Ik was afgelopen donderdag aanwezig op de eerste call van vijf calls van Mary Ann Winiger over en voor Projectors.
Even tussendoor, voor ik verder ga…
Ik was dus de link aan het opzoeken van Mary Anns website om hier te kunnen doorlinken. Ik tik haar naam in op Google en bovenaan staat natuurlijk die link die ik nodig heb. En wat zie ik? Haar website-titel zegt “geen titel.” Dit is zo grappig, zo to the point, want daar gaat het hier uiteindelijk over. Die bescheidenheid, die onthechting van wat de mind denkt te moeten zijn. De aura spreekt voor ons; we hoeven het niet voor de aura in te vullen. Labels en titeltjes veranderen daar helemaal niets aan. Ik weet niet of Mary Ann zich hier bewust van is, dat de titel van haar homepage ontbreekt. Ik denk dat ze de grap wel zou doorhebben als ik het haar zou vertellen 😂
De laatste tijd zat ik weer erg in de twijfel rond de legitimiteit van Human Design. Ik merkte dat ik steeds maar weer afgeleid raakte door de details en hoe ik dan weer in mijn hoofd word getrokken, weg van mijn lichaam. Wat moet ik daarmee, denk ik dan? Wat draagt dit bij?
Ik heb wel meer van die periodes gehad, in de vijf jaar dat ik met Human Design experimenteer. De mind wil nu eenmaal zekerheden en telkens wanneer blijkt dat die zekerheden er niet zijn, niet op het niveau dat de mind het kan beetpakken en nooit meer loslaten, dan wordt ie ook ongedurig en wil ie weer op zoek naar nieuwe antwoorden, nieuwe manieren om van die druk af te komen.
Nu zit ik dus weer in zo’n periode, blijkt.
Ik stel alles in vraag. Mijn mind voelt weer die knagende onzekerheid en wil daar iets mee doen.
Het kost me dan ongelooflijk veel moeite om niet in het oude patroon te vallen van “zekerheid willen,” van overstag gaan voor die druk die mijn mind voelt en wil oplossen.
Vaak komt die ongedurigheid en onzekerheid ook in een periode waarin de échte uitnodigingen ook uitblijven. Daar is meestal een reden voor, maar mijn mind weet dat niet. De mind weet het meestal pas nadat er op het verleden kan worden gereflecteerd. Maar in het moment dat dit gaande is, is er vooral ongedurigheid, wantrouwen, onzekerheid, en het oncomfortabele gevoel dat daarbij hoort.
—
Who cares?
Ik had me ingeschreven voor deze workshop-reeks specifiek omdat Mary Ann er altijd in slaagt om mij terug te brengen bij de essentie. En zij is er best radicaal in. Ondanks dat ze jarenlang Human Design heeft onderwezen en vele readings heeft gedaan, blijft ze de diepgang in de oppervlakte opzoeken.
Nu geeft ze al een hele tijd geen les meer. Ze doet ook geen readings meer. Ze heeft nog een tijdje “immersions” gedaan, onderdompelingen in het fundament van Human Design, wat niet gaat over kennis en informatie in je opnemen, maar over in de ervaring gaan van wat het is om een bepaalde Aura-type te zijn en hoe dit zich verhoudt tot andere Types. Een soort van oefeningen dus, in het echte leven.
Dat vind ik ook zo mooi aan Mary Anns werk. Ze heeft het allemaal bestudeerd en geleerd toen ze jonger was. Maar op een gegeven moment kwam zij ook tot het besef dat de sleutel ‘m niet in het systeem ligt, of in de kennis of in de informatie die je denkt nodig te hebben, maar in het leven zelf. Het léven van dat leven als jezelf.
Je moet bij haar dan ook niet afkomen met kanalen, poorten, Variabelen of PHS. Nee, ze gooit het gewoon zonder schroom allemaal overboord en brengt je terug bij: Type, Strategie, Autoriteit. En het gaat ‘m dan ook niet over “weten” wat Type, Strategie en Autoriteit is. Dat leer je immers op 5 minuten. Het gaat ‘m over: wat betekent dat in jouw leven? Hoe sta jij erin? Wat doet dat met je? Hoe beleef je dat? Wat leer je daaruit over jezelf?
In die eerste call begon iemand over een kanaal, maar ze wist de keynote niet meer.
“Wel, ik weet het ook niet,” lachte Mary Ann, “who cares?”
En ze legde uit dat ze al jaren niet meer naar haar eigen grafiek had gekeken en zelfs niet meer wist wat er daar allemaal ingekleurd was en wat niet.
Het was ontwapenend.
Ik bedoel maar, als je in de Human Design-community zou vertellen dat je al jaren niet meer naar je eigen grafiek hebt gekeken en niet weet wat daar ingekleurd is of niet, dan word je allicht vierkant uitgelachen. Want dan “zit je niet in je experiment,” of “heb je geen recht van spreken over Human Design,” of “neem je het niet serieus,” weet ik veel wat anderen daar allemaal over te zeggen zouden hebben, maar het zou niet veel goeds zijn.
En toch… Mary Ann bewijst keer op keer dat je je Human Design-grafiek helemaal niet hoeft te kennen.
Dat zet voor mij ook het hele systeem eigenlijk op losse schroeven. Ik bevind me dan in een soort vreemd dilemma, want het systeem is er en Mary Ann maakt er zelf ook gebruik van, maar herleidt alles tot die essentie: Type, Strategie, Autoriteit.
—
Toevoeging
Nu moet je weten dat Type, Strategie en Autoriteit toevoegingen zijn aan het Human Design Systeem.
Het is Ra Uru Hu’s (de grondlegger) eigen toevoeging, nadat hij reeds zo’n 10 jaar Human Design aan het onderwijzen was en telkens maar weer de vraag kreeg: “Ja, en nu? Wat moeten we hiermee? Hoe kunnen we er dan praktisch mee aan de slag?“
Want ja, dankzij Ra leerden mensen dan hoe ze een grafiek konden lezen en interpreteren. Je kon ook op mum van tijd een Human Design-analist worden; in een paar weekendjes of zo kon je je certificering al behalen. Maar wat had je dan eigenlijk in handen? Dat was veelal de vraag.
Ra begon uiteindelijk na heel veel van dat gevraag en na het doen van vele, vele readingen voor anderen, patronen te zien in het systeem, die hij dan uiteindelijk herleidde naar vier Aura-types, vier Strategieën en zeven Autoriteiten. En zo ontstond het fundament van het Human Design Systeem. Gek genoeg kwam dat dus niet van The Voice (die Stem die Ra Human Design bracht in 1987), maar van Ra zelf. En nét dat werd “het fundament” van het systeem? Heh?
Maar het is zo. En zo evolueerde Human Design en werd het voor de een opeens een heel praktisch en nuttig systeem om mee te werken, en voor de ander bracht het dan weer complete verwarring. En ik heb beiden al meermaals ervaren. Iets blijft me dan ook terughalen naar het bestuderen en werken met Human Design, maar iets in mij wil het ook telkens weer in vraag stellen. Eigenlijk is dat best een gezonde reactie, vind je niet?
—
Tot op de bodem
Maar an sich is Human Design, door de vele lagen aan details en complexiteit, best een “mentaal” systeem, zoals men dat noemt. Een systeem dat zoveel informatie en details bevat dat het de mind heel erg kan bezig houden. Maar net daardoor raken we dan ook vaak die verbinding met de essentie kwijt, met de gehele bedoeling of waar Human Design uiteindelijk naar wil verwijzen.
Maar hé, toen Mary Ann “who cares?” uitriep vond ik het niet alleen heel erg grappig, maar voelde ik me ook direct weer in mijn lijf zakken. Laat gaan, al die details, al dat mentaal gedoe. Wat is de essentie hier?
En ik voelde daarbij ook meteen mijn volledig open Hoofd. Het lijkt wel of ik heen en weer bounce tussen extremen: ofwel ben ik helemaal afgeleid en verlies ik me volledig in details (die meestal niet aan mij zijn om me het hoofd over te breken of dat naar buiten te gaan brengen), ofwel heb ik er helemaal niets mee en ben ik een pure essentialist (wat volgens mij veel meer bij mijn natuur past, want daar kom ik steeds weer op terug).
Het is raar, hoor, want tegelijkertijd ben ik wel de analisten-training aan het doen.
Waarom doe ik dat, vraagt mijn mind zich dan af?
En ja, ergens weet ik het wel: als 1-lijn wil ik tot op de bodem gaan vooraleer ik iets kan loslaten.
Dat doe ik met zowat alles wat op mijn pad komt en waar mijn interesse door wordt gewekt.
Ik ga gewoon diep. Zo diep, tot ik niet meer verder kan. En dan word ik als vanzelf weer naar iets anders geleid.
Vroeger dat ik dat ik schijnbaar allerlei losse interesses hadden die ook schijnbaar nergens toe leidden. Maar nu merk ik dat alles wat ik ooit tot op de bodem heb uitgezocht of bestudeerd, op een of andere magische manier terug actueel wordt in mijn leven, van waaruit ik dan kennis, informatie, inzicht en zelfs belichaming kan putten, omdat het deel uitmaakt van het fundament dat ik als 1-lijn uit te dragen heb.
(En even terzijde: denk niet dat een 1-lijn slechts uit één interesse een fundament bouwt. Nee, in mijn ervaring is “het fundament” dat je als 1-lijn bouwt en uitdraagt een samenstelling van allerlei interesses en “bodies of knowledge” die op een of andere manier aan elkaar gelinkt worden, waaruit zelfs een totaal nieuw soort fundament kan ontstaan dat uniek en eigen is aan wie jij bent en wat je hier komt uitdragen. De mind weet het niet. Er is een vernuft programma aan het werk waar je deel van uitmaakt, en de mind kan dat nooit bevatten. Dus ja, ook al dacht mijn mind dat ik schijnbaar met losse, niets-betekende interesses bezig was die ik waarschijnlijk nooit meer opnieuw zou gebruiken, kwam alles na verloop van tijd — soms na vele, vele jaren — samen en ik heb nog steeds het einde niet gezien van wat dit precies te betekenen heeft voor wat ik in dit leven uit te dragen heb.)
Wil ik een reader-analist worden?
Nee, helemaal niet. Ik heb er niets mee.
Ik heb onderhand al een heleboel readingen gedaan en ook vanuit de practicum-lessen weet ik dat ik zeker niet slecht in ben, maar ik merk dat ik er niet echt een Projector-succes-gevoel uithaal, ook al gaan de meeste mensen voor wie ik read wel met een voldaan gevoel naar huis.
Doe ik het voor mezelf?
Ja.
Omdat ik nieuwsgierig en geïntereseerd blijf in het hele systeem en het systeem goed wil kennen.
Iets drijft me om tot op de bodem te gaan. Iets brengt me steeds weer terug naar dit systeem. En mijn mind weet niet wat dat betekent. Ik kan er allerlei dingen bij gaan bedenken, dat wel, maar dat wil niet zeggen dat dat ook is wat het werkelijk is. Dus ik laat het open. Ik laat me dan liever verrassen.
—
Mentale mallemolen
Maar ik betwijfel of ik ooit die details ga doorgeven.
De details zijn boeiend, interessant, heuse snoepjes voor de mind.
Maar wat doet het? Draagt het ook echt bij?
Nee. Niet voor mij. En ook niet voor de mensen met wie ik werk. Ze zuigen leergierig al die details op, maar vervolgens gebeurt daar niets mee. En dat zegt heel veel.
Dat vertelt me ook dat de mind graag op zoek gaat naar antwoorden buiten onszelf en dat het daardoor de antwoorden nooit echt vindt. Want voor elk antwoord dat de mind vindt, komt er weer een nieuwe vraag om te beantwoorden. En zo komen de meeste mensen in Human Design ook in een soort mentale ratrace terecht, een mentale mallemolen.
Ik merk dat elke keer ik diep in de details duik, er iets gebeurt waardoor ik opnieuw teruggebracht wordt bij de essentie: vertrouw op je eigen Autoriteit. Punt. Andere lijn.
En die Autoriteit is niet per se dat ene dingetje waar Ra naar verwijst: in mijn geval, emotionele Autoriteit.
Ik bedoel daarmee: wat Ra deed, die toevoeging aan het systeem, was gebaseerd op een veralgemeend patroon. Hij zag patronen en als een echte 5/1 — zoals ik dus ook ben — “universaliseerde” hij wat hij zag tot een praktische veralgemening, zodat een grote groep mensen ermee aan de slag zou kunnen gaan.
Maar iets wat geuniversaliseerd en veralgemeend is, kan nooit de essentie weergeven van wat het is.
Die essentie is niet te veralgemenen. De uniekheid van elk van ons is niet te vatten in iets wat voor iedereen werkt.
Dus die toevoeging, de Autoriteiten, en ook Type en Strategie, schiet eigenlijk enorm tekort. Maar het verwijst wel naar iets wat essentieel is: het volgen van die unieke, innerlijke leiding, onze eigen lichaamswijsheid.
Het is een vernuft iets wat mijn mind nooit zal kunnen vatten. Iets in mij maakt dat ik op een bepaalde manier door tijd en ruimte beweeg. Wat dat is? Wie weet…
Maar ik weet wel dat ik er behoor naar te luisteren. En waar ik naar dien te luisteren mijn lichaam is. Dat het gaat over met mijn aandacht bij mijn lichaam blijven.
Wat het niet is?
Een mentale mallemolen. Dan beweeg je net weg van die essentie, van de kern van de zaak.
—
Uit je hoofd, in je lijf
Ra verwoordde het niet zo, maar in mijn ervaring verwijst Human Design maar naar één ding: uit je hoofd, in je lijf. En door je eigen lijf te leren en te durven bewonen heb je alle antwoorden waar je bewust en onbewust naar op zoek bent. Daar gebeurt ook dat diepe deconditioneringsproces. Doordat je je lijf bewoont, staat jouw mind niet langer aan het roer en ga je dus je ware natuur omarmen, waardoor alles wat daar niet bijhoort vanzelf wegvalt.
Niet dat het over één nacht ijs gaat, hoor, absoluut niet. Het is een reis die je allicht je hele leven lang onderneemt. De ene keer al bewuster dan de andere keer. Het is een dans tussen lichaam en mind, tussen vorm en mind, tussen het leven en de mind. Uiteindelijk voor de mind om te leren wat diens rechtmatige plek is in dit geheel. Voor die “ik” om te leren dat “ik niet mijn mind ben.”
Eigenlijk is het vaak niet meer dan dat: aandachtig zijn.
Human Design draait rond bewustzijn. Rond bewuste aandacht. Rond aandachtig aanwezig zijn in je eigen leven. Een getuige te zijn van je eigen leven, terwijl je ook tegelijkertijd de hoofdrol in je eigen leven speelt. Het aanschouwen van de film van je leven op het doek, terwijl je tegelijkertijd acteur bent in de film én ook toeschouwer bent vanuit de bioscoopstoel. Gek, hé?
Waar speelt dat leven zich af?
Niet in je hoofd, dat is zeker. Het lijf is het voertuig waar doorheen het leven tot expressie komt. De vorm is waar doorheen God spreekt, wordt ook wel gezegd. De vorm, dat is ons voertuig, ons lijf, ons lichaam waar we niet uit kunnen ontsnappen, omdat het lichaam datgene is wat ons menselijk maakt, datgene wat ons in deze incarnatie houdt van geboorte tot dood en alles daar tussenin. Dáár speelt het leven zich af: daar voelen we, ervaren we, beleven we, belichamen we. En de mind? Dat is die bewuste Persoonlijkheid, het “stukje” bewustzijn dat tijdelijk de vorm mag bewonen en het leven “aan den lijve” mag ervaren en ondervinden.
—
Mind-candy
Maar het lijkt wel alsof we vergeten zijn hoe we moeten leven.
We worden van kinds af aan geconditioneerd om het leven te beleven vanuit het hoofd. Maar dat is niet echt leven. Dat is jezelf door het leven heen denken. Ondertussen kan een heel leven aan je voorbij gaan zonder het echt geleefd te hebben. Best wel confronterend, toch?
In onze huidige tijdsgeest en cultuur worden we voortdurend afgeleid van wat het leven is. We hebben geleerd alles met het hoofd te benaderen, met de logica. De linkerhersenhelft staat zwaar onder druk terwijl we verbinding verliezen met alles wat rechterhersenhelft is: emotie, verbeeldingskracht, intuïtie, alles wat non-verbaal is en niet per se logisch.
Net om die reden wou Richard Rudd van de Gene Keys tegengewicht aanbrengen door de Kunst van het Contempleren weer aan de man te brengen, waarop je op een rechterhersenhelft-manier het leven gaat beleven, maar ook je linkerhersenhelft inschakelt om die beleving op een speelse en creatieve manier toch nog onder woorden te brengen. Meer over de Gene Keys lees en leer je hier.
Al die kennis, informatie, details, etc. zijn niet belangrijk. Daar draait het niet om. Dat is voor mij vooral “mind-candy,” zoals Ra het ook vaak noemde, snoepjes voor de mind. Mensen willen altijd maar meer, meer, meer, en verliezen de essentie daardoor totaal uit het oog. Overbelaste linkerhersenhelften en onderdrukte rechterhersenhelften; daar kan niets goeds uit voortkomen. Het zit ‘m namelijk net in de balans.
En ook Human Design is zo’n systeem dat erg mentaal kan worden, omwille van de complexiteit, de gelaagdheid waar je ook echt voor moet studeren om het enigszins te kunnen begrijpen en plaatsen, maar waardoor je dan al snel vergeet dat het eigenlijk een experiment is. En het experiment is bedoeld heel eenvoudig en praktisch te zijn, niet complex en mentaal.
Het gaat ‘m niet om de mind-candy.
Het gaat ‘m net om de mind erop te wijzen dat het leven zich ergens anders afspeelt.
Daar ligt ook die essentie van Human Design. Maar door die wirwar aan allerlei complexiteiten en vernufte structuren en verbanden die binnen het Human Design Systeem werkzaam zijn, verliezen mensen zich net in het systeem zelf, i.p.v. het te gebruiken waar het voor dient: te leven als jezelf.
Ik postte het onlangs nog op mijn Instagram-pagina: “Het gevaar van Human Design is dat in plaats van dat mensen de kaart gebruiken, ze gebruikt worden door de kaart.” Een quote van Nisarg Nikiel, een Reflector die onlangs werd geïnterviewd voor de podcast van mijn mentors, Amy en John.
—
Eenvoud en de mind
“The simple is profound,” is dan een van Mary Anns mantra’s.
Er zit ontzettend veel diepte in het eenvoudige. De essentie is vaak heel eenvoudig, maar ook heel diep. Maar de mind maakt alles graag complex. De mind heeft net moeite met eenvoud, want dan gaat de mind zich al snel vervelen (zeker met mijn linkse brein); dan wordt het ongedurig en rusteloos.
(Kanttekening: zeker als je een links, actief brein hebt — bovenste linkse pijl in je grafiek, naast je Design Zon/Aarde, wijst dan naar links — dan lijkt je brein altijd te willen kauwen en herkauwen op iets. Als er niet voldoende mentale en intellectuele stimuli zijn, dan kan dit jou uit evenwicht brengen, waardoor de mind vanzelf ook op zoek gaat naar “mind-candy” om die activiteit aan de gang te houden. Voor mensen met een links brein is het dan ook zo dat wij altijd wel iets aan het overdenken of bestuderen zijn, dat we steeds een influx van inzicht en informatie willen. En dat is heel normaal. Dat is ook gezond voor een links brein. Een bore-out kan in dit geval even schadelijk zijn als een burn-out.)
Die rusteloosheid en ongedurigheid kan jou iets wezenlijks vertellen, namelijk dat jouw mind nog steeds gelooft dat jij iets mist in jouw leven, dat de antwoorden buiten jezelf liggen, of dat er een of andere leegte opgevuld moet worden, dat er een soort “vlucht” aan de gang is om niet te moeten dealen met wat er binnenin gebeurt, etc.
Het kan heel confronterend maar ook erg helend en verlichtend zijn om dat te gaan onderzoeken.
Waar Mary Ann steeds maar weer op doelt is dat we voortdurend verstrikt raken in de spelletjes van de mind om controle te willen houden. “Het was een openbaring voor mij,” vertelde ze, “om te ontdekken dat ik niet mijn mind ben.”
Zij geeft dan ook die tip: zet die mind naast je neer. “Objectify your mind,” zegt ze dan. Zet het naast je neer en kijk hoe het steeds opnieuw al die verhaaltjes verzint. “Don’t believe the story,” adviseert ze ons. Zie het gewoon als iets wat je mind nu eenmaal doet en altijd zal doen. Maar je hoeft daar niet in mee te gaan. Het leven is gewoon het leven, ongeacht welk verhaal de mind daaraan ophangt. Het verhaal is niet het leven; het verhaal is wat de mind ervan maakt.
Ze insinueert onrechtstreeks dat het Human Design Systeem ook maar een “verhaal” is van de mind om “vat te kunnen krijgen” op het leven. Maar eigenlijk is het vooral afleiding. “The map is not the territory,” is dan zo’n uitspraak die hier ook past. Human Design is een wegwijzer; het wijst ergens naartoe. Maar de sleutel zit niet in Human Design zelf; het zit niet in het systeem. Het zit daar waar het systeem naar verwijst. En waar het systeem naar verwijst kan je niet “kennen” vanuit je mind, maar enkel beleven vanuit je lijf.
—
Mentale ontspanning
Een andere uitspraak die ze vaak doet: “I’m not here to do Human Design. I’m here to live life as myself.”
En daardoor duldt ze ook niet dat mensen over de details van hun grafiek beginnen, want… “that’s not the point. That’s not important. Who cares?”
Alles wat je nodig hebt is Strategie en Autoriteit. That’s it.
Althans, als je het vanuit het Human Design-experiment bekijkt, want er zijn natuurlijk veel manieren om te verwijzen naar waar Human Design verwijst.
Maar ook dat is weer zo’n veralgemening van iets veel diepers. Het is weer zo’n wegwijzer dat verwijst naar iets wat we niet in woorden en trucjes kunnen vatten.
Kennis maakt niet dat je gaat leven als jezelf, merk ik. Het is hoogstens iets wat de mind even bezig houdt, gerust kan stellen en daardoor een soort mentale ontspanning biedt. En door die mentale ontspanning lijkt het makkelijker om uit je hoofd te kunnen stappen en in je lijf te zakken. Dat laatste blijkt dan ook echt de bedoeling te zijn. Al de rest is niet belangrijk.
Net zoals — en ik gebruik dit voorbeeld omdat ik momenteel rouwcounseling studeer — als je weet wat de doodsoorzaak is van een geliefde, de mind het meestal makkelijker vindt om de dood van die geliefde iets meer te gaan accepteren, dan wanneer je het niet weet. En zo zijn er heel veel voorbeelden te noemen natuurlijk waarin mensen door informatie en kennis enigszins mentaal ontspannen, zodat ze zich herinneren dat ze ook nog een lijf hebben en dat er nog een leven is dat ze behoren te leven. En in het voorbeeld van die doodsoorzaak: door het te weten te komen kan de mind zich misschien iets meer ontspannen, waardoor men ook effectief het rouwproces kan aangaan. Met Human Design is het gelijkaardig: door iets te leren over je grafiek kan je mentaal misschien iets meer ontspannen, waardoor er ook werkelijk een ingang komt naar het beleven van het experiment, je leven.
Zo gek dat ik 5 jaar met Human Design nodig had om dit nu echt te beseffen en ik voel dat ik nu veel meer in een soort “stilte” terecht kom, een soort mentale ontspanning. In de details duiken puur uit nieuwsgierigheid en interesse, maar tegelijkertijd met het besef dat het niet echt iets bijdraagt aan de essentie van dit alles: leven als mezelf. Want leven als mezelf is gewoon dat wat het is: met mijn aandacht in mijn lijf en in mijn leven. Meer niet. Er valt niets te doen behalve met aandacht een getuige te zijn van mijn eigen leven.
Dus ja, ook deze lap tekst had in één zinnetje kunnen worden samengevat, haha. Maar de mind wilt wat 
Als analist in opleiding betalen we ons behoorlijk blauw om uiteindelijk mensen alleen maar naar die essentie te brengen: “Follow your Strategy, honor your Authority, sit back, relax and enjoy the ride. Love yourself.” Dat zei Ra keer op keer. En dat is dan 175 euro, a.u.b.
—
Vond je dit waardevol?
Doneer via Stripe ⊹ Doneer via Paypal
0 reacties