Nervositeit is een typische uiting van emotionele Autoriteit.
En daar wil ik graag wat meer over vertellen, vanuit mijn eigen ervaring.
Ik vind het best bijzonder om dit recentelijk veel meer aan de oppervlakte te ervaren.
Alsof een stukje bewustzijn vanuit mijn lijf zich nu ook echt veel vaker tastbaar kenbaar maakt.
Ik ben dan natuurlijk al een hele tijd met mijn innerlijke Autoriteit aan het experimenteren — al sinds de lente van 2019. Maar het is pas nadat ik het middelpunt van mijn 7-jarig deconditioneringsproces overschreed en nu binnenkort mijn 5de jaar met Human Design ga starten, dat er weer heel wat is geland, geïntegreerd.
—
Emotionele Autoriteit
Ik heb dus wat we in Human Design “Emotionele Autoriteit” noemen.
En zo heeft ca. 50% van de wereldbevolking dat samen met mij.
Emotionele Autoriteit betekent dat wanneer we beslissingen willen nemen die correct voor ons zijn, we geen waarheid in het moment ervaren. We bevinden ons namelijk steeds op een soort emotionele golf (die uniek is voor elk). Deze Autoriteit vraagt van ons dat we die golf eerst gaan rijden zodat er met tijd en geduld spontaan helderheid mag ontstaan.
Geen zekerheid. Wel helderheid.
En vanuit die helderheid kunnen we dan weten wat correct voor ons is.
Door het leren kennen en rijden van je emotionele golf leer je dus ook onderscheid maken tussen wat die helderheid is en wanneer we ons nog steeds op een “high” of “low” in onze golf bevinden. Zo leren we beslissingen niet op basis van onze emoties te maken, maar vanuit die helderheid, die eerder voelt als een soort neutrale staat van berusting en innerlijk weten.
—
Op de golf
Een van de belangrijkste gewaarwordingen waardoor ik weet dat ik nog steeds geen helderheid heb, is de sensatie van nervositeit in mijn lijf. Het voelt een beetje als een nerveuze buik of maag in mijn geval (iedereen zal het allicht anders omschrijven), dat mij vertelt dat de tijd nog niet rijp is om een beslissing te nemen of in actie te komen.
En de laatste weken valt het mij op dat die nervositeit steeds duidelijker aanwezig is in mijn leven. Ik merk dat ik dus veel meer ben afgestemd op die gewaarwording, terwijl ik voorheen vaak niet goed wist wat te voelen of hoe dat dan voelde om niet of wel in die helderheid te zitten.
Natuurlijk voelde ik het wel wanneer het extreem genoeg was. Bv. als ik hevig werd getriggerd, ja, dan voelde ik mijn systeem als het ware doorschieten en was het overduidelijk dat ik een emotionele reactie ervoer. Zeker geen goed moment om beslissingen te nemen of in actie te komen, maar het moment bij uitstek om wat ik voelde en ervoer toe te laten en mijn tijd daarvoor te nemen.
Later kon ik ook wel beter onderscheiden of ik op een “high” of een “low” zat in mijn golf, maar soms was het erg lastig om dat gevoel te herkennen wanneer het niet uitgesproken “high” of “low” was. Er waren dagen waarop ik met een soort melancholie wakker werd ‘s morgens en dan wist ik het wel. En er waren momenten waarop ik een enorm enthousiasme bij mezelf ervoer (ik kon het vaak horen in mijn stem en het valt ook vaak anderen op) en dan wist ik dat ik op een “high” zat.
Soms was de enige manier om te weten of ik nog op mijn emotionele golf zat, om te wachten tot ik de volgende dag wakker werd, om dan te vergelijken met de dag voordien: hé, gisteren wou ik dit doen, maar vandaag voel ik me er anders over. Interessant 🤔
En dan wachtte ik opnieuw een dag en voelde ik me weer anders. En met tijd zou dit zich dan stabiliseren in een soort “berusting” waardoor ik helderheid kreeg over wat te doen.
—
Nerveus
Maar nu merk ik dus dat ik die nervositeit veel sterker voel dan voorheen. Het kan heel subtiel aanwezig zijn, maar ik voel het meestal wel. Zo’n knagend, onzeker, wiebelig gevoel in mijn maag waardoor ik innerlijk eerder aan het twijfelen ben omdat ik eerst nog door iets heen moet, ook al heeft mijn geest ergens zijn zinnen op gezet of voel ik de druk om in actie te komen.
Ik merk het nu bv. wanneer ik iets heb gecreëerd en het naar buiten wil brengen: dan kan er zo’n lichte nervositeit zijn, een knagend gevoel, waardoor ik weet dat ik nog even wat meer onderzoek en introspectie moet doen, want het fundament is allicht nog niet stevig genoeg, of ik mis nog iets wezenlijks, of de timing klopt niet, of de energie is er niet, etc.
Die lichte nervositeit houdt me dan tegen, zonder dat ik precies hoef te weten wat er dan niet klopt. Het is geen mentale angst of een tekort aan zelfvertrouwen, ook geen perfectionisme — het is puur een nervositeit die me vertelt dat de timing nog niet helemaal klopt en ik dus nog ergens doorheen moet voor ik er écht klaar voor ben. En dat ben ik in het bijzonder beginnen eren.
Voorheen zou ik die nervositeit amper opmerken of zou mijn geest weinig moeite hoeven te doen om dat gevoel te overheersen met overtuigende gedachten. Ik zie het dan ook als een teken dat mijn geest zijn grip al wat meer los durft te laten omdat het mijn innerlijke Autoriteit al een heel stuk meer vertrouwt. En dat ik mijn lichaam ook veel meer durf te voelen en te bewonen.
—
Welke beslissingen?
Eerder in mijn experiment had ik dan ook één grote vraag als het ging om mijn innerlijke Autoriteit. Er werd me verteld dat ik die immers alleen nodig heb voor de wat grotere beslissingen in het leven, zoals in een nieuw project stappen, of een samenwerking, of een relatie, of wanneer ik zou verhuizen of kinderen krijgen.
Ik vroeg me dan altijd af: maar hoe weet je dan of zo’n beslissing “groot genoeg” is om je innerlijke Autoriteit te moeten toepassen? En een bijkomende vraag was dan: en wat dan met de kleinere beslissingen van alle dag? Op basis waarvan maak ik die keuzes dan?
Maar sinds ik die nervositeit veel meer gewaar word merk ik nu dat al die vragen overbodig zijn geworden. Het is net dat gevoel van nervositeit dat alles duidelijk maakt. Voel ik mij nerveus, komt dat knagende gevoel in mijn maag op, dan is er geen helderheid, ongeacht welke beslissing ik aan het maken ben, groot of klein, ongevraagd welk vraagstuk zich aandient of om welke actie het gaat. Nervositeit betekent: wachten.
Zo eenvoudig is het.
En omdat je dat in het begin van je experiment nog niet goed aanvoelt, is het veiliger om te zeggen: volg deze innerlijke Autoriteit bij elke grote beslissing. En bij de kleinere beslissingen, zoals “wat te eten voor lunch,” is de impact ook niet groot genoeg om echt je leven te laten ontsporen. Dus steekt het niet zo nauw wat je beslist. Maar nu voelt het voor mij dus een heel stuk verfijnder en genuanceerder.
Tegenwoordig hoef ik dus helemaal niet meer te bedenken welke beslissingen groot genoeg zijn om mijn innerlijke Autoriteit te moeten volgen. De nervositeit (of het ontbreken daarvan) vertelt me alles wat ik op dat moment moet weten. Is er geen nervositeit, dan is er een innerlijk weten over wat er moet gebeuren of worden beslist. Dan is er helderheid (en die komt zelden in het moment — ik betrap me erop dat het zelfs bij de kleinste beslissingen toch zeker een halve minuut of langer duurt eer ik helderheid heb). Is er nervositeit, dan moet ik wachten. Dan klopt de timing niet of heb ik geen helderheid over wat te doen of te beslissen.
—
Een proces
Maar ik (h)erken wel dat dit een proces is geweest van jaren, waarin ik dus van het enkel kunnen voelen van extremen naar een meer subtiel voelen van nervositeit ben gegaan. In die eerste jaren van mijn experiment moest ik eerst hevig getriggerd worden of mezelf verplichten om minstens één nachtje erover te slapen voor ik wist of ik helderheid had of niet, of ik op een “high” of een “low” zat in mijn golf en wanneer zich dat dan stabiliseerde.
En nu is dat proces geëvolueerd naar simpelweg het gewaarworden van nervositeit of niet, hoe subtiel het ook kan zijn. Daardoor ben ik nu ook niet meer zo intens op mijn emoties gefocust of waar ik zit op mijn emotionele golf. Ik laat het gewoon maar gebeuren en weet dat die emoties van voorbijgaande aard zijn — terwijl mijn geest vroeger van elk klein akkefietje iets groots wou maken (en dan raakte ik vaak overweldigd door mijn emoties). Ik voel ook niet meer zo de behoefte om “snel” iets te moeten beslissen. Het komt als het komt. Vertrouwen.
(Ik merkte bijvoorbeeld net op dat ik wat nervositeit voelde over hoe ik de vorige paragraaf omschreef. Daar klopte dus iets niet. Geen helderheid. Ik ben ermee gaan spelen en op een gegeven moment verdwijnt de nervositeit en weet ik innerlijk dat het nu veel meer klopt. Dat is mijn innerlijke Autoriteit dus, die me helpt correct te navigeren en te communiceren.)
Heerlijk hoe dat evolueert.
Maar het vraagt tijd en heel veel geduld.
Het is een proces dat we niet kunnen overhaasten of manipuleren. Het is geen kwestie van “willen.” Het heeft zijn eigen goddelijke timing en daar hebben we het mee te doen. Maar ik kan je alvast vertellen dat de cadeaus van het wachten en geduldig zijn (en ook mild zijn voor jezelf) zeker de moeite waard zijn 🙏🏻
—
Met dit artikel werd ik uitgelicht op de blog van Human Design Collective: daar kan je een Engelstalige “samenvatting” lezen van bovenstaande blog die ik had ingestuurd voor de Living Your Design Guide practicum-les.
—
Vond je dit waardevol?
0 reacties