Een van de basisbegrippen in Human Design, zonder naar een lichaamsgrafiek te kijken, is het idee dat we bepaalde dingen niet kunnen veranderen aan onszelf en dat we over bepaalde dingen ook helemaal geen controle hebben.

Dit leer je bv. ook in het 12-stappenprogramma van de AA, waarin bij elke bijeenkomst een interessant gebed wordt gebeden:

“God, give me grace to accept with serenity the things that cannot be changed,
Courage to change the things that could be changed,
and the Wisdom to distinguish the one from the other.”

In Mindfulness-based cognitieve therapie spreken we ook over accepteren wat gewoon eigen is aan het leven, en inherent is aan onszelf. Waar we dus wel “controle” over hebben is om al dan niet in die acceptatie te gaan.
Mindfulness in het bijzonder is een beoefening van de acceptatie van wat is, zonder daar iets aan te willen veranderen. Of we zouden het ook “zijn met wat is” kunnen noemen, wat heel wat rust kan brengen in ons leven.

En dat blijkt een enorme uitdaging te zijn, de dag van vandaag, ondanks dat we al die tools en kennis ter onze beschikking hebben en ergens wel weten dat we veel minder controle hebben dan we vaak denken. Ergens is er in onze samenleving de overtuiging geslopen, waarop onze huidige structuren en systemen zijn gebouwd, dat we ons leven helemaal zelf kunnen maken, als we maar weten hoe dat manifesteren dan werkt. Alleen dat al is een enorme bron van lijden.

Lillian Skinner van The Gifted Neurodivergent Podcast noemt dat de gefragmenteerde intelligentie, tegenover de geïntregreerde intelligentie, in een van haar inspirerende blogs.

Dit is de overtuiging waar we dan vaak mee starten als we enigszins loskomen van onze ouders en de eerste stappen zetten in de grotemensenwereld: mensen kunnen veranderen als ze het maar (hard genoeg) willen. In plaats van creatief mee te stromen met het leven zelf, worden we geconditioneerd om rigide denkers te worden die het leven willen beheersen en naar de hand zetten. Daarvoor moeten we heel wat delen van onszelf afsplitsen en afwijzen, fragmenteren dus, want een geïntegreerd wezen kan niet op die manier opereren.

Je moet het gewoon hard genoeg willen en er hard genoeg voor werken. Dan is alles mogelijk. Dat is het verkoopspraatje dat al decennialang mensen in de ban houdt.

Sensitiviteit en ware creatieve intelligentie worden dan gezien als een zwakheid en een bedreiging. En zo kan niemand van ons nog komen opdagen als het hele wezen dat we zijn. We worden gedwongen te komen opdagen als slechts een enigszins geaccepteerd en sociaal wenselijk deel van wie we zijn, of gewoon helemaal niet te komen opdagen. In Human Design noemen we dat: komen opdagen vanuit je conditionering, aka het “niet-zelf.”

Maar we vergeten daarin een zeer belangrijk universeel principe: wij zijn niet het middelpunt van het universum, maar slechts een stipje in het geheel, een golfje van de grote oceaan. We beheersen de oceaan niet. We beheersen de natuur niet (ook al willen we denken van wel). We beheersen het Universum niet. Maar we kunnen wel in-sync komen met het Universum. Sterker nog, een golf in de oceaan denkt er niet aan om iets anders te doen dan waar de oceaan op aanstuurt. Denken dat je die macht wél hebt is absurd. Ijdelheid, noemde Ra dat.

Maar om “in sync” te komen moeten we dan wel ons hele wezen integreren en niet als afgesplitste delen opdagen. En laat dat nu net zijn wat gezien wordt als zwakte, terwijl afsplitsing wordt verheerlijkt op het wereldlijke toneel.

Vanwaar komt die ongelooflijke arrogantie dan, hé?
Want ja, het klinkt toch ongelooflijk arrogant dat wij, de nietige mens, denken dat wij alles zomaar kunnen manipuleren, controleren en beheersen, alsof wij, op onszelf, scheppers zijn van alles wat we buiten onszelf zien?

Dat komt omdat we de verbinding met onze essentie zijn kwijtgeraakt en daardoor ook de verbinding met de natuur. We zijn ronduit vergeten wie we zijn en wat onze plek is in het grotere geheel. Als we ook maar enige verbinding met de natuur zouden hebben, dan zouden we niet zo van de hoge toren blazen, dan zouden we onze plaats in het geheel niet langer kunnen ontkennen. Sterker nog, dan zouden we ontzag hebben voor hoe alles zo magisch met elkaar verbonden is.

Dus wederom, een geïntegreerd wezen kan niet tegen diens natuur ingaan. Daarvoor moet je eerst fragmenteren. En door het fragmenteren vergeet je wie je werkelijk bent. Door het fragmenteren kan je ook niet langer gebruik maken van je inherente genie, je volle potentieel als bewustzijn in de vorm.

Dus hoe kan Human Design die verbinding helpen herstellen?
Laten we even kijken naar het verschil tussen hoe Human Design nu wordt uitgedragen en wat een aantal antwoorden zijn op die beweging.

QR- en barcodes

Volgens Werner Pitzal, de grondlegger van Integral Human Design, is Human Design een kaart die de filters van ons bewustzijn laat zien. Het is geen persoonlijkheidstest of profileringssysteem, maar zo lijkt het met tijd wel te zijn geworden. En daar slaan we de bal volledig mis, zegt hij, want zelfs Ra Uru Hu heeft het niet zo bedoeld, maar ergens is het dan de verkeerde kant op gegaan, mede allicht ook door Ra zelf en wat hij er uiteindelijk van heeft gemaakt, samen met de mensen die nauw met hem samenwerkten. Ergens raakte de oorspronkelijke boodschap een beetje “lost in translation,” lijkt het.

De moeilijkheid met het Human Design van nu is dat mensen zich identificeren met wat ze in de lichaamsgrafiek zien als “alles wat ze zijn.” We zeggen dat ook in Living Your Design: je bent zowel je definitie als je openheid, verwijzend naar wat we zien in de lichaamsgrafiek, wat ingekleurd is en wat niet. De definitie is consistent en stabiel, de openheid is inconsistent en veranderlijk. Maar eigenlijk kijken we niet verder dan dat, en daar wringt het schoentje dan ook. Dan zijn we ook beperkt in wat we met Human Design kunnen doen.

Eigenlijk is de lichaamsgrafiek gewoon een 2-dimensionele, visuele weergave van bewustzijn in de vorm. En dat bewustzijn kan je niet in kaart brengen. Noch kan je de vorm in kaart brengen. Het mist beweging. Het mist leven. Het is iets statisch. Doods. Maar je kan er wel naar verwijzen.

Neem nu bijvoorbeeld een QR- of barcode.
Je ziet het als een visueel iets op papier, of een etiket, tweedimensionaal, net zoals een lichaamsgrafiek. Je neemt je scanner en hupla, opeens krijg je te zien wat er achter die QR- of barcode schuilt.

De lichaamsgrafiek is zoals een QR-code. Het verwijst ergens naar. Het geeft gecodeerd weer waar het naar wil verwijzen. In de winkel zou dat gaan om een product. Bijvoorbeeld een boek. Virtueel kan het gaan om een website-link, bijvoorbeeld, die dan doorverwijst naar de site, als je het scant.

Maar dat boek en die barcode zijn twee verschillende dingen, ook al zijn ze aan elkaar gelinkt en zou je kunnen zeggen dat je informatie over het boek hebt gecodeerd in die barcode. Maar met die barcode kan je niet een heel boek lezen, laat staan het verhaal van het boek ervaren. De barcode bevat slechts ankerpunten die verwijzen naar dat product. Zoals de titel, de naam van de auteur, de kostprijs en in welk rek het boek is gecatalogiseerd. Meer niet. Ankerpunten.

Zo is het dus ook met onze lichaamsgrafiek.
Wij zijn niet de lichaamsgrafiek. Onze lichaamsgrafiek is slechts een gecodeerde weergave dat verwijst naar wie we zijn. Het brengt een aantal ankerpunten in kaart waarin we kunnen zien hoe bewustzijn enigszins gelinkt is aan de vorm, of hoe die twee samengehouden worden. Zoals het Aura-type, de innerlijke Autoriteit, de definitie, het profiel, het incarnatiekruis, geactiveerde poorten en lijnen, etc.

We weten dan ook dat de vorm niet zo flexibel en veranderlijk is. Maar bewustzijn is dat wel. En hoe we opereren in dat bewustzijn is ook heel flexibel. Maar we hebben ook dat lichaam en dat moet mee in de vergelijking. “Een geforceerd huwelijk, samengehouden door de Magnetische Monopool,” zo vertaalde Ra dat in zijn woorden.

Sterker nog, het lichaam is het enige wat ons in staat stelt überhaupt een ervaring te hebben van het leven, als bewustzijn. Het is hetgene wat ons doet geboren worden en doet sterven, want zonder de vorm zouden we van geboorte en dood niet kunnen spreken. Dan gaan we gewoon op in het Al-bewustzijn, in het Ene. En dat Ene kan zichzelf niet ervaren zonder een illusie van afgescheidenheid te creëren, zoals wij ervaren in wat we een menselijke incarnatie noemen met een begin- en een eindpunt.

Vragen stellen i.p.v. zekerheden

In coaching en therapie hebben we zoiets als groeimindset en fixed mindset. Lilliane Skinner verwijst daar dus ook naar met de termen “geïntegreerde, creatieve intelligentie” tegenover “rigide, gefragmenteerde intelligentie”.

Eigenlijk is het een beetje hetzelfde met de lichaamsgrafiek. Als je jezelf wil beperken met Human Design, dan moet je je vooral gaan identificeren met je lichaamsgrafiek en dat zien als alles wat je bent. Maar wil je echt een ervaring hebben van wie jij bent, dan zul je een groeimindset moeten hanteren, of mikken op integratie en een creatieve benadering via je mind, en de lichaamsgrafiek bekijken als een soort basislijn met enkel wat ankerpunten, waardoor er ruimte ontstaat voor het speelveld aan mogelijkheden en de ervaring van uniekheid.

De lichaamsgrafiek brengt je terug naar de basis, naar je ankerpunten, maar het leven zelf zorgt voor een ongekend groeipotentieel waarin jouw bewustzijn voluit mag gaan spelen en ervaren. Daarom is het veel interessanter om Human Design te benaderen vanuit “inquiry” of onderzoek vanuit de ervaring die je hebt in het moment — benader alles met nieuwsgierigheid, verwondering en een kinderlijke onschuld — dan vanuit het willen vasthouden aan zekerheden vanuit de mind.

Een van die controversiële uitspraken die Ra regelmatig deed was: “Mechanics are absolute.” Hij zag de kosmos als een grote machine waar wij onderdeel van zijn en legde met deze uitspraak de focus op het feit dat er fundamentele natuurwetten zijn binnen Human Design — zoals zwaartekracht in de fysieke wereld, op onze planeet. Hij ging uit van het principe dat je die wetten niet kunt negeren of veranderen, maar je kunt wel leren hoe je ermee omgaat en binnen die kaders creatieve vrijheid vinden (dat is dan weer die groeimindset of creatieve intelligentie).

De ongemakkelijke spreidstand

Maar dan komen we ook bij het stuk dat niet zo goed wordt uitgelegd in Human Design, of je moet al heel sterk tussen de lijntjes kunnen lezen. Dit is het stuk waar ik dan zelf steeds meer op uit kwam, omdat ik doorheen mijn jarenlang onderwijs en na het investeren van duizenden dollars aan educatie steeds weer op mijn honger bleef zitten. Mijn mind werd wel gevoed, maar het ontbreekt de opleiding volledig aan de nodige diepgang en integratie. Gefragmenteerd leren dus, exact wat Lillian Skinner aanwijst als een van de grootste fundamentele problemen van het huidige systeem, dat al vroeg begint in ons onderwijs van in de kindertijd.

Het is ook maar dankzij de Gene Keys van Richard Rudd dat ik voelde dat er ergens een wezenlijk stuk ontbreekt in Human Design en de manier waarop Human Design wordt doorgegeven, waardoor we voornamelijk blijven vastzitten in het bestuderen van het systeem en het eindeloos analyseren van die lichaamsgrafieken, maar nooit echt ermee in het leven stappen en tot integratie komen van wat we leren. En het ging om de ervaring van het leven, toch? Want Human Design is alleen die QR- of barcode, niet het leven zelf.

Voor de meeste mensen blijft Human Design dus vooral een mentale beleving, zonder integratie. Het experiment is dan puur een mentaal concept, zonder echte beleving. En dan gaat het de hele tijd over wie gelijk heeft en wie niet, wat waar is en wat niet, etc. Ja, je weet wel, diezelfde spelletjes die we zien van mensen die het denken voor het zeggen te hebben in deze wereld. Hoezo gebeurt dat ook in Human Design? Gaat Human Design nu niet nét over hoe we het anders kunnen gaan doen?

Ja, inderdaad. Dat lijkt wel de kosmische grap, dat zelfs in een wereld waarin Human Design als basis wordt genomen om door het leven te navigeren, mensen het nog steeds inzetten om datzelfde oude verhaaltje af te kunnen riedelen vanuit de mind. Dat verhaaltje dat we intussen al zo ontzettend beu gehoord zijn, maar waar we niet aan lijken te kunnen ontsnappen. Doodfrustrerend en hilarisch tegelijk (als je de humor ervan inziet, tenminste, want het is ook wel een beetje zielig — en o zo menselijk — natuurlijk).

Het is namelijk zo dat Richard Rudd het, na een tijdje studeren bij Ra, wel welletjes vond en zijn eigen weg op ging, vanuit dat gevoel dat er iets wezenlijks ontbrak. En zo kwamen rond het jaartal 2005 de Gene Keys tot stand, maar daarmee brak Richard Rudd ook meteen heel zichtbaar met het Human Design Systeem en zijn de Gene Keys als systeem een eigen leven gaan leiden, met reizigers die zelfs helemaal niets met Human Design hoeven te maken te hebben.

Terwijl Gene Keys en Human Design steeds verder uit elkaar dreven, bevond ik mij in een soort ongemakkelijke spreidstand tussen de twee. Ik hopte uiteindelijk jarenlang van het ene systeem in het andere en terug. En uiteindelijk was ik in staat de Gene Keys als systeem zo diep te integreren dat ik diens aanpak als vanzelf begon toe te passen op Human Design. Om dan eigenlijk te zien dat ze precies naar hetzelfde verwijzen, alleen anders gebracht. Oef!

Die aanpak, die we de Gene Keys-aanpak noemen (Contemplation, Inquiry, Gentleness, and Patience), met als aanvulling het proces van Allow-Accept-Embrace (de drie stadia van een doorbraak), maar ook de Kunst van het Contempleren, zoals Richard het noemt, heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik voor het eerst op een andere manier naar Human Design begon te kijken.

Maar dat was pas het prille begin. Ik zat nog diep in die fixed mindset toch wel, als het ging om Human Design integreren in mijn leven, net omdat hoe het systeem wordt onderwezen die fixed mindset onderbouwt. Dan is het een heuse uitdaging om die stap naar een groeimindset te blijven maken en voldoende speelsheid (“play” in het Engels) te implementeren.

Maar stilaan kwam ik uiteindelijk op een punt waarop er behoorlijk wat beweging in kwam en ik een zekere expansie begon te ervaren, alleen wel nog met de vraag: als ik Human Design niet langer statisch en als een absoluut benader, wat gaat er uiteindelijk nog van het systeem overblijven?

Gek genoeg ontdekte ik: heel veel. Human Design op zich is namelijk niet het probleem. Wel de interpretatie daarvan. Het systeem blijft het systeem, als je alle interpretatie wegneemt en ermee het speelveld opgaat om het zelf te beleven.
Wederom, het systeem is niet het probleem, wel wat mensen ermee doen. Dus moet het gewoon anders. En daarin komt jouw uniekheid op de proppen.

En dit is wat ik er nu van maak… (iets wat niet fixed is, maar altijd in beweging, doch.)

Bewustzijn, gewaarzijn en ontwaken

Ik ontdekte dat dat spectrum van bewustzijn, waar Richard het over heeft in zijn Gene Keys, en wat door Werner Pitzal enigszins geïntegreerd is in zijn benadering van Human Design, als eerste stap naar het — en dit zijn zijn woorden — “bevrijden” van mensen uit het Human Design Systeem, ook in Human Design aanwezig was, voordat Human Design steeds meer als een statisch iets benaderd begon te worden.

Het gaat ‘m over deze drie termen, aldus Werner Pitzal:

• Bewustzijn (consciousness, persoonlijk bewustzijn): het niveau waarop we door onze zintuigen ons bewust worden van de aanwezigheid of het bestaan van iets, zoals in “ik ben me bewust van…” of “ik ben me ervan bewust dat…” en dan volgt er meestal een soort inzicht, een observatie, een zien of voelen, etc. van wat er is. In bewustzijn is die “ik” die zich bewust van iets. Een persoonlijk bewustzijn dus, een “ik”-bewustzijn. Dat is de eerste stap.
• Gewaarzijn (awareness, onpersoonlijk bewustzijn): ik heb het AI moeten vragen of er geen betere vertaling was van het woord “awareness” want als het van Google Translate afhangt dan hebben we geen ander woord voor “awareness” en “consciousness.” AI vindt dus dat “gewaarzijn” misschien wel het dichtst komt bij een onpersoonlijk bewustzijn, maar ik ben nog niet zo zeker of dat het juiste woord is. Maar kijk, we hebben het ermee te doen, al kan het zijn dat ik misschien toch wel eerder over “awareness” zal blijven spreken als ik voel dat dat gepaster is voor wat ik wil bedoelen. Maar gewaarzijn of awareness is eigenlijk de volgende stap in bewustzijn, waarin iets zich bewust wordt van die “ik” en het dus groter maakt dan het “ik”-bewustzijn alleen. Dit gewaarzijn is alomtegenwoordig; het is altijd aanwezig op de achtergrond van ons “ik”-bewustzijn. Het is grenzeloos en onbeperkt. Het is groter dan dit lichaam of de ervaring doorheen dit lichaam. Het is onze verbinding met iets groters dan onszelf. Het is Passagiersbewustzijn, zoals Ra het noemde.
• Ontwaken (awakeness): maar dan is er dus ook nog zoiets als “awakened awareness” of “ontwaakt gewaarzijn”, enfin, in de Nederlandse taal slaan we hier dus helemaal in de knoop. Er is zelfs geen zelfstandig naamwoord voor “awakeness”. Alleen een werkwoord: ontwaken. In dit stadium is er een heldere herinnering aan het Al-bewustzijn, het Ene, van waaruit een “ik-”ervaring mogelijk is dat geobserveerd kan worden door het Passagiersbewustzijn. Op dit niveau is er geen afgescheidenheid meer. Die “ik” wordt gezien voor wat het is: een illusie. Richard Rudd noemt dit de Siddhi, wat een Sanskriet woord is voor “Goddelijke Gave”, iets wat de natuur overstijgt, “bovennatuurlijk” als het ware.

Even terzijde: ontwaken is niet hetzelfde als “woke.” Woke is een cultuur-gebonden bewustzijn, dus nog steeds een “ik”-bewustzijn, soms in een “wij”-bewustzijnsbeweging. Ontwaken is een Siddhi-bewustzijn, zoals Richard Rudd het zou noemen: het is zich bewust van de essentie van alles zonder de behoefte nog aan een “ik” of een “wij” te willen vasthouden. Ontwaken is de staat waar we naar terugkeren wanneer ons lichaam gestorven is en ons bewustzijn zich losmaakt van het lichaam. Dan beseft die “ik” dat het nooit afgescheiden was, maar gewoon een ervaring had in een schijnbaar afgescheiden vorm. Ra Uru Hu zou daaraan hebben toegevoegd: in de “maya”, ook een Sanskriet woord voor “illusie” of “magie.”

Wat heeft dat nu te maken met het hele Human Design-verhaal?
Wel, laten we dat even wat dieper onderzoeken aan de hand van een voorbeeld.

Zwaartekracht

Stel nu dat we die vergelijking maken met de wet van de zwaartekracht. Gewoon als voorbeeld om dit te illustreren.

Zwaartekracht, zoals we die in de fysieke wereld op deze planeet ervaren, is dan symbool voor de absolute mechanica van jouw design en de mechanica van de maya (dat was trouwens een van de oorspronkelijke titels die Ra gaf aan het Human Design Systeem: “the mechanics of the maia”). Een absoluut waar we niet omheen kunnen.

Dus, redeneer even met me mee:

• Als je op aarde bent, heb je te maken met zwaartekracht. Je kunt niet besluiten dat het op jou niet van toepassing is. Wel ja, je kan dat natuurlijk wel besluiten, maar dat zal niets veranderen aan het feit dat je onderhevig bent aan zwaartekracht. Het zal allicht wel iets veranderen aan hoe mensen met je omgaan, want ze vinden je dan vast een raar figuur of een gek, haha.
• Op dezelfde manier heeft jouw Human Design bepaalde vastliggende kenmerken: je definitie en openheid zijn objectieve realiteiten waar je niet omheen kunt. Dit is wat je kreeg en daar moet je ‘t mee doen. Vooral de definitie houdt ons stevig verankerd in de zwaartekracht van wie we dan zogezegd zijn en van waaruit we onszelf neerzetten in de wereld. In de openheid lijkt er dan iets meer speelruimte te zijn, maar ook dat is enigszins begrensd, want het is niet de bedoeling om ons te gaan identificeren met wat daar dan gebeurt, in die openheid.
  Hier zitten we in een fixed mindset, als in: het is nu eenmaal zo.
• Hoewel zwaartekracht altijd van kracht blijft, kunnen we wel technologie ontwikkelen zoals vliegtuigen, parachutes en raketten die ons toestaan om ermee om te gaan op een manier die anders lijkt dan simpelweg “vallen naar de grond.” Zwaartekracht krijgt dan een geheel andere dimensie, eentje van toch wel wat mogelijkheden. Hier komen we dus in een groeimindset: dat “het is nu eenmaal zo” wordt dan eerder “het is zo, maar ik kan daar wel iets mee.”
• In Human Design betekent dit dat je niet vastzit in een rigide systeem, maar dat je bewust kunt leren samenwerken met jouw mechanica. Je kunt je begrip van je definitie en openheid verfijnen en je conditionering doorzien, waardoor je niet langer geleefd wordt door je conditionering. Van fixed naar groeimindset dus. Nog mee?

Kijk, dan hebben we weer die bewustzijnsniveaus natuurlijk:

• Als je je niet bewust bent van de werking van zwaartekracht en de wetten van aerodynamica, dan zul je denken dat vliegen onmogelijk is. Je ziet vogels vliegen, maar je denkt er verder niet over na. Het is gewoon zo. Vogels vliegen, mensen niet.
  We nemen de ervaring van het leven gewoon als vanzelfsprekend en denken er niet te veel over na. We zijn volledig geïdentificeerd met die ervaring en missen bewustzijn van wat die ervaring eigenlijk echt inhoudt en diens mogelijkheden. Maar we zijn er ons wel van bewust dat er zoiets als zwaartekracht bestaat. Dat weten we al collectief al sinds de 17de eeuw. Grappig dat dat samenvalt met het begin van het tijdperk van The Cross of Planning, niet? Die begon in 1615. Toen Newton o.a. zwaartekracht ontdekte tegen het einde van die eeuw, was dat het begin van de klassieke mechanica. De woordspeling is niet toevallig.
• Zodra je bewustzijn hebt over hoe dit werkt, dus een verdieping van het bewustzijn van het bestaan van zwaartekracht, kun je systemen bouwen die zwaartekracht niet opheffen, maar ermee spelen. Ra benoemde dat soms als “voordeel halen uit je design” i.p.v. geleefd worden door je conditionering. Je bouwt een vliegtuig en je vliegt ermee rond. Dus opeens zijn het niet alleen vogels die kunnen vliegen, maar mensen ook. Wow!
• En dan komt misschien het moment waarop je niet alleen begrijpt hoe het werkt, maar dat je verbinding maakt met een essentie in jezelf waardoor je geen vliegtuigen meer nodig hebt om te vliegen. Je overstijgt dan de beperking van de maya en bent niet langer gebonden aan de wet van zwaartekracht.
  Dit is het stukje dat misschien veel mystieker voelt en eerder ongrijpbaar, ook als het gaat om ons design: want wat gebeurt er immers als je je hele wezen integreert en ten volle belichaamt, in volle overgave en met vol bewustzijn? Niemand die het weet. En toch kunnen we daar soms een glimp van opvangen.

Zie je dat dit een spectrum is van bewustzijn?
In de Gene Keys worden deze drie niveaus van bewustzijn op het spectrum aangeduid als Schaduw (consciousness, het niveau van persoonlijk bewustzijn ), Gave (awareness, het niveau van onpersoonlijk bewustzijn), Siddhi (awakeness, het niveau van puur ontwaken).

Met andere woorden: de mechanica is absoluut, maar slechts tot op een bepaald niveau. Het is slechts een deel van het verhaal, niet het gehele verhaal.

Zwaartekracht 2.0

Werner Pitzal beweert dat Ra ook dat idee had, maar ergens onderweg opeens een zijweg insloeg of zo. Ra heeft wel altijd gezegd dat hij de Rave I’Ching schreef voor het “niet-zelf” (Schaduwfrequentie) en het de bedoeling was om er ook eentje te schrijven voor het Ware Zelf (Gave-frequentie). Alleen… het is er nooit van gekomen en hij ging helemaal op in het verder uitwerken en detailleren van het systeem in de plaats. Ergens lijkt hij dus de draad zijn kwijt geraakt, of het was gewoon niet aan hem om dat werk te doen. Allicht was het nog niet de juiste tijd.

Als we dus een stap verder gaan en Ra’s werk door de lens van Richard Rudds Gene Keys bekijken, dan zou je kunnen zeggen dat de mechanica van Human Design absoluut is binnen een bepaalde frequentieband, maar dat er hogere staten van bewustzijn zijn waarin zelfs deze “absolute wetten” getranscendeerd kunnen worden.

Ergens gaf Ra daarin ook een clue door te zeggen dat mensen die hun design leven op een bepaald moment hun design zullen overstijgen. Alleen bleef hij de nadruk leggen op dat beginstadium en die absolute wetten.

Nog even terug naar dat spectrum van bewustzijn en het voorbeeld van de zwaartekracht.
Richard Rudd spreekt immers over het spectrum van bewustzijn als in Schaduw, Gift (Gave) en Siddhi (Essentie):

• Schaduw (Lage Frequentie, bewustzijnspotentieel zonder awareness, slachtofferschap, “ik-”bewustzijn zonder het gewaarzijn van iets groters dan zichzelf) → Gebonden aan de mechanica
  Op dit niveau leven we volledig binnen de grenzen van de mechanica. Dit is het niveau waarin mensen onbewust handelen, reactief zijn, en vastzitten in conditionering. Het is alsof je zwaartekracht accepteert als een onontkoombaar gegeven en nooit nadenkt over de mogelijkheid om te vliegen. Je bent je er dus van bewust dat zwaartekracht bestaat, maar je voelt je erdoor beheerst en geleefd. Je hanteert een fixed mindset. “No choice, what to do” als in “het is nu eenmaal zo, niets aan te doen. Het leven is oneerlijk, zit vol miserie,” etc.
  In deze staat van zijn zijn we eigenlijk vergeten wie we werkelijk zijn.
• Gift (Bewustzijnspotentieel mét Awareness, proces van integratie, het “ik”-bewustzijn wordt zich bewust dat er nog iets anders is, de Passagier) → Creatief samenwerken met de mechanica
  Hier ontdek je dat er speelruimte is binnen de natuurwetten. Je begint bewuster te leven, neemt verantwoordelijkheid voor je energie, en leert de mechanica te gebruiken in plaats van erdoor geleefd te worden. De fixed mindset transformeert steeds meer naar een groeimindset. Er is ruimte voor creativiteit en speelsheid. Die ene weg wordt opeens vele wegen met vele mogelijkheden.
  Dit is het niveau van het vliegtuig: je overstijgt zwaartekracht niet, maar je werkt ermee samen op een manier die bevrijdend en vernieuwend aanvoelt, die expansief voelt, waarbinnen je dieper en meer voluit kan ademen dan in die nauwe, beklemmende en zware Schaduw-ervaring). Het statische komt terug in beweging. Er komt meer leven, een levendigheid die er altijd was, maar die je was vergeten. “No choice, what to do” wordt “Ha, ik accepteer dat ik dit niet kan veranderen, maar ik kan wel kiezen hoe ik ermee omga.” Dan wordt de wereld een speelveld. Steeds hogere frequenties van zijn en doen kunnen worden omarmd en belichaamd, waardoor ook steeds meer deuren zich openen en de grenzen van wat we denken dat mogelijk is, doorzichtig beginnen worden.
  In deze staat beginnen we ons te herinneren wie we werkelijk zijn en ervaren we voor het eerst Passagiersbewustzijn, het gewaarzijn van dat “ik-”bewustzijn dus.
• Siddhi (Bewustzijn met ontwaakt gewaarzijn, Awakeness, proces van Verlichting, het “ik”-bewustzijn en het Passagiersbewustzijn lost op in het Al-bewustzijn) → Transcendentie van de mechanica
  Dit is het niveau waarin de schijnbaar absolute wetten zelf worden opgelost in pure frequentie. Hier lijkt zwaartekracht niet meer relevant—alsof het ego, het lichaam en de beperkende structuren oplossen in een staat van eenheid. Dit is de kwantumstaat waarin iemand “loopt over water” of waar “zwaartekracht ophoudt te bestaan” omdat de wet van materie niet langer de fundamentele realiteit is. Er is geen sprake meer van “no choice, what to do?” want de vraag komt niet meer in je op. Er is immers niemand meer om die vraag te stellen.

Die uitspraak “mechanics are absolute” geldt binnen een bepaalde dimensie van bewustzijn. Zodra de frequentie verhoogt naar Siddhi-niveau, vervagen de grenzen van wat we als absolute wetten beschouwen. Dit betekent dat:

• De mechanica in de Schaduw-realiteit absoluut is, net zoals zwaartekracht.
• Maar als je frequentie voldoende verhoogt, lossen deze wetten op omdat je niet langer aan die realiteit gebonden bent.

Dit is de evolutie van de mens, naar mijn gevoel. Dit is waar we collectief naartoe bewegen. Maar ik moet ook nog een hele belangrijke nuance toevoegen voor je gaat denken dat The Age of Aquarius misschien toch zit aan te breken en we eindelijk uit dat stom lichaam gaan ascenderen. Zo eenvoudig is het niet. Dus hier komt even een… ja… een ietwat koude douche allicht.

Opstijgen door neer te dalen

We kunnen de mechanica alleen overstijgen via de mechanica, niet daarbuiten.
Bam. Koude douche. Dan toch geen “makkelijke ontsnapping” naar die beloofde New Age. Niet even gewoon je lichaam kunnen afwerpen om naar de zevende hemel op te stijgen. Helaas.

Het gaat ‘m niet over “opstijgen”, maar over “neerdalen”, of “opstijgen door neer te dalen”, namelijk dat de verhoging in frequentie en bewustzijn VIA de vorm verloopt doorheen integratie en belichaming van de gehele ervaring van het mens-zijn, niet door aan het lichaam of de beperking te willen ontsnappen. En bij het volledig incarneren in de vorm, het belichamen van alles wat het mens-zijn inhoudt, ervaren we ook pijn en lijden. Net dat moet mee geïntegreerd worden, niet alleen de leuke kanten van jezelf of van het leven.

Het begint dus met acceptatie en het omarmen van de mechanica en de beperkingen, en daarvoor heb je bewustzijn nodig enerzijds, en gewaarzijn (awareness) nodig als volgende stap. De Schaduw- en de Gave-niveaus zijn met elkaar vervlochten zoals yin en yang. En de Siddhi is niet “daarboven” maar binnenin. Richard gebruikt vaak deze beeldspraak: het zaadje wordt geplant in de Schaduw, komt tot bloei in de Gave en brengt vruchten op Siddhi-niveau. Zonder het vruchtbaar maken en het verzorgen van de Schaduwbodem kan er niets tot bloei komen, laat staan vruchten brengen.

Het antwoord ligt dus in de Schaduw. Niet met de bedoeling om ons nu allemaal te gaan wentelen in die Schaduwfrequenties of het op te gaan zoeken, maar om ons met nieuwsgierigheid ervoor te openen wanneer het zich aandient. En het dient zich aan, ja hoor, daar kunnen we zeker van zijn. We hoeven er heus niet naar op zoek te gaan. Het staat allicht pal voor je neus op dit moment. En het enige wat het wil is door jou gezien worden en door jou aanvaard en geliefd worden.

Daarin ligt die Gave. En in die Gave groeit uiteindelijk een Siddhi-vrucht.

In dat opzicht kunnen we het overstijgen van mechanica niet als doel stellen, want dat lijkt eerder een soort vlucht uit dit menselijk bestaan (en zo wordt het ook vaak in de wereld gezet, met alle gevolgen vandien). De weg is er doorheen. Pas als je je opent om volledig te durven incarneren in je eigen lichaam, in de vorm, om alle afgesplitste delen van jezelf weer helemaal te gaan integreren, dan pas is het mogelijk om Siddhi-niveau te bereiken. Dus om te kunnen overstijgen moeten we eerst het leven ten volle durven aangaan. Wow, wat een opdracht!

En is dat niet net de reden waarom we geboren zijn?
Om het leven te ervaren en te leven?
Wat is anders de zin van het leven, anders dan het ook daadwerkelijk te leven?

Is Verlichting een overwinning op de mechanica?

Denk aan verhalen over bijzondere figuren uit de geschiedenis zoals Jezus die over water liep of yogi’s die bovennatuurlijke krachten zouden hebben. Als dit geen metaforen zijn, dan is het mogelijk dat ze simpelweg een niveau van bewustzijn hadden bereikt waarin de wetmatigheden van de fysieke wereld niet langer dwingend waren.

Ik kan daar natuurlijk geen uitspraken over doen.
De verhalen zijn in mijn ogen vooral belangrijk omwille van de archetypische symbolen en waar ze naar verwijzen, niet of ze feitelijk waar zijn of niet. Maar het spreekt wel tot de verbeelding natuurlijk. Want we kennen zo heel veel verhalen en overleveringen die verwijzen naar mogelijke Siddhi-ervaringen. Voor mij zijn dat de lichtpuntjes uit onze menselijke geschiedenis die ons lieten zien wat mogelijk is als we als collectief onze evolutie omarmen, door individueel de involutie aan te gaan.

Deze verhalen wekken ook vaak de indruk, als ze verkeerd worden begrepen, dat er iets te bereiken is “daarbuiten.” De neiging om het buiten onszelf te zoeken is enorm sterk. Terwijl Human Design ons net wil vertellen dat het antwoord binnenin ligt: in het omarmen van onze mechanica als eerste stap naar het speelveld van waaruit we kunnen groeien naar onbeperkte mogelijkheden als volgende stap in onze collectieve evolutie als mensheid.

Alleen… het lijkt een beetje of Ra uiteindelijk toch vast is blijven hangen aan dat eerste stadium en die boodschap van “mechanics are absolute.” Hij wilde ons natuurlijk bovenal in ons experiment krijgen en laat dat nu net hetgeen zijn waar mensen enorme weerstand tegen blijven bieden, want dan moeten ze uit hun hoofd en in hun lijf. Ra wist op dat vlak wel precies wat ie deed en had ook echt gelijk, naar mijn gevoel, maar de boodschap werd ergens misbegrepen of gecorrumpeerd met tijd.

De enige mogelijkheid voor de meesten van ons, om Siddhi-niveau op dit moment te ervaren, is door kleine glimpjes daarvan te krijgen, maar het niet lang genoeg te kunnen vasthouden, want het is ook zo — en dat is iets waar Richard Rudd vaak naar verwijst — het is geen individueel proces; het is een collectief proces dat we individueel doorlopen. Zolang er nog een mens op de wereld is die de Schaduw niet heeft geïntegreerd of omarmd, bereikt niemand echt het Siddhi-niveau, behalve dat we er met momenten wel van kunnen proeven en er misschien wel mensen bestaan die het iets langer kunnen vasthouden. Maar ‘t is met z’n allen, of het is niks. Dat is de deal. Dat heb ik ook proberen verwoorden in mijn vorige podcast-aflevering en de blog die daartoe de aanleiding was, over hoe ik mijn Projector-ondernemerschap ervaar.

Oh, nog even ter zijde: het proces van bewustzijn naar essentie of ontwaken is bovendien niet lineair. Het is eerder cyclisch. Maar dat is stof voor een andere keer.

De cult van Human Design

En dan kunnen we dit even gaan samenvatten:

• Human Design zegt: “Mechanica is absoluut” → zolang je binnen het speelveld van deze realiteit functioneert, zijn er wetten die gelden voor jou individueel en voor het collectief.
• Gene Keys zegt: “Mechanica is relatief” → zodra je bewustzijn een bepaald punt bereikt, worden die wetten vloeibaar of zelfs irrelevant.

En toch geloof ik dat Ra net hetzelfde wou bedoelen als Richard met z’n Gene Keys. Alleen… het is er dus nooit echt van gekomen om dat voldoende uit te werken. Ra stierf in maart 2011 al. Hij was niet geboren om de verschuiving mee te maken waar we nu volop in zitten. Het tijdperk van Ra Uru Hu is voorbij.

Als er iets is als “no choice”, en dat geloof ik wel, dan kunnen we ook besluiten dat Ra Uru Hu zijn rol meesterlijk heeft gespeeld en hij daarin geen keuze had. Zijn rol is nu uitgespeeld. Maar waar Ra’s verhaal is geëindigd, eindigt het niet voor Human Design. Het is nu aan ons, kinderen van deze huidige tijdsgeest, om het op te pakken en er iets mee te doen (als je die respons, uitnodiging of roeping voelt, tenminste).

Werner Pitzal en Richard Rudd zijn twee mensen die hun groeimindset hebben losgelaten op hun ervaring met Human Design. En zij zijn niet de enige. Steeds meer mensen komen tot een beleving van waar Human Design naar verwijst en zullen het systeem als dusdanig doorvertalen. En volgens mij is dat net de bedoeling: het systeem is slechts het systeem, maar hoe je het inzet om tot beleefde ervaring te komen is geheel uniek aan jouw design en jouw reis met jezelf binnen het grotere geheel.

Het gaat dan ook niet om Ra Uru Hu. Hij was slechts de boodschapper. En hij deed dat uitstekend op zijn unieke manier. Ik heb respect voor Ra als mens, maar tegelijk kan ik ook zijn menselijkheid zien. Ra is niet wat Human Design doet staan of vallen. Human Design staat op zichzelf. Wat Ra deed was puur zijn interpretatie van wat The Voice hem liet zien doorgeven. En interpretatie is geen waarheid; het is puur de beleving van Ra zelf. Dus het heeft geen zin Ra eindeloos te herhalen alsof hij de enige waarheid sprak en zijn interpretatie de enige mogelijkheid is, want dan zit je zo in een fixed mindset dat we mogen gaan spreken over “de cult van Human Design”, eerder dan Human Design als tool, systeem of instrument waar het voor bedoeld is.

“De cult van Human Design” is niet Human Design, maar puur het vasthouden aan een interpretatie zonder geleefde ervaring, zonder het experiment zelf aan te gaan. Want als je het experiment écht aangaat, dan is het volgens mij erg moeilijk om Ra’s woorden als heilig te verklaren en ga je net ontdekken dat er zoveel ervaringen, interpretaties en belevingen zijn als dat er mensen rondlopen op deze aardbol. En dat dat net verwijst naar die uniekheid die eindelijk in de wereld mag komen, na eeuwenlang homogenisering en het moeten volgen van die ene waarheid, handig ingezet door mensen die graag de macht en controle houden, om orde te kunnen scheppen in een chaos, omdat dat nu eenmaal de weg was van The Cross of Planning en de Cross of the Maya, maar die houdt op te bestaan op 15 februari 2027. En dat voelen we nu al met z’n allen, of je je er van bewust bent of niet.

Je hoeft niet alle details te kennen om te ontwaken

Een klinkende uitspraak waar ik in eerdere blogs al had over geschreven.
Maar het gekke is dat Human Design als systeem nu zodanig complex is geworden dat het wel wordt verkocht als: als je niet diep genoeg in de details duikt, dan weet je van piet snot.

Dit is ongelooflijk verwarrend.
Want de andere boodschap is — en die krijg je dan via een Foundation Reading of een Living Your Design-workshop te horen — dat je genoeg hebt aan Strategie en Autoriteit. Maar tegelijk weet je: Ojee, daar zijn nog zoveel lagen onder. Maar liefst 1080 nuances pér poort, en dan hebben we de planeten niet meegerekend.

Huh? Wat is het nu?

Wel, later werd daar dan ook zoiets van gemaakt: Ja, analisten moeten wel diep duiken. Ze moeten het hele systeem door en door kennen. Maar dat hoeven de mensen voor wie analisten een reading doen niet te kennen. Die hebben genoeg aan Strategie en Autoriteit.

Ja, ik weet het niet, hoor. Ik heb niet het gevoel dat wat ik leer in de analistentraining iets bijdraagt aan wat iedereen dan aan de oppervlakte nodig heeft. In tegendeel, ik voel me eerder een beetje bekocht, want gaandeweg ontdekte ik ook dat zoiets als een Foundation Reading eigenlijk ook maar een soort afleiding is die niet het resultaat heeft dat het claimt te hebben.

Ik kan daar ook weer veel over zeggen, maar dan leid ik je af van het onderwerp van deze blog. Waar ik het over wil hebben is de rode vlag: “Je hebt dit nodig om vooruit te kunnen.” Ken je die?

Het is een rode vlag die mensen afhankelijk houdt. Je wordt daardoor in een soort co-dependency-relatie met Human Design gestopt. Voor sommige mensen wordt het zelfs een regelrechte trauma-bond als dit soort afhankelijkheid een trauma-respons in je oproept. Die “als…, dan…” is een manipulatietechniek. Het schept een voorwaardelijkheid en iemand anders houdt de controle. Of een systeem houdt de controle. Dat is het omgekeerde van bekrachtiging, van empowerment. En geloof me, dat wil je niet. Been there, done that, op meerdere vlakken in mijn leven.

Ontwaken is iets wat op elk moment kan gebeuren en daar heb je niets of niemand voor nodig. Alleen jezelf. Alleen al omdat je bent geboren en dus leeft, heb jij een ontwaken-potentieel. En dat kan niemand van je afnemen. Dus er zijn ook geen voorwaarden van buitenaf. Dus geen enkel systeem, goeroe, leraar, geen enkele informatie of invloed van buitenaf zal daar iets aan veranderen.

Elk systeem of elke persoon die claimt iets te weten wat jij niet weet, iets ziet wat jij niet ziet, tenzij je in dat systeem investeert of naar die persoon luistert, is bezig vanuit ego en niet vanuit dienstbaarheid. Dat systeem of die persoon geeft niet om jou, maar alleen om zichzelf. Zo’n systeem is bedoeld om jou vast te zetten. Zo’n persoon is eerder een influencer, goeroe of cultleider. Iemand die macht over jou wil om er zelf beter van te worden.

Human Design is een systeem, maar het hoeft niet zo’n systeem te zijn dat jou in diens macht houdt. Je kan het ook zien voor wat het is: een systeem. Meer niet. En misschien moeten we zelfs afstappen van het woord “systeem” als in “Human Design Systeem” en terugkeren naar Human Design als tool voor bewustwording, met de nadruk op bewustwording. Een tool is iets om jou te ondersteunen in het bereiken van een bepaald doel. De tool an sich is niet het doel, enkel een hulpmiddel. Een systeem heeft misschien net nog te veel die band met The Cross of Planning dat orde wil scheppen in de chaos maar waar iedereen zich dan naar moet conformeren voor het ook echt werkt. En dat is geen gezonde ingesteldheid om met Human Design te gaan werken. En daar dient Human Design ook niet voor.

Als je op zoek bent naar een leven waarin je vrij bent, echte verbinding ervaart en meer zelfvertrouwen of zelfacceptatie, dan hoef jij niet het hele Human Design Systeem vanbinnen en vanbuiten te leren. Je hoeft ook niet radicaal op je Strategie en Autoriteit te vertrouwen. Dat zijn allemaal externe factoren die niet de macht hebben om intern iets op te lossen. Zo werkt het niet.

Iets van buitenaf kan jou wel inspireren om intern iets op te lossen, maar dan moet je nog steeds zelf naar binnen keren en het daar ook echt aangaan. Dat systeem of die persoon kan dat niet voor jou doen. En dus heeft het ook geen zin om systemen als dusdanig te gaan verkopen, alsof je dat nodig hebt voor die oplossing in jezelf. De nieuwste hack gaat daar niets aan veranderen. Je komt er alleen berooid, maar met een levensles rijker, uit.

En zo wordt Human Design tegenwoordig wel verkocht.
Sterker nog, er zijn leraren aan de IHDS — en ik ga geen namen noemen — die claimen dat zonder Strategie en Autoriteit je binnen een aantal jaren morsdood zal zijn. Dat zijn heel gevaarlijke uitspraken en ze zijn van de manipulerende en gaslightende soort. Vaak dient het een persoonlijke agenda, een deel van zichzelf dat ze nog niet hebben willen of durven aankijken, en dat op jou wordt geprojecteerd. Het gaat in zo’n situatie veel meer over hun eigen afgesplitste delen die nog moeten worden geïntegreerd. Zo herken je de Schaduw.

Dus, als jij je niet bekrachtigd voelt door Human Design als tool, als het jou niet helpt in je bewustwordingsproces, dan kan je je afvragen: wat doe ik dan verkeerd? Het antwoord ligt niet in Human Design als tool maar in hoe je het gebruikt of hoe anderen willen dat je het gebruikt. Dat zijn twee totaal verschillende dingen.

Human Design gaslighting

Er zullen steeds opnieuw mensen zijn die Human Design zullen gebruiken om jouw ervaring tegen het licht van hun kennis van een lichaamsgrafiek te houden om jou te gaslighten en iets van jou te krijgen, wat het ook moge zijn — meestal het weggeven van jouw kracht, zodat zij zich beter voelen over zichzelf. Hun analyse is hun wapen jegens hun eigen onzekerheid. Dat is een Schaduw-dynamiek.

En het is niet iets om je beschaamd over te voelen. Al kan daar wel schaamte zijn. De uitnodiging is om ook dit met nieuwsgierigheid te benaderen, als het zich aandient, en door de schaamte te gaan. Een tip: schaamte lost op als sneeuw voor de zon als je ‘t durft delen, als je het woorden en expressie geeft. Niet als je het in het verborgene probeert te houden of doet alsof het er niet is.

Ik had dit gesprek onlangs ook met iemand die al een tijdje met Human Design en Gene Keys reist: er zijn intussen meer dan 8 miljard ervaringen naast elkaar en ze zijn alle 8 miljard uniek. Geen enkel systeem kan voorschrijven wat die ervaring zou moeten zijn, maar mensen gaan het wel proberen. Zo scheppen ze orde in een schijnbaar chaotische realiteit om een gevoel van houvast en controle te hebben. Wie daarvan afwijkt is een potentiële bedreiging. Dit is de oude manier van denken, werken en leven, waar nu een einde aan komt.

Hoe men naar Human Design kijkt en hoe men Human Design inzet is een fase van ontwikkeling. Het verraadt een plaats op het spectrum van bewustzijn. Het heeft een bepaalde frequentie. Het is een graadmeter voor jezelf om te zien of het vanuit de Schaduw komt of eerder vanuit een Gift-frequentie. Het is ofwel benauwend en krimpend, ofwel expansief en ademend.

En ook hier: de Schaduw is niet slechter dan de Gave. Het zijn twee waardevolle delen van onze menselijke beleving. Ze kunnen niet zonder elkaar. En ze zullen er altijd zijn. Je kan de Schaduw niet wegredeneren of uit je leven verwijderen. Je kan het alleen integreren als deel van jezelf, je menselijke ervaring, en er volledige verantwoordelijkheid voor nemen.

De Schaduw is er net zo goed om lief te hebben als de Gave. Niet liefhebben als in “goedpraten”, maar liefhebben als in: ook dit is een creatie van God, het Ene, het Al-bewustzijn. Ook dit is deel van wie we zijn, alleen in een andere expressie dan de Gave. Als je de Schaduw wegknipt uit het spectrum van bewustzijn, dan stort alles in elkaar en is er geen leven mogelijk.

Wederom, ik zei al: dat proces is niet lineair. We gaan voortdurend heen en weer tussen Schaduw en Gift, heen en weer op het spectrum van bewustzijn, met soms een doorbraak of bewustzijnssprong en soms een glimpje van het Siddhi-niveau of de ervaring van pure essentie. Maar evengoed met heel veel momenten van vergeten en weer opgeslokt worden door de ervaring van pijn en lijden zonder bewustzijn of met beperkt bewustzijn. Dat is de dans. Dat is de ervaring die het leven ons biedt en die in z’n geheel omarmd moet worden willen we lijden uiteindelijk opheffen of overstijgen.

We kunnen elkaar dus ook niet gaan beoordelen als in: “Jij staat nog maar daar en jij staat al ginder”, nee, want wie “ginder” staat, staat morgen misschien weer “daar.” Ik zei het in mijn vorige podcast-aflevering ook: we denken vaak dat we al verder staan dan een ander, maar dat is net het bewijs dat er nog steeds delen van onszelf zijn dat we nog niet hebben aangekeken en geïntegreerd. We zitten er allemaal samen in.

Geen “of” maar “en”

Het is dus geen wedstrijd. In tegendeel, het is een gezamenlijke reis die we elk individueel ondernemen. En we zitten in die reis tot we collectief de bestemming hebben bereikt. Incarnatie na incarnatie. Dus het gaat ‘m uiteindelijk niet om de bestemming — want ja, wie weet wanneer we daar ooit komen — het gaat ‘m net om dat speelveld, het spelen en ervaren en daarvan te genieten. Het bewustzijn dat zichzelf kan ervaren — dat is een unieke beleving dat enkel in dit menselijk bestaan tot stand kan komen.

Richard Rudd zei ook al een paar keer, al lachend, dat wie na dit leven niet meer wil incarneren, net opnieuw zou moeten incarneren, want dan heb je het niet gesnapt. Zij die het wel hebben gesnapt willen niets liever dan terug incarneren, want er is geen plaats zoals op Aarde. En Ra zei het zelf ook: “Sit back, relax and enjoy the ride.” Daar gaat het om. Dat speelveld. Die ervaring van wat het leven allemaal te bieden heeft en hoe wij daarmee in interactie gaan vanuit ons bewustzijn in de vorm.

In dit spel spelen we niet tegen elkaar, maar mét elkaar.
Ik denk dat we het ook zo kunnen stellen dat zowel Human Design als de Gene Keys erin bestaan om ons te helpen van het spel te genieten, om ook in dat bewustzijn te komen, dat gewaarzijn (awareness) dat er überhaupt een speelveld is. En we daar dan gebruik van kunnen maken. In plaats van steeds die voetbal tegen je hoofd aan te krijgen, ontdek je misschien dat je die ook gewoon kan ontvangen door je ogen open te houden en je armen uit te strekken. Dan wordt het een heel andere beleving waar we net veel plezier aan kunnen beleven, zeker als we zo tot verbinding kunnen komen met elkaar. Samen spelen verbindt, toch? Ballen tegen je hoofd krijgen… niet echt.

Het spel is geen egoïstisch spel om wie de meeste punten of de hoogste levels kan halen. Het is een spel waarin alleen het collectief wint. Niet het individu. En in onze Westerse, individualistische maatschappij is dat een lastig iets. Dat hoe individualistischer je het spel speelt, hoe meer je verliest en hoe zwaarder het spel wordt voor iedereen. Dus ja… je kan absoluut de grote asshole uithangen als je wil en dat een heel leven volhouden, maar dat is niet de bedoeling van het spel. Je komt dan gewoon terug in een volgende incarnatie om dat karma terug in balans te brengen. Het is geen straf, dat karma, maar er wordt wel balans gevraagd. Dat is nu eenmaal de natuur van leven. Alles is vergankelijk en alles zoekt steeds een evenwicht.

Dat we in het nieuwe tijdperk voornamelijk individuele poorten hebben in de achtergrondfrequentie is geen uitnodiging tot asshole-isme, haha. Het is een uitnodiging tot uniekheid omarmen en vanuit die uniekheid in gemeenschap te komen met elkaar. Dat is iets heel anders dan puur individualisme wat al heel snel toxisch wordt zonder echte verbinding met de wereld om zich heen.

Maar we kunnen er natuurlijk over discussiëren dat er ook wel assholes nodig, lijkt het wel, om het leven te kunnen appreciëren in al zijn vormen.
Zonder lijden geen Verlichting, zou Boeddha hebben gezegd.
Maar “asshole” is niet alles wat iemand is. Het is slechts een expressie en in het volgende moment kan die expressie ook weer helemaal anders zijn. Als we stoppen met labels plakken op onszelf en op mensen, maar die labels puur gaan zien als een aanduiding van bepaald gedrag, dan blijven we in een groeidmindset en vermijden we vast te raken in die fixed mindset die bewustzijn doet vernauwen i.p.v. groeien.

We leven ons design al

Voor mij is het gewoon een feit: we leven ons design al. We hoeven helemaal niet op zoek te gaan naar “hoe kan ik mijn design (meer) gaan leven.” Voor mij bestaat er niet zoiets als een “niet-zelf.” Alles is Zelf dat zichzelf uitdrukt. De vraag is eerder: hoe drukt dat Zelf zich uit? Waar op het spectrum bevindt zich dat?

Binnen het leven van dat design, treedt er “vervorming” op, als in: sommige expressies zijn van een lagere frequentie, hebben een duister kantje, een niet-geïntegreerd deeltje dat nog gezien, omarmd en dus geïntegreerd mag worden.

We zijn keuzeloos in wat het leven naar ons toebrengt, maar we hebben een keuze in hoe we daarmee omgaan. In elk moment maken we steeds opnieuw die keuze. Meestal onbewust. Soms bewust. Dat is de leerschool. Dat is de evolutie en involutie die simultaan gaande zijn. En dat proces is erg uniek voor iedereen.

Vanuit ons eigen design zitten we ergens op het spectrum van bewustzijn. En we gaan de hele tijd heen en weer op dat spectrum. Los van dat heen en weer bewegen is er wel een soort baseline, een soort basisfrequentie waarop we opereren. En die basisfrequentie wordt bepaald door hoeveel van onszelf we reeds hebben geïntegreerd en hoeveel we van onszelf nog steeds afwijzen, wat dus nog in het verborgene, of de Schaduw opereert.

Hoe meer we onze Schaduw integreren, hoe meer we richting hoger bewustzijn schuiven op dat spectrum. Een hoger bewustzijn brengt een bepaalde sensitiviteit en creatieve intelligentie met zich mee. Dat is meteen ook hoe we ons steeds meer bewust worden van ons “Ware Zelf.” Maar eigenlijk is dat Ware Zelf altijd aanwezig, alleen wordt het niet altijd in de wereld uitgedrukt als een frequentie die matcht met wat je onder “Ware Zelf” zou begrijpen. Meestal drukken we onze conditionering uit, de vervorming van dat Ware Zelf dat in de Schaduwfrequentie opereert. In sommige tradities spreekt men over het kleine zelf en het Hogere Zelf als een soort spectrum.

En die uitdrukking die van een lagere frequentie is is niet slecht. Het is een leerkans. Het is een kans voor bewustwording. Zonder die Schaduw zou er geen groei mogelijk zijn, zoals ik al aanhaalde. Dus het heeft ook geen zin om elkaar daarvoor te gaan veroordelen of aan te wijzen als slechterik, wat niet wil zeggen dat je je grenzen niet mag aangeven. Natuurlijk wel, jij hebt ook een keuze wat jij in jouw persoonlijke ruimte wil toelaten en wat niet. We mogen daar ook vanalles over denken en voelen, over dat lagere-frequentie-gedrag, maar uiteindelijk zijn net die expressies de grootste leermeesters in ons leven.

Het wordt natuurlijk lastiger als die leermeester zich keer op keer aandient en de les niet wordt geleerd. Dan zie je vaak een beweging die daar een verantwoordelijkheid voor wil gaan aanduiden. Net door ook uit te spreken hoe dingen ons raken en aan te geven wat we niet prettig vinden van de ander, geven we de ander een kans op bewustwording en groei. Maar tegelijk komt dan ook het besef dat we geen controle hebben over wat de ander daarmee doet. En daar kunnen we ons boos, verdrietig, gefrustreerd of machteloos over voelen: dat is dan weer de uitnodiging voor onszelf om daar naar te kijken en onze groeimindset daarop toe te passen, om in die Schaduw-ervaring voor onszelf het geschenk te vinden, los van wat de ander doet.

Worden wie je al bent

Human Design, en ook Gene Keys, gaat veel meer over worden wie je al bent. Je hoeft niets te veranderen binnenin jezelf. Je hoeft niets te bereiken buiten jezelf. Alles ligt binnenin klaar om ontluikt te worden, om tot bloei te komen. Het is puur een kwestie van integratie, dat begint met toelaten, accepteren en omarmen. Allow, Accept, Embrace. Dat zijn de voorwaarden voor een doorbraak.

En dat is ook het “deconditioneringsproces,” het herprogrammeren van je cellen doorheen het cel-hernieuwingsproces, cyclus na cyclus, ons hele leven lang. Daar heb je an sich Human Design niet voor nodig, maar het kan wel een helpende tool zijn onderweg, als je ‘t gebruikt op een manier die dat proces ondersteunt, natuurlijk. En niet puur als kennisbank of mentale trip, of een manier om controle uit te oefenen over jouw realiteit en de wereld om je heen.

Dat is ook mijn missie met Human Design: die reis in de eerste plaats zelf aangaan, met mezelf, en als het leven mij daartoe uitnodigt, zoals nu, terwijl je leest of luistert, anderen hiermee onderweg ondersteunen, op weg naar zichzelf, samen, op onze collectieve reis in een schijnbaar afgescheiden leven.