Ontwaken zonder wieltjes

Geschreven door Daisy De Boevere

Schrijver, gids & mystica

17 februari 2025

Wanneer een systeem of wanneer informatie in het algemeen afbreuk doet aan de menselijke ervaring, dan zitten we met een probleem. Dan wordt het systeem op zichzelf de ervaring en niet langer de wegwijzer naar de ervaring.

Systemen kunnen daarom alleen maar een kickstart zijn, een middel of houvast om in de ervaring te gaan op een meer gestructureerde, systematische manier, opdat je kan gaan leren vertrouwen op je eigen ervaring. Maar het systeem zelf zal altijd een afleiding zijn van die ervaring. Want een ervaring vraagt jouw volledige aanwezigheid in die ervaring en dat is niet iets wat een systeem voor jou kan doen.

Die beroemde 80/20-regel en trainingswieltjes

Een goede verhouding zou bijvoorbeeld kunnen zijn dat we voor 20% begeleiding van een systeem krijgen, maar dat we daarnaast voor 80% in actie komen, om in de ervaring te zijn. Misschien is dat in het begin meer een 35/65 ratio of nog een andere ratio, eigen aan jouw proces van dat moment.

Maar wanneer systemen meer ruimte gaan innemen dan de ervaring zelf, dan zit je met een enorm probleem. Dan dient het systeem jou niet, maar houdt het jou vast in het systeem zelf. En systemen zijn uiteindelijk verzinsels van de mind, dus ja, daar is ie weer: dan word je dus geleefd door je mind. En dat willen we nu net voorkomen of veranderen.

Wanneer je met een systeem werkt, dan kan je het systeem zien als de trainingwieltjes van je fiets, toen je leerde fietsen. Op een gegeven moment moet je die trainingswieltjes wel gaan loslaten, anders leer je niets. De uitnodiging van een systeem is dus om dan dieper te gaan duiken in de ervaring, in je eigen bewustzijn, doorheen mindful acties, zodat je dat bewustzijn ten volle kan gaan ervaren. In dat bewustzijn gebeurt immers de magie.

Een systeem kan je helpen in de ervaring te gaan van hoe jouw bewustzijn werkt in relatie tot de vorm waarin je bent geboren, maar daarna is het de bedoeling om steeds meer te gaan vertrouwen op wat zich daar aandient. Geen rigide agenda’s verbinden aan je acties of een vast resultaat vooropstellen, maar gewoon jezelf toelaten in de ervaring te gaan van wat het is om mens te zijn, vanuit dat bewustzijn, maar wel in de vorm — best spannend, natuurlijk, met die wieltjes er voor het eerst af — en te vertrouwen op wat zich aandient.

Van strategisch denken naar receptiviteit

Dit is ook de beweging die we maken van de Cross of Planning naar de Cross of the Sleeping Phoenix: een beweging van strategisch en analytisch denken naar simpelweg ontvankelijkheid, receptiviteit. Systemen zoals Human Design hebben geen plaats in het nieuwe paradigma. Ze komen uit het oude paradigma en zijn bedoeld om ons te helpen die transitie te maken. Wanneer ze jou daar niet mee helpen, maar eerder vastzetten in het systeem zelf, waardoor je afgeleid wordt van die ervaring zonder trainingswieltjes, dan kom je er niet. Dan blijf je afhankelijk van een autoriteit buiten jezelf. En het gaat er net om dat — ondanks dat je trainingswieltjes goed kon gebruiken in het begin — er een moment komt waarop je leert vertrouwen op die innerlijke autoriteit, los van het systeem, en je hoeft het zelfs niet te analyseren of onder woorden te brengen (want dat is uiteindelijk onmogelijk).

Dit hele systeem bestaat er net in om jou voor te bereiden op het ontvankelijk worden voor bewustzijn (consciousness). Door die ontvankelijkheid creëer je een verbinding met het leven en de kosmos, waardoor je daarop gaat meestromen, wat een voorwaarde is om in het nieuwe paradigma te kunnen gedijen. Het gaat veel verder dan puur overleven. Het gaat echt over gedijen, over het oude water waar je als vis in zwemt te vervangen door nieuw water en je daaraan aanpassen.

Het is een tijdperk waarin systemen en structuren niet langer op de manier zullen werken zoals ze nu doen. Mijn gevoel zegt zelfs dat generaties die geboren worden na 2027 lak zullen hebben aan systemen, maar al vanuit een soort natuurlijke receptiviteit zullen opereren. Dat gaat voor ons een behoorlijke cultuurshock zijn, denk ik, zeker als je nog op de oude, strategische manier door het leven wil gaan en je dus niet aanpast aan de nieuwe achtergrondsfrequentie. Dat gaat voor een soort kortsluiting zorgen in je systeem, alsof je de verkeerde stekker in het verkeerde stopcontact probeert te pluggen.

En dus zorgt die afhankelijkheid van systemen ervoor dat je je eigen groeipotentieel in de weg staat, dat je als het ware probeert het oude water mee te nemen en daardoor het water waarin je terecht komt gaat bezoedelen, waardoor het toxisch en onleefbaar wordt.

Het verschil met Gene Keys

Het Human Design Systeem is dus slechts een opstapje, maar dit systeem is een kind van de Cross of Planning en werd in het leven geroepen door een man die al geruime tijd niet meer in leven is. Ra Uru Hu is niet van deze tijd. Zijn tijd is voorbij. Hij werd geboren in het na-oorlogse Canada en beleefde zijn hoogtepunt in de jaren ‘70, ‘80 en ‘90 van de vorige eeuw. Dat is een hele andere tijd dan nu. En dus moeten we Ra ook zien binnen de tijdsgeest waarin hij heeft geleefd. En zo heeft hij ook een invloed gehad op de ontwikkeling van Human Design als systeem.

Het systeem zoals het is kan niet overleven in het nieuwe paradigma, dus iedereen die eraan gehecht is zal ook die ervaring gepresenteerd krijgen. En wat dan?
Ik denk dat er hele interessante tijden aankomen voor instituten zoals Jovian en de IHDS — haal de popcorn maar alvast boven (grapje… alhoewel?).

Maar an sich geldt dit voor elk systeem dat geboren is in dit eigenste tijdperk. Ook de Gene Keys. Het verschil is dat Richard Rudd zich daarvan bewust is (Ra was dat uiteindelijk ook, maar ging daar duidelijk anders mee om en insinueerde ook een aantal keren dat Human Design uiteindelijk zou muteren) en dit ook transparant mee heeft ingecalculeerd in het Gene Keys Systeem, dat eigenlijk geen systeem is. Het is alleen maar als systeem doorgegeven omdat dat nu eenmaal is wat werkt in deze tijd, maar het is niet gehecht aan dat systeem. Werken met de Gene Keys kan iedereen zonder ook maar iets van de Gene Keys te moeten weten. Een Gene Key an sich is geen bestemming, maar simpelweg een wegwijzer naar de ervaring van iets heel eenvoudig: pauzeren en een opening creëren tot bewustzijn. Meer niet.

Richard Rudd weet als geen ander dat de sleutel in bewustzijn ligt. Maar om daar te komen moeten we een pauze creëren in onze automatische piloot, onze geconditioneerde patronen. Eigenlijk is dat exact wat Human Design ook doet, voor het opeens meer over de informatie begon te gaan en de daarmee gepaarde complexiteit zorgde voor een soort vervorming van die oorspronkelijke boodschap.

Thinking Your Design

Human Design is ergens onderweg verstrikt geraakt in dit oude-paradigma denken en werd steeds meer een mentale, analytische en strategische tool dat een bestemming op zich leek te worden. De originele boodschap van het systeem ging stilaan verloren in het lawaai van de details en de complexiteit. Het begon stilaan afbreuk te doen aan de menselijke ervaring, doordat mensen veel meer de nadruk op het systeem en de informatie van Human Design ging leggen en niet meer op de ervaring van het systeem.

Een Living Your Design zoals dat vroeger werd gegeven lijkt nu een hele andere bestemming te hebben gekregen, namelijk eentje van mensen die kennis en informatie opdoen over hun grafiek om daarna hopelijk door te stromen naar de diepere lagen, i.p.v. een workshop voor Ontwaken, wat het initieel was.
Mede doordat veel mensen hebben gezien dat het deel is geworden van een informatie-verdienmodel is er ook heel veel aversie jegens Living Your Design ontstaan, wat ik best jammer vind, want het blijft wel een belevingsmoment voor mensen aan het begin van hun experiment, maar spijtig genoeg is de nadruk op 80% theorie komen te liggen met hopelijk nog 20% ervaring, maar dat laatste is enorm afhankelijk van LYD Guide tot LYD Guide. En het orgaan dat LYD Guides opleidt zorgt mede voor de verwarring, omdat de focus ligt op het verspreiden van het Human Design Systeem en niet op het ontmoeten van mensen daar waar ze zich bevinden, om vervolgens in de ervaring te gaan van waar Human Design naar wil verwijzen.

Living Your Design zou eerder Thinking Your Design moeten heten, vind ik.
Ik heb getracht — want ik ben ook een erkende Living Your Design Guide — het om te draaien naar 20% theorie en 80% ervaring, maar het blijft een uitdaging en ik ben er quasi zeker van dat mijn Living Your Design cursus op termijn allicht iets totaal anders wordt dat van de IHDS niet langer LYD zal mogen worden genoemd als ik nog conform wil blijven met hoe ik het “mag” doorgeven.

En toch zie je nu steeds meer LYD Guides hun LYD transformeren in bv. immersions, i.p.v. workshops en cursussen met theorie-overdracht. Nisarg Nikiel is daar een voorbeeld van, een Reflector die onderdompelingen geeft in het beleven van je eigen design doorheen emotioneel werk, zonder dat er theorie aan te pas komt. Zij doet dit af en toe in de bijzondere Human Design-commune in het Baskenland: Les Fous Du Village.

Dit is nieuw-paradigma denken, waarin het gaat om receptiviteit i.p.v. strategisch denken. Mary Ann Winiger was een van de pioniers op het vlak van het aanbieden van onderdompelingen, maar zij is recent in pensioen gegaan nadat haar Sacrale centrum de boodschap gaf niet langer te responderen op werk.

Corruptie

Daardoor is Human Design, hoe het nu wordt “beoefend” en doorgegeven, los van die onderdompelingen, veel eerder iets statisch en doods geworden waarbij mensen de uitgang maar moeilijk kunnen vinden. Daaraan werden dan ook nog eens vele beloftes gehangen door degene die geld willen blijven verdienen met het systeem maar ook de nalatenschap van Ra Uru Hu trachten te beschermen, zodat mensen zouden blijven investeren in het systeem zelf. Spijtig genoeg ondersteunen de officiële kanalen dus niet de mutatie die Human Design wil en zal doormaken als systeem.

Voor mij is dat corruptie. De frequentie van het systeem wordt daardoor gecorrumpeerd en als je op een gelijkaardige frequentie opereert, wat de meesten van ons doen in een schaduwfrequentie, dan raak je vast. Tegelijkertijd zijn er krachten aan het werk die ervoor proberen zorgen dat je op die frequentie blijft opereren, opdat het die frequentie ook blijft voeden, i.p.v. dat het je helpt losbreken naar een gezondere verhouding tussen systeem en ervaring.

Het systeem was ontworpen om mensen te bevrijden, maar het is gegroeid tot een systeem dat mensen nu vastzet. Eenieder die zich wil bevrijden lijkt ofwel helemaal te moeten breken met het systeem, zoals je een trauma-bond doorbreekt, ofwel heel sterk in diens schoenen staan om tegen die stroom in te blijven zwemmen, wat niet altijd een belonende ervaring is. Veel mensen geven het onderweg dus op en dat is erg jammer.

Ik merk dat ik het systeem niet zomaar naast me neer wil en kan leggen omdat ik nu heel duidelijk kan zien dat het probleem niet in Human Design ligt, maar in wat mensen er uiteindelijk van hebben gemaakt. Human Design, niet het systeem dat het is geworden, is écht een prachtige, geniale, helpende tool met heel veel potentieel om net zoiets te kunnen worden als Gene Keys, iets wat ons helpt de verschuiving te maken naar het nieuwe paradigma, of zoals ik het zou verwoorden: Human Design kan ons écht helpen om te leren ontvankelijk worden voor het bewustzijn dat wil komen. En Human Design was ook echt dat systeem in het begin, tot het gecorrumpeerd werd. Nu mist het wezenlijks iets en pas deze ochtend werd het me zo helder wat dat “iets” is.

Ik noem het “de vonk.” “The spark” in het Engels. Een levensvonk. Het kanaal waar doorheen God of het Universum of het Al-bewustzijn kan opereren.
Human Design mist die vonk op dit moment. Het systeem is groter geworden dan het behoeft te zijn. Die vonk was er in het begin, maar die is overdekt geraakt met vele laagjes complexiteit en allerlei mentale agenda’s die de frequentie is gaan corrumperen.

Human Design zoals het nu is is een gesloten systeem. Er is geen ingang meer voor God om ons te bereiken via het systeem. Ra heeft het zelfs zo gesteld dat de mechanica als absoluut moet worden beschouwd en daar eindigt ook vaak het verhaal. Terwijl, ik zie zo het heldere beeld voor mij (dat is deze ochtend bij mij geland) van Human Design als het fundament en de basis voor de verbinding met de vorm, waar doorheen spirit kan opereren.

Human Design is in zijn complexiteit en met de focus op het systeem zelf zo zwaar in frequentie geworden dat het werkelijk stervende is. Alles wat niet in beweging blijft gaat uiteindelijk dood, dat is een natuurwet. En soms moet iets sterven opdat er nieuw leven kan ontstaan. Ik voel zo hard dat God het systeem wil openbreken en de mens daarvoor nodig heeft, opdat het terug tot leven kan komen, opdat het terug in beweging kan komen, en opdat Human Design weer het middel mag worden dat de mens helpt om die verbinding met God aan te gaan.

Het Koninkrijk Gods

Ik vertel hier niet vaak over, omdat het voor veel mensen ook een enorme lading heeft, maar ik ben al ruim een jaar lid van de Vineyard-beweging, en met name een kleine kerkgemeenschap in Veurne, genaamd Vineyard Kerk Veurne. Wat mij initieel aansprak in Vineyard in Veurne is dat deze kleine gemeenschap aan mensen de reis is aangegaan om God weer te leren voelen in ons dagdagelijkse leven.

Ik was natuurlijk eerst wantrouwig en voorzichtig — zo gaat dat tegenwoordig als op zoveel religieuze beleving een emotionele lading zit — maar ontdekte gaandeweg dat wat deze mensen proberen te doen exact datgene is wat ik probeer te doen via Human Design en waarvan ik zie dat zoveel mensen daar naar op zoek zijn: de verbinding met spirit. Of je het nu God noemt of iets anders, dat maakt an sich niet uit.

Het gaat over iets groters dan jezelf, een soort hogere kracht, die in werking is in en door alles wat leeft, waardoor we in Human Design dan ook spreken over Passagiersbewustzijn dat geleid wordt en de mind die niet de beslissingen neemt in het leven. Er is iets wat door ons heen werkt, en dat is ook exact wat je te horen krijgt in Vineyard Veurne.

Vineyard Veurne in het bijzonder probeert ook te breken met heel wat dogma om de mens echt te ontmoeten daar waar we ons bevinden, in relatie tot die hogere kracht, en de verbinding met die kracht én met elkaar weer aan te gaan. En zo brengt elk mens, doorheen diens uniekheid, een stukje van de puzzel. We kunnen die puzzel alleen samen leggen.

De boodschap dat degenen die Jezus volgen een plaatsje krijgen in het Koninkrijk van God is voor mij hét symbool voor het volgen van de innerlijke Autoriteit opdat je die verbinding met die hogere kracht weer kan herstellen en die hogere kracht daardoor ongeremd door jou heen kan werken met een frequentie die het potentieel heeft om een Hemel op Aarde te scheppen.

Ik bedoel maar, de meeste stromingen, of ze nu religieus zijn of niet, maar oud genoeg zijn, spreken allemaal, zonder enige uitzondering over hetzelfde. Maar ook in de christelijke kerk, en dit is dan specifiek in de protestantse stroming, zien we hetzelfde gebeuren als wat met Human Design is gebeurd: de mens maakt er iets anders van vanuit de ijdelheid te denken dat het kan opereren zonder die verbinding, dat de mens op zichzelf kan staan. En dat is de grootste leugen die in deze wereld de ronde doet.

Zingen in de kerk

Gisterenochtend was ik daar weer voor een viering. Een groot deel van de viering wordt gespendeerd aan wat wij “aanbidding” noemen, wat ik zou kunnen vertalen naar “afstemmen op die hogere kracht.” Want meer is het niet.

Gisterenochtend waren we maar met een hele kleine groep. Het had gesneeuwd en er waren ook een aantal mensen ziek. Dus er was weinig opkomst. Maar net dat heeft er voor mij wel voor gezorgd dat we met de juiste mensen leken samen te zijn op dat moment voor mij om iets heel bijzonders te ervaren.

We hadden een tijdje terug een workshop gekregen van Thom Graham, een voorganger van Vineyard Brussels die tevens ook werkzaam is geweest als musical-artiest in de Verenigde Staten. Hij leerde ons hoe we met ons hele lichaam konden aanbidden en die kwam bij mij heel sterk binnen. Het was echt een levensveranderende ervaring voor mij om na vele jaren strategisch muziekonderwijs dat heel wat trauma met zich meebracht, eindelijk eens in een veilige omgeving mijn lijf in de weegschaal te kunnen inbrengen. Ik voelde me werkelijk ontdooien, daar ter plekke. (Thom is ook meesterlijk in hoe hij ons begeleidde, met zijn aanstekelijk enthousiasme en ontwapenende oprechtheid, en met de moed om zelf kwetsbaar te komen opdagen.)

Sinds die workshop heb ik er een oefening van gemaakt om bij elke aanbidding mijn lichaam mee te nemen. En dat is wat Human Design ook naar verwijst: we kunnen die verbinding alleen aangaan via de vorm, via ons lichaam, niet via de mind. Het is het lichaam dat het leven ervaart en de mind krijgt simpelweg een plaatsje op de achterbank om mee te kunnen genieten van die ervaring.

Dus gisterenochtend, toen we begonnen te zingen, was ik weer bezig met mijn oefening. We zingen en aanbidden dan wel in groep, maar eigenlijk is het een heel individuele en persoonlijke ervaring. En op een gegeven moment, ik geloof zelfs dat het de laatste song was voor de preek begon (die trouwens ook altijd zo to-the-point zijn, niet normaal), toen het gebeurde.

Ik voelde de tekst zo diep.
”Hier is mijn hart, Heer.
Hier is mijn hart, Hier.
Spreek Uw Waarheid.
Binnen in mij.”

(Wil je de hele song horen, klik dan hier.)

Ik nodigde letterlijk God uit in mijn lichaam en opende mijn lichaam voor die ervaring door met volle overtuiging en bewustzijn de woorden te zingen en me over te geven aan de muziek. En ik raakte voor het eerst sinds ik me kan herinneren zo ontroerd door wat er door mij wou bewegen, dat ik begon te huilen.

Mijn hele leven was ik al op zoek naar die ervaring: verbinden met iets groters dan mezelf doorheen muziek. Al van sinds mijn 8ste was ik aan het musiceren en het werd een fulltime studie en bezigheid, maar het moment kwam nooit. In tegendeel, hoe muziek werd doorgegeven door de mensen met wie ik in aanraking kwam stond net heel ver van die ervaring. Alweer zo’n ‘“systeem” met een agenda die gecorrumpeerd is, als je ‘t mij vraagt.

Maar mede dankzij Thom kreeg ik weer hoop en gisterenochtend zat ik er in. Het hielp allicht ook wel dat de sterren afgestemd waren door ons via de transits een heleboel Solar Plexus-activeringen te geven, haha, waardoor ik op dat moment ook 6 van de 7 Solar Plexus-kanalen gedefinieerd had, maar zelfs dan nog: dit is precies waar dit over gaat, die verbinding, zowel in de missie van de kerk waar ik deel van uitmaak, als waar Human Design naar wil verwijzen.

Human Design is mechanica

En daardoor zag ik deze ochtend ook heel sterk dat beeld. Human Design als fundament, die basis die verwijst naar de vorm waar doorheen God opereert of waar doorheen we de verbinding met spirit ervaren.

En ware het nu niet dat het daar net om gaat in het nieuwe tijdperk van de Cross of the Sleeping Phoenix: poort 55 wordt in het bijzonder actief in de achtergrondsfrequentie en die gaat over die verbinding met spirit. Je zou het ook kunnen vertalen naar begeesterd leven of uitbundig leven of spirit in overvloed.

Soms vraag ik me af of dat nu niet net de Rapture is waar zoveel christelijke stromingen over spreken: het herstel van die verbinding met spirit waardoor spirit onbegrensd door ons heen kan stromen en we een soort sprong in bewustzijn maken, omdat onze bewustzijnsfrequentie plots uit z’n voegen barst na jaren van leven in onderdrukking en schaduwfrequenties.

Als ik Pam Gregory mag geloven, die onlangs enkele gesprekken met Richard Rudd heeft gehad en gepubliceerd op YouTube, dan staat er niet zover in de toekomst (en dan spreken we volgens haar binnen die tijdspanne van 2 jaar en dus niet na 2027) iets te gebeuren, een soort “lichtflits” die een grote impact zal hebben op hoe we naar de dingen kijken als mens. Je kan het bewuste gesprek hier beluisteren en bekijken.

Human Design is een middel om ons terug in die verbinding te brengen via de vorm, ons lichaam, want dat is het voertuig waar doorheen God opereert en waarbij wij de eer hebben, als bewustzijn in een schijnbaar afgescheiden leven, oftewel, als kind van God, om dit in de vorm te mogen beleven.

Stel je voor wat we allemaal zouden kunnen doen als elk van ons die verbinding zou herstellen en die energie en dat bewustzijn vrij door ons lichaam heen kan stromen, omdat de mind niet langer in de weg staat van die verbinding, omdat we onszelf niet langer afleiden maar écht in de ervaring gaan.

Midlife-crisis

Wist je trouwens dat Human Design nog niet eens diens Uranus Oppositie heeft ervaren?

Human Design is nog niet eens volwassen. Als we 3 januari 1987 om 21u03 als geboortetijd nemen, het moment waarop Ra’s ervaring met de Stem begon, op het eiland Ibiza, dan zit Human Design bijna in de periode van de Uranus Oppositie. Het hoogtepunt zal plaatsvinden op 26 juni 2031.

Dit zijn de charts:

Human Design geboortegrafiek en Uranus Oppositie-grafiek

Als je trouwens naar die Uranus Oppositie-grafiek kijkt is het eerst wat mij opvalt dat alle centra gedefinieerd zijn, behalve het Hoofdcentrum. En dat is net de verbinding met het Al-bewustzijn. Dus in de Uranus Oppositie blijft de inspiratie van buiten (hogeraf) komen.

Uranus Oppositie is de midlife, het omslagpunt waarbij we ons losmaken van de zuidelijke maanknoop als grootste thematische invloed, naar het ervaren van iets nieuws doorheen de noordelijke maanknoop.
Als we kijken naar de geboortegrafiek dan kunnen we zien dat de midlife-verschuiving gebeurt van poort 32 en 57, naar poort 42 en 51 als thema’s die op de voorgrond zullen staan.

In mijn interpretatie gaat de verschuiving hier van iets wat voor lange duur heeft bestaan vanuit een helder bewustzijn, binnenkort een einde zal doormaken door middel van shock dat vraagt om aanpassing, waardoor het herleid wordt tot z’n essentie.
Bovendien gaat die verschuiving doorheen de Uranus Oppositie gepaard met een Cross of Service (52/58 – 17/18), waarin het net belangrijk wordt een soort stilpunt te worden van waaruit service mogelijk is, dat voor mij ook veel receptiever aanvoelt dan strategisch. Het lawaai van de complexiteit kan daarin niet overleven.

Human Design zal moeten meebuigen, of gaat barsten.
Dat is wat ik eruit haal. Maar zelfs als het barst, dan kan de essentie misschien eindelijk terug geboren worden, i.p.v. dat het nu dus bedekt is door al die lagen aan complexiteit en een focus op strategie en analyse, eerder dan een kickstart in het ervaren van wat het is om mens te zijn.

De oorspronkelijke boodschap zit nog steeds verweven in het systeem. De essentie van het systeem is nog steeds aanwezig. Maar er zijn intussen zoveel afleidingen, dat je het niet meer zo makkelijk kan opmerken, zelfs door die mensen die tot op de bodem van het systeem zijn gegaan. M.a.w. de bodem van het systeem is niet de essentie, maar gewoon nog meer complexiteit die leidt tot nog meer analyse en nadenken over het leven, i.p.v. in de ervaring van het leven te gaan.

Reizigers

En dat is ook het verschil met Gene Keys.
Gene Keys als systeem werkt niet als je niet in de ervaring gaat.
Nu meteen. Direct. In dit moment.

Het hele systeem is erop gebouwd jou onmiddellijk in de ervaring te brengen. Anders werkt het niet. Want er valt niet veel kennis en informatie te rapen bij de Gene Keys, alhoewel de Pulse Clubhouse room, elke woensdagavond, volgepakt zit met mensen die aan Jesse en Katreni’s lippen hangen om informatie te krijgen over een bepaalde Gene Key. Maar je bent er niets mee als het gaat om pure kennis.

Dus ja, ook hier kan je natuurlijk proberen zoveel mogelijk informatie te verzamelen, maar het zal veel sneller klaar zijn dan met Human Design. De Gene Keys gaan je namelijk telkens weer opnieuw naar het beginpunt brengen van het ervaren zelf. Daarom zijn de meeste mensen die met de Gene Keys werken “journeyers” of “travelers”, geen experten of analisten of leraren.

Er is an sich ook geen echte hiërarchie binnen de Gene Keys-gemeenschap, behalve dat er mensen zijn die zich toewijden aan het verspreiden van de Gene Keys-aanpak, die ambassadeurs worden genoemd, mensen die zich toewijden aan het begeleiden van reizigers, die Gidsen worden genoemd, en Richard Rudd zelf met zijn Team 64 die de hele community in de virtuele lucht helpen houden en het Gene Keys-materiaal toegankelijk houden en voor nieuwe ervaringen met de Gene Keys zorgen, zodat er voor elk wat wils is. Maar er is geen “niveau van kennis”-hiërarchie, want het gaat ‘m net niet om kennis; het gaat’m puur om de beleving en jouw unieke reis en ervaring.

Daarom delen we in Gene Keys geen kennis en is jezelf onthouden van anderen adviseren en beleren zelfs een belangrijk deel van de community-richtlijnen. De community-richtlijnen bestaan er net in dat we leren elkaars uniekheid en autonomie te respecteren en te omarmen door ons te beperken tot het delen van persoonlijke ervaringen en onze eigen inzichten, zonder dit op de ander te “leggen.” Er is geen interactie van meester op leerling of leraar op student of “ik weet meer dan jij en dus heb jij te luisteren.” Er is alleen een uitwisseling tussen gelijkwaardige wezens die elk een unieke menselijke ervaring hebben op de reis tussen geboorte en dood.

De Gene Keys gaan ervan uit dat er 8 miljard ervaringen zijn die naast elkaar mogen bestaan en dat we onze verbinding met elkaar halen uit het delen van die ervaring, waardoor het als vanzelf als inspiratie of uitdaging kan dienen, daar waar fractalen elkaar ontmoeten. Dit is de nieuwe-paradigma ervaring. Dit is wat Richard Rudd zag wat o.a. ontbrak in het Human Design Systeem.

Einde discussie

Het Human Design Systeem is diens eigen valkuil geworden. Het dient niet meer de menselijke ervaring, maar alleen zichzelf en de mensen die erachter verschuilen. Om van Human Design weer een puur systeem te maken, moet het weer een hoger doel dienen en ondersteund worden door een nieuw-paradigma denken. En dat denken is niet strategisch, noch analytisch, maar receptief, ontvankelijk, gericht op de menselijke ervaring zelf.

Als je dit weet, dan weet je ook dat er geen discussies meer nodig zijn over wie correct is en wie niet, hoe diep je al in het systeem bent gegaan of niet, of je wel je Strategie en Autoriteit volgt of niet, etc. Dan gaat het simpelweg over: hoe kan het systeem mij in de ervaring brengen van wat mens-zijn is en die ervaring helpen volledig te omarmen, want daar ligt het antwoord. Het systeem zelf is niet het doel, noch wat belangrijk is.

Uitbreiding en terugtrekking

Als je naar de keynotes van Ra’s Rave I’Ching gaat kijken in de lijnen van de maanknopen van de chart van Human Design, dan vind ik het zo fascinerend dat ik er kippenvel van krijg. Dus gewoon even voor de fun, dit is wat de noordelijke maanknoop aan de designkant zegt: poort 42 in lijn 1: “Groei door uitbreiding. Vooral wanneer gedefinieerd naar de basis/wortels.”

Ik interpreteer het als: ja, dit systeem mag groeien en uitbreiden, maar eerder in de omgekeerde richting. De middelen die Human Design toevoegt moeten meer gronding brengen, niet gewoon uitbreiding zijn.

Maar in detriment zegt de Rave I’Ching: “Te veel uitbreiding kan leiden tot decadentie.”
En dat is naar mijn gevoel wat we nu steeds meer zien. Het komt dus met een uitnodiging om terug te keren naar de basis en goed te gaan wortelen, i.p.v. verder boven de grond te blijven groeien in het luchtledige.

In de Personality noordelijke maanknoop gaat het over poort 51 in lijn 2 en die wordt door de Uranus Oppositie in detriment gefixeerd: “Te slim zijn voor eigen bestwil en het afwijzen van terugtrekking in de ijdele overtuiging dat men natuurlijke krachten kan overtreffen.”

Klinkt als een lesje in nederigheid, als je ’t mij vraagt. De naam van deze lijn is “terugtrekking,” als thema voor aanpassing. Human Design zoals het nu is als systeem zal dus moeten gaan dimmen, of het komt in de problemen. Er zijn natuurlijke krachten aan het werk waar Human Design niet tegen kan winnen. Denken dat je die krachten te slim af kan zijn is ijdelheid.

Boeiend, toch?
Ik vind dit niet uit. Dit is mede dankzij Ra’s werk en toewijding aan Human Design dat ik dit zo kan analyseren. Maar dit is puur informatief. Het geeft ons een inkijkje in wat er mogelijk is. Maar op zich zegt dat niet veel.

Ontwaken zonder wieltjes

De doelstelling van dit schrijven is dan ook niet om met kennis in het rond te zwieren, maar net om potentieel inspiratie te bieden om anders naar het systeem te gaan kijken, opdat je er niet meer zo afhankelijk van hoeft te zijn. Althans, dat is wat ik hier tracht te doen. En soms hebben we daarvoor veel woorden en herhaling nodig, dat wel.

Het zijn weer die trainingswieltjes.
Wanneer komt het moment dat we het zonder gaan durven?
Dat is een moment dat uniek is voor elk. Geen schande als het wat langer duurt.
We hebben allemaal ons uniek proces.

Zolang je dat doel maar voor ogen blijft houden en dus niet gehecht raakt aan die trainingswieltjes. Want met die trainingswieltjes heb je niet de ervaring die je zou moeten hebben. Ze zijn slechts een eerste stap naar die ervaring toe. Maar als je ze 80% van de tijd aanhoudt, dan mis je zowat die hele ervaring. De verhouding zou dus eerder 20% aanhouden om dan 80% van die ervaring te gaan genieten.

En het mag zelfs veel meer gaan zijn dan 80%. We mikken met het nieuwe paradigma, dat nu slechts 2 jaar in de toekomst ligt, echt wel op 99,99% ervaring natuurlijk. Ik durf geen 100% zeggen, want we blijven natuurlijk mensen die geboren zijn in het oude paradigma en het hoeft absoluut niet allemaal perfect te zijn. De menselijke ervaring is verre van perfect (en toch perfect op zich, dus perfectly imperfect, zoals ze zeggen).

Voor mij is er nu de uitdaging om het systeem ook echt te gaan ontmantelen en enkel nog te gaan doorgeven wat naar mijn gevoel leidt tot die ervaring, en los te laten wat net afleidt. Daarvoor hoeft niet het hele systeem door het toilet, en wie weet kan het wel in zijn geheel blijven bestaan, maar dient het gewoon anders gekaderd en gecommuniceerd te worden.

Ik had al in de mot dat communicatie voor mij een groot deel van mijn werk zal zijn, want alle tekenen wijzen daarop. Ik ben iets ouder dan Human Design, dus ik verlaat nu mijn Uranus Oppositie-overgang in het ontwikkelen van mijn Perspectief om na mijn Chiron Return een ketterse leraar te worden, namelijk dat mijn 5/1 Cross of Upheaval (18/17 – 39/38) bijval zal krijgen van het 5/1 Cross of Dedication (43/23 – 30/29) waardoor de opschudding die ik kom te brengen in de vorm zal komen van leraarschap doorheen het brengen van inzicht, door het samenbrengen en structureren van informatie op een zodanige manier dat ik toegewijd kan blijven aan de ervaring die ik voor ogen heb.

Magisch, toch?

Omgekeerde volgorde

It all makes sense als je in de ervaring gaat, waardoor Human Design alleen nog maar een leuke bevestiging wordt van wat je al ervaart en diep vanbinnen weet. Dat is de juiste volgorde, niet omgekeerd.

Door wat je weet over Human Design ga je heus niet in die ervaring daarvan komen. In tegendeel, wat je weet over Human Design zal veel eerder jouw ervaring vervormen tot iets wat je mind denkt dat je zou moeten ervaren, alleen maar omdat je denkt te weten wat dat is.

De volgorde is: direct in de ervaring, en dan wordt Human Design vervolgens heel plezant en magisch. En Human Design kan je helpen om in die ervaring te gaan, als je ’t slim aanpakt en niet in die mentale valkuilen trapt. En dat laatste lijkt dan iets te zijn waar ik misschien kan helpen het verschil te maken, wie weet…

0 reacties

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt cookies. Indien je doorgaat met het gebruik van deze website, dan ga je akkoord met het gebruik van cookies.  Meer info