Misschien heb je het gemerkt (of niet), maar ik heb mijn schrijfsels over mijn Variabelen-familie offline gehaald. Alhoewel het correct voor me was om diep in de Variabelen te duiken, bleef ik een soort nervositeit ervaren na het delen van die schrijfsels.
De nervositeit werd enerzijds getriggerd door de PHS-clinic die ik deed bij Ella Aboutboul aan de IHDS en anderzijds doordat Mary Ann Winigers uitspraak “the simple is profound” voortdurend in mijn hoofd bleef klinken. Maar ook doorheen de Living Your Design Guide-training besefte ik hoe controversieel en lastig het is om met de details en diepere lagen van Human Design te “werken.”
—
Het experiment heeft een geheel eigen timing
In de PHS-clinic werden we week na week uitgedaagd om telkens een stapje te zetten in het experimenteren met ons verteringstype, diens afleiding (tranference), onze cognitie en de links- of rechtsheid van ons brein. Ik vond het heerlijk om de theorie rond deze Variabele, Kleur en Toon te leren, maar het experiment zelf… wel… ik heb er zo mijn twijfels bij.
Eerst en vooral voelde het heel erg vreemd om die elementen zo te isoleren in het experiment: eerst isoleer je je Kleur (bij mij Direct), dan isoleer je je Toon (bij mij Smell) en dan kijk je ook nog wanneer je in afleiding bent (Transference, bij mij Thirst), etc. Elke week kregen we opdrachten om uit te voeren bij wijze van experiment.
Om te beginnen vond ik een week veel te kort. Het voelde gejaagd om telkens tegen de volgende vrijdag “iets te vertellen te hebben.” Daarnaast merkte ik dat het ook heel erg geforceerd begon te voelen en ik kwam in een soort tweestrijd: enerzijds voelde ik dat mijn geest heel erg de boel ging beheersen (want ja, je moet in een week tijd wel iets hebben gedaan natuurlijk) en anderzijds kwam dat “geen keuze“-principe heel erg naar boven in mijn bewustzijn. Het voelde alsof ik iets probeerde te “doen” binnenin een wereld waarin mijn lijf haar eigen traject en timing heeft. Het klopte gewoonweg niet.
Ik raakte er dus danig van in de war en begon ook op te zien tegen de wekelijkse meetings. Toch ben ik elke vrijdag gegaan en probeerde ik zo transparant mogelijk te zijn over mijn ervaring, mijn twijfels en mijn bedenkingen. Niet dat dat iets uitmaakte, hoor. Het experiment ging immers gewoon door.
Ik merk dat ik daardoor ook erg begon te twijfelen aan al die diepere lagen van het Human Design Systeem.
Wat voegen ze nu eigenlijk toe?
—
IHDS-capriolen
Ook kwam er bij mij frustratie naar boven omdat ik bij verschillende IHDS-leraren tegenstrijdige uitleg hoorde over de Variabelen en de substructuren — waarvan sommigen zelfs Ra’s uitleg tegenspraken. Maar ik merkte dat ik niet dadelijk bij iemand terecht kon met mijn vragen, want ja, dan moet je maar het Differentiation Degree Program volgen, was dan het antwoord. Maar die opleiding is al even bezig en wordt pas ten vroegste in 2025 à 2026 herhaald, en bovendien moet je ingeschreven zijn in de professionele analistentraining (PTL) voor je mag deelnemen.
Toen dacht ik: oké, dan bestel ik alvast de lezingen van Ra uit het Differentiation Degree Program, want die zijn beschikbaar in de IHDS-shop. Dat was een tip die Sam Zagar ooit gaf, als redenering dat je ook zonder duizenden euro’s uit te geven toch ook het IHDS-materiaal kon studeren: niet door je in te schrijven voor de opleidingen, maar simpelweg door Ra’s lezingen (die uitgegeven zijn in e-book-vorm) aan te kopen, wat je dus heel veel geld scheelt.
Maar wat bleek?
Ze werden terug uit mijn winkelwagentje gegooid met de melding dat je eerst aantoonbaar ingeschreven moet zijn voor de opleiding, voor je ze mag downloaden. Huh?
Hmmm… Ik vind het maar vreemd hoe het er op de IHDS aan toe gaat 🫤
—
Het leven is nu. Hier.
Dus mijn nervositeit begon te groeien.
Ik merkte dat ik me opeens niet meer zo comfortabel voelde bij het delen over die Variabelen en substructuren, net omdat ik het gevoel heb dat ik wezenlijke informatie mis. En tegelijk loop ik dus tegen gesloten deuren aan als ik die informatie wil vinden. Daardoor voelde ik dus dat mijn eerder “solide aanvoelend” fundament weer wankel werd.
Maar bovenal: het voelde alsof ik de focus heel erg op “informatie” had, maar dat mijn beleving van die informatie net die informatie niet kon staven. Ik kon niet spreken vanuit geleefde ervaring, integratie of belichaming. Het bleef gewoon puur informatie die rondzweeft in het mentale veld.
Er kwam ook het besef dat volwassenen zoals ik, die niet vanaf geboorte met “correct eten” zijn gestart, slechts tot op een bepaalde hoogte kunnen deconditioneren en dat die “geleefde ervaring” van wat het is om je Vier Transformaties correct te hebben simpelweg een utopie is.
Wat hebben we daar aan als het slechts een droomwereld blijft voor de meesten van ons, nietwaar?
Het leven is immers nu. Hier. Niet morgen. Niet ergens daar.
—
Het Human Design-verkooppraatje
Nu, het is goed dat die informatie bestaat, dat die details er zijn, want wie weet kunnen toekomstige generaties daar wel “gebruik” van maken, generaties die wel de kans krijgen om vanaf geboorte al enigszins “correct” te leven, omdat steeds meer mensen met Human Design in aanraking komen en sommigen van die mensen ook nog kinderen krijgen.
Maar dan nog… Strategie en Autoriteit, oftewel jouw unieke innerlijke leiding, zou jou daar vanzelf naartoe moeten brengen. Doch, als ouders is het wel belangrijk dat je weet wat dat inhoudt, zodat je je kind die ruimte ook geeft. Maar het is niet iets wat je zomaar even kan doen en wat ook z’n vruchten afwerpt, gezien we collectief nog steeds in een overwegend niet-zelf wereld leven en dit allicht nog generaties lang zo zal blijven doorgaan (en volgens Ra hebben we maar zo’n 1300 jaar meer te leven op deze planeet).
Nu, ik wil hiermee niemand ontmoedigen, maar wel het een en ander in perspectief zetten. Want er wordt zoveel beloofd door mensen die met Human Design werken en ik zie daar eigenlijk amper bewijs van. Als Human Design al iets doet, dan is het dat je beseft dat je niet onnodig hoeft te lijden en dat je door je Strategie en Autoriteit te volgen precies het leven krijgt wat jou is toebedeeld en dat je daarin ook aanwezig kan zijn als een bewuste getuige, in plaats van voortdurend in de weerstand te zitten.
Als verkooppraatje is dit twee keer niks natuurlijk 🤣
Maar ik wil Human Design dan ook niet verkopen. Ik kijk simpelweg wie zich aandient en hier iets mee te doen heeft en waarin ik ook mijn rol kan spelen. Het is niet dat ik een keuze heb hierin 😂
Maar hé… ik haalde dus mijn artikels en podcast-afleveringen over die diepduik in de Variabelen terug offline en voelde meteen ook een opluchting. Dit is correct. Dit is wat ik moest doen. Mijn lijf kreeg weer rust en de nervositeit verdween.
Maar het is nog veel meer dan dat…
—
De eenvoud is diepgaand
In een van de Living Your Design Guide-lessen doken we samen met John en Amy ook kort in de substructuren. Zij wilden hiermee duidelijk maken dat vooral onze Motivatie en Perspectief ook heel erg bepalen hoe we als LYD-gidsen Human Design doorgeven. Maar het verschil met wat ik als boodschap van de IHDS kreeg zit ‘m in het feit dat Amy en John vinden dat dit puur gewoon details zijn die iets zeggen over ons zonder dat je daar ook maar iets “mee kan doen.”
Er is immers geen keuze in het al dan niet leven van jouw Verteringstype, Omgeving, Perspectief en Motivatie, vinden zij. Er wordt zoveel nadruk gelegd op die substructuren bij zowel Human Design-leraren als mensen die diep in het experiment zitten, maar het is slechts gedetailleerde informatie over wat je kan opmerken bij jezelf. Het is niet dat je daar iets wezenlijks mee kan doen. Je kan jezelf niet correct laten eten of je kan niet uit je afleiding (transference) stappen alleen maar omdat je die informatie hebt.
Daar had ik trouwens al eerder over geschreven in dit blogbericht.
En dat bracht me terug bij “the simple is profound” van Mary Ann.
Het eenvoudige is diepgaand, zegt zij. En zij weigert heel vaak om over de details van Human Design te spreken, omdat ze het pure afleiding vindt. Voor haar gaat het om leren vertrouwen op je Strategie en Autoriteit en al de rest is randinformatie waar je in principe niets mee kan doen. Je kan erover leren, maar het voegt niets wezenlijks toe aan je experiment. Het is simpelweg wat je kan opmerken als je je Strategie en Autoriteit volgt. Het echte, wezenlijke experiment draait dus om Strategie en Autoriteit.
Dat zette me weer met beide voeten stevig op de grond.
Ik merkte dat ik me opeens weer een heel pak “lichter” voelde, simpelweg door mijn focus te verschuiven naar wat écht essentieel is, in plaats van te veel nadruk te leggen op wat eigenlijk niet echt iets toevoegt of verandert. Het voelde alsof ik weer vrijer kon ademhalen. De steen op mijn maag verdween.
—
Het leven zoals het is…
Het is interessant om te leren over al die details, puur voor de interesse, maar het voelt niet alsof ik daar iets mee kan. Het voelt niet alsof ik daardoor iets toevoeg dat van waarde kan zijn voor waar het in Human Design om draait: het afstemmen op je innerlijke leiding, zodat je correcte keuzes kan maken voor jezelf. (En lees dit weliswaar correct: “jij” bent het niet die keuzes maakt, de keuzes worden voor jou gemaakt. Die “jij” wordt zich daar simpelweg bewust van en gaat daar dus niet in de weg van staan door die gemaakte keuzes te overheersen met wat de geest denkt te willen of te moeten.)
Dat laatste is ook het enige wat van belang is als het gaat om wat er gaat gebeuren in 2027: de achtergrondfrequentie die na 400+ jaar verandert, waardoor we niet langer zullen kunnen leunen op wat we als vertrouwd en betrouwbaar beschouwen. We worden steeds meer terug op onszelf geworpen en uitgedaagd om die innerlijke leiding te omarmen en af te stemmen op het traject dat reeds voor ons is uitgewerkt en waar ons lichaam ons feilloos naartoe brengt, ook als dat een traject is waar onze geest niet mee akkoord gaat of moeilijk te accepteren vindt.
Het voelt voor mij dan ook zo’n opluchting om het niet allemaal te moeten weten of te bedenken. Simpelweg afstemmen op die innerlijke leiding is voldoende. Dat maakt het leven zo eenvoudig, doch een diepgaande ervaring, ook al is het zeker niet gemakkelijk.
Maar ik voel dat het leven me een bepaalde richting uit stuurt waarin ik steeds opnieuw leer hoe makkelijk het is om je af te laten leiden door wat niet essentieel is, waarna — net door die ervaring van afleiding — het eenvoudige nog meer verdieping krijgt.
Je zou denken dat ik moe zou worden van steeds opnieuw op hetzelfde uit te komen en hetzelfde te herhalen (“Volg je Strategie en eer je Autoriteit”), maar gek genoeg lijkt er geen eind te komen aan de verdieping van dit ene principe.
En misschien is dit wel de reden waarom ik in de Living Your Design Guide-training ben gerold, net omdat “surface-level” Human Design een van de moeilijkste dingen is om door te geven, net omdat het zo eenvoudig is dat de geest/mind denkt het allemaal al te weten en dieper wil duiken.
Maar het gaat dan ook niet om wat de geest/mind denk te weten — het gaat ‘m net over de herkenning en de ervaring van waar het lichaam van nature op is afgestemd.
Het leven neemt plaats buiten de geest/mind om, maar de geest/mind kan wel een bondgenoot worden om het leven dat jou toebehoort met vol bewustzijn te ervaren. De geest/mind kan effectief deelnemen, als het niet langer in de weerstand is om het leven precies te ervaren zoals het zich ontvouwt, zoals het is.
—
“Surface-level” Human Design neerzetten
Kortom, in Human Design leren we dan ook dat de rol van de geest niet de beslissingsnemer of bestuurder is, maar slechts een getuige van hoe het leven zich voor ons ontvouwt. En dat klinkt zo eenvoudig, maar is allicht een van de moeilijkste dingen voor een mens in een tijdperk zoals dit en met een ca. 90.000-jarige evolutie van “mind over matter,” waar nu een einde aan lijkt te komen.
Waarom kreeg Ra van de Stem dan al die details mee, als het grotendeels voor afleiding en verwarring zorgt?
Bovendien is Ra er niet in geslaagd om al die details grondig uit te werken, om daarin een solide fundament op te bouwen als 5/1-profiel, want hij stierf voor hij het kon afmaken. Daardoor heb ik ook het gevoel dat dat fundament helemaal niet solide staat en zijn studenten de gaten hebben moeten opvullen (en dat allicht nog steeds aan het proberen zijn).
En de vraag is dan ook: heb je dat allemaal nodig?
Ik geloof van niet. Maar ik begrijp dat het wel een interesse kan zijn om die details te kennen.
Zo wordt er ook voortdurend gezegd dat Projectors een systeem door en door moeten kennen om het meester te kunnen worden. Projectors worden net aangemoedigd om dieper te duiken omdat hun “begeleiding”na 2027 steeds acuter zal worden en ze dus zeer goed voorbereid moeten zijn om die begeleiding ook naar behoren te kunnen inzetten. Wat dus ook betekent dat de details van een systeem kennen de begeleiding kan verfijnen en voldoende verdiepen, ook al benoem je die details niet in de begeleiding die je verschaft.
Van Generators echter, wordt net gezegd dat ze voldoende hebben aan Strategie en Autoriteit (en alleen als het correct is voor hun innerlijke Autoriteit, ze dieper mogen duiken). Eén Generator die diens Strategie en Autoriteit volgt kan een hele omgeving in één klap veranderen. Dat is althans wat Ra voortdurend zei. Generators moeten alleen “wakker worden” in hun eigen leven en dat is voldoende om de wereld te transformeren (ze zijn dan ook de grootste groep, dus bepalen ook hoe we de wereld collectief ervaren).
Daar draait het om. Niet om de details.
En als ik kijk naar mijn traject in de details van Human Design, dan merk ik dat het weinig toevoegt aan iemands experiment of aan iemands “kunde” om Strategie en Autoriteit te volgen of diens Type te leven. Dat doet het ook niet bij mijn eigen experiment.
Maar… het is wel een interesse die ik heb — ook als Onderzoekende (1-lijn) Projector om tot op de bodem van een systeem te willen gaan — maar dan puur als verdieping van mijn kennis van en inzicht in Human Design, niet om daar iets wezenlijks “mee te doen.”
Dus, de details mogen niet de afleiding worden van wat écht essentieel is. En als ik naar mezelf kijk in de rol van gids die Human Design doorgeeft, dan zie ik dat de details puur afleiding zijn. Als het gaat om Human Design doorgeven, dan voel ik heel sterk dat het gaat om “surface-level” Human Design stevig neerzetten.
—
De oppervlakte IS de diepte
“Surface-level” klinkt heel erg “oppervlakkig,” zou je denken, maar zoals Mary Ann zegt: “Het eenvoudige is diepgaand” — de diepte in de oppervlakte van Human Design is onmetelijk. En ik zie steeds meer dat net die “oppervlakte” ALLES is als het gaat om het Human Design-experiment, waar Human Design eigenlijk om draait en wat essentieel is.
Je zou kunnen zeggen: de oppervlakte van Human Design IS de diepte. En wat net heel erg “oppervlakkig” is, zijn de details. Begrijp je wat ik bedoel?
Dus ja, van mij ga je waarschijnlijk voortdurend die “herhaling” opmerken tot het allicht jouw oren uit komt. “Strategie en Autoriteit,” blablabla, jaaa, je hebt het al zo vaak gehoord. “Dat weet/ken ik al,” hoor ik dan zo vaak.
En toch… het voelt als iets wat van levensbelang is en het enige wat ik als gids lijk te doen is op allerlei verschillende manieren naar hetzelfde wijzen.
En al die complexe en gedetailleerde lagen van Human Design lijken dat ook te doen: ze wijzen allemaal naar hetzelfde. Ze brengen je steeds weer terug bij wat essentieel is. Niet de kennis van Human Design, niet de kennis van je eigen unieke grafiek, maar het leven van je Type, Strategie en Autoriteit — niet omdat iemand zegt dat Generators zus zijn en Projectors zo, maar omdat, door je innerlijke leiding te volgen, je vanzelf leeft wie je behoort te zijn, en dat is onmogelijk in woorden te vatten.
—
Vond je dit waardevol?
0 reacties