Afgelopen tijd heb ik je meegenomen op een kritische reis doorheen Human Design, waarbij ik 3-lijn-gewijs zowat aan alle fundamenten heb gerammeld. Mijn intentie was ontdekken of ik nog iets met Human Design kon, nadat ik door recente inzichten stevig begon te twijfelen aan de integriteit van het systeem, of beter: degenen die het systeem via de officiële weg doorgeven.

Het leek of ik wel even helemaal moest uitzoomen, Human Design zelfs afwijzen tot op een bepaald niveau, alvorens ik een nieuw perspectief kon vinden. Het voelde als een proces waarin iets eerst helemaal moet sterven vooraleer er iets nieuws kan geboren worden, anders was ik blijven voortbouwen op datzelfde fundament.

Persoonlijk ben ik ook door een aantal stervensprocessen gegaan, blijkt. Het zijn bijzondere heftige maanden geweest, waarin niet alleen het fundament van het systeem voor mij onderuit werd gehaald, maar ook de vele andere fundamenten in mijn leven die eerder een vernauwend effect hadden op mijn bewustzijn, dan een verruimend effect.

En toen kwam bij mij plots het besef.
Gek hoe dat gaat. Je kan die revelaties niet forceren immers.

64 codons

In elke cel van je lichaam ligt een wonder verborgen: je DNA, de blauwdruk van je mens-zijn. Als een soort heilig schrift bestaat het uit een eindeloze reeks letters — A, T, C en G — die samen alle instructies bevatten voor jouw leven, groei, gezondheid en potentieel. Deze letters vormen codons: groepjes van drie basen die samen een soort biologische “codewoorden” vormen.

Er zijn 64 mogelijke codons. Elk van hen draagt informatie — sommige coderen voor aminozuren (de bouwstenen van eiwitten), andere zijn stoptekens, pauzes, of schakelaars. Sommige worden actief gebruikt in het aanmaken van lichaamseigen stoffen. Andere liggen sluimerend in het DNA, niet actief, niet zichtbaar… maar wel aanwezig.

Nu, de clue van het verhaal is dat alle 64 codons bestaan in jouw DNA. Zelfs als ze op een bepaald moment niet geactiveerd zijn, maken ze deel uit van jouw innerlijke landschap.

En hier wordt het symbolisch zó krachtig, naar mijn gevoel, want precies deze 64 codons liggen aan de basis van de 64 hexagrammen van de I Tjing, die op hun beurt het fundament vormen van zowel Human Design als de Gene Keys.

De piano met 64 toetsen

In Human Design weten we dat we 26 activeringen hebben, 13 aan elke kant van de grafiek, aangegeven in rood of zwart, ook bekend als ons onbewust Design (rood) en onze bewuste Persoonlijkheid (zwart), al voel ik dat die termen en interpretaties misschien niet helemaal kloppen.

Maar kijk, om het voor deze aflevering simpel te houden: 26 activeringen.
Jouw Human Design-grafiek toont dus een selectie van die 64 poorten of Gene Keys of codons uit het DNA. Die selectie brengen thema’s aan in je leven, archetypes waarmee je steeds weer in aanraking komt en die op de voorgrond lijken te staan van je ervaring van het leven.

Denk bijvoorbeeld aan een piano met 64 toetsen (normaal heeft een piano 88 toetsen): je speelt doorheen je leven een bepaald soort muziek waarvan je diezelfde toetsen steeds weer opnieuw indrukt. Maar daarnaast maak je ook gebruik van de overige toetsen, alleen, die selecte groep toetsen ga je veel vaker gebruiken waardoor je enigszins een terugkerende en vaak herkenbare melodie of sfeer neerzet, als is het jouw eigen lied.

Ik ben toevallig pianiste. Als je elke activering een bepaalde toets op de piano zou toewijzen, dan zou ik daar in principe jouw muziek uit kunnen halen.

De overige toetsen

Maar het feit is: het leven is niet alleen het aanraken van die bepaalde toetsen. Als mens bevatten we het volledige spectrum van wat het is om mens te zijn, dus ook alle 64 toetsen van die piano.

Hoe meer ik erover nadenk, en hoe meer ik naar een Human Design-grafiek kijk, hoe meer ik kan zien dat de grafiek niet voorstelt wie wij zijn, maar welke toetsen we gewoon keer op keer weer aanraken en dewelke we geneigd zijn links te laten liggen, maar ook: dewelke we door druk en invloed van buitenaf misschien herhaaldelijk spelen, waardoor we de toetsen die belangrijk voor ons zijn net ongewild negeren.

We lijken een verkeerd beeld te hebben van de grafiek als zijnde:

1. We zijn onze definitie en alles wat niet ingekleurd is, is ons niet-zelf.
   Dit is eigenlijk iets wat al van in het begin erin sluipt bij veel mensen. En het klopt niet. Wat niet is ingekleurd is nog steeds deel van ons wezen, alleen ervaren we daar een veel grotere invloed vanuit de buitenwereld, waardoor we wat van buitenaf ervaren vaak verwarren met wat inherent is aan onszelf. Maar dat wil niet zeggen dat die toetsen jouw niet-zelf voorstellen. Die toetsen zijn nog steeds deel van jouw piano, alleen, ze kunnen erg op de voorgrond komen te staan en op een bepaalde manier worden gespeeld die niet eigen is aan jouw muziekspel.
2. Wat niet ingekleurd is in onze grafiek is niet van ons. Alsof die toetsen niet op onze piano horen. Ook dat klopt niet. Ze horen wel op onze piano, maar ze spelen een rol die anders is dan datgene wat ingekleurd is op onze piano. Ze worden deel van onze melodie, maar op erg bijzondere momenten in de muziek, waardoor we iets leren over onszelf in relatie tot onze meer herkenbare, vaste melodie. Het zijn toetsen die anderen vaak willen dat we indrukken op bepaalde momenten, met een bepaalde hardheid of zachtheid, waardoor het uitdagender is om onze eigen gevoeligheid aan die toetsen te herkennen en ze als dusdanig ook te bespelen.

Wat ingekleurd is in onze Human Design-grafiek is een select aantal toetsen die we al vanaf onze geboorte spelen. Het is lastiger voor anderen om ons daarin te gaan beïnvloeden, daar we ons deze melodie al enigszins eigen hebben gemaakt. Daardoor is het ook moeilijker om van die melodie af te wijken.

De heldenreis doorheen muziek

Ik moet dan denken aan improviseren.
Ik heb in het verleden vaak geïmproviseerd als zangeres en doe ook aan stembeleving met mensen, waarin we het speelveld van klank en stemgeven opgaan.

Wat mij altijd opvalt is dat mensen in het begin heel erg dicht bij wat ze kennen blijven. Ze hebben een bepaalde melodie die hen eigen is en wijken daar moeilijk van af. Ze hebben ook de neiging een bepaalde melodie op een bepaalde manier te zingen: zacht of net hard. Mooi of net iets ruwer of rauwer. Wat het ook is.

Maar als je vraagt dan alle registers open te trekken om eens het volledige spectrum van wat mogelijk is met de stem te gaan ontdekken, dan is daar heel veel voor nodig: een veilige ruimte, durf, moed, doorzettingsvermogen, tijd, geduld, ruimte, etc.

Voor mij voelt dat een beetje zoals omgaan met je eigen Human Design-grafiek. Ra Uru Hu gaf de indruk dat je alleen je definitie in de wereld mag zetten, het liefst zo zuiver mogelijk door je Strategie en Autoriteit te volgen. Men noemt dat “Living Your Design”, trouwens.

De koppige klarinet

Maar wat ik merkte is, na 6 jaar met Human Design te hebben geëxperimenteerd en mijn eigen definitie door en door te kennen, dat de mind daar een loopje mee neemt.

De mind neemt dat letterlijk en gaat dus er alles aan proberen doen om diens interpretatie van die definitie te gaan leven door alle andere mogelijkheden uit te sluiten.

Resultaat?
Na enkele jaren experiment werd mijn beleving van mezelf nog veel compacter dan het ooit is geweest. En dat is wat ik ook zie bij veel mensen om me heen: ze gaan zichzelf als het ware opsluiten in dat design en wijzen alles af wat daar volgens de mind niet in past, vaak ook uit angst om iets te doen wat niet correct is.

Die melodie gaat dood als je dat doet. Je haalt de ziel eruit. En je komt in een soort robotachtige, eindeloze herhaling terecht van hetzelfde. Tegelijk gaat het leven jou het signaal geven dat je niet langer in de grotere symfonie aan het spelen bent, maar eerder disharmonisch gaat klinken. Zoals een hobo of klarinet die geen pauzes meer neemt en zich niet langer opent om te luisteren naar het grotere geheel, maar stug en hard zijn eigen deel van de partituur koppig blijft spelen en herhalen.

Vaak komt dan ook de boodschap aan de buitenwereld: “Dit is mijn design. Je hebt het te nemen of te laten. Ik heb lang genoeg mij aangepast. Dit is mijn melodie. Pas jij je nu maar aan aan mij.”

Dus van het orkest en de dirigent wordt bovendien ook nog eens verwacht de hoboïst of klarinet te volgen in diens koppige stuk. Te nemen of te laten.

Kan je je voorstellen hoe verschrikkelijk dat moet zijn om aan te horen?

De symfonie van het leven

Ik ga ervan uit dat het leven geen vaste symfonie is waarin iedereen een bepaalde partituur volgt, maar dat we de symfonie met zijn allen schrijven terwijl we het al aan het spelen zijn.

Het is een symfonie met modulaties, zoals we dat noemen. Dat betekent dat we soms de toonaard veranderen en als het ware een volgend hoofdstuk in de symfonie binnengaan. Ook het tempo verandert.

Al hebben we onze vaste pianotoetsen binnen het geheel, die we met veel herkenning en vertrouwdheid indrukken, soms door onze linkerhand, soms door onze rechterhand en vaak tegelijk (body en mind), de ware symfonie van ons leven vraagt net om steeds open te blijven om te luisteren naar het grotere geheel, zodat we onze melodie en ons tempo, alsook onze dynamiek daar in kunnen laten meestromen.

Sterker nog, we worden ook gevraagd af te wijken van onze vaste riedeltje. We worden gevraagd bepaalde toetsen in te drukken waarmee we niet zo vertrouwd zijn. Niet omdat de koppige klarinet dat wil, maar omdat de symfonie ons daartoe uitnodigt.

In het begin doen we dat vooral op een manier die nog dicht bij onze oorspronkelijke melodie ligt. We nemen bijvoorbeeld de harmonische tonen die onderdeel zijn van hetzelfde spectrum: de terts, de kwint, het octaaf.

Maar het leven nodigt ons uit om veel meer risico te durven nemen, zodat de symfonie kan groeien en aanzwellen in dynamiek. Hoe meer dynamiek we toelaten, hoe meer we de uitnodiging zullen voelen om meer van onszelf te laten horen, dus niet alleen de veilige opties.

Sommige toetsen zullen een spanningsveld creëren, maar dat maakt het net zo mooi. Dat maakt het boeiend en inspirerend. Dat maakt dat het elk van ons ook raakt. Dat maakt ook dat het écht muziek wordt. Dat maakt dat we ons creatieve potentieel veel meer gaan inzetten.

En ja, soms spelen we dan misschien eens een noot die gevaarlijk lijkt en de hele symfonie uit balans zou kunnen brengen, maar als jij ooit muzikant bent geweest of professionele muzikanten al eens hebt horen praten, dan weet je dat elke “verkeerde” noot recht te trekken is, want muziek is altijd in beweging. Een “verkeerde” noot kan nooit een symfonie stoppen. Een “verkeerde” noot kan wel een bevreemdende ervaring met zich meebrengen, waardoor je iets leert over de aard van de muziek, de timing en wat afgestemd is, of niet.

Maar wie niet durft spelen op het speelveld van de gehele piano, mist net ontzettend veel. En nu komt de clue van mijn verhaal.

Het volledige spectrum van het mens-zijn

Ik geloof niet dat we bedoeld zijn om ons “design te leven” op de manier dat Ra Uru Hu en zovele anderen ons vertellen doorheen hun versie van Human Design. Alhoewel we een soort basismelodie in onszelf en de ander kunnen herkennen, wat we dan allicht kunnen terugbrengen naar wat ingekleurd is in onze grafiek, en wat soms voorspelbaar is door de beïnvloeding en conditionering van onze omgeving en ons verleden, geloof ik niet dat we hier zijn om alleen die melodie te spelen.

Ik geloof net dat we hier zijn om het volledige spectrum van wat het is om mens te zijn te omarmen en te integreren. Dat wil zeggen dat we op termijn leren alle 64 toetsen van de piano van ons wezen in te zetten in onze muziek, als deel van de grotere symfonie, en dat de symfonie pas dan tot zijn volle potentieel komt.

Ja, we starten met een soort baseline, een soort basismelodie, maar als je je beperkt tot die melodie, dan speel je erg beperkt en wordt het uiteindelijk zo’n drammerig liedje zoals van de koppige klarinet, want dan haal je net de ziel uit je muziekspel. Dan slijten die pianotoetsen af tot ze amper nog bespeelbaar zijn, terwijl de overige toetsen onder het stof komen te liggen. Dan gaat je piano zelfs ontstemmen door het stof en slijten je snaren doordat de hamertjes herhaaldelijk op diezelfde snaren blijven rammen.

Ik geloof net dat het de bedoeling is dat we vanuit die basismelodie durven te evolueren. De basismelodie is waar we altijd naar terug kunnen keren als het even te spannend werd, waar we ook een vorm van ontspanning vinden na die tripjes naar het vreemde land van die andere toetsen die soms erg exotisch kunnen klinken en waar we leren hoe we die kunnen inzetten als variatie op onze basismelodie.

Alle grote componisten uit vroegere tijden deden net dat: Bach, Mozart, Beethoven, Brahms, Debussy, etc. Ze beginnen allemaal met een soort basismelodie en gaan er dan mee spelen, de een al gewaagder dan de ander. Soms is er minder variatie in melodie, maar des te meer variatie in dynamiek, of tempo, of emotie. De mogelijkheden zijn eindeloos.

Ook in ons leven zijn de mogelijkheden eindeloos, want de 64 hexagrammen uit de I Tjing zijn gelaagd met 6 lijnen, 6 kleuren, 6 tonen en 5 basen elk. En dan komen de archetypes van de planeten ook nog even lekker meespelen. Tel maar uit: 64 x 6 x 6 x 6 x 5 variaties en versieringen mogelijk + een hele resem planeten-archetypes per variatie of versiering. (Een versiering is een speelse toevoeging aan een basismelodie of noot binnen een melodie.)

We zijn hier om het volledige spectrum van het mens-zijn te omarmen en te integreren. En dat doen we niet alleen door onze definitie in de wereld te zetten, maar ook door alles wat open is in ons design. Maar voor alles is een proces, een timing en een soort afgestemdheid. En dat ontdek je pas als je er durft mee te spelen zoals het leven je daartoe telkens blijft uitnodigen.

Het ergste wat je kan doen is jezelf beperken tot jouw interpretatie van je definitie, alsof al de rest dan niet-zelf is, en alles wat je niet aan mogelijkheden hebt bedacht binnen je definitie, niet van toepassing is.

Daarom is het zo belangrijk om het leven niet vanuit de verhalen van onze mind te leven, maar een observerende en contemplatieve houding aan te nemen, waarbij je bij elke fixatie van de mind weer zachtjes probeert los te laten. Die koppige klarinet in onszelf leren wat diens plek is, zodat het weer kan verzachten en opgaan in de gehele symfonie, waardoor de klarinet net door dat geheel vanzelf weer in beweging wordt gebracht.

Wat niet geactiveerd is, is niet afwezig

Dus net als DNA, waarvan we zogezegd grotendeels “junk DNA” hebben, geldt:

Wat niet geactiveerd is, is niet afwezig.
Het ligt te wachten op jouw aandacht, jouw contemplatie, jouw bewuste aanraking.

In Human Design zie je deze codons als poorten in de grafiek — sommigen zijn “ingekleurd”, anderen open. In de Gene Keys worden ze benaderd als innerlijke archetypen: kwaliteiten die je kunt belichamen op verschillende frequenties — van Schaduw tot Gave tot Siddhi.

Richard Rudd zegt:

“You are the whole wheel. Even if your profile shows only a few Gene Keys, the rest are alive within you. You can contemplate them all. You are allowed to.”

En dat opent een diepere waarheid:
Door je bewustzijn te verruimen, je schaduwstukken aan te kijken en lief te hebben wat nog ongezien was, kun je steeds meer van je innerlijke genetische potentieel tot leven brengen. Misschien niet door de code letterlijk te veranderen, maar door de frequentie waarop ze resoneert te verhogen.

Dat is geen prestatie. Dat is een proces van overgave.
En in dat proces begint iets bijzonders: Je lichaam, je geest, je bewustzijn en zelfs je cellen beginnen samen te zingen — als een orkest waarin alle 64 tonen zachtjes ontwaken, of alsof je handen stilletjes alle 64 toetsen vinden en ze steeds meer meenemen in de symfonie.

… omdat je steeds vollediger aanwezig wordt in wie je werkelijk bent: het volledige spectrum van wat het is om mens te zijn.

In de I Tjing wisten ze dit al. De 64 hexagrammen zijn net een totaalbeeld van de menselijke ervaring en alles wat je binnen die ervaring tegenkomt. Dus waarom zou de Human Design-grafiek dat niet zijn?

En dat verandert voor mij althans alles.
Ik bekijk alles wat Ra Uru Hu heeft gezegd nu met totaal andere ogen.

Het “nieuwe” Human Design (of zoals het oorspronkelijk was bedoeld)

Je hebt alle poorten, lijnen, kleuren, tonen en basen.
En je bent bedoeld om die allemaal te ervaren en te integreren als deel van het mens-zijn. Ze zijn aanwezig in je cellen; ze zijn deel van het spectrum van ons bestaan als mens.

Maar als mens kan je je natuurlijk onmogelijk van al die elementen tegelijk bewust worden. Daarom krijgen we ze eerder in een soort magische sequentie te zien. En het leven nodigt ons ertoe uit door ze steeds weer in ons bewustzijn te brengen.

Het maakt niet uit of je iets gedefinieerd of ongedefinieerd hebt. Dat maakt geen verschil voor de missie. Dat maakt enkel een verschil in hoe je je allicht tot die elementen verhoudt en hoe ze in je bewustzijn worden gebracht, meer niet.

Alle 64 thema’s en archetypes zijn van belang. Geen een is belangrijker dan het ander. Dewelke ook in je bewustzijn zijn gebracht, zullen ook een effect hebben op degene die onder de oppervlakte van je bewustzijn werkzaam zijn. Ze zijn allemaal met elkaar verbonden en bevinden zich in elke cel van je lichaam.

Jouw grafiek is slechts een beginpunt, een speelveld aan mogelijkheden met een basismelodie om mee te starten. Maar het is niet de eindmelodie. Het is letterlijk het openingsakkoord. En door die vertrouwdheid kan je er ook makkelijker naar terug. En kan je er soms ook moeilijker van afwijken. De valkuil van de koppige klarinet loert steeds om de hoek.

Het maakt dan ook niet per se uit welke Human Design-grafiek je aanneemt als de jouwe. De meeste mensen hebben om te beginnen al geen zekerheid over hun exacte geboortetijd. Eender welke grafiek je voor je hebt zal bepaalde wijsheid brengen waar jij iets mee kan, als je er maar op de juiste manier naar kijkt: niet als in de definitie die je bent, maar als een van de vele mogelijke configuraties van de 64 thema’s, waardoor je in een bepaalde melodie terecht komt, van waaruit je kan groeien.

Zelfs als je de “verkeerde” grafiek voor je hebt, gaat het leven jou nog steeds uitnodigen en bepaalde thema’s in je bewustzijn brengen die belangrijk zijn voor jou om naar te kijken. In elk hexagram ligt een Schaduw om aan te kijken, een Gave om te ontdekken en een hoogste expressie mogelijk, als integratie van de Schaduw- en Gave-zijde van dit bepaalde levensthema. Je kan dus niets verkeerds doen of een “verkeerde” chart voor je hebben.

Het experiment dat nooit genoemd wordt

Indien je een 3-lijn in het profiel van je chart hebt, dan is dat niet “wie je bent”, maar een uitnodiging tot het ontdekken wat het archetype van de 3-lijn jou kan leren over wat je nog niet in jezelf hebt durven aankijken, waardoor je ook het gave-potentieel nog niet helemaal benut.

Hetzelfde als je een Projector-grafiek voor je hebt liggen: het nodigt uit om te kijken naar het archetype van de Projector en wat je van dat archetype kan leren over jezelf. Niet om jezelf te definiëren, maar om te kijken waar beweging en groei nodig is. Niet omdat er iets “ontbreekt” aan wie je bent, maar omdat je delen van jezelf nog niet hebt ontdekt of omarmd.

Het ergste wat je volgens mij kan doen is jezelf definiëren aan de hand van een Human Design-grafiek. Dan ga je jezelf enorm beperken. Althans, dat is mijn ervaring. Maar dat is spijtig genoeg wel wat ik uit de boodschap van Ra Uru Hu haal, en zowat iedereen die daarna is gevolgd.

Het heeft me 6 jaar gekost om dit nu te kunnen begrijpen en het systeem eindelijk te kunnen openbreken naar iets wat wél voor me kan werken op een manier waarop ik mezelf niet vastzet, zoals ik afgelopen jaren wel heb gedaan, omdat ik toen niet beter wist, dat bewustzijn nog niet had. Nu heb ik dat wel. En dus kan ik ook niet terug naar voorheen.

Het moment dat je jezelf identificeert met je grafiek is het moment waarop je op weg bent naar het worden van een koppige klarinet binnen het orkest en de grotere symfonie van het leven. Dan snijd je als het ware je eigen levensader door en bloed je langzaam dood, tot je geen adem meer hebt om nog een noot te spelen. De levenskracht vloeit uit je lichaam, waardoor je blazen moeilijker en moeilijker wordt, je spanning op je riet verliest en uiteindelijk de kwaliteit van de klank ook doodgaat.

Dat is niet-zelf voor mij. Niet-zelf is de mind die zich fixeert op slechts één mogelijkheid, één verhaal, één definitie. Het is normaal dat iedereen bepaalde thema’s en uitdrukkingen heeft die meer op de voorgrond staan dan andere, maar dat wil niet zeggen dat je alleen dát bent of behoort te zijn!

We zijn niet alleen een druppel in de oceaan; we zijn ook de hele oceaan, zei Rumi.
Als mens kunnen we niet alles uitdrukken in één mensenleven, maar we zijn wel de uitdrukking van dat alles.

En voor dat “alles” nodigt het leven ons uit op een manier die we zelf niet kunnen bedenken en die zich ook niet beperkt tot alleen de definitie van onze grafiek. De symfonie wordt geschreven op het moment dat we ‘m spelen. Door te spelen en tegelijk onszelf te openen om écht te luisteren, ontdekken we onze plaats binnen de grotere symfonie en welke toetsen gespeeld kunnen worden op welke manier: alle 64!

“De nieuwe mens”

De profetie van het menselijk bestaan gaat niet over 2027 en Raves die geboren zullen worden, maar over het ontwaken van “de nieuwe mens.” De profetie gaat over wat in elke religie aan bod komt en in elke oude traditie of lering, namelijk dat als we het gehele spectrum van wat het is om mens te zijn durven omarmen en die delen die we van onszelf hebben afgesplitst opnieuw integreren, we in staat zijn tot een soort vervolmaking, een soort ultieme afstemming. Dit staat symbool voor het ontluiken van het gehele DNA. Dan ervaren we werkelijk wat het is om geschapen te zijn naar Gods evenbeeld.

De bedoeling is ook niet om te ascenderen of op te stijgen, maar net om alle mogelijke frequenties te gronden, in de aarde te brengen, de ultieme samensmelting van yang en yin, van energie en vorm. En dat doen we door volledig te incarneren en het hele spectrum aan mogelijkheden in het mens-zijn te integreren.

Maar zoals met alles zijn er twee kanten aan het verhaal: hoe meer de mens zich ontdoet van diens (illusionaire) ketenen, hoe scherper ook het schaduwveld wordt. Hoe meer we in het licht gaan staan, hoe meer we geconfronteerd worden met onze schaduw. Daarom is de beweging naar het licht zonder je schaduw mee te nemen, geen beweging naar het licht, maar gewoon nog meer schaduwgedrag. Want dan zie je een heel groot deel van jezelf niet.

Net zoals, als je alleen je definitie bent en al de rest afwijst, je een heel groot deel van wie je bent afwijst.

En het is in dat schaduwveld, in datgene wat je afwijst, dat de sleutel ligt. Niet in het licht en het comfort van je mind, niet in alleen je definitie. De schaduw is alles van onszelf dat we niet willen aankijken en wat niet geïntegreerd is: delen van dat spectrum van het mens-zijn dat we dus nog niet kunnen ontluiken, waardoor schijnbaar delen van ons DNA nergens toe dienen.

En die reis is niet individueel. Het is een collectieve reis die we elk individueel aangaan. Zolang er een mens op aarde is die zijn/haar schaduw niet heeft aangekeken, blijven we allemaal een schaduwaspect vasthouden dat nog niet geïntegreerd is.
We zitten er allemaal samen in. Dat is het slechte nieuws, maar meteen ook het goede nieuws: het betekent dat we het niet alleen hoeven te doen, maar ook dat alles wat jij durft aan te kijken en te integreren, ook meteen een effect zal hebben op het grotere geheel — dat meer mensen het zullen aandurven hetzelfde te doen, waardoor de collectieve frequentie verhoogt, wat nog meer uitnodigt tot durven aankijken. En ga zo maar door…

Althans, na 6 jaar in mijn experiment ben ik klaar met Ra’s versie van Human Design en voel ik dat deze kijk veel meer resoneert met waar ik nu sta in het leven, met de frequentie die ik nu heb. En dat is ook wat ik voortaan wil gaan uitdragen…