“No choice, said the Voice.”
Een titel achterin het “White Book,” ook bekend als “From the Book of Letters,” een van Ra Uru Hu’s vroegste publicaties (1995).
Het is een controversieel onderwerp in Human Design en het verdeelt de Human Design community behoorlijk. En dat is allicht normaal, want we leven in een maatschappij waarin we verondersteld worden te geloven in vrije keuze en ons leven te kunnen “maken.”
Maar in traditioneel Human Design wordt “geen keuze” onderricht. Of tenminste, het is deel van hoe traditioneel het Human Design Systeem doorgegeven wordt. Grappig genoeg hebben heel veel Human Design-gidsen, -leraren en -coaches daar iets anders van gemaakt. De geest vindt het namelijk verschrikkelijk om geen keuze te hebben.
Ik ben er nog steeds niet helemaal uit, maar dit blogbericht is een poging om wat meer inzicht te krijgen. Wat al een belachelijk idee op zich is als er geen keuze is, want wie kiest er dan om hier meer inzicht in te krijgen?
Voel je het al? Dit wordt geen makkelijke opdracht.
—
Eenvoudig bewustzijn
“Ik” merk alleen op dat ik al een hele dag aan het nadenken ben over “geen keuze.”
Het begon deze ochtend met een tweestrijd in mijn hoofd: de voorbije dagen was ik namelijk aan het contempleren of de Gene Keys wel afgestemd zijn op mijn Projector-natuur. En zo viel ik in een heus konijnenhol dat mij op een of andere manier bij “geen keuze” bracht.
Ben “ik” het die kies om hierover na te denken? Of is het gewoon iets wat gebeurt? Het programma dat zich als dusdanig uitspeelt en “ik” die me daarvan bewust word?
In de Gene Keys-community en een groot stuk van de Human Design-community wordt aangenomen dat we wél vrije wil hebben en dat we dus actief aan de slag kunnen met ons leven, dat “wij” het zijn die ervoor kiezen om bijvoorbeeld aan schaduwwerk te doen, dat “wij” ervoor kunnen kiezen om onze business af te stemmen op onze unieke natuur, etc.
Beoefenaars en reizigers bouwen zo hele businesses op dat concept, en het werkt. Heel veel mensen willen graag geloven dat er vrije wil is en daardoor met hun leven aan de slag gaan, want het alternatief lijkt ondraaglijk. Hoe kan je immers leven met “geen keuze?” Wat voor pessimistisch, fatalistisch bestaan zou dat namelijk zijn?
En toch heb ik ontdekt dat er best veel schoonheid is in “geen keuze.”
—
Gefopt!
Ik herinner me nog dat Richard Rudd een paar keer al lachend deelde dat hij mensen fopt met de Gene Keys. Het gaat immers niet om de Gene Keys, vertelde hij, maar om zijn kleine meesterwerk: de Kunst van Contemplatie. Hij vervolgde dat hij mensen dus fopt met de Gene Keys, alsof het allemaal rond de Gene Keys draait, wat absoluut niet het geval is.
Hij bedacht een systeem met slechts één doel: mensen aan het pauzeren en contempleren brengen. Want hij gelooft stellig dat als mensen pauzeren, ze vanzelf bij de waarheid komen, dat ze vanzelf komen bij de essentie van hun bestaan en zo niet langer in de weg van hun eigen bestemming gaan staan.
Ik gebruikte dit voorbeeld ooit om uit te leggen dat systemen niet zo belangrijk zijn als ze lijken. The map is not the territory. Ze zijn slechts wegwijzers. Maar ik kreeg onmiddellijk een verontwaardigde reactie van iemand die vond dat ik zeer onrespectvol was om Richard Rudd een bedrieger te noemen 😂
Dat was helemaal niet mijn intentie, natuurlijk, maar dat zegt wel veel over hoe “goed” (sarcastisch) mensen om kunnen gaan met iets wat ze maar moeilijk kunnen aanvaarden: dat er misschien iets groters aan het werk is waar wij geen vat op hebben, en dat we daardoor eigenlijk maar kleine radartjes zijn in het grotere geheel.
Het ego kan daar niet zo goed mee om. Want het ego is geconditioneerd om zich speciaal en belangrijk te voelen. Dat is de aard van het ego en dus zal het er alles aan doen om zich speciaal en belangrijk te voelen (tot zelfs in de valse bescheidenheid).
In realiteit, en dit zeggen zowel de I Tjing als de Gene Keys, als Human Design, zijn wij niet speciaal, maar uniek. En dat is een groot verschil!
—
De illusie
Volgens het Human Design Systeem en wat “The Voice” doorgaf aan Ra Uru Hu, leven we in de Maya. De Maya is een ander woord voor “illusie.” Je kan het vergelijken met “de matrix”, naar de gelijknamige film, waarin Neo wordt uitgedaagd een rode of blauwe pil te nemen. M.a.w., blijf je onwetend verder leven binnen de illusie van jouw bestaan, of open je je ogen voor de waarheid?
In onze maya is het echter niet zo eenvoudig, alhoewel veel spirituele mensen durven claimen dat het wel zo eenvoudig is: je bent ontwaakt of je bent het niet. De realiteit is natuurlijk veel genuanceerder.
De maya is niet per se dit problematisch ding dat ons gevangen houdt in een miezerig en uitzichtloos bestaan. Het programma dat zich afspeelt en waar wij deel van uitmaken overstijgt ons menselijk begrip. Je kan het dan ook niet begrijpen met de geest en dat is ook meteen de valkuil: we denken dat we het kunnen begrijpen en daardoor er ook vat op kunnen krijgen. Dat is typisch aan de arrogantie van de geest, de illusie binnen de illusie, zou je kunnen zeggen.
—
Verwarring
Het leven proberen te begrijpen met onze geest, en daardoor ook de illusie creëren dat we vat op het leven kunnen krijgen, eindigt alleen maar in verwarring. En die verwarring kan erg destabilizerend en ontmoedigend zijn. We zijn daarom heel erg geoefend in het vasthouden aan onze geest en waar het in gelooft: alles om ervoor te zorgen dat we niet eindigen waar de geest onnoemlijk veel angst voor heeft = controleverlies.
Wat de geest doet kost ons ontzettend veel energie. Voor veel mensen tot het punt dat we er letterlijk doodziek van kunnen worden. En dan bedoel ik niet alleen fysiek ziek, maar ook mentaal en emotioneel.
Nu, de vraag is natuurlijk: als er geen keuze is, hoe kunnen we dan kiezen om de geest niet langer op deze manier met de plak te laten zwaaien?
De vraag is inderdaad: kunnen we dat?
Vanuit het Human Design perspectief is het antwoord: ja en nee. Nee, omdat er in realiteit geen keuze is. Ja, omdat op een mentaal niveau we er wel voor kunnen kiezen om de teugels te laten vieren en de geest minder macht te geven over ons leven.
Verwarrend, niet?
—
Je kiest niet voor Human Design
Denk er eens even over na (maar maak jezelf niet gek hiermee).
Hoe is Human Design op jouw pad gekomen? Heb jij daarvoor gekozen?
De meeste mensen zullen antwoorden dat ze niet gekozen hebben om Human Design op hun pad tegen te komen. Het gebeurde gewoon. Tot zover zijn we mee, niet?
Human Design kwam op een of andere manier naar ons toe omdat dat het programma is dat zich uitspeelde. Eigenlijk is er geen “omdat,” maar is het gewoon wat het is: op een gegeven moment ontdekten we Human Design. Punt. Verder zijn er dus geen redenen, of waaroms, of omdats — dit zijn allemaal concepten van de geest die niets met de realiteit te maken hebben. Of beter: we weten het gewoonweg niet.
Veel mensen vinden dit al heel moeilijk om te accepteren omdat onze geest voortdurend verhalen bedenkt voor waarom iets wel of niet gebeurt in ons leven. Dat is nog niet hetzelfde als zeggen dat er wel of geen toeval bestaat. Alles heeft inderdaad een reden, maar het is daarom nog niet wat de geest denkt. Redenen voor waarom iets wel of niet gebeurt overstijgt in bijna alle gevallen ons menselijk begrip. Maar… de geest is verslaafd aan redenen, omdats en waaroms bedenken, want dat lijkt ons leven (schijnbaar) draaglijker te maken… voor eventjes.
Je kan allicht tig redenen bedenken waarom Human Design in jouw leven is gekomen en waarom dat geen toeval is. Maar dat betekent nog niet dat dat ook écht is wat er gebeurt. En die verhalen die we bedenken brengen ons vaak in de problemen, omdat we daardoor de illusie scheppen dat we wel weten hoe het leven in elkaar steekt en dus controle hebben.
Het alternatief is namelijk heel erg scary voor veel mensen.
Fatalisten zouden dan zeggen dat er helemaal geen controle is en alles toeval.
Dat is dan ook weer niet waar.
(En ik besef heel goed dat wat ik hier schrijf ook maar een verhaal is. Niemand weet het immers zeker.)
In Human Design heeft alles een reden, maar gaat het niet om die reden te kennen. Het gaat ‘m er net om dat we ons overgeven aan het leven en het leven dus niet langer gaan “bedenken” of uitleggen.
Maar laten we nog een stapje verder gaan met mijn stelling.
Toen Human Design in jouw leven kwam, heb jij er dan voor gekozen om jou er in te verdiepen? (Want je leest deze blog, dus ben je allicht nieuwsgierig en wil je er meer van weten.) Of om jou er niet in te verdiepen? (Maar dan was je allicht niet hier.)
Ik dacht initieel dat ik die keuze maakte.
Ik brak er zelfs mijn hoofd over, want ik vond Human Design best complex en ik wist niet of ik die complexiteit wel wilde in mijn leven. Ik heb Human Design heel vaak geprobeerd naast me neer te leggen, ervan weg te stappen en ben zelfs periodes gestopt met Human Design (als zoiets al bestaat, want je kan niet on-weten wat je weet — nog zo’n doordenkertje), en toch kwam het altijd terug in mijn leven.
Zo kreeg ik het idee dat het niet “ik” is die ervoor koos om me te blijven verdiepen in Human Design maar dat dit gewoon deel is van het programma waarin ik een rol blijk te spelen. Er is dus een onderstroom die me in een bepaalde richting duwt, ongeacht of mijn geest het denkt te willen of niet. Ik heb een haat-liefde relatie met Human Design (nog steeds!) maar toch blijf ik er mee werken. En mijn geest kan weer tig redenen bedenken waarom dat zo is, maar het maakt allemaal niet uit: het is wat het is en ik heb daar geen vat op.
“Ik” maakte dus die beslissing om te stoppen met Human Design. Maar in realiteit bleek dat ik eigenlijk nooit was gestopt. Voor mijn lichaam was er immers niets veranderd, ondanks wat mijn geest dacht. Ik had het stoppen gewoon bedacht en dacht dan ook dat daarmee de kous af was. Maar het leven besliste er duidelijk anders over. Wat een grap!
Je kan je ook de vraag stellen: ben “ik” het die kies wat ik fijn vind om te doen, of niet?
Je wordt je misschien bewust dat je plezier beleeft aan bepaalde bezigheden in jouw leven, maar jij bent het niet die bepaalt of iets jou plezier schenkt of niet. Het is gewoon wat je ervaart als je het doet.
Dan is de vraag ook: kan je ervoor kiezen om iets wat je leuk vindt te doen of niet te doen? Of is dat ook gewoon simpelweg iets wat gebeurt en je neemt dan waar dat je het doet (of niet)?
—
Mindf*ck
Nu denk je misschien: “Jeetje, Daisy, wat een mindf*ck. Wat heeft dat allemaal met Human Design te maken?”
Nja, je moet weten dat wat je leest op het internet of in boeken over Human Design, veelal mentale concepten en verhalen zijn van wat Human Design is. Van zodra iemand jou het idee geeft dat je met Human Design je beste leven kan gaan leven, dan is het eigenlijk al geen Human Design meer. Of althans, niet zoals “The Voice” en Ra Uru Hu het initieel hebben doorgegeven.
Het “moderne” Human Design dat je meestal tegenkomt is eigenlijk een vervormde versie omdat de illusie van “je kan je leven maken” de bovenhand heeft genomen over de originele versie van “geen keuze.” En dat is heel begrijpelijk want collectief leven we nog steeds in een maatschappij waarin we voortdurend worden gepusht om ons leven te “maken” en als je gelooft in “geen keuze,” dan loop je het risico uitgelachen of verstoten te worden. Belachelijk, denken mensen dan en ze overlopen alle keuzes die ze in hun leven hebben gemaakt.
Het ironische aan dit verhaal is dat de Human Design-versie van “je kan je leven maken,” verkocht wordt als iets anders, waarin je vaak de boodschap hoort dat het gaat om loslaten, deconditioneren en je terug afstemmen op je ware natuur. Alsof dat iets is wat je actief doet, wat je actief beslist, alsof je daar een keuze in hebt. Mindf*ck alweer!
Met “geen keuze” is het ook enorm moeilijk om geld te verdienen. Veel te kleine niche en je kan mensen niet overhalen om iets bij jou te kopen want “ze hebben geen keuze.” Het is best grappig als je erover nadenkt. Human Design begon dan ook in een ondergrondse, donkere uithoek van de wereld met die rare Ra Uru Hu-kwast die zichzelf een “zwarte magiër” noemde, vooraleer het uiteindelijk een breder publiek bereikte. En met een breder publiek liep Human Design dan ook een veel groter risico om door mensen te worden “gehomogeniseerd” (nog zo’n woord uit Human Design), of in andere woorden: vervormd te worden tot iets wat beter aanvaard wordt door de status quo (vaak met heel veel veralgemeningen).
—
En dan?
Wat moet ik hiermee, vraag je je misschien af?
Allicht wil je gewoon iets met Human Design doen en hoef je al dat gedoe er niet bij.
Dat is helemaal prima natuurlijk. Er zijn honderden, zo niet duizenden Human Design-gidsen, -analisten en -leraren bij wie je terecht kan om jouw versie van Human Design te kunnen vinden en praktiseren. Geen punt. Geen oordeel. (Geen keuze 😂)
Ik, daarentegen (en dit is allicht deel van mijn unieke design), vind het net heel interessant om te onderzoeken (al denk ik niet dat ik dit kies — het is eerder iets wat van nature gebeurt en wat ik dus opmerk door met mijn geest te reflecteren) wat Human Design nu precies is. Ik volg dan ook het bronmateriaal van Ra Uru Hu. En zoals ik al zei: ik zat al de hele dag met “geen keuze” in mijn hoofd, dus ik merk op dat ik daar nu over schrijf, nadenk en deel. Het is dus gewoon wat er gebeurt en wat jij nu aan het lezen bent.
Maar hé, alle gekheid op een stokje, wat betekent het dan om “geen keuze” te hebben en hoe is dat verbonden met Human Design? Laten we het daar even over hebben.
—
Geen sorry en geen dank
In de dankbetuigingen op het einde van het “White Book” staat nog zo’n sappige uitspraak en ik citeer:
“In ‘no choice,’ there is no ‘I am sorry’ and ‘thanks.’ It is not others or this ‘I’ that is responsible.”
— Ra Uru Hu
Het concept “ik” is slechts een illusie, gecreëerd door de geest. In werkelijkheid is er geen “ik” maar zijn we allemaal een en dezelfde energie, niet afgescheiden van elkaar. Maar in onze menselijke beleving ervaren we een dualistische wereld waarin we schijnbaar afgescheiden zijn van elkaar, waarin we dus een individu hebben dat we als “ik” ervaren, terwijl er een ander is die we als “jij” benoemen. En er is ook een beleving van collectieve energie die we als “wij” en “zij” benoemen.
Die concepten bestaan alleen in de Maya natuurlijk. En daardoor hebben we ook het idee dat als “ik” iets doe, ik daarvoor verantwoordelijk ben, en die daad “goed” of “slecht” kan zijn. En wanneer het “slecht” is dan verwachten we dat “ik” daarvoor verantwoordelijkheid neem en “sorry” zeg. En als “jij” mij iets “goeds” schenkt, dan hebben we de neiging om daar “bedankt” voor te zeggen, alsof er een “jij” is die “mij” iets heeft gegeven.
Maar als er geen keuze is, als het niet “ik” is die beslis om iets te doen, is die “ik” dan wel verantwoordelijk? En als dat niet zo is, maar er dus gewoon een groter programma aan het werk is en wij dus eigenlijk geen keuze hebben, dan is een “sorry” en “bedankt” overbodig.
Knap uitdagend, niet?
Want we zijn geconditioneerd om maar zo beleefd te zijn dat als we iets mispeuteren, we ons daarvoor excuseren, en we ook dankbaar moeten zijn als ons iets gegeven wordt.
Stel je voor dat je daar niet meer zou aan meedoen. Hoelang zou het duren eer mensen danig geïrriteerd of zelfs boos op jou worden? Als je dan zegt: “Het is niet mijn verantwoordelijkheid (of keuze),” dan krijg je misschien wel een klap in je gezicht 😂
Je moet wel heel erg dom (of moedig) zijn om op die manier jouw leven te leiden (niet dat je die keuze hebt 😂).
En dit is meteen een voorbeeld waarom mensen niet geneigd zijn diep te gaan met Human Design, want van zodra je écht gaat deconditioneren breek je met de status quo en loop je het risico uitgespuwd te worden door de maatschappij. Dan sta je er al snel buiten.
Vergeet niet, de status quo is wat we als “veilig” beschouwen, iets waarop we collectief vertrouwen en waarvan we dus ook verwachten dat anderen zich daaraan houden. Er zijn bovendien heel veel wetten die de status quo beschermen tegen “overtreders.” Het is onze collectieve comfortzone die ons het gevoel geeft dat we enigszins controle hebben over het leven, dat we deel uitmaken van een georganiseerd organisme dat voor ons zorgt.
Als mensen daarvan wegstappen, wat van nature gebeurt als je deconditioneert en je je dus afstemt op je unieke natuur (want uniekheid is zowat het tegenovergestelde van status quo), word je al heel snel als een bedreiging gezien. Het échte leven is dus aan de moedigen, zou je daarom kunnen zeggen.
Niet dat je opeens moet stoppen met “sorry” en “dank je wel” zeggen, maar misschien begrijp je waar ik op doel. Geen keuze is een bedreigend concept voor veel mensen en voor onze huidige maatschappij in het algemeen, en daarom is het ook zo moeilijk om Human Design te zien voor wat het écht is.
—
De reflecterende geest
En toch ligt “geen keuze” aan de grondslag van het Human Design Systeem.
We worden dus uitgedaagd om alles wat onze geest doet en zegt met een flinke korrel zout te nemen en ons over te geven aan het leven zelf. En ook dat is misschien niet echt een keuze die we maken. Het is iets wat allicht in ons groeit omdat de tijd er rijp voor is, omdat het programma op dat punt staat waarop jij de rol die je bent toebedeeld gaat uitleven.
En we hoeven ons geen zorgen te maken of we het dan wel goed doen met Human Design, of we er ons überhaupt wel of niet in moeten verdiepen, en hoe we ons dan kunnen afstemmen op onze ware natuur. Want als er echt geen keuze is, dan speelt dit allemaal van nature uit zonder dat we daar iets speciaals of actiefs mee hoeven te doen. We merken alleen op dat het gebeurt doordat we aanwezig kunnen zijn bij wat er gebeurt en doordat de geest ook kan reflecteren op het verleden.
En dat is dus de clue van het hele verhaal.
De geest kan niet in de toekomst zien en heeft nooit alle informatie. Het kan dus geen beslissingen nemen op basis van informatie dat het denkt te hebben. Het kan onmogelijk weten of iets afgestemd of correct is voor ons of niet. Dus het heeft ook geen enkele zin om ons daar druk in te gaan maken of manieren te gaan bedenken om toch vat te krijgen op het leven.
Het enige wat de geest kan doen is aanwezig zijn bij wat er gebeurt en reflecteren op het verleden (naast het verzamelen en verwerken van informatie). Dus je weet pas als iets écht afgestemd of correct voor je was doordat je het hebt gedaan en daar dan op terugkijkt met jouw geest.
Daarom is het zo belangrijk om te luisteren naar ons lichaam. Dat is waar de échte wijsheid, het échte weten is.
Maar we kunnen ons daar niet naartoe denken of doorheen denken. We kunnen niet onze geest gebruiken om daar vat op te krijgen. We kunnen onszelf niet vanuit ons denken doen luisteren naar ons lichaam. Lastig, hé?
—
No choice, what to do?
Ra Uru Hu bleef telkens herhalen (vaak met een vlaag van sarcasme): “No choice, what to do?”
Ik geloof dat hij zelfs een petje droeg met die slogan erop. Hij stond erom bekend. Zijn mantra.
Als er geen keuze is, wat valt er dan te doen?
Daar kan de geest zich danig mee bezig houden. Dagen, maanden, jaren, een heel leven lang. En dan gaan we dood zonder echt geleefd te hebben, zo lijkt het wel, omdat voor ons bewustzijn, het leven zich vooral leek af te spelen in de geest met z’n vele verhalen, bedenksels en het eindeloos breken van je kop over vraagstukken die de geest onmogelijk kan oplossen. Ondertussen gaat een heel leven aan jou voorbij.
Ons lichaam ziet daar heel erg van af.
Het is de bron van alle lijden, zegt men wel eens.
En toch is het pas door dat lijden dat ons bewustzijn lijkt te groeien en we ons steeds meer gewaar worden van het feit dat we eigenlijk geen keuze hebben en er dus niets anders over blijft dan achterover te leunen, te ontspannen en te genieten van de reis.
De essentie van het leven in een notendop, zou je kunnen zeggen.
En toch o zo moeilijk voor de meesten van ons.
—
Wat is er dan te doen?
Eigenlijk niets. En toch veel.
Het feit is dat we het niet hoeven te bedenken. We merken gewoon op dat we doen als we het aan het doen zijn. Er is niemand die die keuze maakt: “Wat ga ik doen? Wanneer ga ik het doen? Hoe ga ik het doen?” Etc. In realiteit merken we gewoon op dat we op dit moment dit of dat aan het doen zijn. Punt.
Dit is een principe van Tao.
Simplistisch uitgelegd zou je kunnen zeggen dat het gaat om meestromen met het leven, het volgen van de natuurlijke beweging, of beter: het leven is de weg. Tao wordt ook vertaald als “De Weg,” en staat symbool voor alles wat is. Tao is in alles en alles is in Tao.
Terugkijkend op mijn leven sta ik verwonderd van hoe het leven mij bepaalde kennis bracht om uiteindelijk vele jaren later pas te begrijpen. In de vroege jaren ‘2000 verdiepte ik mij al in Taoïsme, later ook in non-dualiteit, en zo nog vele andere onderwerpen waarvan ik toen dacht dat ik wel wist wat daar de essentie van was, maar nu, vele jaren later, zie ik hoe dat mij heel subtiel op het pad zette om nu Human Design te kunnen begrijpen op een bepaalde manier. Dat had ik zonder die vroegere kennis niet gekund.
Het lijkt alsof het leven precies wist wat ik op elk moment nodig had om hier op dit eigenste punt te komen. Magisch, toch?
Dat had ik nooit met mijn geest kunnen bedenken.
Ik heb allerlei redenen en verhalen bedacht waarom iets op mijn pad kwam, maar het feit is: dat zijn altijd maar kleine stukjes van het grotere verhaal. Het grotere verhaal wordt allicht pas écht duidelijk eens we dit lichaam verlaten en terug opgenomen worden in het eenheidsbewustzijn. En misschien is dit ook slechts een verhaal. Who knows…
In ieder geval had ik toen, in die vroege jaren ‘2000, niet kunnen weten dat ik die kennis later nog nodig zou hebben. Ik dacht dat ik gewoon een Taoïsme-fase doormaakte, zoals ik zoveel fasen en interesses heb gehad in mijn leven, die ik dan weer op een of andere manier achter me liet, waarvan ik dan dacht dat het misschien niet afgestemd was (en daardoor niet in mijn leven bleef). Maar heus, er is een veel groter, onbekender programma aan het werk en onze geest kan er alleen maar van dromen om te weten wat dat precies is.
—
Op mijn knieën
Dat maakt mij zo ontzettend nederig.
Wetende dat ik maar een klein onderdeeltje ben in een veel grotere “machine” is voor het ego misschien niet leuk om te horen, maar op een dieper niveau kan ik voelen hoe magisch dat is. Misschien voel jij dat ook.
Dan is er steeds weer die valkuil natuurlijk, dat we naar die magie gaan verlangen alsof er iets “beters” in het verschiet ligt dan het leven van dit leven. Ijdelheid, noemde Ra Uru Hu dat. We zijn zo ijdel om te denken dat er iets (beters) te bereiken valt, alsof we controle hebben over onze bestemming. En wat is de mens toch zo ontzettend ijdel, vond Ra Uru Hu.
In biologie, zo schrijft hij in het “White Book,” wordt ALLES wat we denken en zeggen en doen, geïnitieerd in de diep-liggende grijze massa van onze hersenen vooraleer ze bewust worden opgemerkt door de geest. En dat is dus reeds wetenschappelijk bewezen. Hoe kunnen we met onze geest een beslissing nemen als die beslissing al is genomen voor we er ons met de geest bewust van zijn?
We maken onszelf dus gek met te denken dat we beslissingen kunnen nemen vanuit onze geest.
De beslissingen worden voor ons genomen milliseconden voor de geest zich überhaupt bewust wordt dat er een keuze is om te maken. En dus neemt de geest het over en probeert het alsnog een beslissing te nemen bovenop wat er al beslist is. En zo gaan we onszelf door het leven forceren, met alle gevolgen van dien.
Als er dus vrije wil is, dan bestaat die alleen in de geest.
En daardoor maken we ons leven onbewust een pak moeilijker dan nodig is.
—
Geniet van de reis
Wat Human Design dus doet is ons bewust maken van de afwezigheid van vrije wil — dat vrije wil slechts een concept is van de geest maar geen realiteit — zodat we als van nature terug gaan afstemmen op de realiteit van wat is.
Het lastige is dat we dat proces niet kunnen forceren noch versnellen. Het loopt zoals het loopt. En dus heeft het ook geen zin om allerlei manieren te gaan bedenken om beter, sneller of bewuster te gaan deconditioneren. Het loopt zoals het loopt. Het is immers geen keuze die je zelf maakt.
Je merkt simpelweg op dat je over Human Design leest en leert. Je merkt op dat er een deconditioneringsproces aan de gang is en dat dat zo snel gaat als het gaat. Je merkt op dat er nog heel veel te deconditioneren valt, zowel individueel als collectief en dat je daar ook met geen stokken het tempo kan gaan versnellen.
Je kan het alleen ondergaan. Het opmerken. En je kan je er danig druk in maken. Je kan er mensen om veroordelen. Je kan er jezelf om veroordelen. Dat helpt allemaal niet. Dat verandert allemaal niets. Dat maakt jouw leven alleen knap lastig en allicht maak je ook het leven van mensen om je heen daardoor een stuk lastiger.
En dus is de les van Human Design: relax. Ontspan. Geniet van de reis. Hou van jezelf zoals je bent. Er is niets te doen. Geen keuze. Alles is wat het is.
En als je had gehoopt dat dit blogbericht jou op een of andere manier verder zou helpen in je leven, dan heb ik je allicht teleurgesteld. Er valt niets na te streven. Er valt niets te bereiken. Er is alleen maar het toelaten, accepteren en omarmen van wat is, ieder op z’n eigen tijd.
—
Vond je dit waardevol?
0 reacties