Het is een beetje een misvatting in Human Design dat conditionering ons alleen maar in de weg zit.
Menige mensen proberen zo van conditionering af te raken. Ik hoor dan vooral uitspraken (en ik heb ze zelf heel vaak gebruikt) als in “dicht bij jezelf blijven” en “in je eigen energie verankeren.”
Het klinkt best logisch.
Als we ons onder mensen begeven dan voelen we ons misschien vaak eerder een speelbal van de energieën die werkzaam zijn en dan komt al snel het verlangen om in de eigen energie te willen kunnen blijven, zodat we enigszins houvast en controle voelen.
Maar het verhaal is allicht een pak genuanceerder.
—
Wat is conditionering?
Ongeveer 100 biljoen neutrino’s per seconde bewegen doorheen ons lichaam. Dit zijn minuscule deeltjes die bijna aan de snelheid van licht door het Universum bewegen. Ze kunnen zowat alles penetreren en dus ook onze lichamen. Omdat ze een piepklein beetje massa hebben kan je ze zien als een eindeloze stroom van informatie die op ons afkomt en ook een bepaalde invloed op ons uitoefent.
70% van de neutrino-invloed komt van onze zon. Een kleiner percentage is afkomstig van de sterren en een nog kleiner deel komt van de planeet Jupiter. Omdat elke seconde van elke dag, sinds geboorte tot de dood, wij gebombardeerd worden met neutrino’s, worden we dus voortdurend beïnvloed door de stand van de planeten waar ze doorheen zijn gereisd. Dit vormt de basis van de meeste bekende stromingen in astrologie, waarin we bij geboorte een soort imprint ervaren die onze unieke persoonlijkheid bepaalt.
Bij Human Design komt daar nog het extra gegeven bij, een extra imprint zo’n 88 dagen voor onze geboorte (88 zonnegraden, terug te tellen vanaf onze geboortetijd), die de imprint van ons lichaam voorstelt. Die indrukken dragen we mee voor de rest van ons leven en worden vastgelegd in wat we de Human Design (lichaams-)grafiek noemen.
Er zijn dan ook twee manieren waarop mensen geconditioneerd worden door neutrino-informatie:
- Omdat de sterren, onze zon en de planeet Jupiter neutrino’s blijven produceren, worden we ook steeds opnieuw beïnvloed door die neutrino’s die ons lichaam penetreren vanuit het heelal. Die informatie conditioneert ons slechts tijdelijk, afhankelijk van hoe de planeten en hemellichamen in ons zonnestelsel bewegen ten opzichte van de aarde en waar wij ons bevinden. Deze vorm van conditionering noemen we (planetaire) transit-conditionering. Door de stand van de planeten te volgen (bv. via een efemeride) krijg je een idee van welke invloeden we zoal ervaren in het dagelijkse leven dankzij die neutrino’s.
- Neutrino’s penetreren dus elk levend wezen op deze planeet. Diezelfde neutrino’s verlaten dan ook weer onze lichamen maar nemen een deeltje informatie met zich mee vanuit onze lichamen. In dat opzicht kan je zeggen dat wij als mens ook informatie uitzenden in de wereld en dus niet alleen opnemen. Wat we uitzenden kan een directe invloed hebben op de mensen om ons heen, vooral als we in elkaars aura komen en/of interactie met elkaar aangaan. Dit wordt gezien als een van de sterkst conditionerende invloeden naast onze vaste lichaamsgrafiek-imprint.
We worden dus geconditioneerd door de vele neutrino’s die ons lichaam penetreren en weer verlaten, een constante stroom van informatie en energie die zich door ons lichaam heen beweegt en ook weer informatie vanuit ons lichaam en onze eigen aura meeneemt, de wereld in. Die constante stroom van informatie die ons lichaam binnenkomt is wat wij (actuele) conditionering noemen in Human Design. Ook de informatie die ons lichaam verlaat kan (actuele) conditionering zijn voor anderen.
Nu is er natuurlijk een gezonde manier van omgaan met die conditionering, en een minder gezonde manier. Conditionering is namelijk niet wie wij zijn. Het is slechts informatie en energie dat tijdelijk door ons lichaam heen beweegt. Een gezonde manier van omgaan met conditionering is dit dus te (h)erkennen voor wat het werkelijk is: een tijdelijke invloed die op ons wordt uitgeoefend, maar die geen deel uitmaakt van onze essentie. Een ongezonde manier van omgaan met conditionering is wanneer we ons gaan hechten aan die informatie en ons ermee identificeren, waardoor we het vastzetten in ons lichaam en het als het ware “niet-zelf” laagjes gaat vormen rond onze essentie.
In Human Design maken we dan ook een onderscheid tussen ons ware zelf (onze essentie, onze ware natuur die we gevisualiseerd zien als de definitie, wat ingekleurd is in onze Human Design-grafiek) en ons niet-zelf (alles wat wit of niet ingekleurd is in onze Human Design-grafiek, waardoorheen we de wereld binnen nemen, alsook de vele laagjes die we hebben geadopteerd, maar die in wezen niet onze essentie zijn).
—
Tijdelijk, vluchtig en vloeiend
Het is dan ook erg belangrijk om te begrijpen dat de aard van conditionering altijd tijdelijk is. Het is ook vluchtige, vloeiende energie die gewoon door ons heen mag stromen. Maar wanneer we opgroeien en afhankelijk zijn van onze (primaire) verzorgers voor onze overleving gaan we ons veelal identificeren met de informatie die van die verzorgers (en andere belangrijke rolmodellen in ons leven) komt, net omdat we in een maatschappij leven waarin bepaald gewenst gedrag verwacht wordt.
Als kind gaan we daardoor meestal de informatie die we van mensen die belangrijk voor ons zijn, adopteren en zien als deel van wie we zijn. Vaak gaan we ook bepaalde mechanismen ontwikkelen om om te leren gaan met de vele verwachtingen, in de hoop dat we zo de liefde kunnen verdienen van onze verzorgers, zodat we kunnen overleven. Diezelfde patronen en mechanismen gaan we daarna ook uitspelen met de vele mensen in ons leven waar we mee te maken krijgen, omdat het door de vele herhaling van die patronen ingesleten paden worden. Op den duur weten we niet anders meer — het wordt een soort “tweede natuur.”
In plaats van conditionerende energie en informatie simpelweg door ons heen te laten stromen en in de kern dus te opereren als het unieke wezen dat we zijn, gaan we ons steeds meer aanpassen aan die conditionering, die zich dan ook vast gaat zetten in ons lichaam als vele laagjes bovenop ons unieke wezen. Tegen de tijd dat kinderen volwassen worden, opereren ze dus niet meer als het unieke wezen dat ze zijn, maar zijn ze een aangepaste, vaak gehomogeniseerde versie van zichzelf geworden met vele laagjes van (historische) conditionering die zich als een bolster om hun unieke essentie hebben gevormd.
De rest van ons volwassen leven gaan we ons dan vaak proberen losmaken van die vastgezette (historische) conditionering, omdat de drang naar leven zoals onszelf heel erg sterk kan zijn. We worden immers als volwassenen helemaal niet gelukkig van het leven met al die laagjes. Het zit in de weg wanneer we ons levensdoel willen leven, willen gedijen i.p.v. overleven, gezonde en diep-verbindende relaties willen aangaan, oprechte vrijheid willen ervaren, enz.
—
De heldenreis
Het afpellen van die laagjes (historische) conditionering kan een erg verwarrende, pijnlijke en beangstigende reis zijn, waarin je te maken krijgt met de oorzaken waarom je die laagjes hebt geadopteerd, waaronder de imperfectie van je eigen verzorgers die jou niet konden zien voor wie je echt was, traumatische gebeurtenissen uit het verleden waardoor je mechanismen en strategieën hebt opgebouwd om jezelf te beschermen, en waardoor je ook moet gaan breken met de norm, de status quo, omdat je niet langer past in die gehomogeniseerde wereld, maar net met jouw uniekheid er steeds meer buiten gaat vallen.
Veel mensen durven die reis van het omarmen van hun unieke essentie niet ten volle aangaan, omdat ze geconfronteerd worden met waar ze het meest bang voor zijn: geïsoleerd en verstoten worden, het gevoel niet te voldoen of geen liefde te verdienen, alles verliezen wat ze hebben verworven en opgebouwd, enz.
De reis van “deconditionering” is daarom een heuse heldenreis, een reis voor de moedigen onder ons die hun diepste angsten onder ogen willen komen en puur en authentiek in het leven willen staan. Een reis die we alleen moeten aangaan, maar waarin we elkaar wel kunnen ondersteunen, gezien we er met z’n allen doorheen moeten om te kunnen leven als ons ware zelf.
In mijn ervaring is het deconditioneringsproces een van de mooiste geschenken die je jezelf en de wereld kan geven, maar het vraagt heel wat moed om door al die laagjes heen te bewegen.
—
In je eigen centrum
En het vreemde is dat wanneer we volledig gedeconditioneerd zijn en leven als ons ware zelf, we nog steeds te maken krijgen met (actuele) conditionering, elke seconde van elke dag. Er is dus geen ontlopen aan.
In vele spirituele stromingen spreken mensen dan ook vaak over “in je eigen energie of centrum blijven,” alsof je daarmee alles dan ook meteen kan oplossen. Maar dat is niet de aard van het leven.
Ik heb het zo vaak geprobeerd. Ik werkte zo hard om in mijn eigen energie te blijven. Vooral als ik op bezoek ging bij mijn familie van herkomst want daarin voelde ik me het meest getriggerd. Dan werd ik heel vaak weer dat kleine meisje van vroeger met bepaalde gedragingen die daarbij hoorden.
En dan kon ik soms zo boos zijn op mezelf.
Of voelde ik me teleurgesteld in mezelf dat ik alweer “in die val” was getrapt.
“Waarom kan ik niet gewoon in mijn eigen centrum blijven,” huilde ik dan?
En ik nam me voor de volgende keer nog meer mijn best te doen.
Ik was er ook voor in therapie. Af en aan in therapie, voor vele jaren trouwens. Steeds maar weer op zoek naar manieren om “in mijn eigen energie te kunnen verankeren” zodat ik steviger in mijn schoenen zou staan.
Maar hoe meer ik daaraan werkte of hoe meer ik het probeerde, hoe meer ik merkte dat ik na zo’n familiebezoek eigenlijk heel erg uitgeput en moe raakte. Alsof ik tegen iets aan het vechten was. Alsof er allerlei krachten waren waartegen ik me dan moest verzetten.
“Nee! Aan mijn energie komen jullie niet! Die is van mij!”
In gedachten zag ik mezelf dan als een moedige krijgster in het midden van de storm weerstand bieden. Maar in realiteit merkte ik steeds meer op dat, hoe hard ik ook mijn best deed, ik toch weer die “speelbal” leek te worden.
—
Selectief, maar strategisch
Dat resulteerde uiteindelijk in veel minder op familiebezoek gaan. Ik ging alleen nog wanneer ik me daar mentaal, emotioneel en fysiek klaar voor voelde, als ik er de energie voor had.
En dat is op zich niet slecht. Het gaat ‘m dan uiteindelijk ook wel om het aangeven van gezonde grenzen en om die grenzen ook te bewaken. Ik werd selectiever met waar ik mijn energie en kostbare tijd aan gaf.
Maar dat veranderde niets in hoe ik het bezoek ervoer. Ik bleef dan wel minder lang en raakte daardoor minder moe omdat ik minder lang tegen al die krachten op moest komen, maar ik bleef die “speelbal” zijn. En dat frustreerde mij enorm. En ik werd er soms erg bitter door. Dan begon ik met de vinger te wijzen en wou ik dat mijn familieleden het zouden inzien en hun gedrag zouden aanpassen, zodat ik me beter zou voelen.
Ik heb al veel over de strategische geest geschreven die uit het 7-gecentreerde tijdperk komt in mijn vorige blogberichten, en dat is precies wat het is: ik was op zoek naar strategieën om de realiteit naar mijn hand te zetten, om het leven beter te kunnen beheersen.
—
Een nieuwe entiteit
De realiteit is echter dat we voortdurend geconditioneerd worden. Van zodra we in aanraking komen met een ander, gebeurt het al. En we hebben er nagenoeg geen controle over. We kunnen het dus proberen te manipuleren of te bevechten tot we erbij neervallen. En dan merken we dat het weinig baat heeft. De conditionering blijft gebeuren.
Het is dus niet een kwestie van proberen in je eigen energie te blijven wanneer we de ander ontmoeten. Het gaat er eerder om dat we ons bewust worden van de conditionering.
We merken bijvoorbeeld op dat we anders praten als we iemand ontmoeten. Of dat we andere gedragingen hebben. Dat is helemaal oké. Dat is wat er gebeurt als twee of meerdere aura’s samen komen: ze conditioneren elkaar en vormen als het ware een nieuwe entiteit waaronder iedereen dan opereert. Het geheel is groter dan de som der delen.
En dan wordt het natuurlijk super-boeiend.
Dan ga je opmerken wat er eigenlijk gebeurt als je je in die aura(‘s) bevindt. Dan merk je de conditionering op. En je observeert het als het ware.
Dat is eigenlijk waar Human Design om draait.
Niet om van alle conditionering af te raken, maar om ons er bewust van te worden. Meer valt er eigenlijk niet te doen. Human Design is een bewustwordingstool. Door simpelweg bewust te worden van de conditionering heb je alle informatie die je nodig hebt. De rest gebeurt vanzelf.
Dus, als ik nu op familiebezoek ga, dan zit ik niet langer te vechten tegen al die krachten die op me afkomen. Dan probeer ik niet “in mijn eigen centrum” te blijven. Dan ben ik daar vooral aan het observeren: wat gebeurt hier eigenlijk? En dan wordt het een hele andere ervaring.
Gek genoeg is net dat observeren en bewustzijn van die conditionering wat ervoor zorgt dat ik eerst en vooral niet meer zo uitgeput geraak na een bezoek, maar eerder een soort kernstabiliteit ervaar, een soort van “eigen energie”-ervaring, omdat ik door te observeren beter kan onderscheiden wat van mij is en wat van de ander, of wat er precies gebeurt als die som der delen een totaal nieuwe entiteit vormt. Ik ervaar dat ik nog steeds geconditioneerd word door mijn omgeving, maar het raakt niet langer aan mijn kern, lijkt het wel. En ik besef ook dat het van voorbijgaande aard is.
Op die manier kan ik ook met meer mildheid naar mezelf kijken en empathischer zijn naar anderen toe. We zitten immers allemaal in hetzelfde schuitje. We worden allemaal geconditioneerd buiten onze controle om en hebben het maar te ondergaan. En mijn Strategie en Autoriteit helpen me om op tijd uit die omgeving weg te gaan of bepaalde omgevingen te vermijden die niet correct voor me zijn, zodat het draaglijk blijft, zodat het enigszins gezond blijft.
—
Historische conditionering
En dan is er nog iets anders.
Je kan ook onderscheid gaan maken in verschillende conditioneringen op basis van de tijdsgeest.
Wat bedoel ik daarmee?
Er is conditionering waar we wel van af proberen raken en dit gebeurt door het 7-jarige deconditioneringsproces als je je Human Design-experiment aangaat.
Die conditionering is niet de conditionering van alledag. Het is niet de actuele conditionering die we maar te ondergaan hebben. Het is de conditionering uit het verleden die zich heeft vastgezet in ons lichaam, waardoor onze definitie als het ware vervormd is geraakt, zoals ik in het begin van dit blogbericht al heb uitgelegd. Maar het kan geen kwaad het nog eens te herhalen, niet?
Zie je, conditionering is geen probleem zolang we het niet vastzetten in ons lichaam, zolang we ons er niet mee identificeren of het adopteren als deel van wie we zijn. Het is energie van de ander dat gewoon door ons heen stroomt wanneer we ons in de aura van de ander bevinden.
Idealiter verlaten we de aura van die ander ook weer en laten we al die energie los. Maar als we ons niet bewust zijn dat die energie van de ander is en het zien als een deel van onszelf, dan gaan we het vastzetten en komen we dus in ons niet-zelf terecht. Dan vervormen we onze eigen definitie en “worden” we iemand die we niet zijn. Daar waar we open of ongedefinieerd zijn, komt die actuele conditionering binnen en gaat als het ware onze definitie (wat gedefinieerd is) “hijacken” en vervormen.
Dat is het niet-zelf.
En dat is een probleem.
En het probleem is dat we allemaal van die conditionering hebben. Van kleins af aan adopteren we energie van de ander en zetten het als het ware vast in ons lichaam, zoals ik al schreef. De vervorming kan best groot zijn tegen de tijd dat we volwassen zijn. En dus moeten we al die laagjes weer gaan afpellen om terug “bij onszelf te komen.”
Dat is waar het 7-jarig conditioneringsproces over gaat als je je Human Design-experiment aangaat. Je wordt uitgedaagd weer te leven als jezelf en al de rest los te laten. Dat is een traag proces. Het vraagt tijd en heel veel geduld. Er zijn immers geen shortcuts. Weten is niet genoeg en je kan er jezelf niet doorheen denken. Het is een proces dat plaatsvindt in het lichaam, op celniveau.
En het vraagt ook heel veel moed, want je komt jezelf natuurlijk heel hard tegen. Bovendien wil niet iedereen daar naartoe gaan en kunnen jouw relaties met anderen daardoor onder spanning komen te staan. Maar in mijn ervaring zijn de cadeaus van deconditioneren wel heel groot.
—
Actuele conditionering
Dus, zonder al die historische laagjes die zich hebben vastgezet, is het leven eigenlijk al uitdagend genoeg, door de actuele conditionering die we dag in dag uit beleven. We beleven het via interactie met anderen en we beleven het — zij het vaak minder intens — via de planetaire transits. (Bij Manifestors kan het soms omgekeerd zijn: soms ervaren zij de planetaire transits intenser dan de invloed die via interactie met anderen komt, omwille van hun eerder gesloten aura, mits de Manifestor natuurlijk zijn/haar Type en Strategie leeft.)
Er is dus al heel veel om je bewust van te worden zonder die historische laagjes daarin mee te nemen. Hoe meer we dus van die historische laagjes loslaten, hoe meer we ons ook bewust worden van wat bij ons hoort en wat bij de ander, wat het makkelijker maakt om doorheen die actuele conditionering te navigeren.
En met navigeren bedoel ik niet dat we niet geïmpacteerd worden door die actuele conditionering. Natuurlijk wel. Maar het is makkelijker om na elke ontmoeting die energie weer los te laten. Het navigeren zelf gebeurt natuurlijk door goed naar onze Strategie en Autoriteit te luisteren. Dat we ons dus even “een speelbal” voelen door de energie van bij de ander of een groep mensen te zijn is heel normaal en het is helemaal oké, maar het hoeft ons niet te definiëren.
Deconditioneren begint overigens wel met voldoende tijd in je eigen aura te vertoeven. Bij voorkeur ook door alleen te slapen zodat je ‘s nachts die conditionerende energie, die je doorheen de dag van anderen in je hebt opgenomen, ook makkelijk kan ontladen tijdens je slaap. En daarnaast is het een kwestie van je bewust te zijn dat conditionering voortdurend gebeurt maar dat zich dat niet hoeft vast te zetten in jouw systeem. Het is slechts een tijdelijk gebeuren. Het is zoals een dans; dansen met het leven en dansen met je omgeving.
—
Mindful en als een geest
Ik ga dus met een totaal andere instelling op familiebezoek. Eerst en vooral laat ik mijn innerlijke Autoriteit beslissen of zo’n bezoek correct voor me is en hoe lang dat dan mag duren. Daarnaast vecht ik niet meer tegen het gevoel een “speelbal” te zijn van de energieën. Ik laat het gewoon gebeuren en merk het simpelweg op. Ik probeer er op een mindful manier mee om te gaan.
Mary Ann Winiger gaf er een mooie omschrijving aan: “Ik doe dan alsof ik een geest ben. Je weet wel, een doorschijnend spook. Alles van de ander stroomt gewoon door me heen. Ik heb een ongedefinieerde Solar Plexus en laat de emotionele golf van de ander gewoon door me heenstromen: langs voor erin en langs achter er weer uit.”
Dat vond ik een hele mooie beeldspraak om mee te nemen in mijn conditioneringsverhaal. Conditionering gebeurt, maar het mag gewoon door me heen stromen. Ik hoef er niets mee te doen. Ik hoef er niets aan te veranderen. Het zijn uiteindelijk momentopnames. Net zoals emoties: opeens zijn ze er en ik hoef ze simpelweg te voelen — meer niet. En ik hoef al zeker niets te proberen ontlopen, ergens tegen te vechten, of “in mijn eigen energie” te blijven.
En toch lijkt het erop dat dat is wat er gebeurt als je in dit bewustzijn zit: je bent nog steeds jezelf, maar hoe dit zich uitspeelt is afhankelijk van hoe de aura’s samenkomen. Andere mensen trekken andere dingen uit mijn energie. En ik heb een bepaald effect op de ander. En dat is helemaal oké. Het is ook boeiend om te zien wat er dan precies gebeurt.
—
Verstrikt en verantwoordelijk
Het gevaar van conditionering is natuurlijk dat we erin verstrikt raken omdat we ons niet bewust zijn dat we geconditioneerd worden. Dan gaan we beslissingen nemen op basis van die conditionering of kunnen we heel erg reactief worden door wat er gebeurt. We kunnen zelfs het idee hebben dat wat ons overkomt nooit meer overgaat, waardoor we het erger maken dan het is.
We ervaren dan dat we bijvoorbeeld getriggerd worden in onze historische conditionering en willen dan zo snel mogelijk van dat oncomfortabele gevoel af. Die triggers activeren onze beschermingsmechanismen die de oude, historische conditionering op hun plek houden. En voor we het beseffen zitten we dan alweer in dat oude, ingesleten patroon en lijkt het alsof we daar nooit zullen uitgeraken.
Je kan conditionering dus ervaren en tegelijkertijd ook observeren, maar je hoeft niet in alles mee te gaan. Dat lijkt dan het stukje “in je eigen energie” blijven wel te verklaren. Je blijft nog steeds naar jouw eigen innerlijke Autoriteit luisteren, namelijk, en je volgt nog steeds jouw Strategie. Je ziet de conditionering voor wat het is: energie die tijdelijk jouw aura binnenkomt, maar niet bepaalt wie je bent. En die conditionering kan aangenaam is, of eerder onaangenaam. Dat is dan de geest die het gaat meten en er een oordeel over velt. Het is wat het is.
Conditionering is dus geen excuus om die innerlijke Autoriteit en je Strategie te gaan negeren. Ook is het niet de schuld van de ander dat je “last” hebt van die conditionering, want de ander kan het niet helpen. Jij conditioneert evengoed en ook jij kan het niet helpen. Het is simpelweg wat er gebeurt: jij zendt uit vanuit jouw definitie, en de ander zendt uit vanuit zijn of haar definitie. En dat pikken we van elkaar op, afhankelijk van de openheid in onze blauwdruk.
Het is dan ook niet persoonlijk, wat de ander doet. Het heeft niets met jou te maken. En omgekeerd. Het is puur mechanica, wat er mechanisch tussen aura’s gebeurt.
Strategie en Autoriteit werken dus op twee gebieden:
- enerzijds helpen ze ons om historische conditionering af te pellen en terug te leven als onszelf;
- anderzijds helpen ze ons te navigeren doorheen actuele conditionering zonder daarin verstrikt te raken.
Natuurlijk dragen we wel verantwoordelijkheid voor hoe we met conditionering omgaan. We dragen verantwoordelijkheid voor het loslaten van onze historische conditionering. En we dragen verantwoordelijkheid voor het loslaten van de actuele conditionering. En daar niet altijd (snel genoeg) in slagen is natuurlijk deel van het proces, deel van de ervaring die we het leven noemen.
—
Vond je dit waardevol?
0 reacties