We leven in een illusie. Maar hoe zit dat dan precies en wat moeten we daarmee?
De term “maya” (of “maia) komt uit het Sanskriet en betekent zoiets als illusie of magie, of de sluier van illusie. In Human Design wordt deze term gebruikt om te omschrijven wat het leven is: een film die zich afspeelt op het doek en waarin we een bepaalde rol spelen.
De film is de illusie, het is slechts een momentopname in een veel groter programma dat we de menselijke evolutie noemen. Maar als je helemaal door de film opgeslorpt bent, dan ben je je daar niet van bewust.
“Ik hou van de wereld van de Maya. Ik geniet van de illusie. De illusie is verrukkelijk, en we nemen allemaal altijd de conditionering van deze wereld van illusie in ons op door wat in ons open is… op het moment dat je uitleeft wat je natuur is en leert zien wat conditionering is, alleen daar kun je wijs zijn.”
— Ra Uru Hu
—
De machine
Er is niets mis met de illusie. Het is wat het is.
Het lastige stukje is echter dat we in de film denken dat we er controle over hebben, dat we de film kunnen beïnvloeden en manipuleren en veranderen. Maar die controle hebben we niet.
Daar is het hele Human Design-systeem in feite op gebaseerd: het is een tool die een tipje van de sluier oplicht, zodat we kunnen zien dat het leven slechts een film is en dat het niet gaat om de film te manipuleren, te veranderen of te beïnvloeden, maar om ervan te genieten.
Human Design laat dan ook zien hoe het werkt en wat onze specifieke rol is die we hier komen uitspelen. Het legt uit hoe de machine werkt en hoe wij daar elk op onze unieke manier mechanisch in passen als een klein radartje in een groter geheel.
Het gekke is dat we ons dus tegelijk bewust kunnen zijn van de film en ook in de film spelen. Ons pure bewustzijn is dan ook groter dan dit leven zelf. Maar de meeste mensen gaan slapend door het leven en raken helemaal vast in de conditionering van het leven. Daardoor hebben veel mensen de indruk dat er iets “mis” is met hun leven, of iets “mis” met henzelf, waardoor de zoektocht naar het ontbrekende stukje begint of het helen van wat stuk is van start gaat.
—
Slapend Sacraal
Misschien krijg je hier wel een heuse Matrix-vibe bij en stel je je voor hoe Neo die keuze moest maken tussen de rode en de blauwe pil. En dan blijkt dat men ook niet zo gelukkig wordt van het leven buiten de Matrix. Dus wat te kiezen? Lekker slapend en onwetend door het leven gaan? Of wakker zijn en de illusie zien voor wat ze echt is?
Natuurlijk laat The Matrix gewoon een illusie in een illusie zien. Ook het “ontwaken” buiten The Matrix is weer een verhaaltje over wat zich daarbuiten afspeelt. Een andere illusie waar je dan weer moet gaan vechten voor je vrijheid, je rechtmatige plek, en noem maar op.
Dat is niet wat we bedoelen in Human Design.
In Human Design gaat het dan ook echt om de illusie ten volle te beleven, maar vanuit bewustzijn en niet vanuit conditionering.
Wil je meer weten of wat conditionering nu precies inhoudt, dan kan je een van mijn vorige blogberichten lezen.
—
In kaart gebracht
Je zou kunnen zeggen dat Human Design de Maya in kaart brengt. Je leert hoe je mechanica in elkaar steekt en wat bij jou hoort en wat niet. Je leert daarbij dat je een bepaalde Strategie kan hanteren om correct te opereren als mens in dit leven en je leert ook hoe je beslissingen kan nemen op basis van wat correct voor jou is, via jouw innerlijke Autoriteit.
Verder telt Human Design een oceaan aan verschillende laagjes en details over hoe je verder nog bedraad bent en die informatie kan je helpen om steeds meer je ware natuur te omarmen, zodat je ten volle jouw potentieel kan benutten en uitspelen in deze incarnatie.
Daardoor ben je niet langer in strijd met het leven, want je leeft precies zoals je bent ontworpen om te doen. Sterker nog, als je je design leeft, dan kan je ook echt van het leven genieten.
Maar… er is een maar.
Het klinkt allemaal erg eenvoudig misschien en allicht denk je nu al aan de opdracht die voor je ligt (leren hoe je dat potentieel zo snel mogelijkkan gaan benutten, zodat je een fantastish leven kan hebben), maar het is veel genuanceerder dan dat.
En daarvoor moet ik even verwijzen naar een andere quote van Ra Uru Hu, waar de meeste mensen toch wel een pak meer moeite mee hebben (en waardoor heel wat mensen Human Design laten voor wat het is).
—
Het probleem
“Geen enkele mate van bewustzijn die ik ooit heb gehad, heeft ooit kunnen veranderen wat er feitelijk gebeurt; wat gebeurt, gebeurt. De manier waarop het gebeurt, heb ik niet in de hand. Ik zit in een van die dingen. Ik ben me zeer bewust van wat dit ding is, gescheiden van mijn bewustzijn. Dit is nogal een machine. Maar het is een machine die door al dat gedoe gaat waar deze dingen nu eenmaal doorheen gaan.
Maar als je ze van binnen beoordeelt, zit je opgesloten in je Persoonlijkheid. Als je leven niet goed voor je gaat, is er de veronderstelling dat er iets mis is. Waarom? Dat doe je niet als het een film is. Als het een film is, gaat het alleen om het plot. Oh, ja, dat zou altijd zo moeten gebeuren, nietwaar? En je ziet hoe de mensen daarmee omgaan. Maar als het jou overkomt, is het een probleem.”
— Ra Uru Hu
Zo lang het leven goed voor ons uitpakt hebben we doorgaans geen probleem met het leven. Dan is alles goed. Koek en ei. Makkelijk om van te genieten.
Maar… wat als ons leven niet uitpakt zoals we het willen?
Dan komt die geest weer op de proppen met allerlei verhaaltjes van hoe het leven zou moeten zijn. En dan ga je jezelf daaraan spiegelen. En dan wil je het plot veranderen. Dan wil je een ander leven.
En dan ben je in strijd met het leven.
Dan leef je niet langer meer jouw design.
Dan leef je niet langer meer jouw natuur.
Maar dan zit je in je niet-zelf.
—
Het leven in ons hoofd
Een heel groot gedeelte van wat we leren in Human Design gaat namelijk over aanvaarding. Pure acceptatie. Acceptatie van wat is. In dit moment. Op elk moment.
De geest is namelijk arrogant te geloven dat het wel beter weet. Dat het leven zus of zo zou moeten zijn. Dat als het leven niet loopt zoals verwacht of zoals we het willen, wanneer we het moeilijk krijgen of lijden, dat er dan iets “mis” is dat moet gefikst worden, gerepareerd.
“Zelfs wanneer mensen gelukkig zijn is het een probleem, omdat ze bang zijn dat ze hun geluk zullen verliezen. Het is allemaal een probleem.
— Ra Uru Hu
En het zorgt ervoor dat ze verstrikt raken in al die onzin waar ze altijd doorheen gaan.
‘Oh, ik moet mijn leven beter maken.’
Ja, geweldig leven. Je leeft het gewoon niet.
‘O nee, het is verschrikkelijk. Ik verloor mijn dit en dat, en ik voel me zo slecht.’
Ja, wauw, wat een drama. Ik bedoel, wat te doen?”
En dan vergeten we natuurlijk helemaal dat dit slechts een film is die zich afspeelt op het doek. In de bioscoop ga je toch ook niet proberen die film te veranderen? Je kijkt ‘m gewoon en daar kan je van alles bij voelen en wel of niet akkoord gaan met hoe de acteurs hun rol uitspelen en hoe het plot verloopt, maar dat verandert niets aan de film. Je stapt misschien boos of teleurgesteld de bioscoop uit, maar dat zal de film (het leven dus) een worst wezen.
En zo kunnen we ons hele leven bezig zijn met te proberen de film (ons leven dus) naar onze hand te zetten, niet beseffend dat dat helemaal niet kan. Dan bedenken we allerlei verhaaltjes in ons hoofd om ons ervan te overtuigen dat we enige controle of invloed kunnen uitoefenen. Dat we de film kunnen manipuleren of iets kunnen manifesteren dat alles verandert.
Maar dat is niet het leven leven.
Dat is het leven proberen bedenken en dus beleven vanuit ons hoofd.
Eigenlijk zijn we dan helemaal niet aanwezig in ons eigen leven.
Wat een zonde! Het leven is maar zo kort!
—
Genieten van sterven
“Ik herinner me een man die naar me toe kwam in Taos, New Mexico, die er alles aan deed om me te zien en veel geld betaalde voor mijn privétijd. Hij komt de deur binnen, gaat zitten en zegt met een zeer ernstige stem tegen me: ‘Ik ga dood.’
Ik zei: ‘Ik ook.’
‘Nee,’ zegt hij, ‘ik ga echt dood.’
Ik zei: ‘Ja.’
‘Nee,’ zei hij, ‘ik ben ziek.’
Ik zei: ‘Ja. Wat wil je van me?’
Hij zei: ‘Nou, ik heb gehoord over Human Design. Kun je me genezen?’
Ik zei: ‘Nee, ik kan je niet genezen. Waarom geniet je niet van sterven? Waarom ga je er niet in op? Waarom zie je niet wat er met je gebeurt? Waarom overstijg je dit niet?’Met hem ben ik trouwens niet zo ver gekomen. Hij was klaar om te vertrekken op het moment dat ik hem vertelde dat ik ook stervende was. Hij besefte dat hij geen sympathie zou krijgen. Het was niet alsof ik zou gaan van, ‘Aw, goh.’ Elk uur sterven er 40.000 baby’s. Dat is ‘Aw, goh.’ Een 72-jarige man met kanker, wat kan ik doen?”
— Ra Uru Hu
Daar wringt het schoentje natuurlijk.
Wie wil nu genieten van doodgaan?
Maar wat als dat is wat er gebeurt? Wat helpt het dan om dat te proberen veranderen?
Makkelijk gezegd dan gedaan natuurlijk. Er is ook een bepaald bewustzijn nodig om te kunnen genieten van dat soort dingen, omdat we al snel met de geest gaan oordelen dat dit vreselijk is. We zien niet hoe dit net past in die veel grotere machine, in de evolutie van ons menselijk bestaan. We kunnen het grotere plaatje niet zien en dus lijkt het een grote brok ellende waar we bovendien immens bang voor zijn. We voelen niet dat we controle hebben en doen er dus alles aan om die controle terug te pakken.
En toch… elk mens wordt geboren om weer te sterven. We weten niet wanneer we zullen sterven. We weten niet hoe. We kunnen ons daar enorm druk in maken of doen alsof dat moment er nooit komt. Maar dat spel kunnen we niet winnen. Het is onvermijdelijk. Het maakt deel uit van ons bestaan.
—
Zeuren en klagen
“Dit is iets om te begrijpen over dit hele gedoe. Ik ben het zo zat dat mensen klagen over hun leven. Mijn Facebook-ervaring was op die manier verschrikkelijk. Mensen die klagen over hun leven; give me a break! Het enige vermaak dat je krijgt, ís je leven. Je krijgt geen ander vermaak en toch ben je er al je tijd over aan het zeuren.
Je ziet niets; je schiet er niets mee op. Want het is gewoon wat het is. En iedereen is bezig met repareren. Ze kijken naar hun leven en ze zeggen dat ze dit moeten veranderen en dat moeten veranderen. Hoe krankzinnig!
We zijn geen 7-gecentreerde wezens, maar we leven wel in een 7-gecentreerde wereld vol propaganda. Al die dingen over wat het leven is, wat het hoort te zijn, waarom je hier bent, waarom het belangrijk is. Ze weten het niet. Het zijn gewoon dingen die ze blijven herhalen omdat iemand het eerder heeft gezegd.”
— Ra Uru Hu
Dan kijken we naar het journaal en we krijgen hoofdzakelijk slecht nieuws te zien. Je zou er voor minder over gaan zeuren en klagen. Wat is het leven toch één grote brok ellende! Dat mag toch niet zo zijn? Er moet toch meer zijn in het leven? Waarom voel ik me zo? Waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn?
En zo gaan we obsessief gaan zoeken naar de sleutel die alles tot resolutie brengt, die alles goedmaakt. En mensen gaan daar heel ver in. En andere mensen profiteren ervan dat mensen er heel ver in willen gaan. Er zijn mensen die miljoenen verdienen met die obsessieve zoektocht uitbuiten, want als we zo op zoek gaan naar iets wat niet te vinden is, dan blijven we maar dingen uitproberen, boeken kopen, oplossingen zoeken, therapieën en cursussen volgen, ons suf mediteren en yoga’en, verlicht proberen worden, enz…
Velen van ons verdienen geld door van het niet-zelf van de ander te profiteren.
En je hoeft je daar niet slecht over te voelen. Dat is gewoon wat er gebeurt omdat we met z’n allen nog niet dat grote bewustzijn hebben. Het ligt sowieso buiten onze controle om.
—
Life’s a bitch
“Het gaat er niet om wat het is om een uniek wezen in dit leven te zijn. Het gaat er niet om wat het is om bewust te zijn. Ik sta altijd versteld van de New Age, al deze mensen die verlicht willen zijn, maar verlicht zijn is accepteren: ‘life’s a bitch.’ Het is gewoon zo, en dat weten we allemaal. Er is niets gemakkelijks aan een biovorm zijn in dit bestaan, zelfs als je bevoorrecht bent. Het blijft een biovorm.
Al die grappen die ik maak over verlichting — stupid before, stupid after en ellendig ervoor, ellendig erna — nou, dat is waar. Het is gewoon zoals het is. Het is gewoon niet zo belangrijk. Daar gaat het niet meer om. Het is niet alsof er iets mis is. Als je het weet, weet je het. Het is niet dat er iets mis is. Dit is de film. En je wordt het geboeide publiek dat geniet van het reilen en zeilen van je eigen drama. Ik hou van mijn drama’s; wauw, wat zijn ze goed!”
— Ra Uru Hu
Wat als het leven nu eenmaal zo is?
Er is ellende, er is veel diep lijden, maar er zijn ook hele mooie dingen in het leven.
Dat is de aard van het leven: yin en yang. En zo steek jij ook in elkaar.
Dan moet ik weer denken aan die wip.
Op en neer gaat ie. Telkens weer opnieuw.
In de illusie zijn we een biovorm en daar ontsnappen we niet aan.
De bedoeling van het leven is dan ook om onszelf toe te laten die biovorm dan ook helemaal te zijn. Jouw lichaam helemaal te bewonen. Te ervaren wat het is om mens te zijn. Meer is er niet te doen.
—
Geen keuze
Ik kom weer terug bij een van mijn eerste blogberichten.
We hebben geen controle over het grotere programma dat zich uitspeelt, hoe het leven zich ontvouwt. Er is geen vrije wil, ook al lijkt die er voor de geest wel te zijn.
Denk er eens over na. Telkens wanneer jij denkt dat je een keuze hebt gemaakt heeft jouw lichaam eigenlijk al voor jou gekozen. Heel kort voor je je bewust wordt van de keuze die gemaakt wordt of gemaakt moet worden, is de keuze al voor jou gemaakt. Dat is reeds wetenschappelijk bewezen.
Dus hoeveel invloed en controle heb je dan nog?
Dat is dan ook het lastige aan dit hele verhaal: dat ook het stukje “bewust worden” eigenlijk niet jouw keuze is. Dat is wat zich uitspeelt. Dat is wat gebeurt. En jouw geest bedenkt er dan een verhaaltje bij over hoe jij dat voor jezelf hebt bewerkstelligd. Maar is dat ook echt zo?
Het is boeiend als je in dat konijnenhol duikt.
Maar het kan evengoed beangstigend zijn.
Zo ben ik ook al door momenten heen gegaan waarin ik pure angst ervoer, omdat mijn geest zo in paniek raakte bij het idee dat ik “bestuurd” word i.p.v. zelf aan het stuur sta.
En toch… hoe meer ik mijn Strategie en Autoriteit volg, hoe meer ik experimenteer met Human Design, hoe meer ik moet toegeven dat er iets veel groters aan het werk is dat volledig buiten mijn controle om gebeurt en dat dat geen probleem hoeft te zijn. Er zit een soort diepe, innerlijke rust en een gevoel van enorme vrijheid in dit besef.
En tegelijkertijd besef ik dat ik daar niet voor heb gekozen.
Dat is wat er is gebeurd. Dat is wat er gebeurt. En daarvoor voel ik me heel erg dankbaar 🙏🏻
—
Het leven zoals het is… in de illusie
Eens je dit beseft, dan begrijp je misschien ook hoe boeiend het leven in de illusie wel niet kan zijn. Dan is er ook geen behoefte meer om aan de illusie te proberen ontsnappen (lukt toch niet). Dan voel je de uitnodiging om achterover te leunen in je bioscoopstoel en met veel nieuwsgierigheid naar de film te kijken die zich op het doek afspeelt. Wat een vermaak!
De film loopt dan misschien niet af zoals je had gewild of het plot loopt misschien anders dan je had verwacht, maar maakt dat uit? Het is allemaal perfect zoals het moet zijn. Anders was het niet zo geweest, maar anders.
Wat een rust geeft dat.
Ik hoef enkel mijn leven maar te leven. En dat ontvouwt zich als vanzelf. Ik hoef dat allemaal niet te gaan bedenken en in goede banen gaan leiden.
Dat maakt een diep vertrouwen in mij wakker dat ik niets hoef te fiksen of te veranderen. Ik hoef niet hard te gaan werken om iets te reperaren want het is helemaal niet kapot. En tegelijk zie ik mijzelf in de film van alles doen, maar dat ben “ik” niet, dat is gewoon het leven dat zich door mij heen van nature tot uitdrukking brengt…
“Volg je Strategie en eer je Autoriteit.
— Ra Uru Hu
Leun lekker achterover, ontspan en geniet van de reis.”
—
Vond je dit waardevol?
0 reacties