Gisteren stond ik op het punt om de handdoek in de ring te gooien.
De tweede keer dat ik op dat punt heb gestaan. De laatste keer was ergens eind 2020.
En dan bedoel ik: besluiten dat Human Design onzin is en ik mezelf en anderen voor de gek aan het houden ben.

Deze keer was het nog intenser en heftiger dan vierenhalf jaar geleden.
Toen was ik gewoon geschokt door het lezen van Steve Rhodes “The Prophecy of Ra Uru Hu.” Je weet wel, dat boek dat het hele verhaal van “The Encounter” doet, de ontmoeting met De Stem, en dan die voorspelling over 2027, de komst van de Raves, het einde van de menselijke evolutie in huidige vorm en de geboorte van “The Child.”

Iets waarvan ik dacht dat het een legitiem systeem was om mensen te helpen zichzelf lief te hebben, veranderde opeens in een science-fiction horrorverhaal. En ik kreeg slechts twee kanten te horen van mensen met wie ik mijn twijfels deelde: ofwel vonden ze dat ik gewoon moest vasthouden aan Human Design en mijn ogen sluiten voor het verhaal van Ra, alsof het niet bestond en het niets met Human Design te maken had. Ofwel kwam ik mensen tegen die me een beetje lacherig antwoordden: “Ik zei het je toch dat het onzin was? Laat het los en ga gewoon je leven leven.”

Maar iemand gaf me toen een ander perspectief: dat van Zeno Dickson en Chaitanyo Taschler, aka “Zen Human Design.” En omdat ik niet klaar was om Human Design los te laten besloot ik om me in Zen Human Design te verdiepen en hun kijk op het systeem was verfrissend en hoopgevend. Een jaar later en veel teleurstelling rijker — want ja, zo gaat dat als je de antwoorden steeds buiten jezelf blijft zoeken — landde ik dan toch in een Living Your Design (de tweede keer) en werd ik weer helemaal in die “Jovian Human Design” gezogen, met daarna de gekende route: Rave ABCs, Rave Cartography, Living Your Design Guide en Professional Analyst Training, waarmee ik vandaag officieel stop (want het is de laatste les van het 4de semester en ik schrijf me niet meer in voor semester 5 en 6).

Ik weet niet hoe het kwam, maar afgelopen week heeft iets me getriggerd waardoor ik weer helemaal op dat punt ben geland, maar allicht op een diepere laag met een sterk gevoel van: hier klopt iets niet.

De essentie van Human Design

Als je mijn laatste podcast-afleveringen hebt gevolgd, dan weet je dat ik al langer met dat knagende gevoel zat dat er iets niet klopte. Dat komt mede door mijn ervaring met het officiële onderwijs, met name de analistenopleiding, waarvoor ik duizenden dollars heb betaald, om dan te merken dat ik na zes jaar intensieve studie, intensief experiment en tot quasi op de bodem van het Human Design Systeem te zijn aanbeland (ik heb alleen Base Theory nog niet echt onderzocht), met zijwegen via Rave Cosmology en Family Practice, ik nog steeds de essentie en het werkbare van het systeem niet kan beetpakken. Menige mensen hebben een gelijkaardige ervaring en zijn ook om die reden uit de opleiding gestapt. Menige mensen gaan ook om die reden hun mosterd elders halen in de hoop het alsnog daar te vinden.

Hoe kan het dat een systeem met dat soort gelaagdheid aan details niemand echt in staat lijkt te stellen om er echt een verschil mee te kunnen maken in de wereld? Doorheen de studie vergaren we bakken vol kennis en interpretatie van wat het kan zijn, maar hoe dieper je duikt, hoe minder er nog een link is met het dagdagelijkse leven en het léven van dat leven. Tot het punt dat zelfs vroege studenten van Ra Uru Hu hebben moeten besluiten dat ze het systeem loslaten en alleen nog met Strategie en Autoriteit kunnen werken — Mary Ann Winiger is daar een voorbeeld van.

Anderen lijken gewoon Ra Uru Hu na te praten en verkopen dan ook zo het systeem door aan anderen. Papegaaien van Ra, lijkt het wel.
Of ze geven er hun eigen draai aan en verkopen het dan zo. Tot grote ergernis van de Ra-fanaten.

Het lijkt of het alleen daar nog rond draait: het systeem omzetten in een product om te kunnen verkopen, terwijl niemand nog geïnteresseerd lijkt te zijn in het effectief érváren van wat Human Design nu eigenlijk naar verwijst. Ik zie veel mensen heel veel pogingen ondernemen, maar vroeg of laat lijkt het ergens vast te lopen. En dan? Wat nu? Uiteindelijk vervallen ook die mensen dan steeds meer in gewoon herhalen wat door iedereen al gezegd wordt, maar zonder echte beleving daarvan in het dagelijkse leven… tenzij hier en daar wat aan de oppervlakte.

Zo ook mijn ervaring.
Met de Gene Keys kan ik moeiteloos diep duiken en dit perfect koppelen aan het dagdagelijkse leven. Of beter: het dagdagelijkse leven brengt mij de Gene Keys. Ik hoef daar geen moeite voor te doen. Het gebeurt gewoon. Elk levensthema dat opkomt in mijn dagdagelijkse ervaring roept een Gene Key op om te contempleren en geeft op diens beurt inzicht en verrijking aan mijn ervaring van het leven zelf. Het een staat niet los van het andere.

En alhoewel ik heel veel van de Gene Keys-aanpak heb geïntegreerd in mijn Human Design-experiment, lijkt het voor Human Design niet zo te werken. In plaats daarvan merk ik dat die verbinding met het leven en met mensen wegvalt en vervangen wordt door analyse en bewijsvoering, door oordeel en gedragingen waar ik de kriebels van krijg. Niet alleen door anderen, maar ook als ik mezelf bezig zie.

Daardoor heb je de afgelopen episodes mogen aanhoren hoe ik op zoek ging naar de essentie van Human Design en dat onder woorden probeerde te brengen. Je hebt mogen aanschouwen hoe ik trachtte het systeem uit zijn statische roest te halen en weer in beweging te brengen door het spectrum van bewustzijn. Je hebt me horen zingen om de ziel terug in Human Design te kunnen brengen en de verbinding met Spirit te herstellen.

Maar helaas… wat eerst hele integere intenties bleken met een ietwat idealistische en naïeve inslag, werd afgelopen week abrupt van tafel geveegd toen ik opeens een soort openbaring kreeg waar ik niet op zat te wachten. Grappig hoe dat gaat…

Anti-climax

Ik zag het helemaal zitten. Ik zou gewoon Ra Uru Hu uit de vergelijking halen en terugkeren naar de oorspronkelijke Openbaring, net zoals Zeno deed in de laatste jaren voor ze te ziek werd om nog te kunnen lesgeven. Zij deed al het basiswerk al. Ik hoefde alleen haar werk te onderzoeken, Ra’s werk te onderzoeken, de vergelijking te maken, mijn research te doen naar de oorspronkelijke modaliteiten die de synthese maken, en dan zouden de puzzelstukjes wel op z’n plek vallen op een of andere manier.

De afgelopen episodes waren dan ook mijn eerste poging om die weg te volgen en jou daarin een beetje mee te nemen. Ik kreeg dan ook heel veel positieve reacties en dat moedigde mij aan door te zetten.

Maar toen gebeurde het. Ik had alle nieuwsbrieven van Zeno en Chaitanyo doorgenomen, meer dan 30 seizoenen lang, en had die dikke PDF van Jan van den Berg over Ra’s levensverhaal en al zijn publicaties en lessen doorworsteld. Zo kon ik een goed beeld schetsen van hoe Ra’s persoonlijke verhaal vermengd raakte in het systeem, om een beter onderscheid te kunnen maken tussen de twee.

Ik was al op dat punt gekomen dat ik bijna kon besluiten dat Ra gewoon de synthese had “gepikt” uit het werk van andere mensen die hij had ontmoet en zijn kans zag om zichzelf her uit te vinden en stevig geld te gaan verdienen. Dus ik moest alleen nog maar even “bewijzen” dat de synthese gelegd kon worden zonder een tussenkomst van een mystieke ervaring, zoals die met “De Stem.” Wie weet zou ik Ra zelfs kunnen ontmaskeren en dan konden we met z’n allen gewoon Human Design gaan beoefenen zoals het écht bedoeld was, in al zijn puurheid, zonder al dat gedoe van Ra erbij. Dan zouden Jovian en de IHDS geen poot meer hebben om op te staan en zich gewonnen moeten geven: Human Design is voor en van het volk, verdorie, dus stop met jullie onnozel elite-gedrag! Power to the people!

De volgende stap was om in de introductie van Hua-Ching Ni’s boek “I Ching: The Book of Changes and the Unchanging Truth” te duiken, wat Zeno aanbeval als een goede eerste stap om te leren hoe Ra Uru Hu tot de synthese van de I Tjing is gekomen in het Human Design Systeem.

Maar hoe meer ik las over de betekenis van de yin- en yanglijnen, hoe ze zich tot elkaar verhouden en sequenties vormen en uiteindelijk het hexagramwiel is ontstaan, dat dus exact het wiel is dat Ra ook gebruikte voor de synthese van de Rave Mandala — ik sprong een gat in de lucht toen ik die afbeelding van het wiel in Hua-Ching Ni’s boek ontdekte; wat een bevestiging! — kwam ik op een hoofdstuk over de vijf Chinese elementen en hun verhouding tot de seizoenen en de Chinese astrologie.

Ik kreeg een soort schok. Huh? Wat gebeurt er? Wat is dit?
Ik merkte opeens op dat, ondanks dat Ra de volgorde van de hexagrammen in het wiel exact had overgenomen van de oude Fu Shi-traditie uit de I Tjing, hij om een of andere bizarre reden had gekozen om hexagram 1 te beginnen op 3° 15’ Schorpioen, zodat het nulpunt van Ram (de lente-equinox en het begin van het astrologische zonnejaar) zou samenvallen met poort 25 in lijn 2.

En toen stortte het allemaal als een kaartenhuisje in elkaar.

It made no sense.
Ik las over de betekenis van trigrammen en hexagrammen die het begin zouden markeren van belangrijke punten in de astrologische kalender, weliswaar in Chinese astrologie, dus gebaseerd op maancycli eerder dan op de equinoxen en zonnewendes in de Westerse astrologie, maar hun kijk op de seizoenen komt wel overeen met de kijk op de seizoenen in zowat het hele noordelijke halfrond: winter, lente, zomer en herfst, mooi ingedeeld in vier gelijke delen verdeeld over een zonnejaar, met het verschil dat de Chinese I Tjing-traditie werkt met de 13 manen in een jaar om de exacte data te bepalen van het begin van die seizoenen, i.p.v. de Westers-Tropische zonnegraden.

Nergens kon ik een link vinden tussen de plaatsing van die hexagrammen volgens de seizoen-ankerpunten vanuit de I Tjing en Ra’s beslissing om het hexagramwiel op een specifieke manier in de Westerse zodiac te plaatsen. Althans… die link heb ik nog niet gevonden (misschien bestaat die wel, maar ik ben geen I Tjing-scolar, dus mijn research en kennis reikt momenteel niet zo ver).

Anyhow… het is niet zo belangrijk, die details, maar wel wat het met mij deed. Die schok. Die zinsbegoocheling alweer. Mijn mind die dacht een solide plan te hebben om dat dan als een kaartenhuisje in elkaar te zien storten. Dat deed echt iets met me. Ik merkte meteen mijn gehechtheid op aan dat plan in mijn hoofd, wat natuurlijk zorgde voor alweer zo’n ego-dood en Dark Night of the Soul-achtige ervaring die dagen aanhield en me op hele vreemde plekken bracht in en buiten mezelf.

Shattering

Gelukkig heb ik nu al meerdere van die “shatterings” ervaren, zoals ze soms worden genoemd, waardoor ik niet zo snel meer in paniek raakte. Ik moest er veelal om lachen en tegelijkertijd kreeg ik wel die gedachte, soms, dat ik misschien wel gek aan het worden was of dicht bij een psychose aan zat. Maar ik voelde me fysiek gek genoeg kalm. Er was nog steeds een soort vertrouwen in mij aanwezig dat dit zo behoorde te gebeuren en mijn mind dus gewoon geduld moest oefenen om te kijken waar het mij zou brengen.

Voorzichtig deelde ik mijn bevindingen met enkele mensen van wie ik ergens wel wist dat ze het zouden kunnen dragen. Mensen die hun werken met Human Design los, licht en onthecht genoeg kunnen houden om er ook de humor van in te zien, maar die me wel enigszins zouden kunnen laten klankborden en misschien zelf ook wat perspectief konden brengen. Voor mij maakt dat écht een enorm verschil, want het is zo dat ik vaak — in community, in gemeenschap dus — tot inzicht kom door te kunnen uitspreken wat er in mij leeft vanbinnen.

Voorzichtig durfde ik het uit te spreken: “Ik twijfel nu toch heel sterk aan de legitimiteit van Human Design. Iets in mij wil onderzoeken of ik er überhaupt nog wel iets mee kan.” Ik voelde een soort vuur in mij wakker worden die me vertelde hoe belangrijk het was om met Human Design te kunnen werken vanuit integriteit en als ik die integriteit niet zou kunnen bieden, dan zou ik besluiten om Human Design los te laten. Dan ben ik het ontgroeid en heeft het allicht zijn nut gehad.

Maar dat, an sich, was ook een bizarre gewaarwording, om dat stuk in mezelf te aanschouwen en uit te spreken, want ik heb net 6 jaar van mijn leven fulltime aan Human Design-studie en -experiment gespendeerd, inclusief duizenden en duizenden dollars aan investeringen en het opbouwen van een soort identiteit dat verweven is met die beoefening. Ik had bovendien net bijna 2000 dollar betaald om deel te nemen aan Leela en Dharmens “Radical Transformation” workshop en was nog altijd in de leer bij mijn mentors John en Amy. Ik voelde me een halve “verrader”, haha, alsof ik opeens aan de Dark Side stond i.p.v. aan de kant van de Jedi’s (of is het omgekeerd? Die vraag ging écht door mijn hoofd).

En toch voelde het heel correct wat ik aan het doen was.

De Human Design “Dark Web”

Ik gaf gehoor aan dat deel van mezelf en ging op onderzoek uit met een scherp skepticisme dat ik van mezelf nog niet vaak heb ervaren. Het me openstellen voor andere mogelijkheden dan het “Human Design is legit”-verhaal en kwam op heel obscure plaatsen op het internet terecht, waaronder ook in hoeken van YouTube die, als YouTube ingedeeld zou worden in een Light en een Dark Web, ik allicht dat verborgen duister had gevonden.

Ik begon steeds meer te zien hoe problematisch het is hoe Human Design tegenwoordig wordt doorgegeven, zowel door de “pop”-HD-community, waar mensen vooral op zoek zijn naar manieren om in enkele maanden 6-cijferige inkomsten te vergaren, als via de officiëlere en bronmateriaal-manieren van doorgeven, alsof ook daar een strijd aan de gang is tussen Goed en Kwaad (maar onmogelijk om te weten wie wie is, lijkt mij).

Ik liet dat allemaal links liggen en ging op zoek naar de kritische stemmen. En ik vond er best wel wat. Er was een meisje in het bijzonder die me in het oog sprong en voor mij dé vinger op de pijnlijke plek legde, wat ik nog door niet veel mensen zo helder heb horen uitspreken, en dan met name in een van haar video’s van afgelopen jaar.

Haar naam, Grace, raakte me, omdat ik recentelijk Gene Key 22 heb gecontempleerd die gaat over Grace, Genade. Terwijl ik luisterde voelde ik haar pijn en herkende ik mijn eigen pijn in haar verhaal. Ze haalde een heleboel elementen aan die me al jaren dwars zitten in relatie tot Human Design en hoe mensen het systeem gebruiken om bepaald gedrag goed te praten. Misbruikgedrag. Abuse.

Ik wist het al voor ik haar video bekeek. Voor mij is dit een waarheid. Ik schreef een reactie onder haar video. Daar sta ik nog steeds 100% achter. Ik ben bereid Human Design los te laten indien ik niet een manier vind om met Human Design te werken dat vanuit integriteit komt, dat constructief is, dat gestoeld is op iets écht en niet gewoon het napraten van wat Ra beweerde, puur op interpretatie zonder echt geleefde ervaring.

Mede dankzij Grace’s video heb ik een hele lijst aan kritische vragen kunnen noteren over waarom Human Design niet lijkt te werken voor mij. Kritische vragen die ik graag wil onderzoeken via deze podcast, met het risico dat er een moment komt waarop ik misschien zal moeten besluiten: dit is het niet. Ik kan niet langer met Human Design werken omdat het niet meer kloppend is met mijn waarden en normen. Omdat het niet integer aanvoelt. En omdat ik dat bewustzijn heb, heb ik ook geen andere keuze meer. Want ik zou nooit iets kunnen doorgeven waarvan ik me bewust ben dat het niet vanuit integriteit komt.

Ik maakte die belofte aan mezelf en dat heeft geleid tot wat je nu aan het beluisteren bent. Ik neem je graag mee op reis. Op reis door dit bijzondere systeem gelinkt aan bijzondere mensen en met een missie om te ontdekken of ik er überhaupt nog iets mee kan. En als dat zo is: wat kan ik er dan mee? En hoe dient dat ook jouw leven? Hoe dient dat ons allemaal? En als ik er niets mee kan, dan is dit een langzaam sterven van een bijzonder hoofdstuk uit mijn leven, een sterven dat leidt tot allicht de geboorte van iets nieuws, een nieuw hoofdstuk, wat dat ook moge zijn…

Het verhaal van Ra Uru Hu

Je luistert dus naar deel 1 van het vervolg van deze podcast, die ik niet langer Human Design Projector Therapie noem, maar gewoon Human Design Therapie, want ik identificeer me niet langer met de term “Projector”. Daarover later meer, in een andere aflevering.

Maar in dit eerste deel wil ik met het verhaal van Ra Uru Hu beginnen. Mijn perspectief echter op wat ik heb geleerd over Ra en zijn bijzondere mensenreis die begon op 9 april 1948, om 5 minuten na middernacht in de Canadese stad Montréal.

Nee, ik ga niet zijn hele verhaal doen, want dat kan je lezen in de dikke PDF van Jan van den Berg die je tegenwoordig in elke Human Design-Facebookgroep vindt (of als je even googelt), maar ik wil je vertellen wat mij is opgevallen en hoe ik Ra’s verhaal aan elkaar heb geregen tot iets wat voor mij betekenis heeft. Dus pak me niet op mijn verhaal, want het is puur mijn verhaal. (Niet per se wat echt is gebeurd of wie Ra echt was, dus.)

Mijn verhaal gaat over waarom de Ontmoeting met De Stem echt gebeurd kan zijn en hoe ik Ra daardoor in zijn menselijkheid kan zien, maar tegelijk ook een openheid wil creëren naar de legitimiteit van Human Design als systeem, maar met de kanttekening dat dat systeem misschien niet het systeem is dat we vandaag de dag kennen. Later wil ik met je delen wat ik nog met het systeem kan (of niet), in andere afleveringen, maar voor deze aflevering wil ik me beperken tot de Openbaring, of de Ontmoeting met De Stem.

Richard Rudd, van de Gene Keys, heeft ook een mystieke ervaring gehad. Bij hem duurde die ervaring drie dagen en drie nachten. Bij Ra Uru Hu acht dagen en acht nachten. Beiden hadden geen behoefte aan eten, drinken en slapen. Beiden ervoeren een soort andere staat van zijn, die Richard Rudd extatisch noemde, maar voor Ra was het eerder een pijnlijke horrorervaring waar hij geen controle over had.

Intussen is bekend dat nog een andere man diezelfde Ontmoeting heeft gehad, ook op 3 januari 1987, maar niet op Ibiza, maar op het eiland op zo’n 13 km verder, Formentera. Echter, deze persoon, een bekende astroloog met de naam Frederick “Rico” Baker, vond de ervaring zo ongewenst dat hij vroeg om te stoppen, waarna de ervaring gewoon stopte. Hij kreeg slechts een gedeelte van de Openbaring door. Ra, daarentegen, kreeg de gehele Openbaring van Design.

Kanttekening: dit verhaal wordt verteld door Tom Pfeiffer, een van Ra’s eerste-generatie studenten. Ik heb het nog niet kunnen verifiëren; ik wacht op antwoord van Rico Baker, als hij bereid is om mijn e-mail hierover te beantwoorden, echter.

Epiphany

Maar de reden waarom ik Richard Rudd aanhaal is omdat Richard het in zijn Gene Keys-lering vaak heeft over “Epiphany” en wat dat precies is. We ervaren het allemaal wel eens, dat bepaalde dingen zodanig “klikken” dat je opeens een soort diep aha!-moment krijgt, een moment van grote helderheid dat een gewoonlijk inzicht overstijgt, alsof het van een plek komt dat veel verder reikt dan puur jouw mentale veld.

Enkele weken geleden heb ik mezelf ook in een soort ervaring bevonden die dagenlang aanhield en die ik niet anders kan omschrijven als een soort van pure “bliss”, een soort extase waarin alles mogelijk leek, vooral als het ging om een dieper begrip van hoe dingen in het leven werken, en een sterk gevoel van verbinding met iets veel groters dan mezelf, dat erg mystiek aanvoelde.

Door die ervaring, die ik nog nooit eerder zo sterk heb gehad in mijn leven, kan ik de link wel ergens leggen met de ervaringen die Richard Rudd en Ra Uru Hu beschreven.

Wat ook zo bijzonder was aan die ervaring is dat ik kon zien hoe alles wat ik ook heb bestudeerd en ervaren leidde tot een dieper begrip dat ik nu kon ervaren. Het gaf me een geruststellend gevoel dat ik nooit iets “zomaar” doe. Dat alles wel degelijk een bedoeling heeft, al weet ik niet wat die bedoeling is.

Op die momenten van Openbaring klikt er zodanig veel in elkaar dat je echt zo’n soort mystieke ervaring kan hebben, maar waarin je eigenlijk totaal niet meer weet hoe je weet wat je weet. En dat brengt me ook terug bij Ra Uru Hu en Richard Rudd, als in: Richard Rudd heeft jarenlang gereisd en vele modaliteiten en leringen bestudeerd en beoefend. Hij ging o.a. in de leer bij diezelfde Hua-Ching Ni, wiens boek over de I Tjing ik aan het lezen ben (en ik had dat boek voordat ik wist dat dit Richards mentor is geweest).

Op het moment dat Richard Rudd al die verschillende studies deed was hij allicht op zoek naar iets, maar uiteindelijk kwam daar iets uit wat hij nooit had kunnen bedenken: de Gene Keys. Hij kreeg een soort mystieke ervaring met een Openbaring die geleid heeft tot het creëren van de Gene Keys. De Gene Keys zijn het resultaat van die studie en die ervaringen die hij vroeger afzonderlijk aanging, met een zoektocht die hij bewust aanging, maar wat het uiteindelijk werd, werd pas duidelijk na die mystieke ervaring. Hij had, voordat hij Ra tegenkwam en Human Design bestudeerde, nooit de bedoeling om de Gene Keys te creëren. Hij ging precies door die fasen van studie en verdieping in zijn leven om dat mogelijk te maken, om de juiste “klik” te kunnen maken die zorgde voor een Openbaring die hij nooit had kunnen voorspellen.

Ik bekijk de Ontmoeting met De Stem nu op dezelfde manier.
Ra Uru Hu wist niet waar hij naar op zoek was, maar door zijn zoektocht kwam hij wel op het pad waarin hij in aanraking kwam met bijzondere mensen, bijzondere leringen, en bijzondere experimenten. Door die fasen van zijn leven en de verdieping die die fasen brachten, maakte hij een “klik” en kreeg hij een mystieke ervaring die leidde tot de Openbaring van Design.

Althans, dat is wat ik uit zijn verhaal haal…

Robert Alan Krakower

Robert Alan, wat zijn echte naam was, groeide op in een omgeving waarin hij zich niet thuisvoelde. Hij was een “probleemkind”, de jongste van zijn siblings en het was duidelijk dat er hoge verwachtingen aan hem werden gesteld. Hij kwam uit een welgesteld, Joods gezin met strenge waarden en normen en er werd van hem verwacht zich daarnaar te gedragen.

Robert Alan werd een lastpak die vooral zijn zin wou doen. Hij raakte op 13-jarige leeftijd al aan de drugs. Hij werd uiteindelijk een succesvolle verkoper en had een bedrijf dat advertenties maakte en verkocht. Ik kan me zo voorstellen dat hij zelfs in zijn rebellie jegens die gevestigde waarde, toch opgroeide met de drang om zijn vaders goedkeuring te kunnen krijgen. Maar het was nooit goed genoeg. Geen geld en status op de wereld zou zijn vader tevreden stellen, want het ontbrak Robert Alan aan die belangrijke waarden en normen. En dat was nu precies waaraan Robert Alan zich niet wou conformeren, voor geen geld van de wereld.

Vroeg of laat brak er iets in hem. Hij had al meerdere huwelijken achter de rug, werd onterfd door zijn vader omwille van zijn losbandig gedrag, en dus besloot hij naast zijn werk ook te gaan musiceren. Hij zag in zichzelf vooral een artiest, naast een zakenman. Maar op een dag werd hij bruusk wakker als leek het uit een levenslange droom: “Wat ben ik aan het doen? Dit is niet mijn leven!”

Hij nam zijn dure, witte Cadillac, reed naar een winkel in de buurt, parkeerde zijn wagen voor de ingang en liet de motor draaien. Hij stapte uit, ging de winkel binnen, kocht zichzelf een pak sigaretten en verliet daarna via de achterkant het gebouw. En hij verdween…

The Hippie Trail

Zo’n moment wordt in de psychologie heel vaak omschreven als een midlife-crisis, alhoewel dat geen officiële term is. Robert Alan was tegen die tijd eind de 30 en zat duidelijk in een leven dat hij niet als het zijne beschouwde, maar puur een reactie was op de drukkende conditionering van de samenleving, zoals we allemaal ervaren.

Zo’n midlife-crisis komt heel vaak voor. We lachen er vaak mee, zoals in mannen die plots hun huwelijk opblazen en met een jongere versie van hun vrouw en een hippe sportwagen een soort tweede jeugd beleven. Dat soort ervaringen zorgt vaak ook voor een spoor van trauma. Er zijn theorieën dat net die reactie, die we als midlife-crisis benoemen, voortkomt uit onverwerkt kindtrauma dat op een gegeven moment de grond onder onze voeten haalt, opdat we ernaar zouden kijken. In een poging daar niet naar te moeten kijken, nemen mensen allerhande impulsieve beslissingen die hen op een nieuw pad zet, wat ook weer een nieuwe vluchtreactie is uit die realiteit van dat onverwerkt trauma.

Ik heb iets gelijkaardigs met mijn ex-man meegemaakt. Hij blies van de ene dag op de andere onze 23-jarige relatie op door in een affaire te stappen met een 10-jaar jongere vrouw uit een ander land die hij nog maar nét kende. Ik was volledig in de waan gelaten dat ik een fijne en oprechte relatie had, maar mijn ex zat al even in dubio — een oud kindtrauma was terug naar boven gekomen, hij verloor enkele mensen die veel voor hem betekenden heel abrupt op korte tijd aan de dood; kortom, zijn wereld werd door elkaar geschud, maar hij kon het mij niet vertellen. In plaats daarvan nam hij een vlucht en schrapte hij mij volledig uit zijn leven, alsof ik en het leven dat wij hadden, nooit had bestaan. Dat is nu anderhalf jaar geleden en ik draag daar nog steeds de traumasporen van.

Robert Alan liet een vrouw en kind na. Hij werd als vermist opgegeven en zelfs dood verklaard. Maar al die tijd zat hij dus op Ibiza. Hij nam in Montréal een vlucht naar Brussel, vond dat helemaal niks voor hem, belandde in Amsterdam en ontmoette daar een Amerikaan die hem vroeg waar hij naartoe ging. Robert Alan wist het niet en dus zei die Amerikaan: “Ha, dan moet je naar Ibiza gaan.” En zo geschiedde het.

Ra nam “The Magic Bus” vanuit Amsterdam naar Barcelona — in die tijd waren er vele Hippie Trails met Magische Bussen richting India — en daarna een boot naar Ibiza en belandde in een hippie-omgeving op het eiland, ten noorden van de hoofdstad. Hij sliep op de platte daken en op de stranden en in de ruïnes van de oude boothuizen die al eeuwen niet meer werden gebruikt, net zoals veel mensen dat toen deden, hippies op zoek naar een bewuster leven, waaronder dus ook een heleboel volgelingen van Baghwan Sri Rasjneesh, aka Osho.

Misschien was het je al opgevallen dat heel veel van Ra’s eerste-generatie studenten Sannyasins van Osho waren. Dat is geen toeval. De eerste persoon die Ra hielp aan een verblijfplaats in Ibiza was de kunstenaar Roger Dixon, die in een huis verbleef van de beroemde acteur John Hurt. Roger nodigde Ra uit om in een gedeelte van het huis te verblijven voor een tijd. Roger was ook een Sannyasin van Osho en zo ging de bal aan het rollen: Ra kwam in contact met veel Sannyasins die over de hele wereld met elkaar verbonden waren en Ra zo aan een netwerk hielpen om Human Design uit te dragen.

Niettemin, Robert Alan was gestorven, die ochtend toen Ra zijn leven achterliet en naar Ibiza reisde. Ra Uru Hu werd geboren. Alhoewel de verkoper in hem nog steeds levend was, had Ra zijn vroegere persona van hem afgegooid zoals een slang zijn oude huid en bevond hij zich in een totaal andere wereld waar andere regels geldden. Een wereld van vrije liefde, sex, drugs, transcendente ervaringen, mystiek, de zoektocht naar verlichting, gemeenschap, vrijheid van expressie en toewijding aan een hoger doel.

Robert Alan nam een nieuwe persona aan, maar een oude vos verleert zijn streken niet. Hoe hard Ra ook probeerde weglopen van zijn oude leven, oude patronen zouden toch weer de kop opsteken…

De boom

Het was duidelijk dat Ra moeite had met die ervaring met De Stem in het begin. Volgens Tom ging het verhaal nét iets anders dan wat Ra zelf vertelde in de verfilmde versie van zijn verhaal: “The Encounter with The Voice.” (Je vindt ‘m op YouTube, maar ik waarschuw je, het is een nogal obscuur verhaal.)

Na de Ontmoeting zou Ra mentaal erg onstabiel zijn geweest, op het randje van in een psychose allicht. Hij wist niet wat hij ermee moest aanvangen. Hij deed wel pogingen om wat hij had gezien tijdens de Openbaring op papier te zetten, o.a. door te doodelen. Hij wilde niet meer onder de mensen komen, dus had hij een stoel geleend en die gewoon boven in een hele oude boom op een dikke tak gezet. En hij bracht daar het merendeel van zijn tijd door.

Op een dag kwam Jürgen Saupe langs die boom. Jürgen was een Duitser die veel reisde en zijn vakantie op Ibiza doorbracht. Hij kwam langs de boom en zag overal blaadjes papier in het rond liggen en ze leken uit de boom te komen. Hij keek omhoog en zag Ra daar in z’n Arabische gewaad op een stoel in de boom zitten doodelen. Hij riep naar Ra, maar Ra werd boos en schreeuwde dat hij weg moest gaan.

Jürgen bekeek de blaadjes papier en zag meteen dat dat iets waardevol was dat hij verder wilde onderzoeken. Dus hij bleef roepen naar Ra. Blijkbaar kostte het Jürgen heel veel moeite om Ra uit de boom te krijgen. Maar uiteindelijk lukte het hem en hij nodigde Ra uit bij hem thuis in Duitsland. Jürgen wilde graag Ra’s ideeën verder uitwerken en zo was de eerste stap gezet naar het creëren van het Human Design Systeem.

Zeven magere en zeven vette jaren

Jürgen ondersteunde Ra in het creëren van het Human Design Systeem in zijn pure vorm. Hij zorgde ervoor dat Ra zijn Openbaring kon delen met een klein publiek her en der door gratis lezingen te organiseren. In die eerste ongeveer 7 jaar na de Ontmoeting werd er geen geld verdiend met Human Design. Ra was er ook van overtuigd dat wat hij had doorgekregen tijdens de Ontmoeting bedoeld was om door te geven en hij slechts de boodschapper was (tegen wil en dank). Sporen daarvan kunnen we terugvinden in zijn eerste publicatie, beter bekend als “The Black Book,” dat is uitgegeven mede dankzij de inspanningen van Jürgen.

Maar Ra begon er na verloop van tijd wel graten in te zien en begon steeds meer vertrouwen te krijgen dat wat hij had doorgekregen wel eens van grote waarde kon zijn. Via een andere Sannyasin van Osho kwam hij op het spoor van Zeno Dickson en Chaitanyo Taschler in de Verenigde Staten, waarna een samenwerking tot stand werd gebracht zodat Ra het Human Design Systeem kon gaan onderwijzen aan de andere kant van de wereld. Dit keer tegen betaling, want, in tegenstelling tot Jürgen Saupe, wilden Zeno en Chaitanyo wel betaald worden voor hun inspanningen om Ra te faciliteren en Human Design samen met hem verder uit te werken via student manuals, cassette-opnames en cursussen. Ra was intussen getrouwd met Ambuja en het hele gezin verhuisde naar de Verenigde Staten.

Echter, na ongeveer twee 7-jarige cycli met Human Design, toen Ra’s tweede kind geboren werd, Jiva, raakte hij in financiële problemen. Jiva werd te vroeg geboren en moest een tijdlang in het ziekenhuis verblijven, maar Ra had geen ziektekostverzekering en dus liepen de kosten heel hoog op. Hij voer de druk op om geld te verdienen met Human Design en dat is het moment waarop de samenwerking met Zeno en Chaitanyo ook begon stuk te lopen, want Ra had Chaitanyo nog niet betaald voor zijn jarenlange werk, waardoor Chaitanyo Ra’s naam niet op de publicaties wou zetten, en daardoor ging Ra achter Chaitanyo’s rug om in samenwerking met andere mensen die de taak op zich namen om Human Design verder uit te bouwen. Kort daarna werd Jovian in het leven geroepen en werden de opleidingen gestandariseerd, zodat alle onderwijs via Jovian zou moeten verlopen. Er werd een licentiesysteem in het leven geroepen en de prijzen gingen drastisch omhoog.

Maar het was niet genoeg. Ra verloor zijn verblijfsvergunning in de Verenigde Staten en werd gedeporteerd. Hij verhuisde terug naar Europa en het kwam tot een breuk met verschillende mensen die hem in de Verenigde Staten hadden ondersteund, waaronder met Zeno en even later ook met Eleanor Haspel-Portner, die alles in het werk stelde om Human Design wetenschappelijk te laten onderzoeken aan de hand van statistisch onderzoek, waardoor ze een overeenkomst had met Ra om elk de helft te betalen (in totaal 20.000 dollar), maar Ra kwam nooit met zijn deel van de investering over de brug.

Copyright vs Human Design van het volk

Na meerdere 7-jarige cycli met Human Design werd het duidelijk dat de verkoper in Ra het had gewonnen van zijn nieuwe persona die hij in Ibiza had gevonden. Oude patronen staken terug de kop op en Ra ging nog een stap verder. Door zijn eigen trauma als kind van zijn vader, die hem later onterfde, zwoer Ra dat zijn kinderen nooit zouden meemaken wat hij had meegemaakt. Dat bracht Human Design in een nieuwe fase. Ra wou een nalatenschap voor zijn kinderen creëren, zodat ze zich nooit zorgen hoefden te maken over geld. Maar hij botste op een probleem: hij wilde zich het copyright over Human Design toeëigenen, maar doordat hij in het begin van Human Design afstand had genomen en had verklaard dat Human Design een openbaring was en dus geen product van hemzelf, slaagde hij er niet in om dat voor elkaar te krijgen, ondanks dat hij meerdere mensen voor de rechtbank sleepte voor copyright-schending.

Uiteindelijk werd het hem duidelijk dat hij een eigen interpretatie van Human Design in het leven zou moeten roepen om copyright te kunnen verkrijgen en dus een platform te kunnen hebben van waaruit hij een blijvende nalatenschap voor zijn kinderen zou kunnen creëren. Dus hij begon steeds meer af te wijken van de oorspronkelijke Openbaring van Design. Hij had eerder al de Rave I’Ching geschreven en verplichtte nu al zijn studenten om enkel nog deze I Tjing te gebruiken om met Human Design te werken. Hij had ook namen bedacht voor de Kanalen en zorgde ervoor dat studenten die ook moesten leren als de enige mogelijke interpretatie van de definitie, daar waar twee geactiveerde poorten samenkomen. Hij voegde Type, Strategie, Autoriteit, Profiel en Incarnatiekruizen toe en ging steeds meer interpretatie toevoegen aan de vele elementen van het systeem, waardoor de puurheid en de eenvoud van de oorspronkelijke Openbaring ondergesneeuwd raakte onder de vele laagjes aan detail en complexiteit.

Uiteindelijk vielen er steeds meer eerste-generatie studenten weg en degene die nog overbleven werden gedrilled in de nieuwe manier van Human Design beoefenen. Alleen die mensen, alsook latere-generatie studenten, die de vroege Human Design nooit hebben ervaren, werden in hoge posities binnen de Jovian-hiërarchie geplaatst voor het verzekeren van de toekomst van Ra’s nalatenschap. De familie van Ra, onder wie zijn vrouw Ambuja en de kinderen, kregen exclusief eigenaarschap over het Human Design Systeem dat Ra wel kon copyrighten. Zij zijn nu bekend als de mensen achter Jovian, Ra.tv, BG5 Institute en de IHDS, de enige kanalen officieel erkend door Ra Uru Hu, met hier en daar een internationale tak met mensen die royalty-rechten hebben ontvangen om Ra’s werk te mogen vertalen in andere talen dan Engels.

In 2020 verloor Jovian een belangrijke rechtszaak waarin een precendent werd geschapen en waarin werd gesteld dat de oorspronkelijke Openbaring van Design, met name de synthese zelf met de body graph en de mandala-wielen niet kan worden gecopyright omdat ze toebehoren aan het volk. Human Design blijft voor altijd van het volk, dus iedereen mag de synthese en de body graph gebruiken om Human Design te beoefenen en door te geven. Maar wat niet mag is het kopiëren van Ra’s interpretatie van Human Design, zijnde zijn woorden, publicaties, lessen, in welke vorm dan ook. Maar de body graph en de synthese zijn niet van hem.

Terug naar de bron

Anno 2025 lijkt Human Design in niets meer op de oorspronkelijke Openbaring. Slechts één persoon is blijven vasthouden aan de oorspronkelijke Openbaring en dat is Zeno Dickson. Zij stierf echter aan een slepende ziekte in maart 2020.

Het is haar nalatenschap en het oorspronkelijke nalatenschap van Ra, voor de vos zijn oude streken weer begon uit te halen, dat ik wil eren. Maar daarvoor heb ik ook jouw hulp nodig. Ik kan dit niet alleen.

Het is mijn bedoeling om een aantal erg kritische vragen te stellen in de loop van komende podcast-afleveringen, om te onderzoeken hoe ik Human Design op een integere manier kan beoefenen en doorgeven.

Die kritische vragen gaan van algemene vragen over experiment, waarden en normen, tot gedetailleerd onderzoek van de synthese zelf en elementen uit het systeem die vragen bij mij oproepen. Sommige afleveringen zullen je meenemen in de obscuriteit en de duistere kant van Human Design, waar weinig mensen willen komen, terwijl andere afleveringen misschien meer zullen raken in je eigen beoefening en kijk op Human Design, veel dichter bij waar jij je bevindt.

Jouw doorleefde ervaring, onderzoek, experiment en perspectief is hierin heel erg welkom, niet om het antwoord voor mij in te vullen op de vragen die ik stel, maar opdat ik kan leren hoe jij daarin staat, zodat ik zelf tot mijn eigen antwoorden kan komen.

Voor mij is integriteit een van de hoogste waarden die ik aanschrijf in alles wat ik doe. Dat is meteen ook de drijfveer en de motivatie van deze missie, waarvan ik niet weet waar die mij zal brengen. Misschien wel op een geheel andere plek dan wat ik me nu kan voorstellen.

Ik wil het in elk geval aangaan en zien waar het me brengt. En ik neem je graag mee op die reis, zoals ik in dit eerste deel reeds heb getracht te doen. Ik kan je vertellen: de volgende aflevering zal niet lang op zich laten wachten, dus stay tuned…