Het klinkt als een vreemde paradox allicht.
Dus wat bedoel ik daar precies mee?

We komen uit een 7-gecentreerd bestaan, zoals je in deze blog kon lezen. Maar we zijn al lang geen 7-gecentreerde wezens meer. We zijn 9-gecentreerde wezens en zouden dus in een 9-gecentreerd bestaan moeten leven. Maar de realiteit blijkt er voor het grootste deel nog steeds anders uit te zien.

Het huidige 400-jarige tijdperk loopt dan wel op z’n einde, maar nog steeds heerst de Ajna als belangrijkste centrum in onze samenleving. Mensen worden stilaan “wakker” en beginnen te begrijpen dat we op onszelf moeten leren vertrouwen, maar de structuren, systemen en instituten maken ons nog steeds voor een deel afhankelijk.

Er is dus veel wil, maar het lukt niet altijd even goed.
En dat zie je ook weerspiegeld in het volgende fenomeen: dat we alles nog steeds persoonlijk lijken te nemen en onze agenda’s blijven uitspelen tegen elkaar, ook vanuit onze historische conditionering.

—

Het is niemands schuld

Eerst en vooral moet ik hier natuurlijk ook bij vermelden dat het niemands schuld is. Het is gewoon wat het is. We zitten in die transitie maar het oude is nog niet weg. En het nieuwe voelt nog onbekend en lijkt nog niet goed verankerd te kunnen worden. De achtergrondfrequentie verandert dan ook pas in februari 2027, dus daar zijn we nog niet.

Maar misschien voel jij ook wel het verlangen om anders in de wereld te staan en in een andere wereld te leven. Veel mensen voelen dat er iets staat te veranderen, of dat de verandering al in volle gang is, dus het lijkt alsof we het bijna kunnen aanraken en dat creëert allicht veel verwachting.

En toch merken we ook dat we nog steeds in de oude valkuilen trappen. Alsof we datgene wat nieuw is nog niet echt kunnen vasthouden. Het lijkt wel een dans van wakker worden en terug in slaap vallen, van het nieuwe omarmen en weer terugvallen op het oude, van het zich herinneren en weer vergeten.

Dat is allicht ook de aard van het leven. Die dans. Dat opkomen en vallen van de golven. Het yin en yang. We zijn er allemaal aan onderhevig en daarom is het niemands schuld als we het weer even vergeten en in onze oude patronen terugvallen. Het is gewoon wat er gebeurt. En het is wat het is.

—

De strategische geest

Ik wil dan even dit specifieke patroon belichten, iets wat we allicht allemaal doen, al zijn we er ons niet altijd van bewust. De strategische geest, de linksheid van de geest waarin we allemaal geconditioneerd zijn, omwille van de tijdsgeest van deze 400-jarige periode, speelt voortdurend een agenda uit. Het wil voortdurend van die druk af die via het Hoofd het Ajna-centrum binnen komt. En het maakt niet uit of je die centra gedefinieerd hebt of niet.

Het valt me steeds vaker op hoe makkelijk ik iets persoonlijk opneem, wat iemand anders heeft gezegd, of hoe ik me voel in een bepaalde situatie. Het lijkt alsof mijn geest altijd op zoek is naar de agenda van de ander. Wat is diens strategie? En wat is de mijne?

En ik merk op dat ook anderen daar heel snel “last” van kunnen hebben en wat ik zeg als persoonlijk opvatten. En het is niet zo dat we altijd door elkaar bewust geraakt worden, maar dat we eigenlijk als in een automatisme iets op onszelf gaan betrekken terwijl de ander dat allicht niet zo bedoelt.

De geest lijkt voortdurend op zoek naar gelijkgestemdheid om zich comfortabel te kunnen voelen. En als iemand schijnbaar niet denkt zoals wij, of de dingen anders ervaart, dan komt er een soort frictie waardoor de geest strategieën gaat bedenken om dat te counteren. Het kan erg ongemakkelijk worden wanneer er niet onmiddellijk resolutie komt, of wanneer er geen harmonie gevonden kan worden, of wanneer je de conversatie niet kan “winnen.”

—

Harmonie vs polarisatie

Dan kijk je om je heen in de wereld en merk je hoe ontzettend gepolariseerd we lijken te zijn geworden. Het lijkt alsof de verschillen tussen mensen alleen maar minder verenigbaar worden.

En menige mensen hebben de overtuiging dat het daardoor slecht gesteld is met onze samenleving, dat polarisatie eigenlijk niet mag gebeuren en dat we veel meer de “gemeenschap” tussen mensen moeten gaan opzoeken.

Ik denk dan: ja… en neen.

Het is namelijk typisch iets voor een 7-gecentreerd wezen om harmonie te verwachten. En die kan natuurlijk in vele vormen komen. Maar meestal komt daar een beeld bij van homogenisering: alle neuzen in dezelfde richting, iedereen voor hetzelfde doel, iedereen omarmt dezelfde moralen, normen en waarden. Alleen zo kan het werken, denken we dan.

Maar wat gebeurt dan? Vroeg of laat krijg je toch weer mensen die zich daartegen verzetten en gaan vechten voor de vrijheid om voor zichzelf te mogen denken en beslissen. Die uniekheid, daar ontsnappen we niet aan. En tegelijk worstelen we om die te omarmen en een plek te geven.

Maar zelfs die rebellen zijn vaak op zoek naar harmonie. En dan komt die strategie weer om de hoek kijken: “Als we nu dit doen, dan…”
“Als ik dit doe, dan ga ik misschien eindelijk innerlijke rust ervaren.”
“Als de ander zich nu zo zou gedragen, dan gaan we misschien eindelijk met elkaar kunnen samenleven.”
Etc.

Dat is de strategische geest die voortdurend op zoek is naar oplossingen om van die druk en frictie af te komen. De geest die denkt dat als we maar de juiste strategie of oplossing vinden, die druk of frictie eindelijk weg zal zijn en ons leven ideaal zal zijn.

En zo verhouden we ons vaak tot elkaar, waarin we ofwel tot consensus komen, ofwel iemand het onderspit moet delven en zich moet aanpassen.

—

Yin en yang

Hoe meer polariteit we dus ervaren met onze strategische geest, hoe ongemakkelijker het leven voor onze geest lijkt te worden, want dan lijkt die harmonie of resolutie heel ver van ons af te liggen. Dan kunnen hele groepen mensen zich van elkaar afscheuren en elkaar met de vinger gaan wijzen.

Maar wat als die polarisatie nu net deel is van het leven?
Wat als het onze strategische kijk op polarisatie is die net het probleem vormt?
Omdat die kijk gebaseerd is op een oude manier van denken die niet langer werkt voor een 9-gecentreerd wezen?

Het leven is immers dualistisch. Yin en yang.
Er is altijd een soort beweging zoals een wipplank op het speelplein. De ene keer gaat het leven deze kant uit, de andere keer de andere kant. Telkens als we denken dat “dit” het is, verschijnt ook even later “dat” weer.

Wat als we, in plaats van van die druk of frictie af te komen, ermee zouden leren leven?
Wat als net die harmonie, waar we zo naar verlangen, dáár te vinden is?

Het klinkt als een vreemde paradox natuurlijk.
Maar het leven zit dan ook vol paradoxen.

Hoe we het ook draaien of keren, de druk blijft en de harmonie waar we zo hard naar verlangen lijkt daardoor niet te vinden. Want na elke periode waarin we harmonie ervaren, komt weer een periode van frictie en polarisatie. We blijven maar kanten kiezen en nog steeds komt die resolutie niet. En de kanten herenigen lijkt ook niet te lukken.

—

Goed en kwaad

Het is eigen aan het 7-gecentreerd wezen met z’n strategische geest om alles op te delen in “goed en kwaad,” in een soort zwart-wit-verhaal, in een “ofwel slagen we, ofwel gaan we ten onder-“verhaal, alsof dat het enige is wat mogelijk is. En dus werken we hard om te slagen of om het goede te laten winnen van het kwade.

Het 7-gecentreerde wezen was immers altijd op zoek naar zekerheden. Dat is de aard van de niet-zelf Ajna (49% van de wereldbevolking heeft dit centrum open) en dat is de druk die we altijd ervaren vanuit de Ajna. Maar zekerheden zijn er echter niet. De enige zekerheid die er is, zou je kunnen zeggen, is dat alles voortdurend verandert.

Er is dus geen vaste waarde die we kunnen bereiken, zoals “innerlijke rust” of “succes” of “welvaart” in de zin van dat we dat dan bereiken en eindelijk voorgoed achterover kunnen leunen. In tegendeel, als we die dingen ervaren is het slechts tijdelijk. Het leven is immers niet iets wat we moeten oplossen of naar een eindresultaat kunnen brengen. Het is veeleer — vooral voor de geest — een chaotisch en oncontroleerbaar proces.

Polariteit zal er altijd zijn.
Het verhaaltje dat we ooit in harmonie gaan leven, zoals veel new-age-bewegingen en spirituele stromingen ons willen voorhouden, is slechts een verhaaltje. Het is voor veel mensen dan ook vaak een vlucht of een afleiding van de realiteit.

—

Lemniscaat

En toch lijkt harmonie mogelijk, maar we zoeken het op de verkeerde plaats. Er is immers een natuurlijke harmonie IN de polariteit of dualiteit der dingen te vinden, namelijk dat alles voortdurend in beweging is. De wip gaat steeds op en neer en in de kern is dat net harmonie.

Wanneer ervaren we die harmonie niet?
Als we geloven dat een kant van de wip de juiste kant is en bereikt of vastgezet moet worden. Dan ga je als het ware tegen de natuur in. Dan trek je alles uit balans. Maar ook dat kan je niet winnen. Vroeg of laat ga je merken dat het leven weer alles in balans gaat brengen. Hoe meer we de wip aan een kant proberen vastzetten, hoe groter de tegenbeweging zal worden, tot de wip weer in beweging komt.

Mijn mentor, Amy Lee, vindt daarom dat het lemniscaat heel mooi de natuurlijk beweging van het leven laat zien: ∞, de acht-vorm, die ook voor “Oneindigheid” staat, want uiteindelijk blijft het een voortdurende beweging zonder begin- en eindpunt.

De polariteit is de harmonie.
De dualiteit is de harmonie.

—

Niets is persoonlijk en alles is persoonlijk

Hoewel de strategische geest voortdurend op zoek is naar die harmonie als een vaste staat van zijn die alles oplost, gladstrijkt en tot consensus brengt, merken we dat in realiteit de dingen heel anders werken.

Niets is persoonlijk voor een 9-gecentreerd wezen.
Als we iets zeggen, dan is dat simpelweg onze geest die als uiterlijke autoriteit fungeert. Vanuit onze geest zijn we in staat te communiceren, iets in woorden te brengen, iets stem te geven. Zonder meer.

Het is niet persoonlijk. Er zijn geen agenda’s. Er is geen strategie om iemand in ons kamp te krijgen of ergens van te overtuigen. Alles komt namelijk neer op de innerlijke Autoriteit van de ander en daar hebben wij geen zaken mee.

Als je dus merkt dat wanneer je iets zegt of iemand iets tegen jou zegt, je getriggerd wordt of de behoefte hebt om jezelf te verantwoorden, of wil dat de ander zich verantwoordt, dan ga je in tegen je eigen natuur en val je eigenlijk terug op dat 7-gecentreerd strategisch denken. Je bent een agenda aan het uitspelen. Je wil iets van de ander. Of de ander doet dat bij jou. Of we doen het bij elkaar.

Maar het is niet persoonlijk.
We proberen het persoonlijk te maken, vaak vanuit een oud overlevingsmechanisme of beschermingstactiek, of vanuit een trauma-respons — historische conditionering. Maar dat heeft niets met de ander te maken.

En tegelijk is alles persoonlijk.
Als we iets zeggen, dan komt dat uit onze eigen ervaring en perceptie en door onze eigen unieke filter. Als de ander iets zegt, komt dat uit diens eigen ervaring, perceptie en unieke filter.

Dus voor onszelf is alles persoonlijk wat we naar buiten dragen.
Maar als we iets ontvangen is het niet persoonlijk.
Begrijp je?

—

Een nieuwe manier van communiceren

Het is erg boeiend als je je hiervan bewust wordt en je je als jezelf door de wereld beweegt. Het wordt nog boeiender als je je ook bewust wordt van hoe de ander zich als zichzelf door de wereld beweegt.

We komen schijnbaar met elkaar in “botsing” en dan gebeurt er iets heel speciaal. We wisselen informatie uit vanuit onze uiterlijke autoriteit en we pakken het binnen om door onze innerlijke Autoriteit te laten “keuren” als het ware: is dit correct voor ons, of niet?

Is het niet correct, dan gaan we verder. Dat doet geen afbreuk aan de ander. Als iets niet correct is voor de ander, dan doet dat geen afbreuk aan onszelf. Is het wel correct, dan doen we er iets mee.

Maar er zijn geen agenda’s meer. En ook al ervaren we nog steeds polariteit, want uiteindelijk beseffen we dat de ander niet denkt zoals wij, niet voelt en ervaart zoals wij, net door die uniekheid, maar dat is geen probleem. Het is wat het is. De uniekheid is net datgene wat ons op een magische manier verbindt, maar dat onze strategische geest ver overstijgt.

Dan merken we dat we via onze innerlijke Autoriteit toch resonantie kunnen vinden. Dat er mensen zijn, ondanks hun uniekheid, onze “fractale familie” blijken te zijn en waar we iets mee moeten. Wat dat is, wanneer dat gebeurt of voor hoe lang? Niemand weet het. We kunnen het alleen ervaren zolang onze innerlijke Autoriteit “ja” blijft zeggen.

En dan zijn er ook mensen die heel ver van ons af lijken te staan, waar onze innerlijke Autoriteit niets mee wil en dan beseffen we: ook dat is oké. Het is niet voor mij. Het is misschien wel voor iemand anders.

Iedereen heeft zo zijn rol. Iedereen is zo het onmisbare radartje in het grotere geheel. Niemand hoeft de polariteit op te lossen. Niemand hoeft zich te schikken opdat we eindelijk eeuwige vrede kunnen bewerkstelligen op deze planeet. Er hoeft geen kant te worden gekozen. We hoeven alleen maar onze eigen uniekheid te omarmen en op onze innerlijke Autoriteit te vertrouwen. (Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk 😅)

Alles is deel van een groter plan dat de geest onmogelijk kan ontcijferen. Maar ons voertuig weet het. En voor ons voertuig heeft wat de ander doet niets met ons te maken. Het is niet persoonlijk. Maar wat wij doen, wat onze innerlijke Autoriteit ons laat zien, is wel heel persoonlijk, voor onszelf. Niet voor de ander. Daar hebben anderen geen zaken mee. En wij hebben geen zaken met wat die innerlijke Autoriteit aan die ander laat zien.

—

Echte harmonie

Stel je eens voor dat elk van ons dit zo zou zien. Dat elk van ons op deze manier met de ander zou communiceren en verbinden. Natuurlijk is dat ook weer een utopie, slechts een verhaal.

Maar vanuit Human Design en het eren van onze innerlijke Autoriteit kunnen we het voor onszelf wel zo ervaren. En dan merken we ook al snel op waar onze conditionering ligt, wanneer we opeens toch weer in de reactiviteit gaan, een agenda gaan uitspelen of het gesprek proberen te “winnen.”

Dat is dan weer de dans. Het is ook een dans tussen evolutie van ons bewustzijn en de integratie (involutie) daarvan. Er zijn geen shortcuts. We zijn allemaal deel van een veel groter programma, eentje waar de geest geen vat op heeft.

Op en neer gaat de wip. Alles blijft in beweging.
En toch is er harmonie. Net omdat alles in beweging blijft en de wip op en neer blijft gaan.

We hebben er geen controle over.
We kunnen er ons alleen van bewust worden en als het ware de film op het doek bekijken. En genieten van wat er gebeurt. Alhoewel sommige momenten niet genietbaar lijken, dus Ra zegt het dan zo: “De film is voor entertainment. Laat jezelf vermaken door wat je ziet.”

—

Genieten

Ik kijk bijvoorbeeld graag bepaalde horrorfilms. Niet van de bloederige soort, maar van de paranomale en psychologische soort. Het is entertainend, maar er is ook spanning en er lopen ook dingen “mis.” En soms is het einde niet wat ik verwacht. M.a.w. het is niet altijd leuk of comfortabel. Maar toch is het entertainend. Het doet iets met me. Het doet me voelen. Het brengt energie in beweging. En er gebeurt van alles.

Ik kan er van genieten.
Anders zou ik geen horrorfilms meer kijken, haha.
Het is net in het jezelf overgeven aan het verhaal, zonder het te willen sturen of veranderen, dat het genieten komt.

Een ander voorbeeld…
Mijn man en ik zijn onlangs naar De Notenkraker gaan kijken, een klassiek ballet van Tsjaikovski. En in de pauze vroeg mijn man wat ik ervan vond. En ik noemde een heleboel fouten op die ik had gezien en gehoord (ik ben van opleiding ook klassiek muzikante).

“Hoe kan jij nog van zoiets genieten als je voortdurend op die fouten gefocust bent,” riep hij uit?

In zijn ogen kon hij daardoor niet zien dat ik eigenlijk best genoot van zo’n voorstelling. Voor hem zou dat niet te genieten zijn, namelijk. Hij is net blij dat hij dat allemaal niet opmerkt.

Ik ben nu eenmaal zo bedraad. Mijn poort 18 in mijn Bewuste Zon spoort voortdurend fouten op, zoals een instrument dat niet goed gestemd is of een muzikant die een foute of valse noot speelt, of een danser die niet synchroon danst met de anderen.

Zo kan ik een optreden behoorlijk verpesten voor een ander. Maar voor mij is dat genieten. En in het moment dat de valse noot wordt gespeeld geniet ik natuurlijk niet echt — het kan ronduit pijnlijk en misselijkmakend zijn. Het is wel entertainend. Het heeft iets in mij bewogen of wakker gemaakt. Ik ben dan exact wie ik hoor te zijn. Degene die het opmerkt. Degene die de fouten eruit haalt. En dat is heel erg genietbaar.

Maar ik kan niet verwachten dat iedereen dat hoort of opmerkt, of dat dat dan moet verbeterd worden of ik moet mijn geld terug. Zo werkt het niet. Wat ik ervaar is voor mij persoonlijk. Wat de ander daarmee doet is niet voor mij persoonlijk. Dat is voor de ander.
Dus het is ook belangrijk dat ik me bewust ben met wie ik het kan delen. Niet met iedereen dus. Daar gebruik ik mijn Strategie en Autoriteit voor.

Mijn innerlijke Autoriteit is voor mij.
De innerlijke Autoriteit van de ander is voor de ander.
En ook al komen onze uiterlijke autoriteiten met elkaar in aanraking, doordat we interactie aangaan, communiceren en met elkaar in “botsing” komen, dat verandert niets aan de zaak.

Ik vind het best bijzonder om dankzij Human Design de wereld op deze manier te mogen aanschouwen en beleven…

—

Vond je dit waardevol?

---

---