In de afgelopen weken heb ik veel vragen gekregen naar aanleiding van mijn kritische reflecties op Human Design. Over Ra. Over de oorsprong. Over de wetenschappelijkheid van het systeem (of het gebrek daaraan). En vooral: over het gevaar van identificatie.

Ik voel dat velen nu met dezelfde vraag zitten:
“Oké, maar… wat moeten we hier dan mee?”

En eerlijk? Misschien moeten we er net minder mee dan we denken.

Want hoe meer ik luister naar de diepere lagen van wat “The Voice” eigenlijk kwam brengen, hoe meer ik het gevoel krijg dat Human Design slechts een aanloop was. Een manier om je aandacht te trekken. Zoals Tantra vaak verward wordt met seks, wordt Human Design verward met “jezelf worden”.

Maar net als bij Tantra gaat het hier om iets veel groters:
Het gaat om aanwezig zijn in het leven,
zonder identificatie (met iets als “definitie”),
zonder fixatie (op iets als “het niet-zelf”),
zonder drang om iets te “worden”.
En precies daarin ontdek je wie je écht bent.

The Voice

Ra deelde met ons dat de Ontmoeting met “De Stem” 8 dagen en 8 nachten lang duurde. Gedurende 3 dagen kreeg hij informatie door over Het Design van de Vormen, wat we nu het Human Design Systeem noemen, dat zich toen niet beperkte tot “menselijk ontwerp” alleen, maar ook het design van alle levensvormen op aarde. Maar in de overige 5 dagen kreeg hij enkel verhalen te horen. Verhalen over ons mensenbestaan, onze collectieve evolutie, waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan.

Sinds ik dat verhaal van de Ontmoeting ken en de daaropvolgende Openbaring, heeft het mij nooit lekker gezeten dat Ra zoveel nadruk is beginnen leggen op het uitwerken van die body graph en al die laagjes en structuren van wat dan het Human Design Systeem is geworden. Naar verluidt wist Ra in het begin helemaal niet wat hij in handen had. De mensen die hij ontmoette hebben net gezorgd voor de uitwerking daarvan, zodat hij stilaan die Openbaring kon plaatsen en ermee kon gaan werken ook.

Afgelopen dagen, nadat ik dus al een aantal maanden in die vreemde staat van zijn verkeerde waarin ik alles plots in vraag begon te stellen, kreeg ik steeds meer de indruk dat The Voice misschien wel helemaal niet de bedoeling had dat de Rave Mandala en de body graph zo belangrijk zouden worden, dat alles daar nu om lijkt te draaien.

Wat als de Rave Mandala en de Rave Body Graph slechts een anekdotisch onderdeel waren van het verhaal van The Voice? Namelijk dat wij allemaal als bewustzijn geboren worden in een lichaam dat we voor de rest van onze dagen meedragen en waar doorheen we het leven ervaren? De mind is immers een aspect van het lichaam. Het is deel van dat voertuig. Maar ons bewustzijn? Dat is groter dan alleen onze mind en ons lichaam. En het bijzondere hieraan is dat wij ons bewust kunnen worden van het feit dat er een bewustzijn werkzaam is doorheen die voertuigen.

De illusie van afgescheidenheid

Deel van onze evolutie echter, is dat we zo geïdentificeerd zijn geraakt met de mind, dat ons bewustzijn zich slechts heel beperkt uitdrukt voorheen het doertuig. We beseffen collectief amper dat dat bewustzijn er is en dat het groter is dan de mind en het lichaam samen. We leven eigenlijk allemaal aan de oppervlakte van ons bewustzijn, in het dunne laagje aan de buitenkant, terwijl er onder dat buitenste laagje een oceaan aan onmetelijke diepte aanwezig is.

We zijn ontzettend geïdentificeerd met onze afgescheidenheid: dit ben “ik” met “mijn” mind en “mijn” lichaam en “mijn” leven. Maar in werkelijkheid bestaat er niet zoiets als een “ik” en iets wat van jou is. Alles is puur energie, frequentie, zonder afgescheidenheid. Maar toch merken we op dat er een “ik” en een “jij” en een “wij” en een “zij” is en “ik” ben geen hond of geen bloem of geen boom of geen huis. “Ik” ben ik en niemand of niets anders.

Daar komt die body graph om de hoek luren.
The Voice liet Ra zien hoe die afgescheidenheid werkt, hoe het komt dat we in staat zijn tot een “ik”-ervaring (individueel), en een “wij-zij”-ervaring (tribaal) en een “wij”-ervaring” (collectief).

Ja, we hebben allemaal een blauwdruk meegekregen. De Rave Body Graph laat het ons zien: het geeft de belangrijke ankerpunten weer van die afgescheidenheid en hoe we ons individueel verhouden tot het tribale en het collectieve, hoe we als puzzelstukje in dat grotere geheel passen. Ra voegde daar dan later allerlei dingen aan toe, zoals Type, Strategie, Autoriteit, Profiel en Incarnatiekruis, om enkele van de vele elementen te noemen.

Maar daar draait het niet om, heb ik nu sterk het gevoel.
Dat was slechts ter illustratie. The Voice liet gewoon zien hoe dat precies werkt, gedurende 3 dagen, en ging vervolgens 5 dagen praten over evolutie en kosmologie. Hij praatte niet eerst 3 dagen over de evolutie en kosmologie en vervolgens 5 dagen over de body graph als een soort eindconclusie. Nee, het was omgekeerd. De eindconclusie lag in de evolutie en kosmologie, niet in de body graph. Het design van levensvormen en de body graph was waarmee het begon, meer niet.

Het maakt niet uit welke blauwdruk je voor je krijgt

Een vriendin van me, met wie ik al vele gesprekken hierover heb gehad, beaamde onlangs: “Als ik een andere body graph had gekregen, dan had ik het allicht ook geloofd.” Voor haar was dat ook een soort ontwakingsmomentje om het allemaal niet te serieus te nemen.

Ik vond dat zo bijzonder om te horen, want eerlijk gezegd, als dat mij was overkomen, dan had ik allicht net hetzelfde gedaan. Eender welke body graph mij zou zijn voorgeschoteld, ik was allicht op zoek geweest naar bewijs en had dat ook gevonden.

We zijn alles. En dus zal alles ook een kern van waarheid bevatten als je maar lang en diep genoeg zoekt. Daar nodigt het Human Design Systeem zeker toe uit met al diens lagen van complexiteit en detail. En wat de mind vervolgens doet is zich daarmee identificeren. Onvermijdelijk.

Ik herinner me nog die periode dat Cosmic Human Design opeens in het leven werd geroepen. Dat was eind 2020, meen ik me te herinneren. Iemand was op het idee gekomen om, in plaats van de Tropische astrologie als ingangspunt te nemen om body graphs te berekenen, om de True Sidereal astrologie te nemen. Hij gebruikte daarvoor de True Sidereal zodiacpunten waarop hij het hexagramwiel aanhaakte en kwam zo met nieuwe berekeningen voor een body graph.

Tegelijk bracht Genetic Matrix in die periode ook alternatieve berekeningen aan in hun software en kon je opeens je Sidereal en Vedische body graph berekenen. Dat stuurde danig wat mensen in de war. Er werd ook heel wat geruzied in de Human Design-community hierover.

Ik weet nog dat ik toen een True Sidereal (of Cosmic) -grafiek had berekend en ik uitkwam op een schokkende ontdekking: ik zou een 2/4 Emotionele Quadruple-split Generator zijn met 7 gedefinieerde centra i.p.v. een 5/1 Emotionele Simple-split Projector met 5 gedefinieerde centra. Mijn gedefinieerde Milt werd opeens een ongedefinieerde Milt.

Eerlijk?
Als ik deze body graph als eerste had gekregen, aan het begin van mijn Human Design-experiment, dan had ik dit ook geloofd. En dan had ik een hele andere reis gehad met mezelf. Ik weet nog dat, toen ik deze body graph zag, ergens in 2021, ik me instant bekrachtigd voelde, omdat ik zoveel definitie zag. “Wow, mag ik dat allemaal zijn? Héérlijk!”

Maar ik was natuurlijk al bevooroordeeld, doordat ik al twee jaar met een andere body graph had geëxperimenteerd. Maar toch ben ik daar lange tijd erg van in de war geweest en is er zelfs een periode geweest dat ik deze body graph, de Cosmic Human Design-versie, voor waar aangenomen heb. Ik heb in die periode zelfs een “sorry-”mail naar mijn toenmalige cliënten gestuurd om hen uit te leggen dat ik hen “de verkeerde body graph” had gegeven en aangeboden om gratis een reading voor hen te doen van hun “correcte body graph.” Sommige van mijn cliënten zijn daarop ingegaan.

Vele van de mensen met wie ik toen in gesprek was zijn toen overgeschakeld naar Cosmic Human Design, tot het moment kwam dat ook dat geen bevrediging gaf en mensen vanzelf weer terug-switchten. Inclusief mezelf.

(Het was een zeer wonderdanige, soms ook vernederende ervaring, zoals je je kan voorstellen.)

Het gaat niet over “je design leven” (dat doe je immers al)

Human Design beschrijft het voertuig. De interface. De unieke bedrading van deze tijdelijke vorm. Inclusief het aspect van het lichaam dat we “de mind” noemen.

Maar je bént dat niet. Je bent de waarnemer. De getuige. De stille aanwezigheid die alles ervaart — lichaam én mind, de patronen, de conditionering, de correctheid en de chaos, je ervaring van de interactie met anderen en de wereld om je heen — maar er niet in verdwijnt.

Wat is er gebeurd?
We zijn gaan geloven dat we “ons design moeten belichamen.”
Dat we “correct moeten leven volgens Strategie en Autoriteit.”
Dat we “moeten afleren wie we niet zijn, om te worden wie we wel zijn.”

Human Design is gewoon weer een andere manier geworden van de mind die denkt een “probleem” te moeten oplossen. Dat is immers wat de mind doet. De mind is een meester in problemen oplossen, ook problemen die er niet eens zijn.

Opeens werd de illustratie die The Voice ten berde bracht, om onze plaats in het grotere geheel te laten zien aan Ra, om te laten zien hoe die afgescheidenheid dan werkte en hoe alles met elkaar verbonden is, een “probleem.” Opeens was daar die body graph, die blauwdruk die we dan “moesten zijn/worden” en was er ook een “niet-zelf” die we niet mogen zijn/worden, maar die we moeten loslaten. En dat doen we dan via het volgen van een Strategie en een Autoriteit, zodat deconditionering kan plaatsvinden.

Zie je dat dit precies is wat de mind doet?
Dit is de mind die een nieuw jasje heeft gevonden, een nieuwe spirituele identiteit.
Een fancy body graph waarin je weer je best gaat doen om “correct” te zijn.

Bewustzijn is niet iets dat je doet.
Het is simpelweg wat overblijft als je alle identificatie uit de vergelijking haalt.

Het vraagt geen zelfkennis, geen studie, geen experiment.
Alleen overgave aan het moment. Hier en nu zijn met wat is.
Meer niet.

Overgave

Hoe meer ik leer over Human Design en hoe dieper ik ook in Ra’s verhaal duik, hoe meer ik sterk het gevoel krijg dat The Voice eigenlijk iets helemaal anders wou bedoelen, namelijk: Bewust-zijn.

The Voice liet Ra zien hoe alles werkt, zodat we het niet zelf moesten uitvogelen. Zodat we kunnen stoppen met die zoektocht om alles te kunnen verklaren.

We kunnen er dan gewoon in ontspannen (wat ook Ra’s woorden waren aan het begin van heel die reis met Human Design). We hoeven niets te worden, want we zijn het al. We leven al onze ware natuur al. Er is geen andere manier immers.

Al de rest is gewoon interactie, spel, dansen met het leven. We worden beïnvloed en beïnvloeden. En zo beleven we de ervaring van het leven. Zo beleven we telkens weer een versie van onszelf en beleven we ook versies van elkaar. En we beleven zo onze plek in het grotere geheel.

Daar hoeft niets “aan gedaan” te worden. Alles is al precies zoals het behoort te zijn. Anders zou het niet plaatsvinden, zou het niet gebeuren, zou die ervaring er niet zijn.
Tot die ervaring behoort ook onze conditionering en de identificatie met de verhalen van de mind. Ook dat maakt deel uit van wat we “het leven” noemen. Ook dat is deel van die ervaring.

Naar mijn gevoel was de enige bedoeling van The Voice om ons te helpen begrijpen dat we dus niet meer hoeven te “sturen”, dat we niet meer hoeven te “zoeken”, maar dat we gewoon in die ruimte kunnen zijn en het leven kunnen aanschouwen, er getuige van zijn, getuige én belever te zijn van de beleving, van de ervaring.

Door een vorm te hebben (het lichaam en de mind als aspect van het lichaam) kunnen we elk aspect beleven van wat het is om “mens” te zijn, om in een illusie van afgescheidenheid te leven en pijn en vreugde te kunnen voelen. Om te weten wat lijden is. Om te weten wat extase is. En noem maar op.

Ik denk niet dat het de bedoeling was van The Voice dat we zouden denken dat er iets mis met ons is wat gefikst moet worden via een Strategie en Autoriteit. En dat die Strategie en Autoriteit volgen ons zou onderscheiden van de rest van de wereld, alsof wij iets hebben wat een ander niet heeft en dus degene zullen zijn die het gaan overleven, terwijl de rest zich in z’n ongeluk stort. (Ja, deze uitspraak wordt wel degelijk gedaan door mensen uit de binnenste kring van Ra. Er wordt binnenkort een documentaire hierover gelanceerd.)

Dat we onszelf verliezen in die verhalen, waaronder ook die van Ra Uru Hu, is ook deel van het mens-zijn. Ik kan er steeds meer met empathie en mededogen naar kijken. Ik ben ook deel van die dans van mezelf daarin verliezen en me dan weer herinneren dat ik dat niet ben, dat dat slechts een verhaal is, dat je niets nodig hebt om “geslaagd” te zijn in het leven, dat je dus ook niet Human Design of een Strategie nodig hebt om “correct” te kunnen zijn.

De ontmaskering

Voor mij is Human Design geen systeem om je aan vast te klampen of te gaan uitdiepen tot in de kleinste details, laat staan te gaan proberen “leven.”
Het is een ontmaskering.
Een uitnodiging om alles wat je dacht te zijn, los te laten.
Een afbraakproces van mentale identificatie, spiritueel ego, en zelfbeeld.

Het doel is niet je design leven. Dat leef je al.
Het doel is je bewust worden van het feit dat jij niet je design bent, maar dat je het bewustzijn achter deze vorm en deze ervaring bent. Dáár draait het volgens mij om.

En Ra gaf vele hints, omdat dat deel was van de Openbaring van The Voice, maar hij raakte duidelijk gefascineerd (en ook geobsedeerd, misschien?) door het mechanisme en legde de focus daar op, i.p.v. op de boodschap die The Voice eigenlijk wou meegeven.

Ra werd ook omringd door mensen die het mechanisme wilden begrijpen (en daar ook obsessief in werden, misschien?), eerder dan gewoon een getuige te zijn van de ervaring. En zo werd Human Design het “monster” dat we vandaag de dag kennen.

Het gaat niet om het mechanisme. Dat doet z’n ding al.
Het gaat erom dat we beseffen dat we puur bewustzijn zijn die die hele ervaring kan aanschouwen en dus ook die hele ervaring in al z’n facetten bewust kan ervaren en voelen.

Er bestaat geen plek als hier op aarde om dat soort ervaring te hebben. Maar in al het ge-analyseer van het mechanisme en de pogingen om “je design te leven” gaan we met z’n allen volledig voorbij aan die oorspronkelijke boodschap, lijkt het wel.

Dat komt ook omdat de mind zich moeilijk kan neerleggen bij die eenvoudige principes. De mind wil alles ingewikkeld maken. En het wil problemen oplossen.

Dus als het moet, dan gaat de mind een probleem uitvinden, zodat het dat kan oplossen. En zowaar, daar is opeens dat “niet-zelf” en die Strategie en Autoriteit, alsook een ingewikkeld, gelaagd en complex systeem boordevol details waar de mind jaren en jaren zoet mee kan zijn voor het de bodem ziet.

Maar mijn mind zag onlangs de bodem van dat systeem en toen kwam de twijfel.
Ja, wat nu? En misschien komt het door mijn jaren aan spirituele zoektocht vóór ik Human Design tegenkwam, waarin ik gespeeld heb met non-dualiteit, taoïsme, zen-boeddhisme en andere stromingen die raken aan de bedoeling van The Voice, dat ik het me plots weer herinnerde als in een soort schok, een moment van ontwaken: F*ck!

En daar stond ik dus weer. Op dat punt dat mijn mind altijd wil vermijden.
Het besef van die Tussenruimte. En hoe ik daar steeds opnieuw rond wil dansen zonder er echt in te stappen. In die Tussenruimte — die meteen ook de nieuwe titel van deze podcast is geworden — daar beleeft mijn lichaam het leven, speelt het leven zich af, kom je in directe verbinding met dat leven en… herinner je je wie je écht bent.

Geen body graph. Geen blauwdruk. Geen lichaam. Geen mind.
Maar de Stilte achter alle dingen. De plek waar bewustzijn gewoon… is.
De is-heid van ons bestaan. De is-heid die getuige is van de illusie van afgescheidenheid en zichzelf daarin kan beleven en uitdrukken op een wel heel bijzondere planeet-Aarde-gebonden manier.

Het hoofdstuk dat nu wordt geschreven

Maar bewustzijn is niet iets wat je ineens voluit ervaart.
Het is iets wat zich opent, telkens opnieuw, in het moment.
Niet door ernaar te streven, maar door het toe te laten.

Zoals ik al zei: doorgaans zijn we ons niet zo bewust van ons bewustzijn. Doorgaans drukken we slechts een heel klein deeltje van dat bewustzijn uit. Er is iets veel groters aan het werk dan waar we ons van bewust zijn. Het kent een onmetelijke diepte. En ook dat mag incarneren, mag tot expressie komen, mag ervaren worden doorheen ons uniek mens-zijn.

Alleen… de mind staat een beetje (veel) in de weg.
De mind vindt dat te eng want dan moet het zich overgeven aan iets anders. En het wil liever in controle blijven. Zo zijn we al geruime tijd geconditioneerd en geprogrammeerd. En nu komen we stilaan op het punt dat steeds meer mensen daarin “wakker” worden als het ware, dat ze beseffen dat ze niet hun mind zijn maar er dus iets veel groters aan het werk dat ook door ons heen mag komen.

Datgene wat door ons heen wil komen kan niet in woorden worden gevat.
Het kan door de mind niet worden gekend.
Maar het kan de mind wel bijzonder creatief maken.
Als we het toelaten…

In mijn eigen ervaring is het een soort dans geworden:
tussen identificatie en loslaten,
tussen denken en zijn,
tussen controle en overgave.

Maar ook… met veel meer potentieel tot voluit ontwaken dan we allicht ooit hebben gehad in onze huidige evolutie als mens.

Soms ben ik één met de ruimte achter alles.
En soms ben ik weer volledig verdwaald in de ruis van mijn mind.
Beide zijn oké.
De beoefening is niet om perfect te worden, maar om steeds sneller te herkennen:
“O ja, daar ben ik weer… thuis.”

En dat thuiskomen vraagt moed.
Want de stilte is niet alleen maar vredig.
Ze is ook confronterend.
Ze haalt naar boven wat lang verzwegen was.
Ze vraagt van ons om te blijven zitten bij wat we liever vermijden.

En dat vraagt oefening.
Dat vraagt een steeds terugkeren naar die ruimte… de Tussenruimte.
Die ruimte bevindt zich niet in de mind, maar de mind is er deel van.
En zo leert de mind ook z’n rechtmatige plek kennen.
En dat doet verdomd veel pijn met momenten.

In die Tussenruimte sterft het ego duizenden doden.
En wordt bewustzijn duizenden keren herboren.
Je wordt herboren in de waarheid van wie je werkelijk bent.
En die waarheid kent geen woorden.
Het kan dus nooit in een Human Design Systeem of enig ander iets worden “gevangen.”

De body graph doet me vermoeden dat dat dus slechts een soort baseline is van waaruit we een start maken als bewustzijn in de vorm. Het bevat ankerpunten die ons vertellen hoe we passen in de grotere mechanica van deze illusie van afgescheidenheid. Het houdt ons als het ware in de illusie, zodat bewustzijn zichzelf kan ervaren binnen dat grotere spel der dingen, het spel van het leven op Aarde.

Maar dat is dan ook alles. Dat is gewoon hoe het werkt en hoe het zit verankerd in dit spel, meer niet. Daar hoeven we niets mee te doen. Het is gewoon een illustrerend gegeven uit het verhaal van The Voice die net wil dat we het véél groter gaan zien.

Een baseline vertelt je ook dat dat iets is van waaruit je vertrekt.
Verder zijn er geen regels maar onbeperkte mogelijkheden.
Die onbeperkte mogelijkheden ervaren we niet door ons blind te staren op die body graph, maar net door die body graph los te laten en erop te vertrouwen dat het z’n ding doet; door onze bewuste aandacht te brengen naar datgene wat niet in een body graph gevangen kan worden: bewustzijn.

En bewustzijn is niet begrensd. Daar ligt ons ware potentieel als mens.
Daar ligt het potentieel van ons collectieve verhaal, wachtend op het volgende hoofdstuk. Dat hoofdstuk ligt niet vast; het wordt in dit eigenste moment geschreven!

Het spanningsveld van zijn versus doen

We leven in een spanningsveld tussen zijn en doen.
Doen is van de mind. Zijn is van het bewustzijn.
Daar waar het bewustzijn is, wil de mind altijd maar aan het doen.
Dus als je in de ervaring van bewust-zijn wil komen, dan kom je jezelf heel hard tegen, zolang je nog geïdentificeerd bent met de mind. Want de mind wil niet zijn; de mind wil doen. Dit is een onderscheid dat in Mindfulness-based cognitieve therapie wordt gemaakt om duidelijk te maken waarom het zo moeilijk is om “wat is” simpelweg te accepteren, waardoor we voortdurend in die fiks-modus willen gaan.

De mind kan niet goed om met dat spanningsveld. Daarom grijpen we zo snel naar verklaringen, modellen, verhalen. Dat verlicht tijdelijk de druk, want dan kan de mind die ruimte vullen en hoeft het er dus niet meer naar te kijken. Het is afgeleid. Het houdt zichzelf bezig. En zo kan een heel leven aan ons voorbijgaan…

Dat is niet fout. Het is menselijk.
Maar het brengt ons niet thuis.

Thuis is waar we geen verklaring nodig hebben.
Thuis is waar we simpelweg Zijn.
Niets op te lossen. Niets te fiksen. Niets te worden.
Simpelweg thuis zijn bij wat is.
Dat is onze natuurlijke staat van zijn.
Dat is waar we ontdekken wie we zijn.
Niet via een body graph.

Stilte, Zijn of is-heid is niet het doel, maar daar waar we het leven ten volle ervaren, voorbij de verhalen van de mind en tegelijkertijd de verhalen van de mind aanschouwend, zonder meer. Dat is voor mij waar Human Design écht naar verwijst, of beter: wat The Voice Ra wou laten zien, althans wat ik vermoed, voor het opeens een nieuw “probleem” van de mind werd dat “opgelost” moest gaan worden.

Kortom:

Je bent niet hier om je design te worden, noch om iets met je design te doen.
Je bent hier om te ontwaken tot wie je bent — bewustzijn, aanwezig, getuige.

The Voice vertelde hoe het Universum tot stand kwam en hoe het potentieel ook “eindigt.” Het vertelde ons over het mechanisme van de maya, de illusie van het bestaan van afgescheidenheid. Deel daarvan is ook de body graph als illustratie van hoe dat mechanisme werkt op individueel, tribaal en collectief niveau.

Maar daar gaat het niet om.
Het gaat niet om het verhaal van het Universum en diens mechanisme en de rol die we daarin elk individueel spelen.
Het gaat erom dat we een Bewuste Getuige kunnen zijn van dit verhaal en door die Bewuste Getuigenis mee het verhaal schrijven.
Dat is de oefening.

Dat is ook de essentie van alle modaliteiten die de synthese van Human Design maken. Dat is wijsheid dat men al duizenden jaren weet, maar weinigen belichamen.
En maakt nu net dat The Voice op een bijzonder moment leek te komen: vlak voor het moment waarop we collectief een groot Ontwakingspotentieel lijken te ervaren. Maar dat Ontwakingspotentieel kan pas tot bloei komen als we er ook echt collectief instappen, elk mens voor zichzelf en elk mens met elkaar.

Of… misschien is dat ook maar weer een verhaal.
Dan hoop ik dat je er tenminste van hebt genoten.

De Tussenruimte

Nu kom ik terug bij die vraag aan het begin van deze aflevering:
Wat moeten we dan met Human Design?

Wel, die vraag kan ik niet beantwoorden.
Dat is geheel aan jou. Wat jij ermee wil. Of niet.

Ik kan alleen voor mezelf spreken door te zeggen dat ik Human Design bestudeer omdat ik dat leuk vind. Mijn mind beleeft daar plezier aan. Mijn mind is erdoor gefascineerd. Mijn mind ziet allerlei patronen in die grafieken en mandala’s en dat is boeiend om te onderzoeken. Zolang ik het zie als een speelveld voor de mind gaat het goed.

Maar van zodra ik me identificeer of hecht aan iets uit Human Design, dan gaat het mis. En dat is het punt waar ik steeds opnieuw weer aanbeland. Het punt waarop iets in mij, mij wil waarschuwen; een soort alertheid die me vertelt dat ik niet langer met waarheid bezig ben, maar me verlies in de illusie.

En dan kom ik terug bij dat herinneren. En laat ik Human Design weer los.
Dan is het gewoon een leuke en fascinerende bezigheid en studie voor mijn mind. Meer niet. En zo behoeft het naar mijn gevoel ook te zijn. Althans, dat is wat voor mij “juist” voelt en voldoende ruimte laat voor wat er door mij heen wil ontstaan, zonder beperkingen of voorwaarden om aan te moeten voldoen.

Zo kom ik terug in de Tussenruimte, de plek waar bewustzijn eenvoudigweg is zonder labels, definities en taal. En in die Tussenruimte lijkt het leven zich af te spelen en bewustzijn simpelweg te zijn. In de ruimte tussen woorden, gedachten en de vele verhalen van de mind.

Bij deze:
Laten we elkaar ontmoeten in de Tussenruimte.
Ik zie je daar.