“Hou je mond en laat je aura voor jou spreken,” is zo ongeveer wat Mary Ann Winiger in elk van haar “online gatherings” op Zoom herhaalt. Het klinkt misschien een beetje grof als ik het zo verwoord, maar het klopt wel — althans in mijn ervaring. Ik merkte dat ik zelf steeds opnieuw de neiging heb om toch telkens weer iets te zeggen of te delen, zonder echte uitnodiging.

Het is eigen aan de Projector. Maar ook Generators kunnen baat hebben bij het zwijgen.
Het is gewoon een feit: onze geest wil voortdurend dingen delen. Er is zoveel “ruis” in de wereld. Er wordt zoveel gezegd. Meningen en oordelen vliegen ons om de oren. Is dat allemaal wel nuttig?

—

Geen Manifestors

In de laatste meeting van Mary Ann lukte het me voor de eerste keer om niets te zeggen en ook niets te typen in het chatvenster. Eenvoudigweg luisteren. Observeren. Ruimte houden. In stilte deelnemen.

Er kwam dan ook geen echte uitnodiging.
Er was wel een uitnodiging om een vraag te stellen. Maar ik had geen vragen.

Enkele andere Projectors namen wel het woord en je voelt gewoon hoe ze bijna op springen staan om iets te delen, ook al werd er niets gevraagd. Een Projector wou zelfs advies geven aan iemand die eerder aan het woord was. Dat was ook niet gevraagd.

Nu ik dat steeds meer begin op te merken, begint het wel wat ongemakkelijk te voelen om naar zo iemand te luisteren, haha.

Natuurlijk is zo’n meeting van Mary Ann een veilige ruimte waar we mogen opdagen met alles wat we zijn in dat moment. Er is ruimte om te experimenteren. Er is ruimte om “fouten” te maken (erg belangrijk voor profielen met een 3-lijn). Het gaat er net om dat we ons meer bewust worden van die neiging die we zowat allemaal hebben, maar ook van onze eigen mechanica en die van de ander en hoe dat dan werkt als we ons samen in diezelfde ruimte bevinden.

Slechts zo’n 8% van de wereldbevolking zijn Manifestors.
Dit zijn de mensen die wél gewoon hun mond mogen opendoen. Naja, het is te zeggen. Ze moeten natuurlijk wel eerst informeren — hun Strategie.

Voorbeeld: “Ik wil graag iets vertellen. Blablablablabla…” 
Ze kunnen dus aan het vertellen gaan, zolang ze mensen informeren dat ze iets willen vertellen. 

Maar de meeste van ons, 92% dus (!) zijn geen Manifestors. En dus resulteert “gewoon maar iets vertellen” daarom vaak in minder fijne situaties, waardoor je je niet gezien en gehoord voelt, misbegrepen voelt, aangevallen voelt, en noem maar op. Dat gebeurt trouwens ook bij Manifestors, als ze niet informeren voor ze gaan vertellen natuurlijk.

—

Stop met appen!

“Stuur zelfs geen tekstbericht,” vervolgde Mary Ann, “Initieer geen enkel gesprek, zelfs niet in getypte vorm.”
Dat was een lastige voor de meeste van ons om te slikken.

Nu, dit moet natuurlijk een beetje genuanceerd worden.
Generators moeten Wachten om te Antwoorden.
Projectors moeten Wachten op de Uitnodiging (en Herkenning).

Maar Generators zijn wel degenen die Projectors moeten uitnodigen. En Generators kunnen elkaar ook vragen. Projectors kunnen elkaar ook uitnodigen. Het is gewoon belangrijk dat uiteindelijk die Strategie kan worden gevolgd en de Autoriteit kan worden geëerd bij alle partijen. 

Maar toch… ik merkte dat ik wel vaker een gesprek op Whatsapp of via mijn Instagram DM’s initieerde, vaak omdat ik me aan het vervelen was, nieuwsgierig was naar wat de ander aan het doen is, of ja… inderdaad… omdat ik iets wilde delen en dan is het natuurlijk veel fijner om niet tegen muren te praten.

Toch moet ik erkennen dat het vaak uitliep op minder fijne ervaringen.
Zo initieerde ik keer op keer het gesprek met iemand, omdat ik haar gezelschap en onze gesprekken fijn vond, maar zij is een Generator. Ik merkte na een tijdje dat ze niet eerlijk tegen me was. Toen ik besloot om het gesprek niet meer te initiëren, zelfs niet via zo’n stom tekstberichtje op Whatsapp, hoorde ik niets meer van haar. Daar was mijn bewijs. Ik kon mijn energie beter in iemand stoppen die correct voor me was en me dus uitnodigde.

Maar die drang om iets te willen delen, om verbinding te maken, om contact te hebben, etc., die kan soms echt erg groot zijn.

Onze geest zet ons ook voortdurend onder druk om die Strategie en Autoriteit overboord te gooien. Het gaat dan allerlei excuses bedenken om het toch te doen. Want ja, als je antwoord krijgt, dan krijg je ook vaak dat geluksstofje in je hersenen — de beloning en het bewijs voor de geest dat gesprekken initiëren wel degelijk iets opbrengt. Maar als je écht eerlijk gaat kijken… dan is het plaatje misschien wel helemaal anders.

De enige gesprekken die ik wél nog geïnitieerd heb de voorbije tijd, zijn die met mede-Projectors. Want ja, Projectors moeten elkaar natuurlijk wel uitnodigen, anders gebeurt er niets (hetzelfde met Generators: die moeten elkaar natuurlijk ook vragen, anders gebeurt er ook niets). Maar ik heb geen gesprekken meer geïnitieerd met Generators.

—

Wachten tot ik een ons weeg

En ik moet zeggen: ik heb weer hetzelfde gevoel als toen ik besloot om écht een tijdje te Wachten op de Uitnodiging, ergens vorig jaar in de zomer.

Ik herinner het mij nog goed.
Het een en ander begon goed te landen in mijn proces en ik merkte dat ik nog steeds veel te vaak aan het initiëren ging. Dus besloot ik het niet meer te doen. En jeetje, opeens leek alles plat te vallen. Ik kreeg geen uitnodigingen meer voor workshops of samenwerkingen, geen enkele klant boekte nog een nieuwe afspraak en ik kreeg ook geen aanvragen van nieuwe klanten.

Ik liep de muren op — bitterheid, frustratie, boosheid, teleurstelling — ik heb het allemaal gezien en gevoeld.
Het duurde ZES MAANDEN! Heus waar!

In die zes maanden werd ik enorm op mezelf terug geworpen.
Dat is precies wat Mary Ann ook zegt: “Je wordt terug in jezelf getrokken, omdat je niet langer aan de ander zit te trekken. Je komt terug bij jezelf en je zinkt als het ware in je eigen zijn.”

Dat is Wachten.
En alle Types, buiten de Milt- en Ego-Manifestor, moeten dus eigenlijk leren Wachten (ja, ook de Emotionele Manifestor).

De geest denkt natuurlijk direct dat het Wachten is tot in de eeuwigheid.
Alsof mijn leven dan tot stilstand komt of zo en ik spinnenwebben onder mijn oksels ga krijgen van het niet-doen.

Niets is minder waar.

—

De rijkdom van Wachten

Het gekke is dat het Wachten op een gegeven moment tot leven leek te beginnen komen. Ik kan het moeilijk uitleggen of in woorden omschrijven. Er is zoveel “rijkdom” in Wachten. Je zou denken dat Wachten erg passief is, maar eigenlijk kon ik mijn tijd met mezelf heel goed vullen.

In het begin voelde het natuurlijk erg onnatuurlijk en ongemakkelijk.
Ik voelde me alsof ik opeens in een soort gevangenis van enkele vierkante meters werd gezet, waarin ik amper nog bewegingsruimte had. Ik voelde me vooreerst afgesneden van de buitenwereld en had schrik dat mensen me zouden vergeten.

Maar na een tijdje merkte ik dat ik zachtjes attent werd gemaakt door het leven op bepaalde interesses die ik had. Ik begon spontaan te studeren, te verdiepen, veel meer bewuster te observeren. Ik begon me stilaan ook te ontspannen in het Wachten, in het zijn met mezelf, en merkte dat die “gevangenis” slechts een concept was van mijn geest.

In werkelijkheid merkte ik dat ik me veel meer verbonden voelde met de wereld dan ooit tevoren.
Echt, gek is dat!

Door niet de hele tijd mijn energie naar buiten te forceren, ontstond er veel meer ruimte om te observeren en me dingen gewaar te worden — in mijn lijf, in mijn hoofd, in de wereld om mij heen. Het voelde alsof ik eindelijk kon ontspannen.

En na die zes maanden, toen ik steeds meer kon ontspannen in het Wachten, kwamen er opeens een aantal uitnodigingen. Geheel onverwacht. Het voelde alsof mijn hele leven weer op gang kwam, alhoewel ik nog steeds bleef genieten van het Wachten. Er was nu ook nog steeds Wachten, ondanks de uitnodigingen, want ik moest die natuurlijk nog doorheen mijn Emotionele Autoriteit trekken.

Kortom, ik ontdekte dat Wachten heel erg genietbaar is — ook al bleef mijn geest vaak jammeren, klagen en me onder druk zetten — en dat mijn lichaam er enorm op kan gedijen. Nu vind ik Wachten héérlijk! Al is af en toe actie natuurlijk ook heel fijn.

—

Wachten vs. initiëren

Maar wat ik in die zes maanden wél nog deed — en ik stond daar eigenlijk niet zo bij stil — is dat ik nog steeds heel erg vaak mijn mond open deed en ook nog heel erg vaak tekst- of voiceberichten stuurde naar mensen. Ik zag dat niet zo als initiëren, omdat het altijd met mensen was waarmee ik al eerder had gechat of gesproken. Ik zag het als een verlengde van die initiële uitnodiging. Maar toch klopte het niet.

Ik merk dus op dat er niveaus zijn in het proces van deconditioneren.
Mijn “Wachten” aan het begin van mijn proces was een soort “groter” Wachten. Een soort “algemener” Wachten, een nogal zwart-wit verhaal van mijn geest over wat Wachten is en wat initiëren. Maar ik merkte de subtiliteit van Wachten vs. initiëren nog niet erg op. Nu merk ik dat Wachten vs. initiëren vele laagjes heeft en tot in die subtiliteiten kan gaan.

Dus nu heb ik in de voorbije maand geëxperimenteerd met nog meer radicaal Wachten. Geen gesprekken initiëren, tenzij met mede-Projectors. Ik zat in het begin op hete kolen — niet normaal hoe groot die drang is om bijvoorbeeld toch iemand een berichtje te sturen om te vragen hoe het gaat (zodat het gesprek weer op gang komt, want ik had vooral behoefte aan contact), of toch maar weer even “ventileren” via mijn Instagram-stories.

Soms had ik het al uitgetypt en stond ik op het punt op de verzendknop te klikken. Maar steeds opnieuw kon ik mezelf tegenhouden en dan verwijderde ik het berichtje. En ja hoor, er kwam ook niets van die ander. Geen uitnodiging. Geen herkenning. Dus waarom zou ik daar dan mijn energie in stoppen?

Ik heb wel momenten gehad dat ik even helemaal in mijn melancholie zakte — je hebt soms zo van die dagen — en waarin ik dan vol zelfmedelijden tegen mijn echtgenoot aan het jammeren was dat niemand me ziet, dat iedereen me vergeten is, dat ik oninteressant bent of niets van waarde te geven heb, etc.

Dat zijn lastige momenten, maar tegelijk zijn het ook momenten waarin het net niet slim is om te gaan initiëren, want dan dump ik ook gelijk mijn emotionele golf op de ander — dat is natuurlijk niet fair tegenover de ander. Vroeger zou ik dat wel hebben gedaan (en het zou mij en de ander natuurlijk niets opleveren — in tegendeel).

Nu merk ik simpelweg op dat ik die momenten heb, en als ik het echt moeilijk krijg, dan vraag ik of mijn echtgenoot bereid is even te klankborden, zodat ik de ruwe randjes er van af kan krijgen. Wij zijn al meer dan 22 jaar levenspartners en er is zo’n soort “open uitnodiging” tussen ons. Hij is dan ook mijn meest intieme vertrouwenspersoon. Maar soms heeft mijn echtgenoot er de ruimte niet voor en dan zit ik er natuurlijk mee. Dat is echt wel een test, maar ik heb zo mijn manieren om die energie toch op een gezonde manier te kanaliseren.

Vaak is het gewoon toelaten te voelen wat er gevoeld moet worden, zonder er op te gaan handelen. Vaak is het herkennen dat mijn geest allerlei verhaaltjes aan het verzinnen is om mij tot actie te bewegen (“Doe er iets aan!”) en dat dat nu eenmaal is wat de geest doet. Vaak is er geen actie nodig, echter. “This too shall pass…”

Nu merk ik dat ik alweer veel meer kan ontspannen in dit nieuwe experiment. Ondertussen heb ik weer een aantal uitnodigingen gekregen uit heel onverwachte hoek. En dat is heel fijn. Het geeft me bevestiging dat het Wachten me veel meer oplevert, dan wanneer ik initieer — hoe subtiel dat initiëren soms ook kan zijn (de geest bedenkt wel een reden waarom het “niet echt” initiëren is, de geniepigaard).

—

Intentie

De vraag is natuurlijk hoe radicaal het moet zijn.
Dat is een erg persoonlijke keuze.

Het is namelijk niet zo dat ik geen enkel gesprek initieer. 
Ik initieer wel met vertrouwenspersonen, die paar mensen bij wie ik een “open uitnodiging” heb om te praten, maar ik vraag wel altijd eerst of het oké is.

Het feit is: meestal als we het gesprek aangaan met mensen, dan willen we iets kwijt. We willen ze iets vertellen. We willen iets toevoegen aan hun leven of hen raad geven. We willen iets doen met de ander.
Dat zijn gesprekken waarbij, als je ze initieert als Generator of Projector, zonder te Wachten om te Antwoorden of zonder te Wachten op de Uitnodiging (en Herkenning), dat de miserie begint.

Maar simpelweg iemand vragen “hoe gaat het?” omdat je oprecht geïnteresseerd bent en bereid bent te luisteren, terwijl je dus niet jouw eigen agenda uitspeelt, dat is natuurlijk iets geheel anders. Daar heb je in principe geen uitnodiging voor nodig.

Onze Strategie is dan natuurlijk bedoeld voor die momenten waarop het gaat om iemand iets te vertellen, iemand te gidsen of te adviseren, iets toe te voegen aan hun leven, oplossingen aan te brengen, iets samen te willen gaan doen, etc. Dan moeten we Wachten. Jouw intentie speelt dus een hele grote rol.

—

De aura spreekt

Ik laat nu veel meer mijn aura spreken, ook al denkt mijn geest dat dat pure onzin is.
“Hoe kan je nu gewoon hier zitten en niets doen — mensen gaan jou zo toch niet vinden,” jammert mijn geest dan?
Ik merk het op. Ik lach er even mee. En ik blijf in dat gevoel van vertrouwen.

Maar wat betekent dat dan: de aura die spreekt?
“Het gaat niet om de woorden die je spreekt,” hoor ik Mary Ann zeggen, “Het gaat om jouw aura. Jouw aura spreekt.”

En ik zie hoe woorden die aura vertroebelen en hoe je jezelf en anderen op het verkeerde spoor kan zetten omdat er een soort gemengde boodschap wordt geleverd: dit zeggen je woorden, maar je aura zegt iets anders. Verwarrend.

Van nature trekt een Generator-aura het leven naar zich toe, anderen naar zich toe.
Van nature trekt een Projector-aura uitnodigingen en herkenning naar zich toe.

Vooral als we ons “in aura” bevinden met anderen, wat betekent dat we dezelfde ruimte delen, dat we effectief in elkaars aura stappen. Maar ook via het online gebeuren kan je merken — zij het veel subtieler — dat jouw aura wel degelijk een effect heeft op de ander, en die van de ander op jou.

Het feit is dat we allemaal geconditioneerd zijn — en in de ene cultuur al meer dan de andere — om steeds opnieuw woorden en taal te gebruiken, of zelfs regelrechte actie, om het leven als het ware te “pakken” en naar onze hand te zetten. Zo creëren we een vervormde manier van communiceren met elkaar: we zeggen dit, maar de aura zegt iets anders.

—

Distortion

Jouw voertuig (jouw lichaam) weet precies waar het naartoe moet. Het weet precies wat correct voor jou is in elk moment en wat niet. Maar onze geest, die onze woorden en acties vaak aanstuurt, weet dat niet. En zolang het niet leert vertrouwen op die natuurlijke beweging van het lichaam, zal het voortdurend de aura vervormen. Ik vind het woord “distortion” in het Engels trouwens veel krachtiger dan de Nederlandse term.

Wanneer we onze aura “distorten” door te praten voor onze beurt, te veel te praten, dingen te zeggen terwijl we niet gevraagd of uitgenodigd waren, niet te vertrouwen op de kracht van onze aura, dan forceren we onze aura als het ware. Het resultaat is dat mensen ons niet begrijpen, zich aangevallen voelen, zich “gepakt” voelen in hun persoonlijke ruimte, en noem maar op.

Het punt is dat we zoveel moeite niet hoeven te doen om aan te trekken wat ons toekomt.
Door simpelweg ons Type te leven, door onze Strategie en Autoriteit te volgen, door veel meer te gaan Wachten dus en te vertrouwen dat alles op de juiste tijd naar ons toekomt, geven we ruimte aan onze aura om zijn natuurlijke uitstraling en kracht te kunnen neerzetten. Geen vervorming, geen “distortion,” geen geforceerd gedoe.

Je wil niet ervaren wat een zanger ervaart wanneer hij/zij diens stem jarenlang misbruikt.
De pijn, het lijden, het verlies van die grote passie voor het zingen, de onmacht, het onbegrip van anderen, de jarenlange nasleep van de stem die moet rusten en recupereren, maar misschien nooit meer helemaal herstelt.

Dit doen we onszelf ook aan als we niet ons Type leven. Als we niet onze Strategie en Autoriteit volgen. Als we de geest aan het roer laten staan van ons leven en zo elke dag opnieuw de boel forceren. Keer op keer. Tot ons lichaam er doodziek van wordt. De zoveelste burn-out of depressie. Het zoveelste misverstand of onbegrip van anderen. Het jezelf onzichtbaar voelen. Niet gezien, niet gehoord. En het kost je steeds meer moeite om iets gezegd te krijgen. Op den duur ga je gewoon roepen en schreeuwen en schoppen en nog lijkt het niet te baten. En ondertussen roept en schreeuwt jouw lichaam ook, dat het maar eens gedaan mag zijn met al dat geforceer.

Voel je ‘m?

—

Zwijgen is goud

In het verleden, toen ik nog als zangcoach werkte, mocht ik dan wel zangers helpen om hun natuurlijke stem (terug) te vinden en te helen van jarenlang stem-misbruik, maar zelf leefde ik mijn leven nog steeds als een soort Manifestor-Generator-achtige niet-zelf Projector. Pas toen ik mijn Projector-type wat meer ging leven, merkte ik ook wat het effect was op mijn eigen stemgebruik wanneer ik correct sprak op het correcte moment tegen de mensen die correct voor me waren. Dan leek het allemaal een stuk moeitelozer te gaan en kwam de boodschap ook echt aan.

Maar het merendeel van mijn tijd in mijn Human Design-experiment heb ik heel lang echt mijn mond veel te vaak open gedaan wanneer ik beter kon zwijgen. En het gebeurt me nog steeds — ik ben ook maar mens. Zwijgen is goud, zegt men dus wel eens.

Het gekke is dus dat we vaak niet hoeven te spreken. Dat doet de aura al voor ons.
Als je bijvoorbeeld ergens een koffie gaat drinken, dan hoef je niet op mensen af te stappen om een praatje te maken als je Generator of Projector bent. Je kan ook gewoon aan een tafeltje gaan zitten en Wachten. Lekker kopje koffie erbij. Misschien een taartje. Jezelf te zitten wezen. En voor je het weet werkt je aura als een magneet en komen er mensen en opportuniteiten en vragen en uitnodigingen naar je toe.

Of misschien ook niet. Misschien is het niet de juiste plek of de juiste tijd. En dan kan je gewoon heerlijk genieten van dat kopje koffie terwijl er allerlei bedrijvigheid om je heen gebeurt. En misschien gebeurt het dan een volgende keer wel. En dan moet je ‘t natuurlijk wel nog door je Autoriteit heen trekken 😉

De aura spreekt wanneer je je in een groep mensen bevindt en iedereen is aan het discussiëren en jij bent gewoon stil. In veel situaties gaan de meeste mensen gewoon meedoen en zelfs hun stem verheffen om ook iets gezegd te krijgen in de discussie. Maar wat als je gewoon stil bent tot jou iets wordt gevraagd? Dat brengt een heel andere dynamiek teweeg, eentje die met zekerheid impact zal hebben (ook als je geen antwoord hebt op de vraag).

Als je Wacht weet je ook vaak wie er écht interesse in jou heeft op een bepaald moment.
En wie niet.

Wat een energie-besparing! Wat een opluchting om er niet achteraan te hoeven gaan, maar gewoon te kunnen Wachten tot iemand interesse toont. En het gebeurt, want de aura — zeker die van een Generator — werkt als een magneet.

Experimenteer er even mee.
Ik doe het althans en het is fascinerend hoe dat dan werkt.
En het draait altijd anders uit dan mijn geest bedenkt. Dat is nog het meest interessante van allemaal.

—

Vond je dit waardevol?

---

---