijn Terugkeer (van Saturnus) was namelijk een 5/1 Kruis. En dus ook sinds mijn Terugkeer, heb ik die vreemde ervaring gehad van een verschuiving in mijn oriëntatie. Of misschien zeg ik dat niet goed, maar ik had extra nood aan een fundament.
En ik ben er getuige van geweest, dat dit met mijn content gebeurde, waarbij ik een diep verlangen had om echt weer over die fundamentele concepten te gaan delen. En daar geniet ik echt van. En de feedback die ik heb gekregen is ook dat dit de plek is waar verandering echt plaatsvindt.
Het mechanisme is heel eenvoudig. Zo eenvoudig en basaal om te begrijpen, maar om ze vervolgens uit te leven, dat is je eigen unieke proces. En ik denk dat als je in dat proces zit en… en je zei het heel mooi.
Je kan zo veel dingen weten, maar nog steeds niet echt in je proces zitten. En je kan ook heel weinig weten en toch echt diep toegewijd zijn om jezelf te zijn in deze wereld. En daar gaat dit over. Dat is wat Human Design is. Over je leven leiden als jezelf en getuige zijn van wat hoe delen van jou naar voren komen en welke impact ze hebben en wat ze uiteindelijk doen in de wereld. Daar echt getuige van kunnen zijn.
Als we ons design “doen,” dan zien we ons design niet verschijnen, omdat we het proberen te realiseren. En weer komt de geest met die vooropgezette ideeën over hoe iets eruit zou moeten zien. En toegegeven, er zijn bepaalde sleutelwoorden waar Ra mee kwam, en die echt accuraat zijn. Ze penetreren echt het oppervlak en ze kunnen echt de ervaring daarvan uitleggen. Maar dan nog, het was gewoon vanuit zijn perspectief en doorheen zijn communicatie. En het was iets dat door hem heen kwam.
We moeten het zelf ontdekken, hoe onze uniekheid eruit ziet en hoe die zichtbaar wordt in de wereld. Dus ik denk dat dit een mooie plek is om te eindigen. En ik moet zeggen, ik heb echt genoten van dit gesprek.
Daisy:
Ik ook. Het was echt heerlijk.
Pragya:
En heel erg bedankt voor je komst en het zo openhartig delen van je levenservaringen.
En ik resoneerde gewoon helemaal met alles wat je zei.
—
Vond je dit waardevol?
0 reacties