In Human Design is er vaak dat misverstand dat je echt tot in detail je Human Design-grafiek moet bestuderen, vooraleer je correct kan leven als jezelf. Je komt ook voortdurend mensen tegen die uren en uren over hun Human Design-grafiek in relatie tot zichzelf en hun eigen leven praten. Dat kan behoorlijk intimiderend zijn, alsof jij ook al die details moet weten voor je weet wat leven als jezelf inhoudt. Alsof je die bewijsvoering moet kunnen brengen opdat jij of de ander zouden geloven dat je wel degelijk correct je design leeft, dat je weet wat je doet.
—
De podcastmanie
Ze klinken verdomd zelfzeker, die podcastmakers (en hun eventuele interviewees). Alsof zij alle geheimen van hun design hebben ontsluierd en dus het recht hebben om te claimen dat ze correct leven als zichzelf.
Zo luisterde ik de voorbije tijd weer naar een aantal podcasts die ik nochtans uit mijn bibliotheek had gewist. Ik weet niet waarom, maar opeens voelde ik die drang om ze weer op te zoeken. En toen wist ik meteen weer waarom ik ze had gewist.
Ze zitten dan al enige tijd in hun experiment en kunnen uren praten over hun Determination of Motivation. En als ze de ander vragen naar hun ervaringen, dan lijkt het wel alsof het een examen is: eens zien of die ander ook weet waarover die praat. Het lijkt ook of bepaalde mensen met een voorkeur voor dit soort gesprekken elkaar opzoeken om dan samen urenlang te gaan uitweiden over hun design.
Ik word er eerlijk gezegd moe van. Ik noem het de Human Design podcast-manie, maar het gebeurt evengoed op Instagram of in Facebookgroepen.
Maar ik denk dat ik hier wat nuance moet aan toevoegen.
—
In het begin van het experiment
Ik merkte dat ik dat in het begin precies wel nodig had, dat mensen voortdurend over hun design aan het praten waren. Zo kon ik op een laagdrempelige manier leren, dacht ik. Je weet wel, gratis info over hoe iemand een 5/1-profiel of kanaal 43-23 ervaart. Handig toch?
Maar toen ik dieper in mijn experiment dook en radicaler met mijn Strategie en Autoriteit aan de slag ging, merkte ik dat veel van wat er werd verteld in zo’n podcast eigenlijk niet van toepassing voor mij was. Net omdat mijn configuratie uniek is. Er waren wel kleine overeenkomsten hier en daar, maar me daarmee identificeren leek afbreuk te doen aan de realiteit van leven als mezelf, als je begrijpt wat ik bedoel.
Toen begon het me te dagen dat ik vooral op zoek was naar bevestiging. Bevestiging dat wat ik ervoer, hoe ik me gedroeg of hoe ik me door het leven bewoog “normaal” was. Dan was het “normaal” voor mijn design, bijvoorbeeld. Ik moest dat horen van de ander, want ik had zelf dat vertrouwen nog niet.
Maar natuurlijk kan je niet voor elk detail uit jouw design bevestiging krijgen. Iedereen bekijkt de grafiek door zijn/haar eigen filter; iedereen leeft ook een uniek design. Dat een bepaalde expressie bij een bepaald kanaal hoort, bijvoorbeeld, wil nog niet zeggen dat dat ook jouw ervaring is. Dat de meeste Projectors slechts enkele uren per dag kunnen werken, hoeft daarmee nog niet jouw waarheid te zijn.
Dus hoe je het ook draait of keert, je valt altijd wel eens uit de boot. En als je dan weinig vertrouwen hebt in je eigen experiment, in het volgen van je Strategie en Autoriteit, dan kan dat erg destabiliserend en verwarrend zijn. Misschien val je dan helemaal in de zelftwijfel. Vooral voor je geest, die het dan als bewijs zal zien dat er bijvoorbeeld “iets mis met je is,” of dat Human Design niet klopt, etc.
—
Wachten
Er kwam een moment in mijn experiment — in mijn vierde jaar, geloof ik — dat ik zo ontzettend moe werd van mijn eigen onzekerheid, dat ik besloot om het radicaler aan te pakken. Ik zou voortaan mijn Strategie en Autoriteit volgen, no matter what.
Ik weet niet wat de klik in mijn hoofd heeft gemaakt. Ik kan ook het moment niet echt pinpointen.
Ik weet alleen dat ik opeens een soort kordaatheid en vastberadenheid in mezelf ervoer om het deze keer serieus te doen.
En het duurde zes maanden van Wachten op de Uitnodiging vooraleer er weer iets in beweging kwam.
Ik liep de muren op. Ik moet enorm veel gezaagd en geklaagd hebben bij de mensen om me heen. Allicht was ik op momenten niet te genieten. Op vele momenten wou ik het opgeven en Human Design zelfs gewoon verticaal klasseren.
Maar ik hield vol.
En toen gebeurde het.
Op een bepaald moment begon ik op te merken dat het Wachten niet zo vreselijk was, dat er opeens heel veel tijd, ruimte en energie vrij kwam om dingen te doen die ik leuk vond. Ik ontdekte dat ik als vanzelf naar een aantal interesses werd gestuurd. Ik begon me daar in te verdiepen. Ik begon te studeren en te onderzoeken. Ik ging als vanzelf ook veel vaker achterover leunen en niets doen, een wandelingetje maken, wat langer tv kijken, wat meer aandacht besteden aan mijn huisdieren, etc.
Ik ontdekte dat het Wachten een enorme rijkdom bevatte.
En ik merkte dat ik daar eindelijk in kon beginnen ontspannen.
En dat is het moment waarop de uitnodigingen weer kwamen. Ik kreeg toen een hele resem aan leuke uitnodigingen — meer dan ik ooit op zo’n korte tijd had gekregen.
—
Onverzadigbaar
Door die ervaring begon mijn geest meer vertrouwen te krijgen in het volgen van mijn Strategie en eren van mijn Autoriteit. Het kon zich veel makkelijker overgeven aan het Wachten, want het had eindelijk bewijs gezien dat het werkt.
Als vanzelf merkte ik ook dat bepaalde elementen uit mijn grafiek, bepaalde dingen die ik had geleerd over Human Design, als vanzelf landden. Opeens begreep ik Human Design op een heel andere manier. Opeens begreep ik wat Ra Uru Hu bedoelde met “Geen keuze.”
En toen gebeurde het… er kwam een soort vloedgolf in me los, een onverzadigbare honger naar meer.
Ik rondde Living Your Design, Rave ABCs en Rave Cartography — de drie basiscursussen — binnen het jaar af. En dat wakkerde mijn honger alleen maar aan.
Maar in tegenstelling tot mijn studiegenoten, had ik steeds minder behoefte aan praten over mijn design.
Ik wilde het gewoon allemaal weten, het Human Design-systeem van binnen en van buiten kennen, niet omdat ik zo mijn design kan verklaren, maar omdat ik een soort sturing voelde richting de professionele opleidingen — iets in me duwde me op het pad om een Human Design-professional te worden.
Vanuit mijn geest verklaar ik het als: ik wil het systeem door en door kennen om de hoogste kwaliteit aan begeleiding te kunnen verschaffen aan de mensen die me daarvoor uitnodigen. Maar eerlijk? Ik weet het eigenlijk niet. Ik snap die hele beweging niet. Als je me dit een jaar geleden had verteld, dat ik een Human Design-professional zou worden via de officiële weg, dan had ik je allicht vierkant uitgelachen — de Ketter die ik ben, duh.
Maar dit keer geef ik eraan toe. Dit is waar het leven me van nature naartoe leidt en ik weet niet waar dit zal eindigen. Het vertrouwen is groot genoeg, echter, om mij simpelweg te laten meevoeren. Mijn geest heeft er van alles over te zeggen, maar dat maakt niets uit.
—
Verstilling
Het gekke is dat ik ergens had verwacht dat ik nu veel verbaler zou zijn geworden; dat ik veel meer aan het schrijven zou gaan over wat ik leer en zie, en dergelijke, net zoals die podcast-mensen die urenlang over hun design kunnen praten. Want ja, ik heb ontzettend veel bronmateriaal verteerd in het voorbije jaar.
Maar wat er gebeurt is dat ik net lijk te verstillen.
Ik krijg met moeite nog iets op Instagram gepost. Meestal zijn het dan gewoon quotes die iets in mijn losmaakten.
Ik schrijf minder frequent blogs en nieuwsbrieven.
Wat een verschil bij een jaar geleden!
Toen had ik zoveel te zeggen en te delen!
De druk om te delen is er nog altijd. Open Hoofd/Ajna, open Wortel en voor het op-een-na grootste deel Collectief-gedefinieerd.
Maar ik geef niet meer toe aan die druk zoals vroeger. Ik merk dat de druk er is, en soms komt het tot een schrijven of creëren, maar dan werk ik het vaak niet af. Dan blijft het liggen. De energie is er niet. Of de uitnodiging en herkenning ontbreken.
En dan hoorde ik Mary Ann Winiger dit ene zinnetje zeggen in haar laatste online gathering op Zoom: “I’m not here to do Human Design. I’m here to live my life as myself.”
Wowie, die kwam even binnen, zeg!
Dat is het dan ook. Sinds ik veel radicaler mijn Strategie en Autoriteit volg en het vertrouwen daarin is gegroeid, merk ik dat het me vaak een worst kan wezen hoe dat dan allemaal Human Design-gewijs zit, omdat ik eigenlijk simpelweg aan het genieten ben van het leven van mijn leven als mezelf.
Ik bedoel, ik studeer en leer en lees en luister, en ik observeer en zie.
Er is heel veel dat ik zou kunnen zeggen en delen. Maar er is niemand die erom vraagt.
En dus krijg je sporadisch eens een blogbericht, zoals deze, als ik vanuit mezelf de energie ervoor blijk te hebben. Maar veelal komt er niets. Want het is niet belangrijk. Niemand vraagt. Niemand nodigt uit. En ik heb geen behoefte om allerlei dingen in de wereld te gooien, puur vanuit die druk om te willen delen.
—
De details
Maar hé, even terug naar die details.
Moet je dus je hele grafiek kennen om correct te kunnen leven als jezelf?
Nee. Absoluut niet.
Strategie en Autoriteit zijn meer als voldoende om correct te kunnen leven.
En het begrijpen van je Strategie en Autoriteit is al een rijk-gevuld en gelaagd proces op zich. Dat heb ik bij mezelf enorm gemerkt.
Hoe ik Strategie en Autoriteit nu begrijp is helemaal anders dan toen ik aan het begin van het experiment stond.
Ik moest leren begrijpen wat Wachten betekent en dus leren dat Wachten geen doods of saai iets is. Ik moest leren begrijpen dat er veel laagjes zijn binnen het begrip “niet initiëren.” Ik moest leren begrijpen wat herkenning nu echt inhoudt en hoe dat dan voelt. En nog zoveel meer. En dan heb ik het nog niet eens over mijn Autoriteit gehad.
Maar het feit is: niets van wat je leert in en over Human Design blijft overeind staan als je niet je Strategie en Autoriteit kan volgen. Je mag nog zo diep in de details duiken, het zal nooit het experiment vervangen of vervullen dat je hebt met je Strategie en Autoriteit. En dat is waar veel mensen de bal mis slaan, merk ik. Ze gebruiken Human Design en al die complexiteit van het systeem, het vele studeren en analyseren en dan uren praten over hun design vs. hun ervaringen misschien eerder als een manier om de ervaring van het volgen van Strategie en eren van Autoriteit te omzeilen. In de hoop dat ze zo ook daar komen waar Strategie en Autoriteit hen naartoe leiden.
“Als ik maar genoeg weet over mijn design…”
“Als ik mijn grafiek maar goed genoeg ken…”
“Als ik Human Design als systeem maar goed genoeg onder de knie krijg…”
“Als ik mijn experiment grondig genoeg kan uitleggen en verklaren…”
Maar het helpt allemaal niets.
In tegendeel, het is een regelrechte afleiding die heel veel tijd, energie en vaak ook geld kost.
En dan leef je eigenlijk nog steeds niet jouw design.
—
Het experiment
Nu, ik zeg niet dat al die podcasters en Instagrammers die voortdurend hun design zitten te verklaren niet hun design leven. Ik kan onmogelijk weten of zij correct leven als zichzelf of niet. Niemand weet wat correct is voor de ander. We weten alleen wat correct is voor onszelf. En dat “weten” komt niet via de geest. Dat “weten” komt uitsluitend vanuit het vormprincipe, ons lichaam. En het zijn Strategie en Autoriteit die ons daarmee in verbinding brengen.
In het begin is het experiment dus uitsluitend het leren vertrouwen op Strategie en Autoriteit. Er is geen ruimte voor iets anders. Zolang je daar niet mee aan de slag gaat, maakt het niet uit wat je met Human Design doet. Het zal niet baten.
Maar eens je met Strategie en Autoriteit aan de slag bent gegaan en het vertrouwen groeit, dan komt er ook ruimte om te spelen. Dan kan je je verdiepen in de vele aspecten van jouw grafiek en opmerken hoe dat zich in jouw leven aandient. Dan kan je bewust eens iets uitproberen en merken dat er weerstand komt vanuit je Autoriteit, bijvoorbeeld.
Maar ook daar is alles gestoeld op Strategie en Autoriteit. Je leert niet je correcte Vertering te leven door vanuit je geest te beslissen dat je voortaan alleen nog na zonsondergang en voor zonsopgang voedsel tot je gaat nemen omdat je hebt geleerd wat “Indirect Light” is — nee, je leer je correcte Vertering te leven door je Strategie en Autoriteit te volgen en zo te ervaren hoe je doorheen het proces gaat van hoe je nu voedsel tot jou neemt en hoe je van nature van daaruit gaat deconditioneren en transformeren tot iets wat correct voor jou is.
Je kan het proces niet versnellen, naar je hand zetten, of omzeilen. Je kan het alleen ondergaan. En Strategie en Autoriteit is wat ons helpt doorheen dat proces te navigeren op een manier die correct voor ons is. Dat is iets wat de geest maar heel moeilijk kan begrijpen, laat staan dat het zich gewillig daar aan overgeeft.
Zolang je je Strategie en Autoriteit niet kan vertrouwen, blijf je vooral een mentale trip hebben met Human Design. En dan is zoiets als Vertering een gevaarlijk iets, wat meer schade dan goed kan aanrichten. Want dan ga je je lichaam veelal forceren op basis van iets wat jouw geest denkt te weten. En zo kan je jezelf mentaal conditioneren met al die details in je grafiek. En als je dan eindelijk toch je Strategie en Autoriteit gaat volgen, ga je merken dat je daarvan dan weer helemaal moet gaan deconditioneren.
—
Goed nieuws
Het goede nieuws is dat je op elk moment een ingang hebt tot jouw experiment.
Het is maar zo menselijk dat we niet op elk moment onze Strategie en Autoriteit kunnen volgen. Het is een leerproces waarin het cultiveren van vertrouwen vanuit de geest heel veel tijd en geduld vraagt. En het vraagt ook heel veel moed om zo je leven te leven, want weinig mensen zullen het begrijpen, laat staan goedkeuren of (onder)steunen.
Maar op elk moment krijgen we weer een nieuwe ingang.
Op elk moment een nieuwe kans om onze Strategie en Autoriteit te volgen.
Na verloop van tijd merk je allicht vanzelf op dat het je steeds beter lukt, dat je steeds meer kan ontspannen in het Wachten, of dat je steeds gevoeliger wordt voor de subtiele boodschappen van jouw lichaam, dat de geest steeds meer de touwen in vertrouwen laat vieren (om dan op andere momenten weer even de autoritaire bullebak uit te hangen 😂 maar dat leer je op den duur wel herkennen).
Het is een proces van vallen en opstaan, ongeacht of je 3-lijnen hebt of niet, want we zijn allemaal heel diep geconditioneerd in de geest.
—
Nerden
En dan merk je misschien ook vanzelf op dat er, na verloop van tijd, verstilling komt; dat er minder behoefte is om alles te gaan uitleggen en verklaren aan de hand van je Human Design. Net omdat je hier bent om jouw leven te leven als jezelf, en niet om “Human Design te doen.”
Niemand is hier om z’n leven te leiden doorheen de lens van Human Design.
We zijn allemaal hier om ons leven te leven als onszelf en zo van nature ons ware levensdoel te vervullen.
Human Design is dus slechts een hulpmiddel, een soort wegwijzer naar het leven van dat leven. Maar het draait niet om Human Design. Het systeem is niet de hoofdzaak. Het kennen van de details is zelfs niet belangrijk.
Maar natuurlijk kan “nerden” over Human Design-grafieken en -substructuren heel entertainend zijn. Ik vind dat zelf ook wel eens leuk met momenten. Vooral in de les, om dan ervaringen uit te wisselen met mede-studenten bijvoorbeeld. Of in een gesprek, wanneer ik iemand ontmoet die misschien ook een 5/1-profiel heeft of een tegenstelling met mijn design. Puur uit nieuwsgierigheid, puur voor de nuance, puur om de uniekheid in alles te kunnen zien.
Zo studeer ik momenteel Rave Cosmology, start ik binnenkort met mijn Living Your Design Guide training en ben ik potentiële analistentrainingen door mijn innerlijke Autoriteit heen aan het trekken. En ik kreeg onlangs ook een uitnodiging om deel te nemen aan het Differentiation Degree Program, waarin diep in de substructuren wordt gedoken.
Maar dat is niet wat mij dichter brengt bij leven als mezelf. Het helpt me niet correct te leven als mezelf.
Het is puur uit nieuwsgierigheid, om mijn leerhonger te voeden, de verfijning en verdieping van mijn gidskwaliteiten als Projector in het gebruik van Human Design als systeem dat een doel heiligt te cultiveren, en omdat het de richting is waarin mijn Autoriteit mij overduidelijk stuurt op dit moment.
Dus laat je niet van de wijs brengen door al die (schijnbaar) zelfzekere babbelaars in podcasts en op social media.
Strategie en Autoriteit is all it takes en iedereen heeft toegang tot dat fundament. De rest komt vanzelf.
Sowieso speelt het leven zich niet binnen Human Design af, maar daarbuiten.
Dat durven we misschien al wel eens te vergeten…
—
Vond je dit waardevol?
0 reacties